ตอนที่ 30 สมุดบันทึก
ตอนที่ 30 สมุดบันทึก
ในสถานที่ห่างออกไปหลายพันไมล์จาก Avalon มีรถกำลังเคลื่อนไปทางเมืองหลวง
ในตอนบ่ายแสงแดดส่องสว่างขึ้นในถิ่นทุรกันดาร ม้าลากรถทั้ง 16 ตัวทำงานอย่างหนักพารถวิ่งไปอย่างรวดเร็วตามเส้นทาง
การขนส่งทางไกลเกิดขึ้นจากการที่แองโกลพัฒนาระบบการขนส่งในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมา ม้าทำงานเป็นแรงผลักดันลากรถไปตามเส้นทาง แม้ว่าค่าโดยสารจะสูง แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากที่ยินดีใช้บริการนี้
ในรถเข็นชายหนุ่มสวมเสื้อกันลมสีดำนั่งพิงเก้าอี้ เขากำลังคิดอย่างจริงจังขณะเพลิดเพลินไปกับไวน์แดงที่มีคุณภาพดี นี่เป็นส่วนที่สนุกที่สุดของการเดินทางของเขา
นอกเหนือจากนี้ภายในรถมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นั่งมาด้วย คือคู่รักสูงอายุที่เดินทางกลับบ้าน นักเขียนที่ดูยากจนและคู่หนุ่มสาว
ช่วงบ่ายเงียบสงบเป็นพิเศษ
"ตอนนี้เด็กนั่นควรจะอยู่ใน Avalon แล้ว" หมาป่าขลุ่ยคำนวณเวลาที่จะใช้ในการเดินทางไปยัง Avalon "ด้วยจดหมายแนะนำของครูเขาควรจะไม่มีปัญหาในการเข้าไปในโรงเรียนและยังมีสมุดบันทึกเล่มนั้น ... "
หลังจากคิดช่วยไม่ได้ที่เขาจะหัวเราะออกมา แต่การหัวเราะมันส่งผลต่อแผลใหม่บริเวณระหว่างหน้าอกและหน้าท้องของเขา ดังนั้นเขาจึงต้องอดกลั้น
ตั้งแต่เที่ยงคืนเมื่อ 4 วันก่อนจนถึงปัจจุบันเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าและตัวตนของเขามาแล้วสิบหกครั้ง เปลี่ยนรถม้าขนส่งนับไม่ถ้วนและอดทนต่อการสู้รบที่น่าเศร้าถึงสามครั้ง ซึ่งเกือบจะทำให้เขาเสียชีวิตและทิ้งศพไว้ 10 ศพ
เขาพยายามหนีจากผู้ที่ไล่ล่าเขา แต่หลังจากนั้นสักพักหนึ่งพวกเขาก็ตามมาอีกเรื่อยๆ พวกมันไล่ล่าเขาเพราะของในกล่องดำ โดยไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขลุ่ยหมาป่าเกือบจะหัวเราะอีกครั้ง เขาชื่นชมสติปัญญาของตัวเอง “ใครจะคิดว่าฉันให้กล่องสีดำแก่เด็กที่ฉันรู้จัก ไล่ล่าฉันมาถึงสิบชั่วโมงโดยที่ไม่สงสัยว่าเด็กผมขาวจะมีส่วนร่วมในเรื่องแบบนี้” สิ่งนี้คงเรียกว่า "ทำสิ่งหนึ่งลับหลังอีกคนหนึ่ง" เพื่ออาจารย์ เขาถึงต้องเอาตัวเองมาเสี่ยง แต่วัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริงแอบซ่อนอยู่ในปกของสมุดบันทึกที่อยู่ใน Avalon เพื่อให้ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ตราบเท่าที่เด็กนั่นยังอยู่ใน Avalon ทุกอย่างจะเรียบร้อย ... "
เขาหรี่ดวงตาของเขาและเพลิดเพลินกับแสงแดดอันอบอุ่นซึ่งทำให้เขาเริ่มขี้เกียจและง่วงหาว
"คาดไม่ถึงจริงๆ?" เสียงอ่อนนุ่มและอ่อนโยนพูดต่อหน้าหมาป่าขลุ่ย แต่เขาก็ยังคงรู้สึกราวกับกำลังหลับอยู่
ถ้ามันไม่ใช่ความฝันฉากนี้จะปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาได้อย่างไร?
