TXV – 159 สำเร็จแล้ว !
TXV – 159 สำเร็จแล้ว !
บนโลกนี้ไม่มีรักใดที่เกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ความเกลียดชังก็เช่นกัน
ฉิงเสวียงมีวิดีโอหลักฐานการติดต่อซื้อขายระหว่างสือจิงชิวกับเซี่ยงหงบิง เซี่ยเหล่ยยื่นหลักฐานชิ้นสำคัญนั้นให้จู้งเหว่ย พวกเขาไม่ได้ทำเกินควรแต่ก็ไม่มีความปราณีเช่นกันเขาเพียงแต่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้น…….
โทษที่หนิงเหยี่ยซานและสือจิงชิวจะได้รับน่ะเหรอ? นั่นอาจขึ้นอยู่กับดุลพินิจของกลุ่มบริษัทอุตสาหกรรมจีน พวกเขาอาจจะประชุมกันเพื่อสรุปค่าลิขสิทธิ์ซึ่งอาจใช้เวลานานแต่มีความเป็นไปได้สูงว่าหนิงเหยี่ยซานจะหลุดจากตำแหน่งประธานของบูรพาอุตสาหกรรมส่วนสือจิงชิวเองก็จะไม่ได้เป็นเลขาฯอีกต่อไป
พนักงานของสือจิงชิวก็จะไม่ได้รับความช่วยเหลือหรือข้อยกเว้นใดๆจากเซี่ยงเหวินบิงและจะถูกจับโดยจู้งเหว่ย
แม้ว่าหนิงเหยี่ยซานสือจิงชิวและเซี่ยงเหวินบิงจะถุกจับกุมแต่จู้งเหว่ยก็ยังประมาทไม่ได้ เขาส่งคนสี่คนไปคุ้มกันพิเศษที่บริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าและที่ทำงานส่วนตัวของเซี่ยเหล่ยเป็นเวลา 20 ชั่วโมงต่อวัน เซี่ยเหล่ยมีความสุขมากที่ทำแบบนี้เพราะได้ป้องกันตัวเองจากปัญหาและได้คุ้มกันที่ทำงานไปพร้อมๆกัน
วันต่อมาไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากนักเซี่ยเหล่ยทุ่มเทสมาธิไปกับการสร้างเครื่องจักรอัจฉริยะในทุกๆวัน เขาจะเป็นคนแรกๆที่มาทำงานเสมอ ทั้งยังเป็นคนสุดท้ายที่เลิกงานอีกด้วย บางครั้งเขาก็ไปที่บ้านครอบครัวหลางเพื่อฝึกหวิงชุนและเรียนเรื่องการแพทย์หรือบางครั้งก็กลับบ้านไปแก้ปัญหาและสร้างเจ้าเครื่องจักรอัจฉริยะต่อ
เซี่ยเหล่ยยังทำตามสัญญาของเขานั่นก็คือการซื้อรถให้ฉิงเสวียงแม้จะมีเรื่องภาษีรถอีก 300,000 หยวนแต่เซี่ยเหล่ยก็คิดว่าเขาควรทำอยู่ดีเพราะฉิงเสวียงได้กลายเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของเขาไปแล้วแม้แต่งานที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก ฉิงเสวียงก็ทำให้โดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อยจะมีใครทำให้เซี่ยเหล่ยได้มากกว่านี้อีกมั้ยล่ะ? ความสัมพันธ์ของคนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาจึงต้องการการรักษาให้มั่นคงอย่างยิ่ง ซึ่งเซี่ยเหล่ยเข้าใจเรื่องนี้อย่างดี
จริงๆเซี่ยเหล่ยอยากจะส่งของขวัญให้เจียงหยูยี่ด้วยเพราะไม่ได้เจอเธอหลายวันและไปหาแค่ตอนที่เธอขอเท่านั้น ดังนั้นเซี่ยเหล่ยจึงโทรไปหาเจียงหยูยี่แต่พบว่าโทรศัพท์เธอปิดเครื่องเอาไว้เขาจึงต้องพักเรื่องของขวัญให้เธอเอาไว้ก่อน รอเธอกลับมาและวางแผนต่อ
วันๆหนึ่งเป็นแบบนี้วนซ้ำไปเรื่อยๆจนกระทั่ง 1 เดือนผ่านไป
เช้าตรู่วันหนึ่งรถซีดานหลายคันขับผ่านประตูบริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้าเข้ามาเมื่อรถจอดมู๋เจียนเฟิงก็ลงมาจากรถคันหน้าสุด
จู้งเหว่ยที่รอในเวิกค์ช็อปรีบวิ่งออกมาและต้อนรับด้วยความเคารพ "ท่านประธานมู๋ อรุณสวัสดิ์ครับ"
มู๋เจียนเฟิงพยักหน้าเบาๆ "เซี่ยเหล่ยอยู่ไหน?"
