ตอนที่ 115 พร้อมหน้าพร้อมตา

“โอ๊ยๆเบาๆหน่อยสิโซอิ” เสียงของดาโล่ได้ร้องดังขึ้นไม่ดังมากนักแต่ก็รู้ว่ามันเจ็บเหมือนกัน

 

“ฉันต้องขอโทษนายจริงๆนะที่ชกนายเข้าไปเต็มแรงเลย ฉันนึกว่าเป็นปีศาจหรือสัตว์ประหลาดอะไรทำนองนั้นก็เลยไม่ได้พลั้งมือเอาไว้เลยอะ”

 

ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะดาโล่นายให้อภัยฉันด้วยก็แล้วกัน

 

“ผมรู้ครับผมไม่เป็นอะไรแล้วก็ผมไม่โทษท่านหญิงหรอกครับ ผมนี่สิต้องขอบคุณท่านหญิงที่พลีตัวเองบังโซอิภรรยาสุดที่รักของผมเอาไว้ ไม่กลัวจะตัวตายแต่กลัวคนอื่นตายผมว่าผมต้องเป็นคนที่ขอบคุณท่านหญิงเสียมากกว่า”

 

แหมถ้าจะชมกันขนาดนี้ก็ขอรับน้ำใจของเขาเอาไว้ก็แล้วกันนะ

 

“พูดถึงแล้วเจ้ายักษ์นั่นเป็นอย่างไรบ้างทำไมถึงออกมาจากที่นั่นได้ล่ะ”

 

ฉันลองถามพวกเขาไปตั้งแต่พวกเขากลับมาฉันยังไม่ได้ข่าวอะไรจากพวกเขาเลย

 

“อ๋อตั้งแต่ที่เธอได้ออกมาจากที่นั่น ฉันแล้วก็มาคาโอกับดาโล่ได้ช่วยกันจัดการมันน่ะ แต่รู้สึกว่ามันยังไม่ตายหรอกนะมันแค่บาดเจ็บฉันไม่อยากจะฆ่ามัน แล้วฉันก็ไม่แน่ใจด้วยว่ามันพูดอะไรฉันอยากจะรู้ให้มากกว่านี้ว่าเจ้าตัวมันจะสื่อสารอะไรกับเรากันแน่”

 

นั่นสินะภาษาที่ใช่ของมันทำเอาฉันงงไปหมดเลย ไม่รู้ว่ามันพูดอะไรกับเรากันแน่

 

“แต่ฉันรู้นะว่ามันพูดอะไรกับพวกเราน่ะ”

 

เอ๋...เสียงของใครกันน่ะเสียงเล็กน่ารักๆ พวกเราต่างพากันเงียบมองหน้ากันและกัน

 

“เสียงฉันเองมองมาที่ฉันสิบันนี่ไง” เดี๋ยวก่อนนะเสียงของบันนี่หรอมันพูดได้ด้วยหรอเนี่ย

 

“ทำไมบันนี่ถึงพูดได้ล่ะแล้วพูดภาษาของพวกเราได้ด้วยหรอ”

 

ฉันถามไปแบบงงๆโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกำลังคุยกับเจ้าสัตว์ตัวน้อยหน้าเหมือนกระต่ายแถมมีเขาได้ยังไง

 

“ฉันพูดได้สิฉันไม่ใช่สัตว์ธรรมดาๆนะ ทุกคนไม่ใช่สิพวกสัตว์มั้งหลายต่างพากันเรียกฉันว่าเทพพิทักษ์ป่าไม้”

 

เทพพิทักษ์ป่าไม้หรอ..อะไรคือเทพพิทักษ์ป่าไม้กันนะแล้วทำไมมันถึงพูดได้กันล่ะ

 

“อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันสิทำเหมือนฉันเป็นตัวประหลาดแบบนั้นไม่น่ารักกันเลยนะ”

 

มันโคตรรพีคเลยพีคในพีคก็คือเจ้าบันนี่ที่พูดภาษาของเราได้เนี่ยแหละ ต่างคนต่างพากันมองไปที่มันโดยไม่ละสายตา

 

“แล้ว..ทำไมนายถึงมากับพวกเราล่ะ” อย่างแรกที่ฉันจะถามเลยก็คือเรื่องของมัน ว่าทำไมมันถึงตามเรามาแบบง่ายดายแบบนี้

 

“ฉันตามพวกนายมาตั้งนานแล้วแหละอยากรู้ใช่ไหมล่ะงั้นฉันจะบอกให้ก็แล้วกันฟังดีๆนะ”