พวกเขาอยู่ในสถานที่ห่างอย่างน้อยสามร้อยกิโลเมตรจากหมู่บ้านใด ๆ นอกเหนือจากเนื้อวัวเนื้อแช่แข็งและไก่กับข้าวไม่มีอาหารอื่น ๆ ที่มีอยู่ในรถ ดังนั้นงานเลี้ยงนี้มาจากไหน?
ผลไม้สดตามฤดูกาลและผักถูกปกคลุมอย่างประณีตด้วยน้ำสลัดปล่อยกลิ่นหอมหวาน ซุปเห็ดหอมของฝรั่งเศสถูกยกไปทางด้านข้างซึ่งมิได้ถูกแตะต้อง
ปลา Marseille และ ฟัวกราว ถูกจัดวางไว้ข้างกุ้งมังกรที่เกือบจะหมดจากโต๊ะ ไข่ขาวสดใสมีสีสันที่ปรุงสุกแช่ในไวน์แดงดูประณีตมากพร้อมเสิร์ฟทุกคน
เมื่อเทียบกับงานเลี้ยงอื่นๆ มันพอที่จะบีบกระเป๋าสตางค์ของทุกคนให้แห้ง เพียงแต่หมาป่าขลุ่ยกลับไม่รู้สึกยินดีเท่าไหร่
"ฉันต้องบอกว่ามันเป็นแผนนี้ดีมาก" เด็กหนุ่มพูด
ตรงข้ามโต๊ะของเขาเด็กชายสวมชุดสีดำค่อยๆหวีผมยาวสีทองไว้ข้างหลังหูแล้วใส่ผ้าเช็ดปากไว้ที่ปกคอ
ในที่สุดเขาก็ยกขึ้นมีดและส้อมทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เขามีรอยยิ้มพราวเสนห่ "แต่น่าเสียดายที่มีบางคนเริ่มสงสัยแล้ว."
ร่างกายของหมาป่าขลุ่ยขยับอย่างช้าๆ เขากอดขลุ่ยของเขาและรู้สึกว่าเพลงดังก้องอยู่ภายในตัวเขาโดยอัตโนมัติ เพียงแค่งับนิ้วมือเขาก็สามารถเรียกหมาป่าผีตัวนั้นได้
แต่ถึงกระนั้นหัวใจของเขาก็ยังไม่สงบและรู้สึกถูกกดขี่
"คุณคือใคร?" เขาถาม.
"คำถามน่าเบื่อ" เด็กผู้ชายหัวเราะเยาะเขา “ทำไมคุณถึงไม่ผ่อนคลายสักหน่อยละ?” เขาดันซุปฝรั่งเศสมาหน้าหมาป่าขลุ่ย "คุณอยากดื่มบ้างไหม? ดื่มตอนร้อนๆจะดีกว่า"
หมาป่าขลุ่ยน้ำลายไหล เขากลืนน้ำลายของเขาพยายามที่จะมาสนใจซุป "คุณหมายถึงอะไร?" เขาถาม
"มีบางคนเริ่มสงสัยแล้ว" เด็กชายลึกลับมองไปในทิศทางของ Avalon "ฉันกลัวว่าใครบางคนในอวาลอนเริ่มมองหาเด็กผิวขาวคนนั้นแล้ว"เขาพูดต่อ "บางคนได้เสนอรางวัลมากมายสำหรับสมุดบันทึก โดยไม่สนว่าเด็กจะมีชีวิตหรือตายก็ตาม"
"ฉันไม่ทราบว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน" หมาป่าขลุ่ยตอบอย่างเย็นชา
"มันไม่สำคัญว่าคุณจะทราบหรือไม่อย่างไรก็ตามมันได้กลายเป็นสถานการณ์ที่น่าสนใจไปแล้ว แต่คุณไม่ต้องกังวล เด็กตะวันออกคนนั้นคงไม่เจอปัญหา ...แค่อาจจะ."