จู้งเหว่ยชี้กลับไปที่เวิกค์ช็อป "ข้างในครับ เมื่อวานเขาทำงานทั้งคืน พยายามแก้ปัญหาแล้วลองทดสอบเครื่องครับ"
"ไปดูกันหน่อย" มู๋เจียนเฟิงพูดด้วยความใจร้อน
จู้งเหว่ยยิ้มแห้งๆ "ประธานมู๋ครับ ตอนนี้เขาคงยังไม่ให้เราเข้าไปครับ"
"ไม่ให้เข้า?" มู๋เจียนเฟิงขมวดคิ้วทันที "หมายความว่ายังไง?"
จู้งเหว่ยตอบ "เขาบอกว่าถ้าเราเข้าไปจะทำลายสมาธิเขาน่ะครับ"
"เขารู้ว่าผมจะมาที่นี่งั้นเหรอ?"
"เขารู้ครับ" จู้งเหว่ยพูดกระอักกระอ่วน "เขาบอกว่าถ้าคุณมา ให้รอข้างนอกก่อนน่ะครับ"
มู๋เจียนเฟิงถอนหายใจแล้วยิ้มออกมา "เจ้าเด็กนั่นกล้าดีนี่นา งั้นปล่อยเขาจัดการปัญหาไปเมื่อไหร่ที่เราได้เครื่องจักรนั่นแบบสำเร็จมา เราก็จะสร้างเพิ่มอีกเท่าไหร่ก็ได้ตอนนั้นเราก็คงไม่ต้องการเขาแล้วล่ะ ส่วนตอนนี้ก็ปล่อยเขากล้าแบบนี้ไปก่อน"
จู้งเหว่ยพูดด้วยความกังวล "ประธานมู๋พูดเบาๆครับ เด็กคนนั้นหูดีไม่ใช่เล่น แถมตอนนี้ทุกอย่างก็ยังขึ้นอยู่กับเขาด้วยนะครับ"
มู๋เจียนเฟิงพยักหน้าแล้วเดินตรงไปที่ประตูเวิกค์ช็อปด้านหลังเขาเป็นทีมวิศวกรจากกลุ่มบริษัทอุตสาหกรรมจีนที่ยืนอยู่เงียบๆ
วิศวกรพวกนี้จะตรวจเครื่องจักรอัจฉริยะที่เซี่ยเหล่ยสร้าง พวกเขาคือทีมหัวกะทิเดิมที่สร้างเครื่องจักรอัจฉริยะให้กลุ่มบริษัทอุตสาหกรรมจีนอยู่แล้วแต่ละคนดูนิ่งเฉย แต่ในใจจริงๆแล้วกำลังตื่นเต้นที่จะได้เห็นเครื่องจักรอัจฉริยะที่เสร็จสมบูรณ์แล้วของเซี่ยเหล่ยและอยากเห็นวิศวกรอัจฉริยะผู้สร้างเครื่องจักรนี้อย่างเซี่ยเหล่ย ซึ่งพวกเขาไม่เคยเจอมาก่อนด้วยเช่นกัน........
