ตอนที่ 27 การสอบ
ตอนที่ 27 การสอบ
ซิดนีย์นอนไม่หลับตลอดทั้งคืน กลิ้งไปรอบ ๆ ในออฟฟิศของเขาและเฝ้าดูดวงอาทิตย์ส่องแสงผ่านหน้าต่างดวงตาของเขาแดงก่ำ
มีชายวัยกลางคนสวมชุดสูทราคาแพงมาเคาะประตูอย่างสุภาพ เบนกล่าวคำที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น "ท่านครับ ผู้อำนวยการเพิ่งนำรถไปเดินทางไปที่เวลลิงตัน”
"หากไม่สนใจคำคัดค้านจากกระทรวงศึกษาและความเสี่ยงในการกระทำความผิดต่อตระกูลใหญ่ห้าหรือหกตระกูล เขาก็ยังคงยืนยันว่าจะขับไล่ McCain จากตระกูลคาเมรอน เพราะฉะนั้นนี่คงราคาที่เขาต้องจ่าย"
ซิดนีย์คาดการณ์ไว้ว่า การจากไปของผู้อำนวยการทำให้กลุ่มของนักดนตรีจะยังคงนิ่งเงียบไปอีกสองเดือนข้างหน้าและกลุ่มชนชั้นนำจะมีชัยเหนือกว่าซึ่งนั่นนับว่าเป็นสิ่งที่ดี อย่างไรก็ตามในฐานะตัวแทนของขุนนางของสถาบันการศึกษาเขาไม่ค่อยพอใจเลย
"มันเป็นเรื่องน่าเสียดายสำหรับ McCain เขาเป็นคนที่ดี แต่อย่างน้อยเขายังคงเป็นผู้ควบคุมการแสดงอยู่" เบนกล่าว
"เขามันก็แค่คนติดยา ที่ถูกพี่น้องจูงจมูก" ซิดนีย์กล่าวว่าไม่แยแส "มันเป็นกับดักที่เกิดขึ้นจากพี่น้องของเขาเพื่อกำจัดสิทธิในมรดกของเขา ไม่ว่ากรณีใด การสอบก็อยู่ในมือของเราแล้วครับ"
"ฉันจะไม่อนุญาตให้สถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรตกต่ำ" เบนกล่าว " พรสวรรค์เป็นสิทธิพิเศษของสายเลือดแห่งความรุ่งโรจน์ และเมื่อเห็นกลุ่มคนยากจนกล้าที่จะปรากฏตัวในชั้นเรียนของฉัน ฉันรู้สึกไม่สบายใจ"
“เห็นด้วย”นายซิดนีย์พยักหน้า
เพราะตอนนี้ฝ่ายขุนนางควบคุมตรวจสอบการลงทะเบียน สงสัยว่าจะเป็นเรื่องไม่ดีสำหรับผู้สมัครทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสถานที่เช่นสถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรที่ซึ่งสายเลือดขุนนางมองว่าพวกชาวบ้านเป็นภัยคุกคาม ...
แต่คราวนี้ซิดนีย์ก็ยังไม่สามารถรับมือได้ว่า "สิ่งที่คุณต้องทำในเวลานี้คือสนใจแค่คนๆเดียวเท่านั้น ... คุณต้องดำเนินการด้วยความระมัดระวัง"
"ดังนั้นข่าวลือของบาคเป็นความจริง?"
แม้ว่าจะมีคนเรื่องเมื่อคืนไม่กี่คน แต่เบนก็รู้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
"ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทุกคืนที่ผ่านมาและฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง ฉันคิดว่าไอบ้าแม๊กซ์เวลล์ต้องรู้อยู่แล้ว แต่เขาเก็บมันไว้เป็นความลับเพียงเพื่อทำให้ฉันดูโง่"
ซิดนีย์ดูมืดมน "ฉันจะไม่อยู่ในการสอบนี้ ไม่ว่าคุณจะพลาดไปกี่คน แต่เจ้าเด็กจากตะวันออกคุณต้องจัดการกับเขาให้ดี เบนคุณเข้าใจไหมว่าฉันกำลังพยายามจะพูดอะไร? "
"ไม่ต้องกังวล" เบนหัวเราะเบา ๆ "จดหมายแนะนำเป็นเพียงข้อเสนอแนะสำหรับเรา ถ้าหากเขาไม่สามารถผ่านการสอบได้ แม้แต่บาคก็ไม่สามารถพูดอะไรได้?"