เด็กชายผายมือของเขายิ้มอย่างมีความสุข "มันคงเป็นดั่งบทละครที่น่าชื่นชม มันคงทำให้ฉันมีความสุขมากพอ !"
ขณะที่พูดเด็กคนนี้ชี้นิ้วมือ
พนักงานเสิร์ฟก็โผล่ขึ้นมาพร้อมถือขวดไวน์เก่าแก่
เด็กชายส่ายแก้ว "มันคือหนึ่งในของสะสมของฉัน, ไวน์ขาวจากยุคของกษัตริย์หลุยส์คุณอยากจะลองไหม?"
"ไม่ฉันมีของๆฉันแล้ว” หมาป่าขลุ่ยตอบอย่างเย็นชา
ขณะที่หมาป่าขลุ่ยกำลังจะแตะแก้วไวน์ของเขาเด็กหนุ่มก็พูดขึ้น "ถ้าฉันเป็นคุณ ฉันจะไม่แตะต้องมัน ไวน์แย่ๆยังไงรสชาติก็แย่ มันคงแย่ยิ่งกว่ายาพิษ"
"คุณพยายามพูดอะไร?"
"สิ่งนี้เป็นวัสดุที่หายากเรียกว่า Agave มันมีปฏิกิริยาที่รวดเร็ว เพียงสามนาทีมันสามารถจะหยุดการเต้นของหัวใจแมมมอธ นอกเหนือจากกลิ่นแรงเหมือนเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ มันไม่มีข้อบกพร่องอื่น ๆ อีก."
ไวน์แดงในแก้วของเด็กเปลี่ยนไปเป็นหลอดทดลอง ในหลอดทดลองแมลงจะค่อยๆบิดเป็นสีชมพูเนื่องจากอุณหภูมิร้อน
ตัวอ่อนของผีเสื้อแมงป่อง มีลักษณะคล้ายคลึงกันซึ่งใช้ในการทดสอบพิษ แม้แต่ความเป็นพิษเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จะทำให้มันตายไวขึ้น ...
เมื่อเอียงของหลอดทดสอบตัวอ่อนจะกลิ้งลงในไวน์แดงตามด้วยเสียงกรีดร้องที่รุนแรง
ราวกับว่าหินร้อนถูกโยนลงไป น้ำไวน์แดงเริ่มเดือดแล้วก็ระเหย
ในหลอดมีเพียงผีเสื้อกระพือปีกปีกที่มีรูปร่างผิดปกติเท่านั้น รู้สึกสับสนภายใต้ดวงอาทิตย์มันวิ่งเข้าไปชนแก้วซ้ำแล้วซ้ำอีก
"ขยะแขยงมาก " หมาป่าขลุ่ยกล่าว
คิ้วของวัยรุ่นหย่อนคล้อย เขาถอนหายใจ "ถ้าฉันรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ ฉันคงปล่อยให้คุณตายไปแล้ว"
"เฮ้ย ... " หมาป่าขลุ่ยตะคอก
"บทสนทนาของเราจบลงแล้ว ... " เด็กคนนั้นขัดจังหวะคำพูด หน้าตาหล่อเหลาเต็มไปด้วยความไม่แยแส "ก่อนออกเดินทางฉันหวังว่าคุณจะสามารถต่อสู้ไปได้อีกสักสองสามวันข้างหน้า ฉันจะเตือนคุณเกี่ยวกับเรื่องหนึ่ง"
ร่างของเขากลายเป็นหมอกมากขึ้น แต่ในภาพเบลอก็มีเสียงหนาว "มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ใครหลายคนจะมุ่งไปในทิศทางเดียวกัน ... "
