ตอนที่ 8 - เพื่อนซี้

ตอนที่ 8 - เพื่อนซี้

 

เมื่อนั่งอยู่ในร้านอาหารเล็กๆ สือเหล่ยสั่งให้กุ้งแม่น้ำจำนวน 5 กิโลกรัม จริงๆแล้วมันไม่ใช่ฤดูกาลที่ดีที่สุดในการกินกุ้งเพราะเนื้อยังไม่เต็มอิ่ม ซอสเยิ้มออกมาขณะที่เขากัดและบดฟันลง ราวกับว่าเขากำลังแก้แค้นต่อคทา

ในพริบตา กองเปลือกกุ้งปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาและสือก็รู้สึกได้ถึงความสุขจากการแก้แค้น หรือบางทีเขาอาจจะกลับมาสู่ความเป็นจริง และไม่ได้อยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวที่นำโดยพลังลึกลับอีกแล้ว

เมื่อมองไปที่กองกุ้งที่เหลืออยู่ ในที่สุดสือเหล่ยก็ตื่นขึ้นและตระหนักได้ว่าเขากำลังเผชิญกับปัญหาที่ร้ายแรง

เขาสั่งกุ้งมาเป็นจำนวนมากและดื่มเบียร์ไปสองขวด แม้ว่าเขาจะพยายามมากขึ้นเท่าใด แต่เขาก็กลัวว่าเขาจะไม่สามารถกินที่เหลืออยู่ได้ด้วยตนเอง ด้วยจำนวนที่เหลืออยู่นี้ คทาบัดซบนั่นจะนับว่ากุ้งที่ไม่ถูกกินเป็นส่วนหนึ่งของโควต้าหรือไม่? ถ้าเป็นเช่นนั้น ......

สือเหล่ยคำนวณมูลค่าของกุ้งที่เหลือด้วยความเร็วแสง ดูเหมือนจะมีประมาณสองหรือสามกิโลกรัมที่เหลืออยู่ เขาสั่งกุ้งที่มีคุณภาพสูงมา ราคา 68 หยวนสำหรับครึ่งกิโลกรม ดังนั้นทั้งหมดจึงเป็นเงินประมาณ 400 หยวน เมื่อเทียบกับเงิน 20,000 หยวน มันจึงเป็นเพียงแค่ 2% เท่านั้น แต่ว่าคงมี 1% ที่ถูกนำออกไป คำถามก็คือในกรณีที่ส่วนที่ถูกลบออกไปเป็นส่วนสำคัญล่ะ......

ไม่ได้ สือเหล่ยยังไม่ได้ลิ้มรสความหวานของผู้หญิง แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการที่จะกลายเป็นคนที่..... ไม่มีลูกสองห้อยที่เป็นที่รู้จักกันในนาม 'ขันที'

โดยไม่สนใจกับมือที่เปื้อนมันของเขา สือเหล่ยโทรเรียกพี่น้องของเขาจากหอพักเดียวกัน

มันเป็นเวลาตีหนึ่ง พวกเขาทั้งสามกลับบ้านในช่วงสุดสัปดาห์และเขาได้โทรหาพวกเขาสองครั้งติด แต่ก็ไม่มีใครที่รับสาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาตั้งปิดเสียงไว้

เหลืออีกเพียงทางเลือกเดียว

จางโม่ คุณต้องรับ ถ้าคุณไม่รับ ฉันตาย!

โทรศัพท์ดังขึ้นสามครั้ง และจางโม่ก็รับสายอย่างรีบร้อน "ถ้าคุณมีอะไรที่จะพูดก็รีบพูด ฉันอยู่ในดันเจี้ยนอยู่!"

ขอบคุณพระเจ้า ชายคนนี้ยังไม่นอน สถานที่ของเขาอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย และเขาหลงใหลในอาหาร ไม่ต้องพูดถึงดันเจี้ยน สือเหล่ยคิดว่าแม้แต่ตอนนี้เขาจะอยู่ด้านบนของหญิงสาว แต่ทันทีที่เขาได้ยินคำว่ากุ้งแม้น้ำ และกุ้งแม่น้ำเป็นจำนวนมาก เขาจะรีบออกมาในทันทีและพุ่งมาด้วยความเร็วสูงสุด

"ฉันกินกุ้งแม่น้ำอยู่ คุณต้องการบ้างไหม?" สือเหล่ยกล่าวช้าๆ

จางโม่ค่อยๆร้อนรนมากยิ่งขึ้น "คุณกำลังกินกุ้งแม่น้ำ? กุ้งตอนนี้ไม่ได้ถูก คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นบ้าๆกับฉันใช่ไหม? ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับคุณ ฉันจะวางสายแล้ว...... เมจ เมจ เร็วเข้า ให้เติมมานาให้หน่อย......"