"เหมือนคุณเตรียมการไว้แล้ว?"
"เราได้เตรียมเนื้อหาของการสอบอย่างละเอียดนอกเหนือจาก ... เนื้อหาพิเศษทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมครับท่าน"
"แล้วไป" ซีดนีย์กล่าวขณะที่เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "คณะกรรมการโรงเรียนจะจำผลงานของคุณ"
"นี่คือสิ่งที่ทุกคนที่มีสายเลือดชนชั้นสูงต้องทำ" เบนโค้งคำนับและปิดประตูด้วยรอยยิ้ม
ทุกครั้งที่เย่วซิงก้าวเข้าสู่สถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรเขารู้สึกดีเป็นพิเศษ
เมื่อเขาเดินเข้าไปในโรงเรียนดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเดียวที่รู้สึกแบบนี้ เมื่อเขามองไปที่คนอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนสงบนิ่ง ราวกับว่าพวกเขาไม่มีความสนใจอะไร
เย่วซิงสะบัดคออย่างไม่สบายใจและเดินตามคนนำทางของโรงเรียนต่อไป
เพราะวันนี้เป็นการสอบอย่างเป็นทางการเขาไม่ได้นำฟิลมาด้วย อาจมีกรณีที่ใครบางคนคิดว่าเขาโกง ด้วยเหตุนี้ฟิลจึงไม่มีความสุขอย่างมากในวันนี้
"โปรดไปทางนี้" ข้างหน้า ผู้นำทางของโรงเรียนได้นำพวกเขาผ่านไปทางค่ายฝึกขนาดใหญ่ มีป่าที่เขียวชอุ่ม กลุ่มอาคารขนาดใหญ่เริ่มปรากฏให้เห็น
ได้มีการกล่าวกันว่าทั้งโรงเรียนได้รับการออกแบบโดยศิลปิน Hermes กว่าร้อยปีก่อน เค้าโครงของโรงเรียนและโครงสร้างบางส่วนไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปภายในหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมาและยังคงสัมผัสได้ถึงยุคสมัยของพระราชินีวิกตอเรีย
เป็นยุคสมัยที่สั้นเพราะต้องสิ้นสุดลงด้วยภัยพิบัติที่เกิดขึ้น ดังนั้นการสร้างเครื่องยนต์ไอน้ำ การออกแบบส่วนใหญ่ได้สูญหายไปเช่นกัน เย่วซิงจึงรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นการออกแบบสมัยโบราณในที่แห่งนี้
คนที่เดินอยู่ข้างหน้าล้วนเคร่งขรึมยกเว้นเย่วซิงที่กำลังมองไปรอบ ๆ บางครั้งก็กระซิบด้วยความตื่นเต้น เมื่อนักเรียนขุนนางจะมองไปยังเขา นัยน์ตาพวกนั้นจะแสดงคำว่า “บ้านนอก” อย่างชัดเจน เย่วซิงจึงได้แต่มองพวกนั้นด้วยหางตากลับไป
"นี่คือหอประชุมสาธารณะกรุณารอที่นี่อย่างอดทน" พนักงานของโรงเรียนเปิดประตูไม้และชี้ไปที่ว่างด้านหลัง "ที่นั่งทั้งหมดจะมีชื่อของคุณติดอยู่และจะมีครูมาที่นี่เร็ว ๆ นี้เพื่อแจกจ่ายเอกสารการสอบ"
เย่วซิงนั่งลงบนเก้าอี้และมองไปรอบ ๆ นอกหน้าต่างเป็นจัตุรัสที่ล้อมรอบด้วยป่ากว้างใหญ่ไพศาลและมีน้ำพุที่สามารถมองเห็นได้ผ่านป่าทึบ ต้องใช้เงินมากมายในการสร้างโรงเรียนนี้ แม้แต่โดมข้างบนเขาก็ยังเต็มไปด้วยการแกะสลักที่สวยงาม ทำให้เย่วซิงจ้องมองมันเป็นเวลานาน
แต่อย่างไรก็ตามเขารู้สึกโดนจ้องมองจากที่ไหนสักแห่ง
เขาหันกลับไปมองและเห็นแบนเนอร์จ้องมองมาที่เขาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ หลังจากนั้นเป็นเวลานานเขาค่อยๆหันเหออกไป
"ชนชั้นสูงก็แปลกแบบนี้ล่ะ?" เย่วซิงพึมพำในความเงียบ
เมื่อเวลาผ่านไปมีคนเข้าประตูมาและแจกจ่ายเอกสาร
"การสอบมีเวลาสี่ชั่วโมงคุณไม่ได้รับอนุญาตให้กระซิบ โกง หรือมองไปรอบ ๆ ... ตอนนี้เริ่มต้นการสอบได้" ชายที่หน้าตามืดมนกล่าวอย่างเย็นชา
เขาไม่แม้แต่จะให้ผู้สมัครมีโอกาสที่จะถามคำถาม เขาออกไปและปิดประตูไม้ โดยไม่สนใจใดๆ
เสียงปิดประตูทุกคนเงียบลงทุกคนต่างไม่แน่ใจกับการกระทำของทางสถาบัน หลังจากเงียบเป็นเวลานานบางคนก็เลิกสงสัยและเริ่มทำข้อสอบตามมาด้วย ... ความวิตกกังวล
เย่วซิงได้ยินคนที่อยู่ข้างหน้าเขาสาปแช่งและเมื่อเขาเริ่มทำข้อสอบของตัวเอง เขาก็ตกใจเช่นกัน จากหกหน้ามีเพียงหนึ่งหน้าเป็นไวยากรณ์ทฤษฎีดนตรีและคณิตศาสตร์ สี่หน้าเป็นคำถามเรียงความ!
