ตอนที่ 26 ความสุขอยู่ที่ไหน Part 2
ตอนที่ 26 ความสุขอยู่ที่ไหน Part 2
"เขาอยู่ในครัวของเรา"
คำตอบของพิธีกรเหมือนมีดมาเชเต้ฟันไปบนหน้าของซิดนีย์
เขากล่าวต่อว่า "ดูเหมือนว่าเขากำลังล้างหม้อและจาน" พิธีกรลังเลและขอร้องอย่างนุ่มนวลว่า "เขาทำงานหนักมากครับถ้าเขาทำผิดต่อคุณ โปรดอย่าลงโทษเขาเลย"
แม๊กซ์เวลล์ตกตะลึง แมรี่ตกใจและซิดนีย์ก็ประหลาดใจ
"การต้อนรับของสถาบันการศึกษาทำให้ชั้นประหลาดใจเล็กน้อย" แมรี่กล่าว
หลังจากนั้นเป็นเวลานานแม่รี่ถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ "โชคดีที่ฉันไม่เคยได้รับจดหมายแนะนำจากลุง มิฉะนั้นฉันก็คงจะถูกส่งไปที่ห้องครัวด้วยเช่นกัน ฉันค่อนข้างอยากรู้อยากเห็นเรื่องที่ฉันไม่เคยทำมาก่อน ... "
เห็นได้ชัดว่าเธอพูดด้วยโทนเสียงอ่อนโยน แต่คำพูดของเธอแทงใจซิดนีย์ทำให้หน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด
"ชีวิตฉัน มักมีเรื่องให้ประหลาดใจเสมอ" แมรี่กล่าว
"โอ้, เราไปดูแขกของเราที่ถูกไล่ให้ไปอยู่ที่ห้องครัวกันดีไหม?" แมกซ์เวลล์พูดด้วยรอยยิ้ม
ซิดนีย์แข็งค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปทันที เขายังคงเช็ดเหงื่อที่หลั่งออกมาเต็มใบหน้าตลอดทางและอธิษฐานว่าสิ่งที่น่าอับอายเหล่านี้ไม่ได้เกิดขึ้นจริง แต่เมื่อใกล้ห้องครัวพวกเขาได้ยินเสียงแปลก ๆ
มันเป็นซิมโฟนีที่ฟังดูวุ่นวาย
เสียงของหม้อดินเผากระแทกหม้อเหล็ก เสียงขูดพื้นและการซ้อนทับกันของเสียงนับสิบที่เกิดขึ้น ... ราวกับกำลังเล่นเพลงมาร์ชของทหาร?
แมกซ์เวลหยุดจ้องมองฝูงชนที่ชุมนุมอยู่หน้าห้องครัว พวกเขาส่าย, โยก, ร้อง, เต้นไปกับเพลง
"มันคืออะไรกัน?" เขาหัวเราะเบา ๆ ประหลาดใจและแปลกใจ
คนแรกใช้มีดเคาะชาม เสียงคมเหมือนเสียงระฆัง เสียงก้องของกังหันลมตอนกลางคืน แม้ว่าจะมีจังหวะที่คุ้นเคย แต่ก็เป็นเอกลักษณ์ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่คาดเดาไม่ได้
เสียงของเพลงเริ่มคึกคักขึ้น เสียงเคาะชามเริ่มคล้ายเสียงของปั่นจั่นตอกเสาเข็ม มันช่วยผลักดันโน้ตดนตรีในวงให้อยู่ในระดับที่สูงขึ้น สุนัขเห่าพร้อมกับเสียงที่จะทำให้คนขมวดคิ้ว แต่กลมกลืนไปกับจังหวะของเพลงและกลอง
ไม่ใช่เสียงที่นุ่มนวลราวกับฝนตกชุ่มฉ่ำ แต่หยาบกระด้างเหมือนกิจกรรมกลางแจ้งที่มีชีวิตชีวา มันฟังดูเหมือนงานรื่นเริง และเสียงที่แหลมแน่นเหมือนตอนฝนตกหนัก
ราวกับอยู่บนถนนในงานคานิวัล เกิดเสียงไชโยโห่ร้องและหมวกของพวกเขาปลิวไปในท้องฟ้า หมวกทุกสีเริ่มบินในสายลม ทันใดนั้นเสียงไชโยโผล่เข้ามาอีกครั้ง น้ำตาท่วมเต็มใบหน้าผู้ชม
เสียงสูงเสียงแหลมก้องในอากาศ เงาส่ายไปมากับจังหวะ แม้แต่เงาของเปลวไฟก็ถูกแย่งชิงไปโดยเสียงเพลง!
แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดเมื่อเสียงไชโยหยุดลง มันเผยให้เห็นข้อบกพร่องร้ายแรงในเพลงซึ่งทำให้แมกซ์เวลล์ขมวดคิ้ว มันไม่ควรหยุดตอนนี้ แต่ดนตรีควรเล่นต่อไปมิฉะนั้นจะเกิดเรื่องบางอย่างที่ร้ายแรงขึ้น!
จากนั้นในวินาทีถัดไปความเงียบก็แตกเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยเสียงแหลมคม
ปัง ปัง ปัง
มันพยายามทำลายกฎของการควบคุม!
แม้จะยังมีคนบางคนที่กำลังเต้นแรง แต่เสียงดังคำรามเหมือนเสียงฟ้าร้องเกิดสะท้อนอยู่ในหูของทุกคน
ราวกับเป็นการเริ่มต้นเฉลิมฉลอง!
ลมตอนกลางคืนเริ่มร้อนมากขึ้นจนทำให้หายใจไม่ออก รู้สึกราวกับว่ามีก้อนหินอัดไปที่กลางหน้าอก เลือดของผู้คนเริ่มเดือดขึ้นและเสียงเชียร์ก็ดังขึ้น
ความรู้สึกและอารมณ์ถูกดูดเข้าไปในความบ้าคลั่ง เช่นการลุกไหม้ของเปลวไฟในสายลม
เพลงที่แปลกประหลาดนี้ถูกผลักดันไปสู่ระดับที่สูงขึ้น แม้วิธีการของมันจะทำให้ฝูงชนอารมณ์พุ่งสูงขึ้น แต่ผลลัพธ์ที่ได้ออกมาดีอย่างไม่น่าเชื่อ!
แม็กซ์เวลล์พยายามวิ่งผ่านฝูงชนไปเพียงเพื่อดูหน้าเด็กที่อยู่ด้านหน้าอ่างล้างจาน
มือของเขาถือมีดและส้อม เท้าของเขากำลังเหยียบลงบนก้นหม้อ เขาถูกดูดกลืนเข้าไปในจังหวะเหมือนว่าไม่มีผู้ใดอยู่รอบตัวเขา
ด้านข้างของเขาเป็นสุนัขสีทองขนาดใหญ่เห่าอย่างตื่นเต้น, ไส้กรอกแกว่งไปมาในปากของมัน ส้อมถูกผูกติดอยู่กับหางของมันเพื่อให้สุนัขส่ายหางของมัน ส้อมจะตีฝาหม้อทำให้เสียงแหลมคม
ในห้องครัวพนักงานเสิร์ฟและพ่อครัวปรบมือ เต้นและร้องเพลงไปกับเขา มันไม่ได้เป็นดั่งงานแสดงในโรงเรียนที่ร่ำรวย แต่กลับให้บรรยากาศเหมือนผับที่จัดงานรื่นเริง
ทุกคนคล้ายเมา ในแสงเทียนใบหน้าของพวกเขาเป็นสีแดงดูหยั่งกับกำลังเมาและยิ้ม
"ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม?" แมกซ์เวลล์ถอนหายใจเบา เขารู้สึกว่าราวกับว่าเขาได้เห็นภาพลวงตาของราชาแห่งถนนอาชญากรของทางการที่สวมชุดบัลเลย์ส่งจูบให้แก่ทุกคน
"ฉันละกลัวบาคจริงๆ ไอบ้านั่น คงเสียใจกับจดหมายแนะนำตัวของเขา ถ้าเขาเห็นเด็กนี้เล่นได้คล้ายเขาแบบนี้?"
แม้ว่าเขาจะตะลึงกับความไร้เหตุผลนี้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ เขาแค่ต้องการปรบมือให้และเขาทำอย่างนั้นโดยไม่ลังเล! องค์หญิงตกใจมาก แต่ในสายตาของเธอชายชรากำลังรู้สึกตื่นเต้นและพร้อมที่จะเชียร์ไปด้วยกัน
"โอ้ ไม่มีทาง ฉันเริ่มชอบจังหวะเพลงนี้มากขึ้นเรื่อยๆ!"