กลุ่มบริษัทอุตสาหกรรมจีนไม่สามารถสร้างเครื่องจักรนี้ได้ถ้าไม่มีพิมพ์เขียว แต่เซี่ยเหล่ยสามารถสร้างขึ้นได้ด้วยสองมือของเขา ดังนั้นเหล่าวิศวกรถึงได้ชื่นชมเซี่ยเหล่ยสุดๆ!
ภายในเวิคช็อป ณ ห้องทำงานของเซี่ยเหล่ย
หลางซือเหยามองลงมาผ่านหน้าต่างและเห็นมู๋เจียนเฟิงและวิศวกรกลุ่มใหญ่จากกลุ่มบริษัทอุตสาหกรรมจีนทุกคนดูตึงเครียดกันนิดหน่อย "ฉิงเสวียง นี่พูดเฉยๆนะ...... สมมุติว่าเซี่ยเหล่ยทำพลาดล่ะ? ถ้าเขาพลาดเราจะทำไงดี?"
ฉิงเสวียงดูไม่ค่อยตึงเครียดเท่าไหร่ เขาเอนตัวไปที่ผนังข้างหน้าต่างมองกลุ่มคนด้านล่างแล้วตอบเสียงเบา "ซือเหยา ไม่ต้องกังวลหรอก เซี่ยเหล่ยเก่งกว่าที่เธอรู้นะ เพราะงั้นเขาต้องทำสำเร็จแน่"
"ฉันหมายถึง ถ้าพลาดล่ะ?" หลางซือเหยานึกถึง BMW M6 ที่เซี่ยเหล่ยซื้อให้เธอ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เธอวิตกกว่าเดิม "โอกาสมาแล้วเราจะปล่อยไปไม่ได้ ทำไงดี?"
ฉิงเสวียงยิ้มมุมปาก "นี่ นี่ นี่ คิดมากไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก เดี๋ยวๆ"
"ไม่ ฉันจะไปดูสักหน่อย" หลางซือเหยาเดินตรงไปยังประตูและพูดขึ้นอีกครั้ง "มาด้วยกันเลย มู๋เจียนเฟิงเป็นคนใหญ่คนโตเขาทำให้คนมาบริษัทเรา ตอนนี้เซี่ยเหล่ยคงไม่ว่างถ้าเราไม่ออกไปก็คงเรียกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ได้หรือว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ให้เสียมารยาทล่ะ"
"โอเค ไปด้วยก็ได้" ฉิงเสวียงเดินตามออกไปบั้นท้ายเขาไหวไปมาดูดีกว่าผู้หญิงแท้ๆเสียอีก
ที่ทางเดินมีคนมากมายจากแผนกวิจัยและพัฒนามองดูอย่างคึกคักที่รั้วเมื่อหลางซือเหยาและฉิงเสวียงออกมา พวกเขาก็พบกับเด็กๆหลายคนที่รวมตัวกันตรงเข้ามาหา
"ถ้าฉิงเสวียงเป็นผู้หญิงต้องมีคนแย่งกันจีบเขาแน่เลย ดูสิ ก้นเขาเซ็กซี่ขนาดไหน" หยินฮ่าวกล่าว
ฮานบั๋วกระซิบ "เบาๆหน่อย เดี๋ยวเขาก็ได้ยินหรอก"
ทั้นใดนั้นฉิงเสวียงก็หันหลังไปเด็ดดอกไม้มาดอกหนึ่งแล้วส่งให้หยินฮ่าว "ไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย!"