สือเหล่ยกังวลใจ และกลัวว่าเขาจะวางสาย เขาตะโกนใส่โทรศัพท์ของเขา "ฉันมีกุ้งแม่น้ำอยู่ข้างหน้าเป็นจำนวนมาก และก็มีเบียร์มากพอเช่นกัน ร้านอาหารแสงจันทร์ข้างหน้ามหาลัย ถ้าฉันไม่เห็นคุณภายในสิบห้านาที ฉันจะโยนพวกมันทั้งหมดลงในถังขยะ! "

"คุณพูดจริงๆงั้นหรือ?" จางโม่ลังเลใจ

สือเหล่ยไม่พูดอะไรอีกและวางสายไป

จางโม่ได้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ขณะที่มีคนโห่ร้องอยู่ข้างๆเขา "บัดซบ ทหารเร็วเข้า ใช้อัลติ ฉันกำลังจะตาย! เมจ ฮีล! "

จางโม่ทุบเมาส์ของเขาลงกับโต๊ะ และสบถอย่างเกรี้ยวกราด "หินน้อย(1) ถ้าคุณโกหกฉันและไม่ปล่อยให้ฉันได้กินกุ้งแม่น้ำพอล่ะก็ ฉันจะทำให้คุณกลายเป็นกุ้งในวันพรุ่งนี้!" หลังจากพูดแบบนี้แล้ว สุดยอดผู้คลั่งใคล้อาหารก็ออกไปจากร้านอินเทอร์เน็ตในทันที

เขาไม่ได้ใช้เวลาถึงสิบห้านาที หลังจากนั้นเพียงแปดนาที จางโม่ก็มาปรากฏตัวต่อหน้าสือเหล่ย

"บ้าเอ้ย! ทรงผมใหม่อะไรกันวะเนี้ย?"

เสียงดังสนั่นของจางโม่ดังขึ้นข้างๆสือเหล่ย สือเหล่ยคยชินกับมันแล้ว เขาจึงแตะหัวล้านของเขาแล้วพูดว่า "เจ๋ง!"

"เจ๋งตูดฉันสิ! ดูมันสิ ฉันคิดว่าหัวของคุณถูกเผามาใช่ไหม? เชี่ย คุณสั่งกุ้งแม่น้ำมามากขนาดนี้ ยังไม่บอกมาอีกว่าเกิดอะไรขึ้นและคุณวางแผนจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไง? คุณโกนศีรษะของคุณ ก้อนหิน(2) บอกฉันมาว่าคุณกำลังทำคีโมกับโรคที่ไม่สามารถรักษาได้ใช่ไหม?"

สือเหล่ยจับกุ้งขึ้นมาและตบมันไปที่หน้าของจางโม่ แน่นอน จางโม่ไม่ได้คิดจริงๆว่าเขาเป็นโรคที่รักษาไม่หาย สือเหล่ยชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามเขาและพูดเบาๆ "นั่ง" เขามองดูขณะที่จางโม่นั่งลงแล้วเขาก็กล่าวว่า "กิน"

"มีอะไรเกิดขึ้นกับคุณหรือ? ทำไมคุณถึงพูดได้ทีละคำล่ะ? "

สือเหล่ยยกแก้วของเขาขึ้น เขาพูด "ดื่ม!"

จมูกของจางโม่กระตุกขณะที่เขาได้กลิ่นของกุ้งแม่น้ำที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา โดยไม่ห่วงว่าทำไมสือเหล่ยถึงทำท่าทำทางแปลกๆ เขาหยิบเบียร์ขึ้นมาหนึ่งขวดและกระดกลงไปครึ่งหนึ่งขณะที่เขาเอียงหัวไปข้างหลังเบาๆ

จางโม่เป็นคนกินจุมากๆ มันไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาที่จะกินกุ้งแม่น้ำส่วนที่เหลือและสือเหล่ยก็สั่งมาอีกหนึ่งกิโลเมื่อคิดถึงจางโม ดวงตาของจางโม่ส่องประกายด้วยความตื่นเต้น และชมว่าสือเหล่ยยอดเยี่ยมมากๆ

"เชี่ย ฉันไม่ได้กินแบบนี้มานานแล้ว!" จางโม่จัดการกุ้งแม่น้ำตัวสุดท้าย เขาละมือจากมันขณะที่เขาดูดนิ้วมือของตัวเอง และยกขวดเบียร์ขึ้นมาดื่มส่วนที่เหลือ

"สหาย ตอบฉันมาตามตรง คุณถูกล็อตเตอรี่มาใช่ไหม?"

