Chapter 213: ….
Chapter 213: ….
เจียงลู่ฉีนั้นได้เดาว่าคนกลุ่มนี้เกี่ยวข้องกับฉู่ซงหมิงและเขาก็ถามเฉินเต๋าเกี่ยวกับพ่อของฉู่ซงหมิง ฉู่ซงฉาน ฉู่ซงหมิงนั้นสามารถที่จะสร้างทีมพายุคลั่งและสร้างคาสิโนได้นั้นจะต้องขอบคุณการสนับสนุนของพ่อของเขา
โชคร้ายที่เขตแรกของเกาะเชนไฮ่ ฉู่ซงฉานไม่สามารถที่จะทำอะไรกับเจียงลู่ฉีได้ ดังนั้นเขาจึงสั่งการให้พวกเขามาเอาปืนสไนเปอร์ไรเฟิลกลับไปและก่อกวนเจียงลู่ฉี ยิ่งไปกว่านั้น ฉู่ซงฉานเชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่อันตรายเกินไปที่จะอนุญาตให้เจียงลู่ฉีได้ปืนกระบอกนั้นไป เจียงลู่ฉีสามารถที่จะฆ่าเขาได้ในตอนกลางคืนจากระยะห่างที่ห่างออกไปนับกิโลเมตรได้ ตามธรรมชาติแล้วฉู่ซงฉานนั้นจะไม่ปล่อยปัญหาที่ยุ่งยากแบบนี้มาทำให้เขากังวลใจ
“น้องเจียง นี่มัน…..”เฉินเต๋ารู้สึกละอายใจ ที่จริงแล้วตามคำพูดของจางจิง ปืนนี้ตกเป็นของเจียงลู่ฉี “สหาย เมื่อพวกเราเผชิญหน้ากับซอมบี้ที่ดุร้ายนั่น น้องเจียงช่วยพวกเราไว้โดยใช้ปืนสไนเปอร์ไรเฟิลกระบอกนี้ เมื่อตามกฏแล้ว น้องเจียงสามารถที่จะเก็บมันไปเป็นรางวัลได้ นายมันมากเกินไป!”เฉินเต๋าลุกขึ้นคำราม
เฉินเต๋านั้นปกป้องเจียงลู่ฉีจากการปฏิบัติตนอันไม่มีความเป็นธรรมจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา ที่จริงแล้ว เจียงลู่ฉีควรที่จะได้รับรางวัลเป็นทรัพยากรมากมาย ตามการแบ่งปันในขณะภารกิจ แต่กองทัพนั้นปฏิบัติกับเจียงลู่ฉีอย่างไม่เป็นยุติธรรมอย่างไม่คาดคิด
กัปตันคนเฝ้ายามนั้นมองเฉินเต๋าอย่างเย็นชาและดูยศของเฉินเต๋า หลังจากนั้นเขาก็พูดอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์ “ฉันกำลังทำงานของฉัน และใครอนุญาตให้นายได้พูดกัน? หุบปากซะ!”เสียงตะโกนของเขานั้นดังมาก
ในเวลานั้นเองก็มีเสียงฝีเท้าอันเร่งรีบดังขึ้นมาจากชั้นบน ซุนคุนและจางไฮ่ก็รีบวิ่งลงมา “พี่เจียง เกิดอะไรขึ้นกัน?”ซุนคุนเห็นทีมของยามและก็รู้สึกสับสน “พวกเขาคือใครกัน?”
กัปตันมองไปที่ซุนคุนและจางจิงพร้อมกับการแสดงออกที่น่ารังเกียจ ทั้งสองคนนั้นยังคงมีส้อมเหล็กอยู่ในมือของพวกเขา และตรงปลายส้อมนั้นมันยีงคงมีไก่ย่างอยู่เลย หลังจากวันโลกาวินาศแล้ว ผู้คนมากมายนั้นไม่ได้รับอนุญาตให้กินอาหาร แต่พวกเขาสามารถที่จะกินไก่ย่างได้! ดังนั้นกัปตันที่ทำได้เพียงดื่มชาที่ไร้รสชาติและอาหารที่ไม่เพียงพอรู้สึกหงุดหงิดกับฉากที่เกิดขึ้นด้านหน้าเขา เขาจ้องไปที่เจียงลู่ฉีอย่างโกรธแค้นและก็พูดขึ้น “ฉันทำตามคำสั่งที่ได้รับมา ส่งปืนนั่นมาให้ฉัน! ความอดทนของพวกเรานั้นมีขีดจำกัด!”