ในขณะนั้นหมาป่าขลุ่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน เหงื่อไหลทั่วตัว
เขาลืมตาขึ้น แต่รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝันเป็นเวลานาน เขาตื่นขึ้นมาตอนนี้ทุกอย่างยังคงอยู่ในตำแหน่งเดิม
ถ้วยไวน์แดงยังคงสภาพเดิมและมีกลิ่นหอม
เขาถือแก้วไว้ข้างหน้าและจ้องมองผู้โดยสารคนอื่น ๆ ที่ผ่านไวน์แดง พวกเขาทั้งเหนื่อยและตื่นเต้น
ในที่สุดเขาก็เห็นความลับที่ซ่อนอยู่ในดวงตาเหล่านั้น
ดูเหมือนจะมีเสียงรอยเท้าเดินอยู่ด้านบนของขบวนรถ ข้างใต้พื้นดูเหมือนว่ามีสัตว์ประหลาดวิ่งวนไปรอบๆ
"แม้ช่วงเวลาแห่งความสนุกครั้งสุดท้ายของฉันก็ถูกทำลาย ... " หมาป่าขลุ่ยถอนหายใจ ไวน์แดงตกลงสู่พื้นทำให้เกิดเสียง "พวกแกทำให้ฉันอยากจะเป็นบ้า"
ค่ำคืนใกล้เข้ามา
ชายชราชื่อโกสต์แฮนด์ยังสูบบุหรี่อยู่เช่นเดิม เขาเป็นเหมือนคนชราธรรมดาใน Avalon นั่งอยู่บนม้านั่งยาว ๆ บนท้องถนน
"คุณแน่ใจหรือว่าคุณเห็นเขาอยู่ที่นี่?" เขาถาม.
ข้างๆม้านั่งสกปรก ใครบางคนนั่งยอง ๆ บนพื้นพยักหน้าและชี้ไปที่โรงแรม "เด็กตะวันออกมีผมสีขาวกับสุนัขไม่ผิดหรอก"
"ฉันหวังว่าคุณจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากโกหก Shaman" โกสต์แฮนด์โยนกระเป๋าสตางค์ลงในมือของชายคนนั้นและโบกมือให้ไป
ในเงามืดชายคนหนึ่งวิ่งออกมา พวกเขาบล็อกทางเข้าประตูด้านหน้าและด้านหลังอย่างเงียบ ๆ ชายสองคนชั้นยกค้อนและทำลายประตู
นอกจากชายสองคนที่เฝ้าประตู คนอื่น ๆ ที่ติดอาวุธก็พลันเข้ามาในโรงแรม
ฝูงชนที่กำลังเดินผ่านหวาดกลัวหลบซ่อน ขณะที่พวกเขามองด้วยความตกใจ แขกผู้เข้าพักกลัวกรีดร้องและถูกบังคับให้ปิดตาตัวเองจากชายที่ข่มขู่
มีใครบางคนได้รับข้อความจากระยะไกลอย่างขุ่นเคืองและกระซิบกับหูของโกสต์แฮนด์"ไม่มีใครสักคน"
โกสต์แฮนด์ยังคงสูบบุหรี่อย่างเงียบ ๆ และมองไปที่คนจรจัดที่อยู่ข้างๆเขา
ภายใต้การจ้องมองของเขาคนจรจัดแข็งเป็นหิน เขาสั่นและดวงตาของเขาก็งงงวยและหวาดกลัว
"หาต่อไป" โกสต์แฮนด์กล่าวเบา ๆ
มีเสียงกรีดร้องออกมาอีก เสียงทุ้มดังมาจากโรงแรมสามชั้น การค้นหาความรุนแรงและการทำลายล้างเริ่มขึ้นอีกครั้ง