ท่ามกลางเสียงเชียร์เสียงแหลมสูง ๆ ยังคงดังราวกับว่าพวกเขาไม่มีวันจบสิ้น ในอากาศที่กำลังกระเพื่อมจานทั้งหมดส่ายไปมาจากเสียงสะท้อน ความรู้สึกที่ไม่มีใครเทียบได้ของพลังและความสนุกสนานที่เต็มไปทั่วอากาศ นอกจากนี้ยังได้ยินจานชามแตกกระจายอย่างมีความสุข
ในที่สุดหม้อใต้เท้าของเด็กผู้ชายก็ไม่สามารถทนต่อได้อีกต่อไป หลังจากออกโน้ตเสียงสูงครั้งสุดท้ายแล้วหม้อก็แตกออก
เพลงสิ้นสุดลงแล้ว
ทันใดนั้นงานรื่นเริงก็จบลงแล้วฝูงชนก็โห่ร้องและปรบมือให้ดังจนทำให้พวกเขาเกือบจะปลุกให้ผู้คนที่กำลังนอนหลับอยู่รอบๆโรงเรียนตื่นขึ้น
แม๊กซ์เวลล์ค่อย ๆ กุมมือของเขามองไปที่หญิงสาวที่กำลังประหลาดใจ
"ทุกๆวัน มักมีอะไรที่ทำให้ประหลาดใจอยู่เสมอ " เขายิ้มและพูดว่า "นี่คือที่ที่ทำให้ชีวิตมีความสุข องค์หญิง"
เย่วซิงถูกล้อมรอบไปด้วยพ่อครัวและลูกจ้างที่กำลังตื่นเต้น
"คุณเรียนรู้สิ่งนี้มาจากที่ไหนคุณเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกันกับนักดนตรีคนอื่น ๆ " พ่อครัวค่อยๆบีบหน้าเย่วซิง
“พ่อของผม สอนผมตอนเราอยู่ในที่ ที่เรียกว่าฮาวาย”
วัยรุ่นผิวขาวเช็ดเหงื่อออกจากศีรษะของเขาและวางลูกกลิ้งไว้ในมือของเขาขณะหอบ จากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคมชัด หม้อใต้เท้าของเขาแตกมากยิ่งขึ้นและจากนั้นมันก็แยกออกเป็นสองส่วน ...
"อ้าว, ผมเพิ่งทำลายหม้อของคุณ" เขารู้สึกอับอายและหยิบมันขึ้นมา "ผมคงไม่ต้องจ่ายเงินสำหรับเรื่องนี้ใช่ไหม?
"มันถูกส่งมาจากแมนเชสเตอร์ดูเหมือนว่ามันถูกสร้างมาด้วยวัสดุพิเศษดูเหมือนว่ามีค่ามากๆ" คนที่อยู่ข้างๆเขาส่ายหัว "หม้อนี้น่าจะมีค่าใช้จ่ายประมาณห้าพัน"
"พวกเขาเป็นร้านที่ทำการค้าทุจริตใช่หรือไม่ หม้อนี้มีราคาแพงกว่ารถม้าอีก?" เย่วซิงตกใจ
เขาเริ่มเกลียดตัวเองเพราะใช้กำลังมากเกินไป
อย่างไรก็ตามฝูงชนเดินออกไปเงียบๆ ทุกคนจ้องมองชายชราคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขา ชายชราคนหนึ่งก้มตัวไปหยิบหม้อที่แตกหักและเคาะนิ้วของเขาไปบนนั้นทำลายความเงียบด้วยเสียงหวานกรอบ
"ใช่เราเป็นผู้เสียหายที่โดนร้านค้าทุจริตมากที่สุดในแองโกล” ผู้อำนวยการกล่าว
"ผู้อำนวยการ ... " คนกระซิบในฝูงชน
แมกซ์เวลล์ยิ้ม "แต่เนื่องจากเพลงที่คุณเล่นไปเพิ่งถูกขัดจังหว่ะฉันจะไม่เรียกเก็บเงินจากคุณสำหรับหม้อใบนี้"
หลังจากที่เขาเสร็จเรื่องแล้ว เขาก็ตบบ่าของเด็กชายเพื่อให้เย่วซิงตามเขาไป
ก่อนที่จะออกไปเขาหันมาพูดกับกลุ่มผู้ชมว่า "คุณสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษผมรู้สึกประทับใจกับความรักของคุณที่มีให้กับเสียงดนตรีในวันนี้ เพราะทุกคนเป็นคนรักดนตรี คุณสามารถมาเข้าชั้นเรียนฝึกหัดของโรงเรียนได้ แต่จำไว้ว่าคุณต้องเสร็จสิ้นการทำงานของคุณก่อน "
พวกเขาได้แต่นิ่งเงียบ
"เอาละ คุณสุภาพบุรุษและสุภาพบุรุษ"
ในที่สุดแมกซ์เวลล์โบกมืออย่างสง่าผ่าเผย เมื่อประตูปิดลงผู้คนยังคงตะลึงอยู่
ในความเงียบของห้องโถงแมกซ์เวลล์มองไปที่เด็กผู้ชายหลายครั้งและมองไปที่สุนัขของเขาหลายครั้งเช่นกัน เมื่อร่างกายของเย่วซิงชนเข้ากับแมกซ์เวลล์ ในที่สุดเขาก็เลิกมองแล้วถอนหายใจ "ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคนๆนั้นเขียนจดหมายแนะนำสำหรับคุณ." เขาส่ายหัวและเสียใจ "เขาติดเงินคุณเท่าไหร่?"
