Chapter 214: ยั่วยุฉู่ซงฉาน
Chapter 214: ยั่วยุฉู่ซงฉาน
ก่อนที่สหายของเขารวมทั้งเจ้าหน้าที่ระดับต่ำ กัปตันนั้นก็ถูกเล่นตลกโดยเจียงลู่ฉี ในอีกความหมายถึง เขานั้นก็กลายเป็นคนโง่เง่า ที่จริงแล้วเขาต้องการที่จะขุดหลุมตัวเอง เขารู้อย่างชัดเจนว่าข่าวนี้จะกระจายอย่างรวดเร็ว เขาก็ว่ามันมีศัตรูมากมายอยู่ในกองทัพ ดังนั้นถ้าเรื่องนี้กระจายไปละก็ พวกเขาจะตั้งชื่อเล่นให้กับเขา “กัปตันขาไก่” หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ กัปตันนั้นต้องการที่จะกระโดดออกไปหน้าต่างแล้ว
ในเวลานั้นเอง ซุนคุนและจางไฮ่ก็เริ่มที่จะมีปฏิกิริยาตอบสนองและพวกเขาเดินโซเซไปทั้งก้าวถอยหลังและเดินไปข้างหน้า
“เหี้... อย่าเล็งสิ่งนั้นมาหาพวกเรา! พวกเราหวาดกลัวจนจะตายแล้วเนี่ย!”
“ปืนขาไก่! นายไปซื้อมันมาจากแมคโดนัลด์งั้นเหรอ?”
“นายพูดผิดแล้ว ฉันจำได้ว่าเขานั้นไปซื้อมาจาก KFC ต่างหากละ”
จางไฮ่และซุนคุนนั้นโต้แย้งระหว่างกันอย่างมีความสุข เจียงจู้อิงก็ดึงขาไก่ออกมาอีกข้างหนึ่งและกัดมันไปหนึ่งคำ ที่จริงแล้วมันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสียมารยาท แต่เนื่องจากปากสีแดงของเจียงจู้อิงนั้นมันก็เป็นฉากที่สวยงาม
เจียงจู้อิงนั้นก็กลืนมันลงไปและหลังจากนั้นก็พูดขึ้น “เขาน่าจะไปซื้อมันมาจาก Dicos (ร้านอาหารในประเทศจีนครับ) มันถูกย่างอย่างเป็นดีพร้อมกับน้ำมันที่เยอะมากเกินไป”
“ฮ่าๆ มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่ทำอาหารได้เป็นอย่างดี”ซุนคุนและจางไฮ่เริ่มที่จะกินไก่ย่าง
กัปตันยามนั้นรู้สึกว่าเขานั้นคนโง่ พวกเขานั้นมาที่นี่พร้อมกับทหารติดอาวุธและการระดมคน แต่ทีมของฉี่หยิงนั้นทั้งไม่อดกลั้นและไร้ความกังวล ในสายตาของพวกเขานั้น สมาชิกของทีมยามป้องกันเมืองนั้นก็เหมือนกับไม่ได้มีค่าอะไร
กัปตันนั้นต้องการที่จะยิงเจียงลู่ฉี แต่เขาก็ไม่ได้มีปืนของเขา ลูกน้องของเขานั้นก็หวาดกลัวเจียงลู่ฉีที่ซึ่งกำลังเล่นกับปืนของเขาอยู่ แม้ว่าเขานั้นจะดูเหมือนไม่ได้เป็นคนที่ดูดุร้าย กัปตันก็สามารถที่จะรู้สึกได้ว่าดวงตาของเจียงลู่ฉีนั้นเหมือนกับว่าเขานั้นกำลังเผชิญหน้ากับนักฆ่าเลือดเย็นอยู่ ผมของกัปตันตั้งตรง เมื่อเจียงลู่ฉีจ้องมาที่เขา เขามั่นใจว่า เมื่อพวกเขาสู้กัน ทีมของเขาจะโดนกวาดล้างอย่างสมบูรณ์
“เอาปืนของฉันคืนมา!”กัปตันออกคำสั่ง
อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีก็ถามขึ้นพร้อมกับน้ำเสียงประหลาดใจ “นายกำลังพูดอะไรนะ? ไม่ใช่ว่านายถือปืนของนายอยู่งั้นเหรอ?”