ความจริงแล้ว ฉู่ซงหมิงนั้นเป็นรากฐานของกัปตัน ดังนั้นถ้าฉู่ซงหมิงไม่ตายละก็ เขาก็สามารถที่จะมีอนาคตอันสว่างสดใสได้ อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นไปไม่ได้อีกต่อไป มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าเขานั้นเกลียดเจียงลู่ฉีไปถึงแก่น ผู้คนที่มีตำแหน่งสูงกว่าเขานั้นสั่งห้ามให้เขาสู้กับเจียงลู่ฉี มิฉะนั้นละก็ เขาคงจะสังหารเจียงลู่ฉีไปแล้ว
“ปืน? นายหมายถึงนี่เหรอ?”เจียงลู่ฉีพูดในขณะที่เปิดเผยกระบอกปืนด้านหลังเขา และเขาก็เล่นกับมันด้วยมือของเขา การกระทำของเขานั้นทั้งสวยงามและสง่างามมาก มันเหมือนกับว่าปืนนั้นเป็นหนึ่งเดียวกับชีวิตของเขา เขานั้นกำลังยั่วยุพวกทหารอยู่!
“นาย!”กัปตันจ้องไปที่เจียงลู่ฉีอย่างโกรธแค้น เขานั้นไม่เคยคาดคิดเลยว่าเจียงลู่ฉีนั้นกล้าที่จะเปิดเผยปืนต่อหน้าทีมของพวกเขา ทหารยามที่ทรงพลังแบบพวกเขา! ในกองทัพ ไม่มีใครคนไหนกล้าที่จะยั่วยุสมาชิกทีมของเขา กัปตันนั้นเคยชินกับที่คนอื่นแสดงความเคารพมาโดยตลอด เขาไม่เคยรู้สึกรำคาญจนขนาดนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงชักกระบอกปืนออกมา!
“นายชะตาขาดแล้ว!”กัปตันตะโกนเนื่องจากการกระทำอันเป็นเด็กน้อยของเจียงลู่ฉีนั้นทำให้เขากราดเกรี้ยว ในความเป็นจริง กัปตันคนนี้นั้นได้รับการฝึกซ้อมแบบพิเศษมา ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับปืนทุกประเภท และเขาก็มีความรู้อย่างมากกับสไตล์การยิงปืน การชักปืนออกมาอย่างรวดเร็วนั้นเป็นตัวอย่าง ความเร็วที่สูงสุดที่มีการบันทึกไว้นั้นน้อยกว่า 0.02วินาทีซะอีก แม้กระทั่งในฉากสโลว์โมชั่น กระสุนปืนของมันก็ไม่สามารถที่จะเห็นได้อย่างเด่นชัด แน่นอนว่ากัปตันคนนี้ไม่มีความสามารถที่จะทำแบบนั้น แต่เขาก็เป็นนักยิงปืนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง ก่อนที่พวกเขานั้นจะมาถึง เขานั้นไปตรวจสอบข้อมูลของเจียงลู่ฉีมาก่อนแล้ว
แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในการยิงเจียงลู่ฉี มันก็ยังคงเป็นเรื่องที่ยอมรับได้ในการทำลายชื่อเสียงของเจียงลู่ฉี ในชั่วพริบตาที่กัปตันเอาปืนของเขาออกมา เขาก็รู้สึกว่ามีใครบางคนแตะไปที่ปืนของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกสับสน เขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะคิดเกี่ยวกับมัน ปืนในมือของกัปตันนั้นก็ถูกขึ้นไกอย่างรวดเร็วเพื่อที่ตามความเร็วในการยิงปืนของเขา
ร่างกายของเขานั้นคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวแบบนี้ดังนั้นเขาจึงยกมันขึ้นเล็งตามสัญชาตญาณและเตรียมที่จะยิง อย่างไรก็ตาม ในจังหวะที่เขาชักไกปืน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติเกิดขึ้น! สำหรับการเป็นทหาร แน่นอนว่าเขาจะต้องคุ้นเคยกับความรู้สึกในการถือปืน แต่….ทำไมมันรู้สึกอธิบายไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาก้มลงไปมองในมือของเขา และเขาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างมันเยิ้มสีทอง…ขาไก่?
ทั้งห้องนั้นเงียบสงัด สมาชิกของทหารยามที้งหมดนั้นมึนงงพร้อมกับกัปตันของพวกเขา เขานั้น.....ดึงขาไก่ออกมาจากตัวมัน
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เมื่อพึ่งสายตาของพวกเขานั้น พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
เฉินเต๋าก็มึนงงด้วยเช่นกันและก็สับสนไปหมด
ในเวลานั้นเอง เจียงจู้อิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และมันดังก้องไปทั่วบ้าน
เจียงลู่ฉีนั้นทำลายศักดิ์ศรีของกัปตันไป เขาก็กวาดตามองไปที่ขาไก่ในมือของซุนคุนอย่างฉับพลันและเขาก็สังเกตเห็นว่าขาไก่นั้นหายไปข้างหนึ่ง
ปืนของเขานั้นถูกแทนที่ด้วยขาไก่!
Chapter 213: ปืนขาไก่!