"เขา? ใคร?" เย่วซิงถาม "หมาป่าขลุ่ยหรอ"
"หมาป่าขลุ่ย ฉันจำเขาได้ เขาเป็นคนน่าละอายของสถาบันการศึกษาในเวลานั้น แต่ฉันก็ชอบเขามาก ฉันได้ยินมาว่าเขาลาออกจากโรงเรียนและไม่รู้ว่าเขาไปที่ไหน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว " แมกซ์เวลล์เริ่มเข้าใจ เขาพยักหน้าและถามว่า "ชื่อของคุณคือ?"
"เย่วซิงหยวน" วัยรุ่นผิวขาวตอบ เขาชี้ไปที่สุนัขข้างเขา "นี่คือฟิล"
ฟิลกำลังกัดไส้กรอก มันมองแมกซ์เวลล์งด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนโอ้อวดและเย็นชา ซึ่งทำให้ เย่วซิงรู้สึกละอายเป็นพิเศษ
แมกซ์เวลล์ยังมีคำถามเพิ่มเติมอีกเช่น "อายุ?"
"สิบเจ็ด."
"คุณยังไม่แก่พอที่จะเข้าเรียน แต่ก็มันไม่เป็นปัญหาเพราะคุณมีจดหมายแนะนำตัว"
แมกซ์เวลล์ตอกฝ่ามือของเขา "จริงสิ จำไว้ว่าให้มาที่โรงเรียนในวันพรุ่งนี้เพื่อทำการสอบ ถ้าคุณสามารถผ่านได้ คุณก็สามารถเข้าเรียนในโรงเรียน แต่จำไว้ว่าต้องจ่ายค่าเล่าเรียน ทั้งหมดก็มีแค่นี้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้ยินว่าคุณไม่ค่อยมีเงิน"
เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงที่น่าทึ่งในการแสดงออกของวัยรุ่นจากความประหลาดใจเป็นตกใจและจากนั้นก็ดีใจ
"การสอบ ผมสามารถเข้าสอบได้หรอ" เย่วซิงดึงเขาอย่างหยาบคาย "การสอบเข้ามหาวิทยาลัยคุณไม่ได้โกหกฉันใช่มั้ย?"
แมกซ์เวลล์กล่าวว่า เขาพยักหน้าอย่างแข็งขันว่า "ถ้าฉันเป็นผู้คุมสอบ คุณจะไม่จำเป็นต้องสอบ"
"ใช่สอบสอบ" เย่วซิงพึมพำตื่นเต้นมากเขากำลังจะเต้น "ตราบเท่าที่ฉันผ่านการสอบ ฉันจะสามารถเข้าเรียนในสถาบันการศึกษาและกลายเป็นนักดนตรี ... "
"ฉันไม่สามารถรับประกันได้ว่าคุณจะเป็นนักดนตรี ฉันยังต้องเก็บค่าเล่าเรียน" แม๊กซ์เวลล์ไม่สนใจว่าเขาจะทำผิดกับเด็กหรือไม่ เย่วซิงไม่ได้ฟังเลย เขารู้สึกร่าเริงเข้าอุ้มฟิลพร้อทหัวเราะและวิ่งออกไปที่ไหนสักแห่ง ...
