ตอนที่ 4 ความจริง Part 1
ตอนที่ 4 ความจริง Part 1
ปัจจุบัน...
เฟลิกซ์ยังอยู่ในอาการวิงเวียนศีรษะ เขาไม่คิดว่าเขาจะยังรอดชีวิตได้อยู่
"ดูเหมือนว่าครั้งนี้ก็ล้มเหลวอีกตามเคย" เฟลิกซ์ถอนหายใจขณะที่เขาพูดต่อ "ข้าคิดว่าถึงเวลาที่จะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้ว ข้าคงต้องเริ่มบ่มเพาะสักที ... "
เฟลิกซ์ปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อผ้าของเขา เขาเงยหน้าขึ้นและเริ่มขบคิด ...
"ข้าคิดว่าข้าควรปีนกลับไปและคิดถึงอนาคตต่อจากนี้ ... "
แม้ร่างกายของเฟลิกซ์จะยังไม่เติบโตเต็มที่ แต่เขาก็สามารถปีนผ่านร่องหินขึ้นกลับไปด้านบนด้วยความเร็วที่ไม่ธรรมดา มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับเด็กอายุเท่าเขา ที่จะปีนได้คล่องแคล่วราวกับนักปีนเขามืออาชีพ เหตุผลที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คงเป็นการที่เขาพยายามฆ่าตัวตายโดยการกระโดดจากหน้าผามาแล้วหลายครั้ง
หลังจากนั้นประมาณ 5 นาที เฟลิกซ์ก็ปีนขึ้นมาถึงด้านบน ใบหน้าของเฟลิกซ์ไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าแต่อย่างใด มันยังคงเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
แม้เขาจะมีใบหน้าอันหล่อเหลา สามารถชนะใจสาว ๆ ได้ง่ายดายเพียงใด แต่ทุกคนก็ยังคงเกลียดชังเฟลิกซ์อยู่ดี
อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้มีใครให้คอยพึ่งพิงอีกแล้ว ชีวิตของเขาจึงน่าเศร้ายิ่งกว่าเดิม...
เฟลิกซ์ยังคงยืนอยู่หน้าขอบผา พร้อมความรู้สึกที่ขัดแย้งกันเอง ...
"ข้าจะลองฆ่าตัวตายอีกสักครั้งหรือเริ่มบ่มเพาะดี ... อันที่จริงแม้ข้าจะลองกระโดดลงจากหน้าผาหลายรอบ มันก็ยังคงไม่สามารถทำให้ข้าตายได้ ดังนั้นการที่ข้าต้องแข็งแกร่งขึ้นจึงเป็นตัวเลือกเดียวที่เหลืออยู่ แต่ปัญหาคือข้าไม่รู้ว่าต้องบ่มเพาะยังไง !!!
ยายไม่เคยสอนอะไรเกี่ยวกับการบ่มเพาะ แม้เธอพยายามจะสอนข้า แต่ข้าก็ปฏิเสธไปทุกครั้ง ข้าคิดว่ามันไร้ประโยชน์ ... ยังไงก็ตามตอนนี้ข้าควรหาอะไรรองท้องก่อน "
ห่างจากหุบเขาเพียงไม่กี่ก้าว มองเห็นบ้านที่ทำจากดินเหนียวและใช้หินก่อขึ้นเป็นหลังคา
บ้านไม่เคยได้รับการซ่อมแซมที่ดี ทำให้หลังคามีรูน้อยใหญ่เต็มไปหมด ทั้งยังมีรอยแตกหลายแห่งบนกำแพงบ้าน
เฟลิกซ์เข้าบ้านไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และเริ่มคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไป
"ยายเคยสอนข้าเกี่ยวกับโลกภายนอกที่ผู้บ่มเพาะอาศัยอยู่ หากข้าต้องการฝึกบ่มเพาะ มีทางเดียวคือรอให้ผู้บ่มเพาะเข้ามารับผลผลิตประจำเดือน... และข้าสามารถขอให้เขาพาข้าไป”
“โอ ... ข้าจำได้ว่า ยายเคยบอกให้ข้าเปิดกล่องใบนั้นถ้าข้าตัดสินใจที่จะบ่มเพาะ ข้าคิดว่าถึงเวลาเปิดมันแล้ว”
หลังจากวิ่งเข้าไปในบ้านแล้ว เฟลิกซ์ก็พบกล่องสีดำใบหนึ่ง กล่องทำจากไม้ มีกุญแจล็อคไว้อยู่ กล่องมีสภาพสวยงาม ซึ่งหากนำไปขายคงมีมูลค่ามากกว่าของในบ้านทั้งหมด ...
