ซ่งชูฉิงเป็นปรมาจารย์วัตถุโบราณของเมืองทะเลตะวันออกและเป็นเพื่อนเก่าแก่ของคุณปู่ของเธอ มันจะมีอะไรผิดปกติกับกาน้ำชาไม้ไผ้ที่เป็นของขวัญแก่ปู่ของเธอได้อย่างไร?

นอกจากนี้ซ่งชูฉิงยังดีกับซูหลิงซิวมาก จึงเป็นธรรมดาที่เธอรู้สึกโกรธหลังจากที่ได้ยินฉิงเฟิงตั้งคำถามกับกาน้ำชาไม้ไผ่นี้

"ประธานซู ดูเหมือนว่าคุณไม่เชื่อคำพูดของฉัน" ฉิงเฟิงยิ้มอย่างเบาๆและพูดขึ้น

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อคุณ แต่กาน้ำชาไม้ไผ่ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร"

ซูหยุนชางและซ่งชูฉิงเป็นเพื่อนเก่าแก่กัน เขาไม่เชื่อว่าจะมีอะไรผิดปกติกับกาน้ำชาที่ซ่งชูฉิงให้เขาเป็นของขวัญ

ซูหยุนชางยังคงเชื่อในถือในเพื่อนเก่าแก่

"ประธานซู นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณและเพื่อนของคุณ แต่เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการเจ็บป่วยของคุณ ดังนั้นฉันต้องพูดตรงๆกับคุณ"

"กาน้ำชาไม้ไผ่นี้มันสัมพันธ์กับความเจ็บป่วยของฉันอย่างไร?"

"ฉันขอถามคุณ ก่อนที่คุณจะใช้กาน้ำชาไม้ไผ่นี้คุณมีอาการข้อไหล่ติดหรือไม่"

ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและถามซูหยุนชาง

ซูหยุนชางขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเขาได้ยินคำถาม เขาคิดอย่างรอบคอบและพบว่าก่อนที่เขาจะเริ่มใช้กาน้ำชาไม้ไผ่ เขาไม่เคยมีอาการข้อไหล่ติด

อาการข้อไหล่ติดของเขาเริ่มต้นขึ้นเมื่อเขาใช้กาน้ำไม้ไผ่เท่านั้น ไหล่และแขนของเขาเจ็บมากจนทำให้เขาไม่สามารถตรวจสอบโบราณวัตถุและออกแบบเครื่องประดับได้

หรือว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกาน้ำชาไม้ไผ่ ?

คิ้วของซูหยุนชางขมวดเข้าด้วยกัน เขาไม่อยากเชื่อว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกาน้ำชาไม้ไผ่ ทั้งหมดนี้ คือของขวัญที่เขาได้รับเพื่อนที่ดีของเขา ซ่งชูฉิง

"ประธานซู บอกตามความจริงว่ากาน้ำชาไม้ไผ่นี้เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีข้อบกพร่องซึ่งพูดอีกอย่างก็คือ มันเป็นของปลอม มันมีสารที่เป็นอันตรายในอากาศซึ่งจะกลายเป็นอากาศเย็นเมื่อเข้าสู่ร่างกายทำให้ข้อไหล่ของคุณติดไม่สามารถหายขาดได้ "

ฉิงเฟิงเห็นว่าซูหยุนชางไม่เชื่อเขาดังนั้นเขาจึงเปิดเผยสาเหตุของอาการ

"เรื่องไร้สาระ กาน้ำชาไม้ไผ่นี้เป็นผลงานของราชวงศ์ชิง มีประวัติมายาวนานถึงร้อยปีแล้วใครจะสามารถปลอมมันได้?"

ซูหลิงซิวส่ายศีรษะของเธอด้วยความไม่เชื่อ

"คุณไม่เชื่อว่ากาน้ำชาไม้ไผ่นี้เป็นของปลอม?" ฉิงเฟิงเหลือบมองที่ซูหลิงซิวและพูดเบาๆ

"ไม่มีทางที่มันจะเป็นของปลอม" ซูหลิงซิวกัดฟันของเธอและปฏิเสธที่จะเชื่อว่ากาน้ำชานี้เป็นของปลอม

"มิสหลิงซิว ถ้าฉันพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นของปลอมละ?"

"ฮึ ถ้าคุณสามารถพิสูจน์ได้ว่ากาน้ำไม้ไผ่นี้เป็นของปลอม ฉันจะยอมขอโทษคุณ"

"โอเค ฉันรอคำขอโทษของคุณอยู่"

ฉิงเฟิงเริ่มมีอารมณ์ที่ได้จากการจุดประกายจากซูหลิงซิว

คุณไม่เชื่อว่ามันเป็นของปลอม? ฉันจะพิสูจน์ให้คุณดู

เพล้ง !

ฉิงเฟิงยกถ้วยน้ำชาไม้ไผ่ขึ้นและทุ่มมันลงบนพื้น ถ้วยน้ำชาแตกเป็นล้านชิ้น

"อ้า ! ไอ้บ้า นั่นมันถ้วยน้ำชาไม้ไผ่จากราชวงศ์ชิง มันเป็นสมบัติล้ำค่าแต่คุณทุบมัน!"