เฝ้าดูวัยรุ่นที่กำลังตื่นเต้นแมกซ์เวลล์หัวเราะ "เป็นวัยรุ่นที่พลังเยอะจริงๆ"
ค่ำคืนผ่านไปเรื่อยๆ เขาก้มเล็กน้อยและมองไปที่ด้านข้างว่า “องค์หญิง คุณรู้สึกอย่างไร?”
แมรี่ใส่ผ้าคลุมไหล่สีขาวเพื่อป้องกันเธอจากลมตอนกลางคืน ในแสงไฟสลัวก็ไม่ทำให้ความสง่างามของเธอหายไป หลังจากนั้นเป็นเวลานานเธอค่อย ๆ ส่ายหัว "ฉันไม่ชอบเขา ฉันไม่เข้าใจลุงของฉัน"
"เพียงเพราะคุณไม่ได้รับหนังสือแนะนำจากลุงของคุณหรอ?" แมกซ์เวลล์มองเธอ "เฉพาะเวลานี้ที่ฉันรู้สึกว่าองค์หญิงยังคงเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ "
แมรี่โกรธและจ้องมองเขา "ผู้อำนวยการ คุณกำลังกวนฉันหรอ?"
"ฮ่า ๆ คิดซะว่าผมเป็นคนแก่ที่ชอบทำตัวไร้สาระ โปรดอย่าลงโทษผมเลย ยังไงก็ตามยังมีอีกหลายคนที่อยากโจมตีผม ผมเริ่มจะปวดหัวกับเรื่องนี้แล้ว"
"คุณกังวลเกี่ยวกับมันหรอ?"
"ผมกังวลเกี่ยวกับมันเล็กน้อยหลัง จากที่เลขาธิการของรัฐบาทดูเหมือนต้องการที่จะเปลี่ยนผู้อำนวยการ ดังนั้นการเมืองจึงเป็นสิ่งที่น่ารำคาญจริงๆ ตำแหน่งของผู้ตรวจสอบจะต้องสับเปลี่ยนระหว่างขุนนางและนักดนตรี ทุกครั้งที่ผมรู้สึกว่าอนาคตของแองโกลมืดมนลงเรื่อย ๆ ผมรู้สึกว่าแองโกลกำลังจะเป็น ... "
"ผู้อำนวยการคุณดูเหมือนคุณจะพูดสิ่งที่คุณไม่ควรพูด." เด็กหญิมองเขาด้วยความโกรธเล็กน้อย "ฉันต้องเตือนคุณไหมว่าทำไมฉันมาที่นี่คืนนี้?"
"ผมรู้." แมกซ์เวลล์ยักไหล่ "ผมรู้ว่าทำไมคุณอยู่ที่นี่คืนนี้ผมรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับฝ่าบาท ผมจะพาออกไปเดี๋ยวนี้ พอดีว่าผมมีไวน์ชนิดใหม่ของโรงกลั่นเวลลิงตัน มันคงจะดีถ้าเราจะไปชิมรสชาติของมัน แต่น่าเสียดาย ผมไม่อยากพลาดการรับประทานอาหารค่ำเจ้ากับหญิงแห่งข Yunlou ผมจะรอคอยที่จะได้เห็นความงดงามของตะวันออก "
หลังจากได้รับความคำชมและคำสัญญา ความโกรธของเด็กผู้หญิงก็เหือดหายไปหลังจากไม่กี่นาที "ผู้อำนวยการ ถ้าคุณเห็นด้วยกับความคิดของแม่ของฉัน เธอคงดีใจมาก มันคงเป็นการเดินทางที่คุ้มค่าสำหรับฉัน" เธอก้มลงและกล่าวคำอำลา ก่อนออกเดินทางเธอเห็นเย่วซิงที่กำลังร่าเริงอยู่ห่าง ๆ บนถนน เธอมองตามด้วยความสงสาร
เธอถามว่า "ผู้อำนวยการ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเขาจะรับรองหนังสือแนะนำตัวจากลุงได้อย่างไร แต่ในมุมมองของคุณ คุณคิดว่าเขาสามารถผ่านการสอบได้จริงหรอ?"
"ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้" ผู้อำนวยการหัวเราะอย่างลึกลับว่า “แม้ผมจะกลายเป็นตาแก่คนหนึ่ง แต่ความจำผมยังดีอยู่ ผมรู้สึกว่าผมเคยเห็นเขามาก่อนและถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงผ่านไปโดยง่ายดาย ด้วยเพราะปาฏิหาริย์ก็เป็นส่วนหนึ่งของความสุขในชีวิต”