"มาดูกันว่ามีอะไรอยู่ภายในกล่อง"
เฟลิกซ์สามารถปลดล็อคกล่องได้อย่าง่ายดาย เมื่อมองเข้าไปด้านในกล่องมันมีสีแดง และมีของสี่อย่างอยู่ภายในกล่อง
มีแหวน จดหมายและหนังสือสองเล่ม
เฟลิกซ์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาตัดสินใจที่จะอ่านจดหมายก่อนเป็นอันดับแรก,
"ลูกที่รักของฉัน,
เจ้าคงรู้ว่าข้าไม่ใช่ยายแท้ๆของเจ้า เมื่อเจ้าอายุได้เพียงไม่กี่วันแม่ของเจ้า นำเจ้ามาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของข้า แม้ข้าอยากจะหยุดในสิ่งที่เธอกำลังจะทำ แต่เมื่อข้ากำลังจะเปิดประตู ข้าได้ยินแม่ของเจ้าร้องไห้เสียงดัง ข้าคิดว่าเธอต้องรู้สึกเศร้าเสียใจในสิ่งที่ทำลงไปจริงๆ
ดังนั้นข้าจึงได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังประตูและได้ยินเธอพูดคุยกับเจ้า เธอพูดว่าเจ้ามีสายเลือดของราชาปีศาจ
ตอนที่ข้าเห็นเธอ สภาพของเธอดูแย่มากๆ ข้าคิดว่าหลังจากเธอให้กำเนิดเจ้า เธอต้องพบปัญหาบางอย่างตามมาแน่นอน หลังจากเธอนำเจ้ามาไว้ที่นี่ นั่นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นเธอ
หลังจากที่แม่ของเจ้าจากไป ข้าเลือกที่จะเลี้ยงดูเจ้าเหมือนเด็กปกติทั่วไป มีหลายครั้งที่เจ้าควบคุมตัวเองไม่อยู่และโจมตีข้า ถ้าข้าเป็นมนุษย์ปกติข้าคงตายเป็น 100 ครั้งแล้ว แต่ข้าก็ไม่ได้เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาเช่นเดียวกับเจ้า ถึงมันจะน่าเศร้าแต่ข้าก็พยายามแบกรับความเจ็บปวดและเลี้ยงดูเจ้าต่อไป
แม้จะผ่านไปหกปีแต่ก็มีหลายครั้งที่เจ้าเกิดอาการคลุ้มคลั่ง แม้มันมันทำให้เจ้าเป็นเด็กที่น่ากลัวอย่างมาก... แต่ข้ายังรักเจ้าอย่างสุดหัวใจ
เมื่อถึงวัยหกขวบ อยู่ๆเจ้าก็หายตัวไป ข้าค้นหาทุกที่เพื่อตามหาเจ้า ข้าเกือบจะทำลายหมู่บ้านแห่งนั้นทิ้ง
แต่ช่วงเวลากลางคืนในคืนหนึ่ง ขณะที่ข้าเฝ้าวิตกกังวลอยู่ภายในบ้าน ข้าก็ได้ยินเสียงราวกับภูติผีวิญญาณดังมาจากส่วนลึกของป่า
ข้าไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ข้าถึงเลือกที่จะตามหาต้นตอของเสียงเหล่านั้น
เมื่อข้าเดินทางไปถึงต้นตอของเสียงเหล่านั้น ข้ามองเห็นแต่เพียงกองซากศพของสัตว์ร้าย และที่ด้านบนของกองซากศพมีใครคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ ราวกับว่ากองซากศพเหล่านี้คือบัลลังก์ของคนๆนั้น
หลังจากที่ข้าเฝ้าสังเกตอยู่พักหนึ่ง ข้ามองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่แปลกประหลาดเกิดขึ้น
เลือดสีดำของสัตว์ร้ายกำลังถูกดูดซึมโดยคนๆนั้น ซึ่งมันน่าหวาดกลัวจริงๆ
และในเวลาต่อมา กองซากศพสัตว์ร้ายเริ่มยุบตัวลงและหายไปในที่สุด ตอนนั้นเองที่ข้าได้ยินอะไรบางอย่างที่ในชีวิตนี้ข้าไม่มีวันที่จะลืมมันได้เลย
"ส..บายดีไหม คุณย...ยาย?" แม้คำพูดที่พูดออกมาจะดูตลก แต่สำหรับข้า มันดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก ร่างกายของข้าสั่นกลัวอย่างที่สุดในชีวิต
มันคือเจ้า เฟลิกซ์ ... มันคือปีศาจที่อยู่ในตัวเจ้า