สี่หน้าเต็ม!
คำถามขั้นสูงซึ่งไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับทฤษฎีดนตรีพื้นฐาน!
"ผลกระทบของการปฏิรูปของโบสถ์เมื่อหลายร้อยปีก่อนในระบบแองโกล" การเติบโตของโรงเรียนประสานเสียงและวิธีชี้นำ "อธิบายสั้น ๆ ถึงคำถามเจ็ดข้อของ Hermes " ความเหมือนและความแตกต่างระหว่าง ไวยากรณ์ของรูนและภาษาทั่วไป '' ความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ทั้งสี่ของเซนต์เกรกอรี "" หลักเกณฑ์ห้าข้อของคณะนักร้องประสานเสียง ... "
จนถึงหน้าสุดท้ายมันว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง
"ฉันมาผิดที่หรือเปล่า หรือนี่เป็นสถาบันทรีนีตี้?"
ผู้สมัครบางคนกำลังเกาหัวและทำให้เสียงดังเจ็บปวด เมื่อคืนที่ผ่านมาพวกเขาเรียนเกี่ยวกับทฤษฎีดนตรีและคณิตศาสตร์มาเต็มที่แต่ก็ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง!
"ไม่ใช่ว่าคณิตศาสตร์ขั้นสูงควรเป็นส่วนที่ยากที่สุดหรอ ... "
"ฉันไม่เคยเรียนไวยกรณ์ของ Rune!"
ภายใต้เสียงร้องกระซิบ เย่วซิงยึดกระดาษไว้และมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ หมาป่าขลุ่ยทำให้เขาได้รับของขวัญที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เขาคิด? เขาคว้าปากกาของเขาและรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
ในห้องสอบไม่มีใครคิดแม้แต่จะมองขึ้นไปที่โดมใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าเหนือโดมมีกลุ่มคนที่นั่งถือแก้วไวน์และดูความเศร้าหมองของพวกเขา
บนชั้นสองของหอประชุมมีห้องลับที่ซ่อนอยู่ ในห้องโถงอันงดงามพื้นมีความโปร่งใสเหมือนคริสตัล ผู้คุมสอบกำลังนั่งอยู่บนโซฟาและมองไปที่การเคลื่อนไหวในห้องสอบและแลกเปลี่ยนคำพูดด้วยกัน
"ดูเหมือนว่าการสอบครั้งนี้จะให้ผลดีมาก"
นายหลายคนหันมามองกันและหัวเราะ
พวกเขาเฝ้าดูการแสดงออกที่น่าเศร้าของทุกคนและแสดงความยินดีกับคนที่อยู่ข้างๆพวกเขา "ความคิดเบนอัจฉริยะมาก!"
"ขอบคุณ." เบนพยักหน้าภาคภูมิใจพร้อมลูบหนวดของเขา เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า "อันที่จริงโรงเรียนประสานเสียงก็เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่นักดนตรีต้องรู้ การที่พวกชาวบ้านสามัญไม่เข้าใจพวกเขาก็ไม่สามารถตำหนิผู้อื่นได้?
