ตอนที่ 29 เงาแห่งการทรมาณ
ตอนที่ 29 เงาแห่งการทรมาณ
เสียงจากบนชั้นที่สอง เหมือนเสียงหยดน้ำกระจายด้วยมือของเบนไปในทุกทิศทางสู่ชั้นล่าง
เพลงราบรื่นเหมือนน้ำไหล แต่ก็มีความรุนแรงดั่งไฟลาวา ส่องแสงสว่างในจิตใจเพื่อที่ให้นักเรียนได้อดทดอดกลั้นไปพร้อมกัน
"เขียนมันลง!" เบนจ้องมองที่ผู้สมัครด้านล่างราวกับกำลังมองขยะ เงาของมันจางลงเหมือนสิ่งมีชีวิตที่น่าสยดสยอง ท้าทายธรรมชาติของธรรมชาติ เงาของเขาขยายตัวได้อย่างรวดเร็วและบุกเข้าสู่เงาของผู้สมัคร
ในทันที ทุกคนดูราวกับโดนฟ้าผ่า ร่างกายของพวกเขาเกร็งและจับปากกาของพวกเขาขึ้น
เหมือนมีเสียงคำรามของปีศาจอยู่ภายในพวกเขา "เขียนความลับที่เจ็บปวดที่สุดของคุณ!" เสียงที่โหดเหี้ยมพุ่งขึ้นอย่างรุนแรงราวกับคมดาบ!
"พ่อ,พี่ชาย ผมล้มเหลว!"
ในห้องสอบเด็กชายอายุประมาณสิบเจ็ดปีก็โผล่เข้ามา เขาคว้าปากกาของเขาและเริ่มเขียนอย่างเมามันในกระดาษสอบที่ว่างอยู่
"ฉันขอโทษ ฉันไม่มีค่า ฉันคงไม่ได้เรียนทฤษฎีดนตรี ครอบครัวโปรดให้อภัยฉัน!"
ภาพลักษณ์ของครอบครัวยากจนเริ่มปรากฏขึ้น พวกเขาทำงานหนักและยืมเงินเป็นจำนวนมาก แต่พวกเขาต้องการให้ลูกคนสุดท้องของพวกเขามีโอกาสได้รับการศึกษา
"ฮ่า ๆ พวกแกทั้งหมดสมควรตาย!" ในมุมหนึ่งชายผิวดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาจับปากกาไว้ในมือราวกับว่าเขากำลังถือมีดแทงทะลุอากาศไปข้างหน้าและเขียนชื่อลงบนกระดาษ
แฮร์รี่, รอน, เฮอร์ไมโอนี่, เซเวอรัส ... ชื่อหลายคนถูกเขียนออกมา "ทุกคนต้องตาย ทุกคนที่ขว้างทางของครอบครัวของเดรโกต้องตาย!" (แฮรี่พอตเตอร์ก็มา)
"เอาเงินมาก่อน ฉันต้องการเงินมัดจำ!" ผู้สมัครร่างผอมและมีสายตาดุร้าย เขียนสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาลงบนกระดาษว่า "ฉันสัญญากับคุณตราบเท่าที่ฉันเข้าโรงเรียนได้ ฉันจะช่วยเธอขโมยสิ่งนั้น ... "
ด้านบนชั้นสองผู้คุมสอบจ้องมอง ที่เรื่องราวต่างๆที่เขียนลงในกระดาษ
"พวกเขาเป็นสายลับ" มีคนเห็นผู้สมัครที่ยังทำหน้านิ่งเฉยและส่ายหน้าอย่างเย็นชา “เมื่อสิ้นสุดการสอบให้ย้ายเขาไปแผนกควบคุมวินัย.”
ผู้คุมสอบที่รับผิดชอบด้านมุมตะวันออกเฉียงเหนือยกมือขึ้น "มีสองคนที่นี่เช่นกัน พวกเขาเป็นสายลับจากโรงเรียนอื่น ๆ "
"ผู้ชายคนนี้คิดไม่ดีกับน้องสาวของตัวเอง เอาเขาออกไป"
"คนที่ไร้ความปรานีพาเขาออกไป"
"ฆาตกรพาเขาไปที่สถานีตำรวจ"
"คนนี้ปลอมแปลงรายงานทางการแพทย์เอาออกไป."