“นาย!”ตาของกัปตันนั้นแดงฉาน เขานั้นต้องการที่จะทำตัวเหมือนเป็นคนมีมารยาท แต่เจียงลู่ฉีนั้นทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงพร้อมกับความสามารถของเขา เขานั้นก็ยังคงถือขาไก่อย่างไม่รู้ตัว เมื่อเขาตระหนักถึงมัน เขาก็รีบขว้างทิ้งมันลงไปในทันที
เมื่อทำสิ่งให้แย่ไปอีก ปืนที่ทหารถือนั้นมีเพียงแค่ไม่กี่กระบอก ถึงแม้ว่าหลังจากวันโลกาวินาศ มันจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ถ้าทหารนั้นสูญเสียปืนของพวกเขา พวกเขาก็ยังคงจำเป็นที่จะต้องมีไฟล์ไว้รายงาน ทุกคนนั้นจะตลกกับเขา เมื่อเขานั้นสูญเสียปืนไปแบบนั้น
“ฉันรู้ว่านายเปลี่ยนปืนของฉันไป ดังนั้นส่งมันมาให้ฉัน! และปืนสไนเปอร์ไรเฟิลด้วย!”คำสั่งของกองทัพนั้นก็เหมือนกับภูเขา แม้กระทั่ง ณ เวลานี้ กัปตันก็ยังพยายามอย่างดีที่สุดในการทำตามคำสั่งของคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า ตั้งแต่ที่ฉู่ซงหมิงนั้นตายลง ถ้าเขาไม่สามารถทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้ละก็ เขาจะไม่เป็นกัปตันอีกต่อไป
“ในกรณีที่นายยังคงไม่เข้าใจ ให้ฉันพูดเกี่ยวกับตัวฉันอีกครั้งหนึ่งละกัน ฉันไม่มีสิ่งที่จะต้องทำอะไรกับปืนของนาย ตราบเท่าที่ปืนสไนเปอร์นั้นเกี่ยวข้องกับฉัน ฉันขอโทษ แต่ฉันสูญเสียมันไปในขณะที่กำลังสู้กับซอมบี้ นายสามารถที่จะตรวจสอบมันได้ ถ้านายโชคดีละก็ นายอาจจะเจอมัน โชคดีละ”เจียงลู่ฉีพูดอย่างใจเย็น
กัปตันนั้นเกือบที่จะกระอักเลือด แต่เขานั้นก็ไม่ได้มีความกล้าพอในการค้นหาในบ้าน แม้ว้า เขาจะเร่งรีบเข้าไป เขาก็จะหามันไม่เจอ
“ไปกันเถอะ!”กัปตันตะโกนขึ้นและหลังจากนั้นพวกเขาก็ถอยหนีไปอย่างเงียบงัน
นั่นมันอะไรกัน? แม้กระทั่งทหารของกองทัพนั้นก็หวาดกลัวพวกยามป้องกันเมือง แต่ทีมของฉี่หยิงนั้นเล่นกับพวกเขาเหมือนไม่มีค่าอะไร พวกเขานั้นไม่สามารถทำภารกิจนี้ให้สำเร็จได้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสูญเสียปืนเพิ่มไปอีกหนึ่งกระบอก ตามคำพูดของคนเฒ่าคนแก่ที่ว่า "ไปหาสิ่งของบางสิ่ง แต่สุดท้ายแล้วก็จบลงที่สูญเสียสิ่งของที่กำลังตามหามัน”
“พวกเขาจากกันไปหมดแล้ว”เจียงจู้อิงพูดแล้วก็ดึงกระดูกไก่ที่ใสสะอาดออกมาจากของเธอ และลิ้นของเธอก็เลียไปที่ริมฝีปากก่อนที่จะพูด “พวกเรานั้นได้ยั่วยุฉู่จริงๆแล้ว”
เจียงลู่ฉีพูดอย่างไม่แยแส “ไม่ต้องกังวลไป มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยจริงๆ”
“น้องเจียง…”เฉินเต๋าลังเลที่จะพูด เขานั้นตกตะลึงกับความสามารถพิเศษของเจียงลู่ฉี จนกระทั่งในตอนนี้ เขาก็ยังคงสับสน
เขาเคยพูดว่าความสามารถพิเศษของเขานั้นเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนรูปร่างของเครื่องจักร แต่ในเวลาเดียวกัน ความแม่นปืนของเขานั้นก็ยอดเยี่ยมและความเร็วมือของเขานั้นก็หยั่งลึกไม่ถึง!