"สถาบันดนตรีแห่งราชอาณาจักรเป็นโรงเรียนที่มีความรู้มากที่สุดในแองโกล การทดสอบเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์ขั้นสูงและทฤษฎีดนตรีขั้นพื้นฐานจะไม่ครอบคลุมเพียงพอ"
บางคนเห็นด้วย "ผมขอแนะนำว่าในอนาคตการสอบและการเรียนควรขยายในส่วนนี้ การศึกษาทางศาสนาควรเป็นส่วนสำคัญของการศึกษา"
"ตกลงไหม!"
"ตามแต่ต้องการ"
เบนกล่าวว่า "ผมจะรายงานกลับไปที่คณะกรรมการโรงเรียนถ้าทุกตระกูลที่อยู่ที่นี่อนุมัติข้อตกลงแม้กระทั่งผู้อำนวยการไม่สามารถทำอะไรได้."
ข้อเสนอนี้จะผ่านไปด้วยดี
"การสอบครั้งนี้เป็นเรื่องยากเหลือเกินถ้าไม่มีใครตอบได้อย่างถูกต้อง?" มีคนถามเบา ๆ
"จำนวนผู้สมัครทั้งหมดสองร้อยเจ็ดสิบคน กว่าหนึ่งร้อยคนจะถูกไล่ออกและไม่ต้องห่วงคนที่เหลือ เราจะดูแลคนอีกร้อยคนอย่างดี”
"ใช่ ศาสนาเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาของตระกูลขุนนางแม้ว่าจะไม่ใช่ประเด็นหลักพวกเขาก็จะไม่เป็นเหมือนสามัญชนที่ไม่รู้อะไรนอกจากการสรรเสริญพระเจ้า"
ผู้คุมสอบหันมามองกันและหัวเราะ
เด็กส่วนใหญ่ในตระกูลขุนนางเริ่มเรียนรู้ทุกแง่มุมของการศึกษาก่อนวัยอันควร ได้แก่ ศิลปะศาสนาและมารยาท พวกเขาดีกว่ามากเมื่อเทียบกับกลุ่มคนสามัญที่เรียนโรงเรียนรัฐบาลเพียงสองปีเท่านั้นและรู้เฉพาะเพลงสวดและเรื่องบางเรื่องเท่านั้น
เมื่อขอบเขตของการสอบเกินกว่าการศึกษาขั้นพื้นฐาน มันก็จะเป็นเหมือนถูกเข่นฆ่าภายใต้ขอบเขตของบทบัญญัติกฏหมาย
นอกจากนี้ยังสามารถหาปลาตัวใหญ่ในบ่อน้ำเล็ก ๆ ได้อีกด้วย ... การตีความขั้นสุดท้ายอยู่ในมือของผู้คุมสอบ ตราบเท่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจัดการอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยแม้แต่ผู้อำนวยการก็จะไม่สามารถพูดอะไรได้ เมื่อเขากลับมา
เมื่อมองไปยังกลุ่มคนที่ทำหน้าตาว่างเปล่า มันช่วยไม่ได้ที่เบนจะหัวเราะออกมา ในระหว่างการสอบที่ยาวนาน มีคนเปิดประตูเข้ามาและนั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ในมุมหนึ่ง
รอยยิ้มของขุนนางชั้นสูงมีรอยยับเล็กน้อย ชายแก่ยิ้มเยาะเย้ยก่อนหันกลับไป
นับตั้งแต่ฝ่ายขุนนางได้รับชัยชนะ ฝ่ายนักดนตรีก็ได้ยอมแพ้และตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของผู้อำนวยการ เพื่อความยุติธรรมผู้อำนวยการได้มอบหมายให้ครูที่ไม่โดดเด่นเป็นตัวแทนเขาเวลาทำการแสดง
เมื่อเทียบกับชนชั้นสูงที่สวมเสื้อผ้าราคาแพง แม้จะมีผมที่หวีอย่างดูดีแต่เสื้อผ้าของชายชราก็ดูธรรมดาไป เขาเป็นสามัญชนและไม่ได้มีสถานะเป็นนักดนตรี
เขานั่งเงียบ ๆ ในมุมไม่พูดคุยและมองลงไปที่ผู้สมัคร แขนขวาของเขาถูกแทนที่ด้วยแขนกลที่มีพื้นผิวเป็นเหล็กสีดำ นิ้วทั้งยื่นออกไปเงียบ ๆ
เขามองด้วยลงไปด้วยความสนใจ