ราวกับมีลมเย็นๆพัดผ่านหน้าเด็กๆแผนกวิจัยและพัฒนาไป พวกเขานิ่งอึ้งเหมือนถูกแช่แข็ง
ที่ชั้นล่างหลางซือเหยาเดินตรงไปยังมู๋เจียนเฟิงจนห่างออกไปไม่กี่ก้าว เธอยิ้มทักทายว่า "สวัสดีค่ะคุณมู๋"
จู้งเหว่ยกระซิบกับมู๋เจียนเฟิง "เธอชื่อหลางซือเหยาครับเป็นเลขาฯของเซี่ยเหล่ย เขาเชื่อใจเธอพอสมควรเลยครับ"
มู๋เจียนเฟิงมองหลางซือเหยาครั้งหนึ่งแล้วพูดอย่างนุ่มนวล "คุณหลาง ไม่จำเป็นต้องต้อนรับเราหรอก กลับไปทำงานของคุณเถอะ"
"ท่านประธานมู๋มาที่ห้องรับรองของเราก่อนสิคะ ฉันจะชงน้ำชาให้คุณเอง" หลางซือเหยากล่าว
มู๋เจียนเฟิงไม่พูดอะไรต่อเพียงแต่มองประตูเวิกค์ช็อปที่ปิดสนิทอยู่ เขารอให้มันเปิดอยู่เงียบๆ.......
หลางซือเหยายักไหล่เล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน
ฉิงเสวียงเดินมายืนข้างหลางซือเหยามองตามไปที่ประตูเวิกค์ช็อป
ห่างออกไปหน่อยพนักงานในเวิกค์ช็อปกำลังมองเหตุการณ์อยู่รอบๆทิศ พูดคุยซุบซิบกันเบาๆ
"คนพวกนี้ทำอะไรกัน?"
"มาเยี่ยมชมรึเปล่า? ประธานเซี่ยของเราเก่งมากเลยนี่นาเพราะงั้นคงไม่เป็นไรหรอก"
ทันใดนั้นจูเสี่ยวหงก็เคาะแผ่นเหล็กด้วยมือเขาแล้วตะโกนดังๆ "อยากมองอะไรกันน่ะ? ลืมอะไรรึเปล่า? ลืมเรื่องเซี่ยงหงบิงไปแล้วเหรอ? อย่าสนใจในสิงที่พวกคุณไม่ควรรู้กลับไปทำงาน ทำงาน!"
พนักงานหลายคนที่พูดคุยซุบซิบกันเริ่มกระจายตัวออกไปแล้วแยกย้ายกันไปทำงานอย่างเดิม
เรื่องของเซี่ยงหงบิงเป็นเรื่องใหญ่ต่อพนักงานของอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้า ไม่มีใครอยากทำผิดพลาดอย่างที่เขาทำซ้ำอีก
ตอนนั้นเองประตูเวิกค์ช็อปก็เปิดออกมาพอดี เซี่ยเหล่ยปรากฏตัวอยู่ที่ประตู เขาอยู่ในชุดทำงานที่เต็มไปด้วยคราบเปื้อนน้ำมันเขาดูเหนื่อยล้าเนื่องจากช่วง 2-3 วันมานี้เขาทำงานจนแทบไม่ได้นอนแต่ถึงอย่างนั้น ดวงตาของเซี่ยเหล่ยกลับเป็นประกาย ซึ่งนั่นทำให้ทุกคนตื่นเต้น
เป็นเวลากว่า 38 วัน ในที่สุดเขาก็ทำสำเร็จ !