นี่เป็นส่วนที่ยากที่สุดในการสอบ โดยที่ไม่รู้ตัวทุกคนจะเปิดเผยความลับที่ลึกที่สุดของพวกเขาเมื่อได้ยินเพลงนี้
นอกจากนี้ยังเป็นเพลง "Shadow of the Interrogation" ที่เล่นโดยนักดนตรีตัวจริง แม้กระทั่งการสอดแนมที่มีการฝึกอบรมอย่างเป็นทางการก็ไม่สามารถซ่อนตัวได้ให้นับประสากลุ่มผู้เยาว์ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
เบนยิ้มเยาะ เมื่อดวงตาของเขาไปถึงชายหนุ่มตรงกลางห้องสอบเขาก็ต้องตกใจ
ในที่นั่งของเย่วซิง เขากดศีรษะของเขาบิดไปมาอย่างเจ็บปวดเหมือนดิ้นรนอยู่ในฝันร้าย มือของเขาสั่นกระตุก แต่ไม่ยอมจับปากกา
จิตใจของเขาต่อต้านอิทธิพลของเสียงดนตรี
"อย่างที่คาดไว้." เบนยิ้มและเพิ่มความรุนแรงของเพลง "ให้ฉันเห็นภายในหัวใจเล็ก ๆ ของคุณ คุณซ่อนความลับอะไร?"
บนเก้าอี้ร่างกายของเด็กกำลังสั่นคลุ้มคลั่งเหมือนงูที่กำลังจะตาย มือของเขากำแน่นปากกา แต่ไม่ได้เขียนคำใด ๆ ลง
เขายังคงต่อสู้! ต่อสู้อย่างหนัก!
"พูดสิ." เบนคำราม เพลงเร่งจังหวะเพิ่มขึ้นสองเท่ากลายเป็นเสียงแหลมคมมากขึ้น
เย่วซิงมีอาการเจ็บปวด ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง เขาเกือบจะทนไม่ได้อีกแล้ว
"บอกฉันมา!" เบนถามราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ เขายกระดับเสียงให้สูงขึ้นอีก
กระแสลมแรงผ่านไปที่ร่างกายของเย่วซิง เขาก็ลุกจากที่นั่ง ตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาว
เขายังคงกัดฟันไม่ยอมพูด
ในที่สุดเสียงเพลงก็ทำให้อากาศแตกกระจายเป็นชิ้น ๆ ดั่งเช่นแก้วแตก เศษเหล็กตกจากเพดานทำให้เกิดเสียงร้องเสียงกรี๊ดที่น่าสะพรึงกลัว ซึ่งทำให้ทุกสิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ผู้คุมต้องช่วยกันป้องกันมากกว่าสามครั้ง!
นี่ไม่ใช่การทดสอบที่เรียบง่าย แต่เป็นการทรมานอย่างรุนแรงไปยังจิตวิญญาณ! แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่สามารถรับแรงกดดันเช่นนี้ได้!
"พูดออกมา!" ตาของเบนเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดเต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและความชั่วร้าย เสียงของเขาดังขึ้นเหมือนเสียงฟ้าร้องในใจของชายหนุ่ม "บอกความลับสกปรกทั้งหมดของแกบอกมาได้แล้ว!"
เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างแตกออก
ราวกับว่าฟางเส้นสุดท้ายกำลังขาด ร่างกายของเย่วซิงยกตัวขึ้น ขณะที่จับปากกาเขาพยายามอ้าปาก เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองที่เพดาน
"ใช่พูดออกมาได้แล้ว" เบนหัวเราะอย่างร่าเริง " พูดความลับที่ใหญ่ที่สุดในใจของแกสิ่งที่อยู่ในใจสกปรกของแกเปิดเผยออกมาให้หมด!"
เบนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เย่วซิงเปิดปากของเขาอย่างช้าๆ ด้วยเสียงอันเจ็บปวดเขาเริ่มอธิษฐาน
เบนก็ตะลึง "... ฮะ?"
"ผมจะเติมเต็มแม่น้ำสายนี้ ให้มันไหลผ่านไปยังจุดสิ้นสุดเพื่อพระผู้เป็นเจ้าของฉัน" ชายหนุ่มสวดมนต์อย่างตั้งใจ เขาเปิดมือและดึงสัญลักษณ์กางเขนขึ้นไปในอากาศ "พระบิดาของเราผู้ทรงสถิตอยู่ในสวรรค์ ประจักษ์ในพระนามของพระองค์ ราชอาณาจักรของพระองค์ เสด็จมายังโลกตามพระประสงค์ของพระองค์ เพื่อทำให้แผ่นดินโลกเป็นเช่นเดียวกับสรวงสวรรค์ ... "
ท่ามกลางแดดในยามบ่ายเหล่าชายหนุ่มจับมือกันไว้ที่หน้าอกของเขา เขาได้รับความทุกข์ใจจากคำสอนของพระเจ้าและได้สรรเสริญพระสิริของพระเจ้าด้วยความจงรักภักดี ในแสงแดดร่างกายของเขาเหมือนนักบุญ ...