สือเหล่ยสูดหายใจ และพูดอย่างไม่ชอบ "ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันเป็นลูกเศรษฐีที่ทำตัวติดดิน แต่คุณก็ไม่เชื่อฉัน!"

"อู้ว ไม่เอาน่า ลูกเศรษฐีกับศีลธรรมของคุณเช่นนี้หน่ะหรือ? งั้นฉันก็อาจจะเป็นลูกรักของโอบาม่าก็ได้ใช่ไหม?"

สือเหล่ยส่ายหน้าอย่างจริงจัง เขาพูดว่า "เป็นไปไม่ได้!"

จางโม่ถามอย่างซื่อๆ "ทำไม?"

"เพราะโอบามาเป็นคนดำ!"

จางโม่อึ้งไปชั่วขณะ แล้วก็สบถขึ้นทันที "เวรเอ้ย!" และชูนิ้วกลางให้แก่สือเหล่ย

มันดึกมากแล้วและไม่สะดวกที่จะกลับบ้าน พวกเขากอดคอกับขณะที่เดินกลับไปที่หอพักของพวกเขา เมื่อพวกเขามาถึงประตูหน้า จางโม่ได้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง การเลี้ยงกุ้งแม่น้ำรวมทั้งเบียร์ที่เขาได้รับ ทำให้สือเหล่ยเสียเงินไปประมาณ 1,000 หยวน และเห็นได้ชัดว่ามันผิดปกติ ไม่ใช่ใครก็รู้ว่าค่าใช้จ่ายของสือเหล่ยมีเพียงประมาณ 1,500 หยวนต่อเดือนไม่ใช่หรือ? แม้ว่าเขาจะทำงานเป็นครูสอนพิเศษเป็นครั้งคราวซึ่งก็ได้เงินมาไม่มากกว่าสองสามร้อยต่อเดือน มันไม่มีทางที่สือเหล่ยจะเลี้ยงเขาอย่างอาจหาญเช่นนี้

ประตูหอพักเปิดขึ้น จางโม่หันหัวมาอย่างอิดออดและมองไปที่สือเหล่ยอย่างจริงจัง ซึ่งทำให้สือเหล่ยกระโดดขึ้น

"คุณจะทำอะไร? ถึงแม้ว่าฉันได้เลี้ยงกุ้งแม่น้ำกับคุณ แต่คุณไม่จำเป็นต้องให้สัญญาว่าจะแต่งงานกับฉัน ฉันชอบผู้หญิง! ความงามที่มีขาเรียวยาว เอวบางคอด และหน้าอกที่ใหญ่! "

จางโม่ไม่สนใจคำพูดของสือเหล่ยและถามอย่างลังเล "ก้อนหิน คุณไม่ใช่ลูกเศรษฐีจริงๆหรอกใช่ไหม?"

สือเหล่ยพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง และเดินวางมาดเข้าหอพักไป

จางโม่เห็นการกระทำของเขาและส่ายหัว เขาสบถออกมา "บัดซบ เพื่อนคนนี้จะเป็นลูกเศรษฐีไปได้อย่างไร ฉันต้องตาบอดไปแน่ๆ " หลังจากพูดจบ เขาก็พุ่งไปที่เตียงของเขาโดยไม่เปลี่ยนชุดแต่อย่างใด และดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง ก่อนจะหลับไปในทันที

แต่สือเหล่ยยังคงนั่งอยู่บนเตียง และพยายามใคร่ครวญถึงสิ่งที่เขาได้พบมาในสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะลืมเรื่องนี้ไปชั่วคราวเท่านั้น แต่ตอนนี้เมื่อไม่มีเสียงอื่นนอกจากการกรนของจางโม่ รายละเอียดทั้งหมดก็ปรากฏขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

เขาดาวน์โหลดแอพฯสมุดบันทึกลงในโทรศัพท์อย่างเงียบๆ และบันทึกบิลของกุ้งแม่น้ำลงไปอย่างตรงไปตรงมา

ไม่ว่ายังไง นับจากนี้เป็นต้นไปเขาจำเป็นต้องแยกแยะสิ่งที่สามารถนับรวมได้หรือไม่สามารถนับรวมได้ในโควต้ารายสัปดาห์ให้ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

เขาใช้เงินไปมากกว่า 800 หยวน เหลือเงินอยู่ประมาณ 19,100 หยวน เขาจะใช้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆในวันพรุ่งนี้

'โอ้ ไม่ ฉันควรจะซื้อนิตยสารแฟชั่นก่อน และตรวจดูแบรนด์เสื้อผ้าราคาแพงๆ!'

ด้วยความฝันดังกล่าว สือเหล่ยหลับไปภายใต้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

 

หินน้อย,หิน(1): แซ่สือ(石) ของสือเหล่ยหมายถึงก้อนหิน