เมื่อคืนเขาฝังโปรแกรมควบคุมเชิงตัวเลขได้สำเร็จ แก้บัคขั้นตอนของโปรแกรมและการทำงานของเครื่องจักรได้ เขาประมวลผลชิ้นส่วนที่มีความแม่นยำสูงและซับซ้อนหลายชิ้นโดยราบรื่นและไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ
"เซี่ยเหล่ย เป็นไงบ้าง?" มู๋เจียนเฟิงกล่าวด้วยความกังวล
วิศวกรกลุ่มใหญ่ที่อยู่หลังมู๋เจียนเฟิงรีบเข้ามาร่วมวงถ้าไม่ติดว่าพวกเขาผ่านประตูเข้าไปไม่ได้ พวกเขาก็คงเข้าไปดูเครื่องจักรอัจฉริยะกันแล้ว
เซี่ยเหล่ยยืดตัวไล่ความเมื่อยล้าแล้วพูดพร้อมรอยยิ้ม "เสร็จแล้ว ให้คนของคุณไปทดสอบสิ อ้อ ใช่ อย่าลืมของของผมล่ะ"
มู๋เจียนเฟิงยิ้มออกมาชี้ไปที่เซี่ยเหล่ยแล้วส่ายนิ้วไปมา "คนของคุณกลัวว่าผมจะชักดาบล่ะสิ? ตราบใดที่ยังไม่มีปัญหาพวกคุณวางใจได้เลยหรือกลัวไม่ได้เงินกัน? สบายใจได้พวกคุณจะได้เงินไม่น้อยเลยล่ะ" จากนั้นมู๋เจียนเฟิงก็หันไปหาทีมวิศวกรของเขาทั้งทีมจึงเดินตามเขาเข้าไปในเวิกค์ช็อปของเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยเดินออกมาจากประตูจ้องมองพระอาทิตย์บนท้องฟ้า แต่เขากลับโงนเงนไปมาจนร่วงลงกับพื้น
"ระวัง!" หลางซือเหยารีบตรงเข้าไปรับตัวเซี่ยเหล่ยเอาไว้
เซี่ยเหล่ยทิ้งตัวลงในอ้อมแขนหลางซือเหยาเขารู้สึกราวกับว่าโลกทั้งใบหมุนติ้ว
"เป็นอะไรมั้ย? โอเครึเปล่า?" หลางซือเหยาถามด้วยความเป็นห่วง
เซี่ยเหล่ยตอบอย่างเหนื่อยอ่อน "ไม่เป็นไร แค่เหนื่อยไปหน่อย"
ช่วงนี้เขาทำงานล่วงเวลาแทบทุกวันโดยเฉพาะเมื่อคืน เขาใช้พลังของตาซ้ายถี่เกินไปร่างกายจึงรับไม่ไหว
ฉิงเสวียงรีบเข้ามาช่วย "เหล่ย ฉันจะพาคุณไปที่โซฟาในออฟฟิศนะ"
"ไม่เป็นไร คุณอยู่นี่แหละ คอยดูคนพวกนั้นไว้นะ" หลางซือเหยาเอี้ยวตัวลงกอดเอวเซี่ยเหล่ยแล้วพยุงเขาพาเข้าตึกออฟฟิศไป ตอนนี้เซี่ยเหล่ยไม่ต่างไปจากหมีเท็ดดี้ตัวใหญ่ในอ้อมกอดเธอเลย
ฉิงเสวียงยิ้มแห้งๆส่ายหน้าไปมา "ฉันไม่ได้จะแย่งคนของคุณสักหน่อย คิดแบบนั้นอยู่ล่ะสิ?"
เซี่ยเหล่ยพิงตัวบนแขนของหลางซือเหยาแม้เขาจะไม่ได้มองแต่เซี่ยเหล่ยก็รู้สึกได้เลยว่าต้องมีคนมองอยู่เยอะแน่ๆใครๆก็คงอิจฉาเขา "ปล่อยผมลงเถอะ ผมเดินเองได้"
หลางซือเหยามองเซี่ยเหล่ย "อายเหรอ? งั้นบอกมาใครนินทาคุณฉันจะไปจัดการมันตัวต่อตัวเลย"
เซี่ยเหล่ยนิ่งเงียบ
ทั้งบริษัทอุตสาหกรรมอาชาสายฟ้านอกจากเซี่ยเหล่ยแล้วจะมีใครกล้าปะทะกับหลางซือเหยาอีก?
ถึงอย่างนั้นเซี่ยเหล่ยก็ไม่ยอมให้เธอช่วยต่อแม้ว่าหลางซือเหยาจะเต็มใจแต่เขาก็อายที่จะให้ผู้หญิงช่วยประคองขึ้นชั้นบนอยู่ดี
"งั้นขึ้นไปข้างบนแล้วพักนะ ฉันจะไปคอยดูไม่ให้คนพวกนั้นพักเครื่องจักรคุณ" ฉิงเสวียงกล่าว
หลางซือเหยายิ้มตอบ "งั้นฉันไปกับคุณนะ ฉันจะนวดให้คุณเอง"
ติดตามตอนต่อไป.........