“ไม่!” เบนกำลังโกรธ
"นี่มันคืออะไรกัน?" เขากำลังทำอะไร!? " เบนกรีดร้องในหัวใจของเขา
ใบหน้าของเบนเปลี่ยนจากสีเขียวเป็นสีแดงสด เขารู้สึกราวกับว่ากำลังจะพังทลายลง
มีคนสาปแช่งชะตากรรมด้วยความโกรธ มีคนร้องไห้ด้วยความกลัว มีคนอ้อนวอนขอเงินด้วยความโลภ มีคนเขียนนิยายเกี่ยวกับเพศในขณะที่ทำการเปลื้องผ้า มีคนเขียนแผนการฆ่าพี่น้องของเขาทั้งหมดในการแข่งขันเพื่อรับมรดกของพวกเขา
มีเพียงชายหนุ่มผิวขาวคนหนึ่งกำลังร้องไห้ด้วยความเมตตาต่อโลก กำลังเขียนพระคัมภีร์เก่าแก่ขึ้นเพื่อมอบให้ผู้ศรัทธาทุกคน - "เขาเข้าถึงพระเจ้าด้วยตนเอง"
รอยยิ้มของเขามีความเมตตา น้ำตาของเขาไหลออกมาด้วยความเห็นอกเห็นใจราวกับว่าเขาเป็นนักบุญจากสรวงสวรรค์ ปลายนิ้วของเขาแหวนส่องประกายด้วยแสงสีเงินอ่อนๆ
"สรรเสริญพระเจ้า,ฮาเลลูย่า!"
--------------------------------------------
เย่วซิงมีฝันที่แปลกประหลาด
ตอนแรกเสียงดังมาจากทุกทิศทางและหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด มันกลายเป็นเรื่องเขาไม่สามารถทนได้ แต่ทันใดนั้นเสียงทั้งหมดก็หายไปราวกับว่าความฝันนั้นได้หักล้างเสียงจากภายนอกทั้งหมด
ความทรมานทั้งหมดหายไปและเขารู้สึกได้กลับเข้าไปในโบสถ์อีกครั้ง
ในช่วงแสงแดดยามบ่ายหลวงพ่อบานกำลังถือพระคัมภีร์ไบเบิล ดวงตาของเขาจ้องมองอย่างจริงจังในขณะที่เขาชี้นำพวกเราผ่านบทกวีศักดิ์สิทธิ์ บทกวีที่สง่างามได้ผลักดันเย่วซิงให้เสียน้ำตา
เขาจมอยู่ในความรู้สึกแปลก ๆ เขาเริ่มสรรเสริญพระเจ้าที่ยิ่งใหญ่ ซึมซับคำสอนของพระเจ้าและเหล่านักบุญ
ในความฝันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนปกติ เฉพาะวงแหวนที่ร้อนขึ้นเล็กน้อยและมีแสงแปลก ๆ
เมื่อเขาตื่นขึ้นมาพระอาทิตย์ก็ใกล้ตกแล้ว
เขาพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องสอบ แต่เอนกายอยู่กับบนเก้าอี้นุ่ม ๆ ในออฟฟิศที่กว้างขวางและสดใส
ตรงข้ามเขามีเบนที่หน้าตาซีดเซียวอย่างมาก
"เย่วซิงหยวนใช่ไหม?" เขาถาม.
เย่วซิงพยักหน้าอย่างเหม่อลอย
"ขอแสดงความยินดีคุณได้ผ่านการสอบของเขียนแล้ว" เบนบีบรอยยิ้มที่น่าเกลียด "คุณได้คะแนนเต็ม"
"ว้าว." เย่วซิงหัวเราะ "ขอขอบคุณสำหรับความกรุณาของคุณ"
"ความกรุณา #$@$cd แกสิ!" เบนเกือบพูดออกไป
เบนอยากยกเลิกการสอบ แต่เมื่อเขานึกถึงฉากในห้องสอบเขาก็รู้สึกไม่ดี
"มันเกิดเรื่องประหลาดที่ดูเหมือนทุกคนจะไม่รู้ตัว แต่เขาสามารถเปลี่ยนแปลงคนในห้องสอบได้โดยคำสอนของพระเจ้า!" เบนคิด
เขาทำให้ผู้สมัครหลายสิบคนกลับเนื้อกลับตัว พวกเขาร้องไห้เพื่อเป็นขออภัยแก่พระเจ้าและสาบานว่าจะกลับใจ
สถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรมีประวัติศาสตร์เป็นร้อยปี! และการสอบนี้มีมากกว่าสี่สิบครั้ง! แต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น!