“นายควรที่จะระวังฉู่ซงฉาน สุดท้ายแล้วเขานั้นก็เป็นหนึ่งในผู้ที่มีอำนาจระดับสูงในเกาะเชนไฮ่….”เฉินเต๋านั้นทำได้เพียงแค่เตือนเจียงลู่ฉี สุดท้ายแล้วเขาก็เป็นทหารของกองทัพ
เจียงลู่ฉีพยักหน้าและพูด “ใช่ ผมเข้าใจ กัปตันเฉิน ได้โปรดอย่าลืมช่วยผมหากระสุนและวัตถุดิบอย่างอื่น”เมื่อฟังคำพูดของเจียงลู่ฉี เฉินเต๋าก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอีกต่อไป
“ถึงแม้ว่าวัตถุดิบทั้งหมดนั้นมันยากมากที่จะได้รับมันมาก็ตามที หลังจากวันโลกาวินาศ จำนวนกระสุนนั้นก็ไม่ได้ระบุ ทหารบางคนก็ยังคงเก็บกระสุนไว้อย่างลับๆ ดังนั้นพวกเราสามารถที่จะแลกเปลี่ยนมันกับอาหารได้”เฉินเต๋าพูดพร้อมกับเสียงที่เบามาก นี่คือความลับของกองทัพ
หลังจากที่เฉินเต๋าจากไป เจียงลู่ฉีก็รู้เรื่องสำคัญของเขาอย่างชัดเจนแล้ว และหลังจากนั้นเขาก็ขว้างปืนของกัปตันไปให้ซุนคุน “นายสามารถที่จะใช้เล่นมันเหมือนกับเป็นของเล่นได้”
แต่ซุนคุนตอบกลับอย่างกังวล “ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะโอเคจริงๆเหรอ? ถึงแม้ว่าปืนนี้มันจะไร้ประโยชน์กับพวกเราก็ตามที พวกเรานั้นทำลายศักดิ์ศรีของพวกเขาไป!”
“ใจเย็นๆ”เจียงลู่ฉีพูด “แต่ในช่วงวันช่วงนี้ พวกเราจะควรที่จะระมัดระวัง”เฉินเต๋าบอกเจียงลู่ฉีว่าฉู่ซงฉานนั้นเป็นหนึ่งในสมาชิกกรรมการของกองทัพ พวกเขามีสมาชิกมากมายคนอื่น รวมไปทั้งประธานและรองประธาน
นอกจากนี้ เนื่องจากสถานการณ์พิเศษของเกาะเชนไฮ่ ทีมของกองทัพหลายทีมนั้นแข็งแกร่งกว่ากองทัพ มันเป็นเรื่องจริงที่หนึ่งในสมาชิกพวกเขาสามารถตามรังควานพวกเขาได้ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นซับซ้อน
คนอื่นๆอีกหลายคนนั้นสามารถที่จะยืนหยัดสู้กับฉู่ซงฉานได้
