บทที่ 72 นายน้อยจางอยากเป็นน้องเล็ก
บทที่ 72 นายน้อยจางอยากเป็นน้องเล็ก
แปล Tarhai
กลุ่ม https://www.facebook.com/groups/1743836472377756/
ลงตอนที่ 1-200 ราคา 200 ลงทุกวัน วันละ 6-7 ตอน
ติดต่อที่ https://www.facebook.com/profile.php?id=100002039138559
อ่านบนเว็บอีกแห่ง
https://amnovel.com/cat.php?id=58
"ลี่ฉิงเฟิง, ไปกันเถอะ"
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชของฮูเฉียงการแสดงออกทางสีหน้าของเซี่ยหวานชิวก็เปลี่ยนไป เธอจับมือลี่ฉิงเฟิงและรีบเดินออกไป
เธอรู้ว่าพ่อของฮูเฉียงเป็นรองประธานบริษัทและปกป้องลูกชายของเขาเป็นอย่างมาก ลี่ฉิงเฟิงเป็นเพียงเจ้าหน้าที่ฝ่ายขายธรรมดาๆ เขาจบแน่ถ้าต่อกรกับรองประธาน
"อีนังบ้าและไอ้ขี้แพ้ ! ฉันจะไม่ให้อภัยพวกแก" เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินออกไปฮูเฉียงลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก เขาเช็ดเลือดที่มุมปากและพูดอย่างโหดเหี้ยม
"น้องสาวเซี่ย คุณดึงผมหนีมาทำไม?" ลี่ฉิงเฟิงขมวดคิ้วและถามอย่างงงงวย
"คุณเรียกฉันว่าน้องสาวเซี่ย ดังนั้นฉันจะเรียกคุณว่าฉิงเฟิง ฉิงเฟิงคุณรู้ไหมว่าฮูเฉียงเป็นใคร?" คิ้วสวยของเซี่ยหวานชิวขมวดและเธอก็ถามด้วยความเป็นห่วง
"รู้สิ เขาเป็นหัวหน้าฝ่ายรักษาความปลอดภัย"
"ฉันไม่กังวลหรอกถ้าเขาเป็นแค่หัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัย นอกจากนั้น ฉันเป็นหัวหน้าฝ่ายขาย ฉันสามารถช่วยคุณหยุดเขาได้ แต่พ่อของเขาเป็นรองประธานของบริษัท"
"รองประธาน? ไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย" ลี่ฉิงเฟิงบุ้ยปากและมีท่าทางไม่แยแส
พ่อของนายเป็นรองประธานดังนั้นนายถึงอวดดี แต่ภรรยาของฉันเป็นประธานบริษัท ถ้าเขาต้องการที่จะมีเรื่อง ใครกลัวใครกันแน่ ?
"ฉิงเฟิง นี่เป็นความผิดของฉันเอง ตอนนี้ฉันลากคุณเข้าสู่ปัญหา" ใบหน้าที่สวยงามของหวานชิวเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ถ้าเธอรู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอคงจะไม่เอาลี่ฉิงเฟิงมาเป็นโล่
ถ้าลี่ฉิงเฟิงต้องถูกไล่ออกจากบริษัท เธอก็คงเสียใจไปตลอดชีวิต
"น้องสาวเซี่ย คุณเป็นแฟนฉัน ฉันปล่อยให้ไอ้เลวนั่นมาละเมิดคุณได้ไง?" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเบาๆ ท่าทางไม่แยแส
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ใบหน้าของเซี่ยหวานชิวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอก็รู้สึกเขินอายในใจ เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของลี่ฉินเฟิงเพื่อที่จะไล่ฮูเฉียงเท่านั้น ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะคิดจริงจัง
อย่างไรก็ตามการเมื่อได้ยินลี่ฉิงเฟิงบอกว่าเธอเป็นแฟนของเขา ไม่เพียงแต่เซี่ยหวานชิวจะไม่โกรธ เธอกลับรู้สึกเขินเล็กน้อยราวกับว่าลึกๆแล้วเธอต้องการที่จะเป็นแฟนของเขาจริงๆ
"นี่ฉันตกหลุมรักลี่ฉิงเฟิง ?" หน้าสวยของเซี่ยหวานชิวเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอไม่รู้ว่าเธอหลงรักลี่ฉิงเฟิงหรือแค่ชอบเขา ในระยะสั้นๆเธอมีความรู้หวานและเขินอาย
"ฉิงเฟิงฟังฉันนะ วันนี้อย่าไปทำงาน ให้ลาหยุดไป ฮูเฉียงต้องมาหาเรื่องคุณแน่ๆ" เธอระงับความเขินอายของเธอไว้ในใจและพูดเบาๆ
"น้องสาวเซี่ย ไม่ต้องกังวลหรอกไม่มีใครสามารถไล่ฉันออกจากบริษัท Ice Snow ได้" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มและพูดอย่างมั่นใจ
แม้ว่าเขาจะดูเต็มไปด้วยความมั่นใจในตัวเอง แต่เซี่ยหวานชิวก็ยังกังวลอยู่ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเธอไม่ทราบความสัมพันธ์ระหว่างฉิงเฟิงกับหลินซู่
"เอาละ น้องเซี่ย ฉันไปทำงานก่อนนะ" ลี่ฉิงเฟิงโบกมือลาเซี่ยหวานชิวและกลับไปทำงานในแผนกขาย-v’g-k
สำหรับคำเตือนของเซี่ยหวานชิวนั้นเขาไม่สนใจ ในสายตาของเขาฮูเฉียงเป็นเพียงมดที่เขาสามารถบดขยี้ได้ตลอดเวลา
เมื่อมาถึงฝ่ายขาย ลี่ฉิงเฟิงพบว่าคนโดยนั้นทำตัวแปลกๆ พวกเขาทั้งหมดหลีกเลี่ยงเขาหลังจากที่เห็นเขาจากระยะไกล
ปกติแล้วคนในแผนกขายจะทักทายลี่ฉิงเฟิง ตอนนี้เมื่อพวกเขาเห็นฉิงเฟิง พวกเขาก็หลีกเลี่ยงเขาอย่างกับโรคระบาด
"ฉันน่ากลัว?" ลี่ฉิงเฟิงกลอกตาโดยไม่พูดอะไร
พี่ชาย คุณไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่การทุบตีฮูเฉียงนั้นต่างหากที่น่ากลัว คนในแผนกขายรู้จักเบื้องหลังของฮูเฉียง เขาเป็นลูกชายของรองประธานบริษัท แน่นอนว่าลี่ฉิงเฟิงจะต้องถูกไล่ออกหลังจากทุบตีเขา
คนในฝ่ายขายไม่ต้องการถูกไล่ออกพร้อมกับลี่ฉิงเฟิง ดังนั้นก็เป็นธรรมดาที่พวกเขาหลีกเลี่ยงลี่ฉิงเฟิงแต่ไกล
ลี่ฉิงเฟิงนั่งอยู่ที่นี่ตลอดทั้งช่วงบ่าย ไม่มีใครคุยกับเขา เขามีความสุขที่ได้เป็นอิสระ
เขาต้องการคุยกับจางเซี่ยวหยู่ แต่เธอไม่อยู่ทั้งวันเพราะไปเจรจาธุรกิจข้างนอกซึ่งทำให้เขารู้สึกเบื่อมากขึ้น
แน่นอนว่าฮูเฉียงไม่ได้มาทำอะไร เขากลับไปที่ห้องรักษาความปลอดภัย เขาเขียนจดหมายรายงานและส่งให้ceoหลินซู่
ฮูเฉียงเขียนรายงานกล่าวหาว่าลี่ฉิงเฟิงทุบตีเขา และเสนอให้ไล่เขาออก
อย่างไรก็ตามฮูเฉียงต้องผิดหวัง, เพราะCEOหลินซู่ไม่ได้มาหาเขาหลังเลิกงาน จดหมายรายงานกล่าวหาลี่ฉิงเฟิง เป็นเหมือนหินที่จมลงสู่มหาสมุทร หายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากที่เขาส่งมันไป
"กลับบ้านดีกว่า"
ลี่ฉิงเฟิงเหลือบมองนาฬิกา มันเป็นเวลาเลิกงานแล้ว หลังจากแยกร่างรายงานเสร็จเขาก็เดินออกจากแผนกขาย
"ไม่ใช่ว่าลี่ฉิงเฟิงทุบตีฮูเฉียงไปหรอกหรือ ทำไมเขายังอยู่สุขภาพดีในช่วงบ่ายและไม่ได้ถูกไล่ออก ?"