เพราะเรื่องบ้าๆนี้ ทำให้อัตราการผ่านมีมากกว่าร้อยละแปดสิบ! และนี่คือผลของการกระทำของเบน เขาต้องทนทุกข์ทรมานจากผลกระทบทั้งหมด และการโต้เถียงกับฝ่ายขุนนาง และทำให้เขาพลาดการขัดขวางผู้อำนวยการ เพราะเด็กผู้ชายคนนี้
เมื่อเขานึกถึงเรื่องนี้เบนอดคิดไม่ได้ เขาต้องการกำจัดตัวน้อยตัวนี้และเอาชนะ แต่ด้วยจดหมายแนะนำตัวนั้นเป็นของจริง ทำให้เขาต้องระงับความโกรธของเขาและบีบยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้
"ไอ้เด็กบ้ามีความสุขเร็วเกินไป การสอบยังไม่สิ้นสุดเราจะเห็นดีกัน!" เบนวางแผนในหัวของเขา
"เนื่องจากเป็นการยากที่จะรวบรวมครูจากโรงเรียนต่างๆการสอบรอบต่อไปจะเริ่มขึ้นภายในสิบวัน" เบนยิ้มอย่างไม่เต็มใจและคงไว้ซึ่งเสียงอ่อนโยน "นอกเหนือจากการสอบข้อเขียนแล้วคุณจะต้องทำการทดสอบด้วยมือทันที ฉันหวังว่าคุณจะทำผลงานได้ดี"
"การสอบด้วยมือ คืออะไร?" เย่วซิงงงงวย เขารู้สึกไม่ดี
"คุณไม่ทราบหรือ?" เบนถาม "สถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรได้ให้ความสำคัญกับความรู้และการปฏิบัติจริงเสมอดังนั้นการทดสอบนี้ก็เป็นส่วนสำคัญของการสอบ"
เขาหยุดชั่วคราวและพูดเบา ๆ ว่า "ส่วนนี้เป็นส่วนที่กำหนดสิทธิ์ขั้นพื้นฐานของผู้สมัครตราบใดที่คุณสามารถใช้ตัวโน๊ตได้อย่างถูกต้องและสามารถโต้ตอบกับอากาศธาตุได้คุณก็ผ่าน แต่สำหรับคนที่เก่งๆ ฉันแน่ใจว่ามันจะไม่เป็นปัญหา. "
เมื่อเขาอธิบายเสร็จเบนก็เหลือบไปที่ดวงตาของเย่วซิง เขาพูดด้วยเสียงเบา ๆ "แน่นอนคนอย่างคุณที่ไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับอากาศธาตุจะเป็นเรื่องที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง."
เย่วซิงแข็งทื่อ
หลังจากเงียบยาวของเขาเขาถามเบา ๆ ว่า "จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมไม่ผ่าน?"
“ไล่ออก” เบนตอบด้วยเสียงเย็นชา
เย่วซิงตะลึงงัน
ไล่ออกแน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องกลับล้างจานในครัว ถ้าเขาล้มเหลวเขาจะไม่มีโอกาสได้ล้างจานอีก! แต่ปัญหาคือ หลังจากอาการป่วยเมื่อหลายปีก่อนเขาก็ไม่ได้รู้สึกถึงอากาศธาตุอีกเลย!
"สามารถ ... ยกเว้นได้ไหม?" เย่วซิงถามอย่างอ่อน
"ไม่" เบนส่ายหัว "คุณเคยได้ยินเรื่องนักเวทย์ที่ไม่มีเวทมนต์ไหมละ?"
เขาเข้าใจและเงียบ
นักเวทย์ที่ไม่มีเวทมนตร์เป็นได้เพียงคนธรรมดาๆ ในทำนองเดียวกันกับคนที่ไม่สามารถควบคุมอากาศธาตุแล้วต้องการเป็นนักดนตรี?
เย่วซิงได้คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่าง
เขาคิดว่าหากเขาได้รับการยอมรับจากโรงเรียน เขาจะมีเวลามากพอที่จะแก้ปัญหานี้ แต่ไม่คิดว่าเขาจะต้องทดสอบเรื่องทันที เขาหันไปรอบ ๆ เงียบ ๆ และพยายามถามว่าเขาจะซื้อลูกแก้วอากาศธาตุได้ที่ไหนและเดินตรงไปที่ร้านนั้น
การสอบภาคปฏิบัติเหลือเวลาสิบวัน! ไม่มีเวลาที่จะลังเลหรือเสียใจ
ถ้าเขาสอบผ่าน เขาก็จะเป็นนักดนตรี
ถ้าเขาล้มเหลวทุกอย่างจะหายไป