สายตาของซูหลิงซิวก็เต็มไปด้วยความโกรธเมื่อเธอเห็นถ้วยน้ำที่แตก

เธอโกรธชายคนนี้มาก กาน้ำชาเป็นของล้ำค่าและถือได้ว่าเป็นสมบัติแม้แต่ในสมัยราชวงศ์ชิง มันประเมินค่าไม่ได้

ซูหยุนชางยืนขึ้นอย่างทันทีด้วยความตกใจเมื่อเห็นถ้วยน้ำชาที่แตก

เขารู้สึกว่าฉิงเฟิงบ้าบิ่นเกินไป ไม่ว่าถ้วยชาจะเป็นของปลอมหรือไม่ก็ตามแต่กาน้ำชาไม้ไผ่ก็เป็นสมบัติ เขาทำลายมันลงได้อย่างไร?

"กรุณาใจเย็นก่อนและดูที่รอยแตกที่ด้านล่างของกาน้ำชา"

ฉิงเฟิงไม่ได้มองไปที่ใบหน้าโกรธของทั้งสองคน เขาหยิบเศษๆส่วนล่างของกาน้ำชาและแสดงให้คนทั้งสองได้เห็น

"รอยแตกเป็นสีขาว นั่นก็เป็นเรื่องปกติ" ซูหลิงซิวขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่เห็นสิ่งที่ผิดพลาดอะไร

เธอได้เรียนรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กจากคุณปู่ของเธอและมีความรู้เกี่ยวกับวัตถุโบราณ มันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับรอยแตกที่ด้านล่างของกาน้ำชาที่จะเป็นสีขาว?

"รอยแตกหักที่ด้านล่างของกาน้ำชาเป็นสีขาวนั่นถูกต้องแล้ว แต่มันขาวเกินไปดูเหมือนว่ามันถูกฟอกด้วยสารเคมี"

ฉิงเฟิงยิ้มและพูดขึ้น คำพูดของเขามีผลกระทบและทำให้ทั้งสองคนตกใจมาก

"ใช่แล้ว คุณพูดถูก รอยแตกที่ด้านล่างของกาน้ำชาไม่ควรเป็นสีขาวสำหรับเครื่องลายครามที่มีอายุร้อยปี"

ใบหน้าของซูหยุนชางเปลี่ยนไปและในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกาน้ำชา

เขาเป็นประธานสมาคมโบราณวัตถุ เขารู้ว่าการแตกของเครื่องลายครามอายุนับร้อยปีจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองหลังจากผ่านไปหลายๆปี

ปัญหาก็เห็นได้ชัดมาก มันผิดปกติที่รอยแตกแยกเป็นสีขาว

หลังจากฉิงเฟิงและซูหยุนชางพูดขึ้นแล้ว ซูหลิงซิวก็ดูระมัดระวังและสังเกตเห็นปัญหา

"อาจจะมีอะไรผิดปกติกับกาน้ำชาไม้ไผ่จริงๆ ?"

ใบหน้ารูปไข่ของซูหลิงซิวซีดเล็กน้อยด้วยความไม่เชื่อ แต่หลักฐานบ่งชี้ชัดแก่เธอแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับกาน้ำชา

"มิสหลิงซิวตอนนี้คุณก็รู้แล้วใช่ไหมว่า ทำไมฉันถึงต้องทุบกาน้ำชา มันจะทำให้เราสามารถค้นพบปัญหาเกี่ยวกับรอยแตกหักของถ้วยน้ำชาได้ถ้าเราทำมันแตกไง" ฉิงเฟิงยิ้มด้วยความมั่นใจ

ซูหลิงซิวไม่ยอมแพ้หลังจากได้ยินคำพูดของฉิงเฟิง เธอวิ่งไปที่ห้องครัวและเอาไฟแช็กมา เธอจุดเผาที่รอยแตกของกาน้ำชาไม้ไผ่ หลังจากจุดจนไฟดับลงมันละลายกลายเป็นของเหลวสีขาว

ของเหลวสีขาวเป็นสารเคมีที่เป็นอันตรายต่อร่างกาย สารเคมีสีขาวจะละลายลงในชาเมื่อใช้กาน้ำชาเพื่อชงชา

แน่นอนสารเคมีสีขาวก็จะเปล่งกลิ่นหอมเหมือนไม้ไผ่ กลิ่นหอมดึงดูดคนให้ดื่มจากกาน้ำชาอีกครั้งและเพิ่มผลเสียให้กับร่างกาย

อากาศที่เย็นภายในร่างกายซูหยุนชางสะสมเพราะเขามักจะใช้กาน้ำชานี้เพื่อดื่มชา

"ปลอม.... กาน้ำชานี้เป็นของปลอมและมีสารที่เป็นอันตราย"

ใบหน้าของซูหลิงซิวเริ่มซีดลง ดวงตาที่สดใสของเธอก็จางลง

ฉิงเฟิงมึนงงเล็กน้อย มันเป็นของปลอมแต่ทำไมคุณถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ ?

ซูหยุนชางดูเหมือนจะสังเกตเห็นได้ถึงความสับสนของฉิงเฟิง เขาจึงพูดว่า "ถ้วยชานี้เป็นของขวัญจากซ่งชูฉิง นี่เป็นเหมือนของหมั้นสำหรับหลานชายของซ่งชูฉิงและหลานสาวของฉัน"

ซ่งชูฉิงมีหลานชายคนหนึ่ง เขาชอบซูหลิงซิวและมอบกาน้ำชาไม้ไผ่นี้เป็นของหมั้นที่เสนอให้แก่ซูหยุนชาง

เขาจะไม่รู้สึกเศร้าได้อย่างไรเมื่อได้รู้ว่ากาน้ำชาเป็นของปลอม?

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด