เล่ม 1 ตอนที่ 6 : อัศวินแมว (1)
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ก่อนใครได้ที่แฟนเพจ
เล่ม 1 ตอนที่ 6 : อัศวินแมว (1)
“ที่แห่งนี้มันอะไรกัน?”
อาร์คมองไปยังรอบด้านของตน
ความมืดที่หนาแน่น มันไม่อาจมองเห็นกระทั่งระยะหนึ่งนิ้วจากตัวเอง
“ถ้าหากเป็นการวาร์ป นี่ก็สมควรไม่ห่างไกลออกไปนัก...”
ระยะทางที่สามาถเคลื่อนที่ด้วยการวาร์ปจะอยู่ที่ประมาณสองร้อยเมตร นอกจากนี้ มันยังเป็นคาถาที่ไม่อาจระบุตำแหน่งแน่นอนได้ มันเพียงสุ่มเคลื่อนที่ไปที่ไหนก็ได้ในบริเวณใกล้เคียง ยิ่งไปกว่านั้น เหตุผลที่มันถูกจัดให้อยู่ในหมวดหมู่คาถาชั้นสูงก็เพราะว่า ถ้าหากนักเวทต้องการวาร์ป พวกเขาต้องจ่ายซึ่งพลังอย่างมหาศาล
มันมีหลายกรณีที่นักเวทจะอ่อนแรงลงเพราะโดนโจมตีระยะประชิดก่อนที่จะได้ใช้คาถาบทนี้ ซึ่งการใช้วาร์ปในตอนนั้นด้วยระยะเวลาร่ายกระชั้นชิด ระยะทางที่ได้ย่อมไม่มากนัก รวมถึงเรื่องที่ว่ามันไม่อาจกำหนดตำแหน่งได้ ทว่ามันก็ยังคงเป็นคาถาที่มีประโยชน์ในเวลาที่การต่อสู้อลหม่าน
ความแตกต่างของโอกาสการรอดชีวิตโดยนักเวทที่ไม่รู้การวาร์ปและนักเวทที่รู้นั้นมหาศาล
‘ยังไงก็ตาม อย่างน้อยเราก็ยังรอดอยู่ละนะ’
ขณะที่อาร์คสำรวจโดยรอบ เขาพลันพบฮาเวิดสเตนที่ล้มลงไปกองกับพื้น
“ไวเคานต์ ฟื้นสิ!”
ร่างกายที่อ่อนแรงสั่นเทิ้มของฮาเวิดสเตนลืมตาขึ้น
“อาร์ครึ... เจ้ารอดสินะ โล่งอกไปที”
ฮาเวิดสเตนพึมพำด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
“เชื่อมั่นในตัวท่านเอง ท่านไม่อาจอ่อนแอ ท่านไม่อยากล้างแค้นให้บิดาท่านหรือ?”
“เจ้าผิดแล้ว กระทั่งว่าข้าเชื่อคำพูดกล่าวของเจ้า... พละกำลัง... มันก็ไม่มีทางออกมา... เหล่าทหารต่างก็บาดเจ็บ... อย่าว่าเรื่องการล้างแค้นให้บิดา... ข้ายังไม่อาจปกป้องบุตรชายได้... น่าเวทนานัก... แค่ก!”
ฮาเวิดสเตนกระอักโลหิตออกมา หลังจากนั้น เขาคว้าเอาสร้อยคอสีเงินและกระชากออก จากนั้นจึงส่งมันให้กับอาร์ค
“อาร์ค บุตรชายข้านั้นแข็งแกร่ง... ไม่ต้องสงสัยเลย เขาต้องเติบโตมาอย่างแข็งแกร่ง... บอกเด็กคนนั้นด้วย... ‘ข้าขอโทษที่ไม่อาจปกป้องเจ้าได้... และช่วยปกป้องบุตรชายของเขาด้วย...’ บอกแก่เขา... เจ้าต้องสัญญากับข้า... ว่าเจ้าจะรอดชีวิตไปบอกเขา...”
“เข้าใจแล้วครับ”
=====
ท่านได้รับสร้อยคอเงินเปื้อนโลหิตของไวเคานต์ฮาเวิดสเตน
=====
“ขอบใจเจ้ามาก...”
ฮาเวิดสเตนที่แขนอ่อนแรงลงเริ่มสั่นเทิ้ม ร่างของเขาเริ่มกลายเป็นโปร่งแสง
อาร์คกัดฟันแน่นเล็กน้อย ร่างกายที่หายไป มันไม่ใช่อะไรที่แปลกใหม่ ภาพที่ปรากฏเช่นนี้ เป็นอีกครั้งที่เขาได้เห็นว่านี่คือเอ็นพีซีหาได้ใช่มนุษย์ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม หัวใจของเขาก็ยังคงโศกเศร้าอยู่
แม้จะเป็นเอ็นพีซี เขาก็ยังเป็นคนที่อาร์คให้การดูแลด้วยตัวเอง อาร์คเยียวยาเขาอย่างจริงใจ ได้เห็นคนตรงหน้าหายไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ทำเอาเขาความรู้สึกผสมปนเปอยู่พอสมควร
จากนั้น เสียงของกลองพลันรัวขึ้นที่หูของเขา
‘อา ใช่แล้ว บ้าจริง ถ้าฮาเวิดสเตนตาย ภารกิจก็ล้มเหลวสินะ?’
กับความล้มเหลวหลังพยายามมาจนถึงตอนนี้... แต่เขาหาได้ระเบิดความโกรธอันใดออกมาไม่
คนตายนั้นหาได้หายไปไหน เอ็นพีซีก็เช่นกัน ในจุดนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่แตกต่างไปจากความจริง ยามใดที่เอ็นพีซีตายลง บุคคลที่จะเข้ารับตำแหน่งของเขาก็จะปรากฏในไม่ช้า ไม่สิ ความเป็นจริงมันก็เป็นเช่นนี้เหมือนกันนี่?
ขณะที่อาร์คครุ่นคิดอยู่นั้น หน้าต่างภารกิจพลันเปิดขึ้น
ดวงตาของอาร์คเบิกกว้าง
“โห? อะไรเนี่ย?”
=====
ภารกิจได้รับความคืบหน้า
ความลับของกระดานชนวน 3 > ส่งมอบของดูต่างหน้าให้บุตรชายของไวเคานต์ฮาเวิดสเตน
ไวเคานต์ฮาเวิดสเตนเสียชีวิตลงตามที่คาด แม้ว่าจะน่าเสียดาย แต่ท่านทำได้เพียงแต่ยอมรับมัน ทว่า เขาที่จากไปยังมีความปรารถนาฝากไว้กับท่านที่เขาเชื่อใจ ส่งมอบของดูต่างหน้าให้บุตรชายของเขา ความปรารถนานี้ถูกส่งมอบแล้ว ท่านต้องหลบหนีออกจากซากปรักหักพังและส่งมอบมันให้กับบุตรชายของเขาที่ปราสาท
หมายเหตุ หากท่านตายในเวลาที่ได้รับภารกิจนี้แล้ว ของดูต่างหน้าจะหายไปและภารกิจจะล้มเหลวโดยอัตโนมัติ ในกรณีที่ล้มเหลว ท่านจะได้รับบทลงโทษจากรายการที่เกี่ยวข้องกับภารกิจ โปรดระมัดระวังให้ดี
ระดับความยาก : E+
=====
น่าแปลกใจ ภารกิจนี้ยังไม่จบ
‘เดี๋ยวนะ จะยังไงภารกิจก็ไม่ได้บอกเอาไว้เสียหน่อยนี่นาว่าให้ฆ่าเดบร้า’
นิวเวิร์ลด์เป็นเกมที่มีความอิสระสูง
ภารกิจเองก็เช่นกัน
มันก็เป็นเหมือนตอนที่จะเข้ามายังซากปรักหักพังที่เขาไปร้องขอต่อฮาเวิดสเตน จุดประสงค์ของภารกิจค่อนข้างที่จะมีความไหลลื่นแปรเปลี่ยนไปตามทางเลือกของผู้เล่น ถ้าหากเดบร้าโดนโค่นล้ม เช่นนั้นแล้วอาร์คก็จะได้รับรางวัลและจบลงเท่านั้น กระทั่งว่าในกรณีที่ไม่อาจโค่นล้ม มันก็ยังมีทางเลือกเหลือเอาไว้ให้
‘ใช่แล้ว ในเมื่อเป้าหมายคือค้นหาความลับของซากปรักหักพัง การเดินทางตั้งแต่ปากทางเข้าซากปรักหักพังจนพบเจอเดบร้าก็เพียงพอที่จะทำให้ภารกิจสำเร็จแล้ว แต่แล้วภารกิจนี้ยังคงสามารถแตกแขนงออกไปได้อีก’
เป็นเพราะภารกิจนี้ต้องการก็แค่จำนวนค่าความใกล้ชิดที่มีต่อฮาเวิดสเตนจนถึงระดับหนึ่ง
“เอาเถอะ ก็โล่งไปทีแหละนะ แต่แล้วเราจะทำยังไงกับที่นี่ดีล่ะ? ดูท่าคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วมั้ง...”
อาร์คพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงวุ่นวายใจ
ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม มันคงเป็นการยากที่จะออกจากซากปรักหักพังนี้ด้วยตัวของเขาเอง ดังนั้นขณะที่อาร์คอ่านคำอธิบายอยู่ เขาก็พิจารณาหนทางที่จะฆ่าตัวตายเอาไว้
เมื่อใดที่ผู้เล่นเสียชีวิต เขาก็จะตื่นขึ้นอีกครั้งที่กองพลาธิการที่ลงทะเบียนไว้
สถานที่ล่าสุดที่เขาลงทะเบียนไว้คือปราสาทแจ๊คสัน แม้ว่าค่าสถานะจะโดนหักไปบ้าง แต่เขาในตอนนี้ก็มีวิธีฟื้นฟูมันคืน
ถ้าหากทั้งหมดที่เขาทำมีเพียงแค่การฟื้นคืนค่าสถานะและสามารถดำเนินภารกิจต่อ เช่นนั้นแล้วเขาก็สามารถที่จะสำเร็จภารกิจระดับ E+ นี้ลงได้
ตอนนี้เขาคิดที่จะยอมแพ้เรื่องภารกิจนี้ แต่เขาก็ส่ายศีรษะ
ภารกิจที่เชื่อมโยงกันจนเกิดเป็นภารกิจมากมาย ใครจะรู้ว่ารางวัลภารกิจใหญ่อะไรกันที่รอคอยอยู่? เช่นนั้นแล้วความรู้สึกของเขาในตอนนี้จึงกำลังเปรียบส่วนได้ส่วนเสีย
ถ้าหากมันเป็นไปได้ เขาก็อยากที่จะเติมเต็มคำขอร้องจากฮาเวิดสเตน
‘เขาไม่ใช่เอ็นพีซีที่จะชื่นชอบใครโดยง่าย เช่นนั้นแล้วเราควรที่จะลองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ดูก่อน แต่รายการบทลงโทษก็ทำเอาเรากังวลอยู่...’
ที่หมู่บ้านฮารัน เป็นเพราะเขาไม่มีความเข้าใจมากพอ นั่นจึงเป็นช่วงเวลาที่เขาต้องสูญเสียไปจนน่าหวาดหวั่น
ถ้าหากมันมีอะไรที่น่าสงสัย มันคงจะดีกว่าที่จะระมัดระวังเอาไว้ก่อน
‘เอาเถอะ ตอนนี้เราจะไปไหนได้กัน? ในเมื่อเขามอบภารกิจนี้มาให้ก็แปลว่ามันต้องมีทางออกสินะ... ดีล่ะ คงไม่มีอะไรอื่นนอกจากต้องเริ่มหาหนทางแล้ว’
อาร์ควางมือของตนลงกับผนังมือหนึ่งพร้อมเดินไปในความมืด
มันเป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะหลบหนีออกไปจากวงกต
มันมีทางเดินขนาดเล็กอยู่รอบด้านจนเกิดขึ้นเป็นวงกต ยามที่เขาไปตามเส้นทางจนถึงที่สุดแล้ว พื้นที่กว้างใหญ่ก็เริ่มปรากฏขึ้นให้เห็นอีกครั้ง
และเมื่อเขาเผชิญหน้ากับพื้นที่ว่างถึงสามครั้งคราว เขาพลันได้ยินเสียงบางอย่างเคลื่อนไหวในความมืดอย่างรวดเร็ว ขณะที่อาร์คหยุดก้าวเดิน แสงสว่างสีแดงพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้าสายตาของเขา
=====
ท่านถูกโจมตี พลังชีวิตลดลง 5 หน่วย
=====
‘เป็นศัตรู!’
อาร์คเร่งร้อนดึงดาบของตนออกมา ในขณะเดียวกัน เขาได้ยินเสียงเลื้อยไปมาทั่วทั้งถ้ำ มันไม่ใช่เสียงเพียงแค่ 1 หรือ 2 เป็นแน่ ในอึดใจถัดมา ฉับพลันมันก็กระโจนเข้าใส่ แม้ว่าเขาจะไม่ได้รับความเสียหายมากนัก แต่พลังชีวิตของเขาก็ถูกลดลงไปอย่างต่อเนื่อง
ถ้าหากศัตรูสามารถลดทอนพลังชีวิตของเขาได้ถึง 5 หน่วยอย่างรวดเร็ว ถ้าหากพวกมันมีจำนวนเป็นร้อยตัว ด้วยจำนวนขนาดนั้น กระทั่งว่าศัตรูของเขาเป็นหนูก็ตาม สถานการณ์ก็นับได้ว่าอันตรายแล้ว เมื่อพลังชีวิตของเขาเหลือครึ่งหนึ่ง อาร์คพลันเงยศีรษะขึ้น
“จิตวิญญาณแห่งแมว!”
เมี๊ยวววว~!
เสียงร้องอันแหลมคมดังไปทั่วทั้งถ้ำ ในอึดใจนั้นกระแสที่โจมตีเข้าใส่พลันหยุดลง
‘หรือพวกมันโดนผลอัมพาตไป?’
อย่างรวดเร็ว อาร์คเริ่มเงื้อดาบของตนขึ้นเข้าจัดการ เหนือความคาดคิด จำนวนดวงตาสีเหลืองนับร้อยคู่พลันปรากฏเบื้องหน้าเขา พวกมันทอประกายแวววาวด้วยความกระหายโลหิตจนย้อมถ้ำแห่งนี้ให้เย็นเยือก
‘บ้าจริง พวกมันไม่โดนอัมพาต ไม่ได้ผลเหรอเนี่ย?’
จิตวิญญาณแห่งแมวขั้นกลางมีผลอัมพาตต่อหนูถึง 100% ทว่าหากเป็นมอนเตอร์ขนาดเล็กประเภทอื่น โอกาสที่จะล้มเหลวก็มีถึง 50% เลยทีเดียว ท้ายที่สุด ด้วยโอกาสครึ่งต่อครึ่ง มันก็ต้องมีบ้างที่โชคร้ายจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้น พลังมานาที่ถูกใช้ไปกับจิตวิญญาณแห่งแมวขั้นกลางคือ 100 หน่วย ถ้าหากเขาใช้มันอีกครั้ง เขาก็จะไม่สามารถใช้มันได้อีกถึงสิบนาทีจนกระทั่งพลังมานาฟื้นคืนสมบูรณ์
ขณะที่อาร์คตกอยู่ในความตึงเครียด ดวงตาเหล่านั้นก็เริ่มขยับเข้ามาใกล้
อย่างกะทันหัน เขาได้ยินเสียงแหลมดังขึ้น
“หยุด เขาไม่ใช่ศัตรู”
ขณะเดียวกัน สถานการณ์อันตรายพลันมลายหายราวกับฝันไป กระทั่งจนถึงตอนนี้ที่เขาเห็นก็มีเพียงแค่คู่ต่อสู้ที่มีดวงตาสีเหลือง อาร์คคิดว่าน่าจะเป็นเพราะความมืด แต่พื้นที่แห่งนี้เริ่มคล้ายเปลี่ยนเป็นม่านหมอก ร่างเริ่มเผยให้เห็นกระทั่งว่าในความมืด
“มะ-แมว?”
สิ่งที่ล้อมอาร์คอยู่ในตอนนี้คือฝูงแมวนับร้อยตัว แมวเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกที่สามารถพบได้ตามสารานุกรมสัตว์ทั่วไป กระทั่งว่าแมวที่เขาไม่เคยเห็นของจริงก็มีอยู่ด้วย
“อืม เมื่อกี้เจ้าใช้ทักษะเหมียวนั่นได้ยังไง?”
ฉับพลันเขาได้ยินเสียงที่ดังขึ้นจากตรงหน้าจมูกของตน เมื่อเขามองไป เด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังเกาจมูกของตนกำลังดมกลิ่นอาร์ค อาร์คพลันถอยหลังด้วยความตกตะลึง
‘เด็กผู้หญิง? แต่หูกับหางนั่นมัน?’
ขณะที่อาร์คสำรวจเป้าหมาย ดวงตาของเขาพลันเบิกกว้าง
บุคคลที่เข้ามาใกล้เขาพร้อมกับสูดดมด้วยจมูกนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเด็กสาว ใบหน้าของเธอนั้นค่อนข้างน่ารักและมีรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างอ้อนแอ้นพร้อมกับชุดหนังที่ตัดเย็บมาเป็นอย่างดี ทว่า มันดันมีหูที่อยู่บนศีรษะของเธอ และบริเวณสะโพกด้านท้ายก็มีหางฟูฟ่องท่าทางนุ่มนวลกำลังแกว่งไปมา
เธอคล้ายกับเด็กสาวที่สวมใส่ชุดแมวเหมียวที่มักปรากฏให้เห็นบนหน้านิตยสาร
ขณะที่เด็กสาวจ้องมองเขา เธอพลันเปิดปากกล่าวขึ้น
“เราชื่อจาน่า นายล่ะ?”
“อะ? ผะ-ผมชื่ออาร์ค”
“ก็แค่ถามเผื่อไว้ แต่นายเป็นมนุษย์ใช่ไหม?”
อาร์คพยักหน้าอย่างมึนงง จาน่าเริ่มเดินรอบสำรวจ
“ไม่คิดเลยว่าจะมีมนุษย์เข้ามาด้วย... เอาเถอะ ตามมาสิ”
อาร์คที่ไม่รู้ว่าควรตอบกลับว่าไงดีพลันไม่แยแสเรื่องอื่นใด
‘เอาเถอะ อย่างน้อยก็ดูไม่ใช่ศัตรูแหละนะ’
ท้ายที่สุดอาร์คจึงเก็บดาบของตนและตามเด็กสาวที่มีหางสั่นไหวคนนั้นไป
ฝูงแมวที่ตามมาก็เริ่มเข้ามาใกล้เขา สายตาของพวกแมวเหล่านี้ช่างคล้ายกับวงดนตรีขณะที่เดินไป ราวกับพวกมันคุมตัวนักโทษให้เดินไปอยู่ นี่ทำให้ร่างของเขาที่ตึงเครียดอยู่นั้นพลันสบายใจและหัวเราะออกมา
หลังเดินมากว่าสามสิบนาที พื้นที่ตรงหน้าก็เริ่มปรากฏแสงสลัวออกมาให้เห็น
มีคนกว่าสิบห้าคนที่คล้ายกับจาน่ากำลังยืนรออยู่ตรงกลางของพื้นที่พร้อมกับฝูงแมวนับร้อย และยังมีผู้อาวุโสที่คล้ายกับรูปปั้นขนาดใหญ่นั่งอยู่ตรงกลาง
อีกฝ่ายดูตัวใหญ่ก็จริง แต่มันไม่ได้หมายความว่าเต็มไปด้วยมัดกล้าม นี่หมายความว่าร่างของเขานั้นคล้ายกับลูกโป่งเสียมากกว่า
แน่นอนว่าต้องมีหูและหางของแมวรวมอยู่ด้วย
‘นี่มันบ้าอะไรกัน? แดนคอสเพล? นี่มันเรื่องอะไรกัน?’
ในนิวเวิร์ลด์ เผ่าพันธุ์สัตว์อสูรเองก็เป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่ผู้เล่นสามารถเลือกได้ ทว่า สัตว์อสูรตามปกตินั้นจะมีพื้นฐานอยู่ที่หมาป่า เขาไม่เคยได้ยินว่ามีเผ่าแมวอยู่ด้วย
ขณะนั้นเอง จาน่าพลันเข้าไปหาผู้อาวุโสและกระซิบบอกเล่า
ผู้อาวุโสถามออกด้วยสีหน้าประหลาดใจ “เข้ามาเร็วพ่อคนแปลกหน้า ข้าคือผู้อาวุโสแห่งเหมียว พวกเขาเรียกข้าว่าฮัสซัน จริงหรือที่เจ้านั้นมีทักษะแห่งเหมียว?”
“ทักษะแห่งเหมียว?”
“วีรบุรุษแมวผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริงผู้มีอำนาจเหนือหนู”
‘อ้อ คงหมายถึงจิตวิญญาณแห่งแมวสินะ’
“ครับ มันมีอะไรไม่ดีหรือเปล่า?”
อาร์คถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
เขาโดนเดบร้าเล่นงาน ฮาเวิดสเตนก็ตาย อีกทั้งเขายังต้องอยู่ในถ้ำที่ไม่รู้ว่าคือที่ไหนอีก ยังดีที่มันไม่ใช่เรื่องจริง แต่อย่างน้อยเขาก็รู้สึกแย่อยู่บ้างถึงแม้ว่ามันจะเป็นเกมก็ตาม เช่นนั้นแล้วอาร์คจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องพูดดีออกไปด้วย
ทว่า ฮัสซันก็เปิดปากพูดอีกครั้งราวกับไม่ถือสา
“เจ้าได้เรียนรู้มันมาจากที่แห่งใด?”
“ผมได้เรียนรู้มันก็เพราะได้รับฉายา”
“ฉายา?”
“ฉายาที่เรียกว่า ปรมาจารย์หนู”
“ปรมาจารย์หนู!”
ฮัสซันดวงตาเบิกกว้าง หูและหางนั้นกำลังฟูฟ่อง ที่เขาเห็นตอนนี้คือแมวอ้วนกำลังตกใจ
แต่ไม่ใช่เท่านั้น ประชากรแมวทุกคนต่างเข้ามาล้อมไว้และเริ่มจ้องมองอาร์คด้วยดวงตาเบิกกว้าง
“เมื่อครั้งอดีตกาล ฉายาปรมาจารย์หนูนั้นจะถูกมอบให้แด่ผู้กล้าที่สามารถสังหารหนูหมีสีดำ ทว่าหนูหมีสีดำก็เป็นเผ่าพันธุ์ที่สูญพันธุ์ไปแล้ว ที่เหลืออยู่ก็เป็นลูกน้องของเดบร้า กระทั่งว่าเช่นนั้น ถ้าหากเจ้าได้รับฉายาปรมาจารย์หนูมา... นั่นก็หมายความว่าเจ้าได้สังหารลูกน้องของเดบร้าไป?”
“ลูกน้องของเดบร้า? ไม่มั่นใจนัก แต่เป็นเรื่องจริงที่ผมสังหารหนูหมีสีดำไป”
“เจ้าพูดเรื่องจริง? เช่นนั้นเจ้าพบเห็นกระดานชนวนที่อยู่ในที่แห่งนั้นหรือไม่?”
“ท่านพูดถึงสิ่งนี้?”
อาร์คพลันดึงเอากระดานชนวนออกมาโดยไม่คิดให้มากความ
มันเป็นไอเทมที่มีเอาไว้เพื่อวัตถุประสงค์ในการเปิดประตูห้องของเดบร้า ทว่าฮัสซันกลับหูตาโตเมื่อได้เห็นกระดานชนวน และเร่งร้อนเข้ามากอดอาร์คเอาไว้พร้อมกับลูบตัวด้วยร่างที่คล้ายลูกโป่งนั่น