ผู้คนในแผนกขายรู้สึกงงงวยและสับสน
เมื่อลี่ฉิงเฟิงเดินออกมาจากตึกฝนก็เริ่มเทลงมา
มีเมฆมากเมื่อตอนเขาออกมาในตอนเช้า แต่โดยไม่คาดคิดฝนก็ตกลงมาและตกหนัก
แต่ถึงแม้ฝนจะตก เขาก็มีบางอย่างที่ต้องทำ
ลี่ฉิงเฟิงหยิบโทรศัพท์และโทรออกไปที่เบอร์ของนายน้อยจางและพูดว่า
"นายน้อยจาง, คืนนี้ว่างไหม ?"
"คุณ.... ลี่ฉิงเฟิง ?" เสียงของนายน้อยจางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
"แน่นอน ฉันเอง คุณไม่ได้บันทึกเบอร์โทรฉันไว้หรือ ?"
"ฉันไม่คิดว่าคุณจะโทรหาฉันวันนี้"
"คุณหาสถานที่มา ฉันจะไปรักษาคุณ"
ลี่ฉิงเฟิงกล่าวอย่างลวก ๆ เขาสัญญากับนายน้อยจางเพื่อรักษาโรคอวัยวะเพศชายสั้น
"ฉันอยู่ในชุมชนโอ๊คเบย์บนถนนกวงอู ยูนิตที่1 ชั้นที่สามยูนิตตะวันออก"
นายน้อยจางบอกที่อยู่ของเขา เสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เขาป่วยเป็นเวลา 20 ปี ได้รับความทุกข์ทรมานและความอัปยศอดสูเป็นอย่างมาก ตอนนี้มีโอกาสที่จะรักษามันได้ เขาก็รู้สึกมีความสุขมากในหัวใจ
"รอฉัน เดี๋ยวฉันไป" ลี่ฉิงเฟิงวางหูโทรศัพท์โบกแท็กซี่และขับรถไปที่ชุมชนโอ๊คเบย์
โอ๊คเบย์ตั้งอยู่ที่ถนนกวงอูและเป็นชุมชนที่หรูหรา คนทั่วไปไม่สามารถที่จะอาศัยอยู่ที่นั่นได้ มีแต่คนรวยเท่านั้น
20 นาทีต่อมาลี่ฉิงเฟิง มาถึงชุมชนโอ๊คเบย์ เขาลงทะเบียนกับคนเฝ้าประตูเมื่อฝนตกและมาถึงยูนิตที่ 1 ชั้น 3 ทิศตะวันออก
ในขณะเดียวกันนายน้อยจางกำลังรออยู่ที่ประตู เมื่อเขาเห็นลี่ฉิงเฟิงเปียกโชกความรู้สึกแปลกใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
"ลี่ฉิงเฟิงคุณไม่มีร่ม?" นายน้อยจางถาม
"ไม่มี การรักษาโรคของคุณสำคัญกว่า การเปียกเล็กน้อยไม่ใช่เรื่องใหญ่" ลี่ฉิงเฟิงยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างไม่แยแส
ได้ยินคำพูดของลี่ฉิงเฟิง ดวงตาของนายน้อยจางที่จ้องไปนั้นเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
นับตั้งแต่นายน้อยจางได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคอวัยวะเพศสั้น ทั้งพ่อและแม่ของเขาก็ไม่ค่อยชอบเขา คนรอบๆหัวเราะเยาะเขา แม้แต่ญาติและเพื่อนฝูงก็ดูถูกเขา
ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ไม่มีใครสนใจใยดีนายน้อยจาง แม้ว่าเขาจะอาศัยอยู่ในครอบครัวที่ร่ำรวย แต่เขาก็ไม่มีความรู้สึกอบอุ่นใดๆ หัวใจของเขานั้นหนาวจัด
อย่างไรก็ตามตอนนี้ลี่ฉิงเฟิงอุตสาห์มาเพื่อรักษาเขาในขณะที่ฝนตก เขารู้สึกประทับใจและจมูกของเขาก็แสบ ราวกับว่าน้ำตาของเขาจะไหลลงมาในทันที
"นายน้อยจาง น้ำตาคุณไหลแล้ว"
เมื่อเห็นนายน้อยจางกำลังจะร้องไห้ ลี่ฉิงเฟิงก็รู้สึกงงงวยไปทั่วไปหน้าและพูดขึ้น
"ลี่ฉิงเฟิง..., ฉัน…, นายน้อยจางคนนี้สาบานว่า ถ้าคุณสามารถรักษาโรคของฉันได้ ฉันจะเป็นน้องชายของคุณ"
ในขณะที่แตะจมูกของเขา นายน้อยจางก็กล่าวออกมาด้วยความมุ่งมั่น
