ประกาศิตรัก : ตอนที่ 67-68 : ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (7-8)
ตอนที่ 67 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (7)
เขาคอยจนเธอและเพื่อนๆเดินห่างออกไป เขาจึงหันกลับมายืนมองเธอจากด้านหลัง.. เธอโตขึ้นมาเป็นหญิงสาวที่ช่างสง่างาม..
หลายปีที่เขาเฝ้าตามหาเธอ.. เขาพยายามจินตนาการหน้าตาของเธอเมื่อโตขึ้น แต่เขากลับแปลกใจมาก เมื่อพบว่าเธอโตขึ้นมาสวยน่ารักกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก...
งานอดิเรกของเขาคือการเขียนไดอารี่.. และเมื่อเขาเปิดย้อนกลับไปอ่านเรื่องราวในอดีต.. เขาก็พบว่าระหว่างที่เขาตามหาเธอนั้น เขาเต็มไปด้วยความหลงใหลและความตื่นเต้น
ตั้งแต่นั้นมา.. เมื่ออยู่ที่โรงเรียน เขาก็เฝ้าฟังเสียงของเธอ และตามดูกิจวัตรของเธอ ดังนั้นในไดอารี่ของเขา จึงเต็มไปด้วยเรื่องราวของเธอ
เธอชื่อ ซ่งจิงเฉิน เป็นน้องสาวพ่อแม่เดียวกันกับซ่งเช็งที่เรียนอยู่ห้องถัดไป เขาเดาเอาว่า.. ชื่อเต็มของเธอคือซ่งจิงเฉิน และน่าจะมีสัตว์เลี้ยงชื่อ ติงติง..
ด้วยหน้าตาที่สวยงามของเธอ บวกกับพื้นฐานครอบครัวที่ดี ทำให้เธอมีชายหนุ่มมาสนใจมากมาย แต่ไม่ว่าใครจะน่าสนใจแค่ใหน เธอก็ปฏิเสธหมด..
หลังจากที่ขาดการติดต่อปฏิสัมพันธ์กับผู้คนมานาน ทำให้เขาลืมวิธีที่จะสื่อสารกับผู้คนอย่างปกติ.. มีหลายครั้งที่เขาต้องการจะเริ่มบทสนทนากับเธอ แต่เขากลับไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร
วันหนึ่ง.. เมื่อเขาเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนคนเดียว ดูราวกับว่ากำลังคอยใครอยู่ เขายืนมองเธออยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะรวบรวมความกล้าเดินตรงไปหาเธอและทักทายเธอ..
“สวัสดี..”
เธอจ้องมองเขา.. ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความระมัดระวัง เป็นสายตาที่มองคนแปลกหน้า..
“ค่ะ.. มีอะไรให้ช่วยเหรอคะ?”
เขาจ้องมองเธอตาไม่กระพริบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปิดปากถาม.. “เอ่อ.. เธอชื่อติงติงใช่ไม๊?”
“ติงติงเหรอ?” เธอขมวดคิ้วและส่ายหน้า “ขอโทษนะคะพี่.. พี่คงจำผิดคน ฉันไม่ได้ชื่อติงติง”
ไม่น่าเชื่อ.. แม้เวลาจะผ่านไปเกือบสิบปีและมีหลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนไป แต่เขามั่นใจว่าเธอคือเด็กผู้หญิงคนนั้นแน่ เด็กผู้หญิงที่เชื่อใจเขา “พี่ชายคนนั้นบอกว่าคุณเป็นคนไม่ดี คุณก็ต้องเป็นคนไม่ดี”
เขาจ้องมองเธอนิ่ง.. และกำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ๆเธอก็ยกมือขึ้นโบกและตะโกนว่า “พี่ยี่หนานคะ.. ฉันอยู่ที่นี่ค่ะ!”
เมื่อเธอเดินผ่านเขา.. เขาจึงจับมือเธอไว้ และก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร เธอก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า “พี่คะ.. ฉันไม่ได้ชื่อติงติงจริงๆค่ะ.. พี่จำคนผิดแล้ว ฉันชื่อซ่งจิงเฉิน”
แล้วเธอก็แกะแขนของเธอออก และวิ่งข้ามถนนไป โดยไม่รอฟังคำตอบจากเขา
แต่บทสนทนาเพียงสั้นๆนั้นก็ทำให้เธออดคิดไม่ได้.. -เขาเป็นใครกัน? และติงติงคือใคร? เด็กสาวที่หน้าเหมือนฉันอย่างงั้นเหรอ?-
เขายืนนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้นพักใหญ่.. และเมื่อเขาหันกลับมา เขาก็เห็นเธอซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์ไปกับเด็กผู้ชาย
ความสุขที่ได้หาเธอจนพบ.. เปลี่ยนเป็นความผิดหวังทันที วันนั้นเขากลับบ้านด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า ซ่อนตัวอยู่ในห้องนอนจนถึงเวลาอาหารเย็น เขาถือปากการและเปิดไดอารี่รอไว้อยู่นาน.. ในที่สุดเขาก็เขียนลงไปเพียงประโยคสั้นๆ -สิ่งที่ทำให้รู้สึกอกหักที่สุดในโลก คือการที่ผมเฝ้าตามหาคุณจนเจอ เพื่อที่จะได้รู้ว่าคุณลืมผมไปหมดแล้ว-
คืนนั้น.. เป็นคืนที่เขาไม่อาจข่มตาให้หลับได้ เขาพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงจนเช้า และในที่สุดเขาก็นึกอะไรขึ้นมาได้.. ก่อนที่เขาจะไปแปรงฟัน เขาตรงไปที่โต๊ะหนังสือ หยิบไดอารี่ขึ้นมาเปิด และเขียนเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งประโยค -ดูเหมือนผมจะตกหลุมรักเด็กผู้หญิงที่ผมเฝ้าตามหามาเกือบสิบปี-
ความฝันที่เฝ้าตาหาเด็กสาวถูกฝังไว้ในหัวใจของเขาตั้งแต่นั้นมา.. และเขาก็ได้เขียนความฝันใหม่ไว้ในไดอารี่เล่มเดิม -ผมใช้เวลาสามช่วงชีวิตเฝ้าตามหาคุณ จากนี้ไปผมจะใช้เวลาที่เหลือทำให้คุณเป็นภรรยาของผม-
ตอนที่ 68 – ที่รักของเธอ หนามที่ทิ่มแทงเขา (8)
เขาพลาดการสอบเลื่อนชั้นเพราะแม่ของเขาป่วย จึงต้องเรียนซ้ำชั้นอีกหนึ่งปี และแม่ของเขาจำเป็นต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ก็เธอก็เป็นห่วงที่เขาต้องอยู่คนเดียว เธอจึงติดต่อไปยังเพื่อนเก่าที่เธอไว้ใจ.. ซ่งเม็งวา และเมื่อเขารู้เรื่อง เขาก็รับปากจะดูแลซูซินเหยินให้
จริงๆแล้ว.. ซูซินเหยินสามารถดูแลตัวเองได้ดี แต่เพราะซ่งเม็งวาเป็นพ่อของซ่งจิงเฉิน.. เขาจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่กับครอบครัวซ่ง
ซ่งจิงเฉินลืมไปแล้วว่าเคยพบเขามาก่อน เพราะเมื่อเธอมาเรียกเขาทานข้าวเย็น เธอยังยื่นมือให้กับเขาพร้อมแนะนำตัวเอง
ในยามที่เขายังเด็กและรู้สึกสิ้นหวังอย่างที่สุด.. เขาก็ไม่เคยรู้สึกรังเกียจพลังเหนือธรรมชาติของตัวเอง แม้มันจะทำให้เขาต้องแปลกแยกจากผู้อื่น แต่เมื่อเขาจับมือของซ่งจิงเฉิน เขาแทบอยากให้ตัวเองกลายเป็นเพียงคนธรรมดาๆ เพราะเขาล่วงรู้ความคิดของเธอ -ฉันอยากสารภาพรักกับพี่ยี่หนาน...-
เธอมีใครอยู่ในใจแล้ว.. เด็กสาวที่เขาใช้เวลาตามหากว่าสิบปีมีคนที่เธอรักแล้ว..
นาทีนั้นเขาควบคุมตัวเองไม่ได้ จึงบีบมือของเธออย่างแรงจนเธอร้องด้วยความเจ็บปวด เขาตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและไม่รู้ว่าจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไร เขาจึงเหลือบตามองเธอก่อนที่จะวิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว
เขาเรียนอยู่ชั้นเดียวกับจินยี่หนาน และจินยี่หนานก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่เขาไม่เคยใส่ใจ แต่นับจากเขารู้จักชื่อของจินยี่หนานจากความคิดของเธอ ชื่อนี้ก็คอยตามเผาไหม้จิตใจของเขาตลอดมา
จากนั้น.. เขาก็อยากจะคอยอยู่ใกล้ชิดเธอ แต่ก็กลัวมากที่จะได้ยินเธอเรียก “พี่ยี่หนาน” อยู่ในใจอีก..
พี่ยี่หนาน.. จินยี่หนาน.. ที่รักของเธอ แต่มันคือหนามที่ทิ่มแทงใจเขา
ไม่มีใครรู้หรอกว่า.. เขาต้องพยายามเอาชีวิตให้รอดอยู่ในบ้านของเธอได้อย่างไรตลอดหนึ่งปี เขาต้องทุกข์ทรมานทุกๆวินาทีที่เธอคุยโทรศัพท์กับจินยี่หนาน แม้เขาจะไม่เคยใส่ใจพี่ยี่หนานของเธอ แต่เธอมักจะชอบมาเล่าให้เขาฟังเสมอว่า พี่ยี่หนานของเธอนั้นดีอย่างไร คอยมาถามเขาว่าทำไมพี่ยี่หนานของเธอจึงไม่ตอบข้อความที่ส่งไป พี่ยี่หนานของเธออย่างนั้น.. พี่ยี่หนานของเธออย่างนี้.. ภายนอกเขาอาจดูสงบนิ่ง แต่ในมือของเขาที่ถือหนังสือนั้นกำแน่นจนหนังสือฉีกขาดไปหลายหน้า..
หนึ่งเดือนก่อนสอบเลื่อนชั้น.. เขาชวนเธอออกไปทานอาหารเย็น วันนั้นเป็นวันพฤหัสบดี หลังจากที่เขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งเธอที่โรงเรียน เขาก็ย้ำเธออีกครั้งเกี่ยวกับนัดทานข้าวคืนนี้ และเธอก็ยังตอบว่า “แล้วเจอกันที่เดิม!” ก่อนจะวิ่งเข้าห้องเรียนวิชาเลขไป
คืนนั้น.. เขาคอยเธออยู่ที่เดิมตามที่สัญญากันไว้เป็นเวลานาน แต่เธอก็ยังคงไม่ปรากฏตัว ในที่สุดเขาก็โทรหาเธอเพื่อเตือนเธอเรื่องนัดคืนนี้.. เธอตอบกลับมาว่า “ฉันขอโทษ.. ฉันลืมสนิทเลย.. เลือนไปก่อนได้ไม๊? วันนี้พี่ยี่หนานกลับมาปักกิ่ง..”
เขาวางสายก่อนที่เธอจะพูดจบ.. วันนั้นเป็นวันเกิดของเขา และเขาก็ฉลองคนเดียวอยู่ข้างถนน นั่งฟังเธอคุยกับจินยี่หนานอย่างมีความสุข
เธอและจินยี่หนานออกจากโรงแรมราวสามทุ่มตรง.. เขาเดินตามหลังคนทั้งคู่กลับไปที่บ้านซ่ง
เขายืนอยู่บนถนนอีกฝั่งที่กั้นไว้ด้วยถนนกว้าง.. มองดูจินยี่หนานวางมือไว้บนผมของเธออยู่อย่างนั้น สายตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและเสน่หา..
เขาได้ยินคนทั้งคู่คุยกัน..
“พี่ยี่หนาน.. ฉันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับพี่”
“เยี่ยมเลย.. ซ่งซ่ง พี่จะคอยนะ”
“พี่ยี่หนาน.. หลังสอบเลื่อนชั้น ฉันมีความลับบางอย่างจะบอกพี่ด้วย”
