ตอนที่ 6 - บทลงโทษ
ตอนที่ 6 - บทลงโทษ
ไฟจราจรไม่ทราบว่าพวกเขาสามารถบรรลุเป้าหมายของพวกเขาได้อย่างง่ายดายได้ยังไงกัน พวกเขายังไม่ทันได้ข่มขู่ใดๆเลย ด้วยกับ 800 หยวนในมือของพวกเขา เช่นเดียวกับการเป็นอันธพาลที่มีศักดิ์ศรี พวกเขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเงินที่สือเหล่ยเก็บไว้ พวกเขาเฝ้ามองหลังของเขาขณะที่เดินออกไปอย่างเลินเล่อ อันธพาลทั้งสามอยู่ในความตกตะลึง
"บัดซบ นั่นมันคนรวย ฉันอยากจะเป็นเพื่อนกับเขาจริงๆ! " ไฟสีแดงอุทานออกมา แต่สือเหล่ยไหนเลยจะได้ยิน
แต่หัวใจของสือเหล่ยจะไม่ชอกช้ำได้อย่างไร นั่นเป็นเงินค่าอาหารหนึ่งสัปดาห์ แต่ลืมมันไปซะ มันไม่คุ้มค่ากับการต่อสู้กับอันธพาลทั้งสามด้วยเงิน 800 หยวน เพราะการฉีกเสื้อผ้าของเขามันรุนแรงมากกว่า ถ้าเขาทำลายโทรศัพท์ของเขาจากมัน เขาจะต้องสูญเสียมากกว่าที่จะได้รับ
ยังไงก็ตาม เงิน 800 หยวนนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของเงิน 10,000 หยวน จึงนับว่าใช้เป็นเงินเพื่อหลีกเลี่ยงเภทภัย ในท้ายที่สุด มันก็เท่ากับการใช้จ่ายเงินได้เสร็จสิ้น
สือเหล่ยฟื้นตัวจากเหตุการณ์ที่ทำให้เสียใจเล็กน้อยได้อย่างรวดเร็ว ความสุขในการใช้จ่ายเงินเกือบ 10,000 หยวนในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงสามารถทำให้การสูญเสียเงินไม่กี่ร้อยเป็นเรื่องง่ายๆ
กุญแจสำคัญคือสือเหล่ยคิดว่าเขาได้ใช้จ่ายเงิน 10,000 หยวนที่เขาต้องการเสร็จสิ้นแล้ว ไม่ว่ามันจะเป็นการกลั่นแกล้งหรือไม่ก็ตาม เขาก็ไม่มีแรงกดดันใดๆอีก ถ้าเขาได้รับเงินในสัปดาห์หน้าเขาจะใช้มัน ถ้าไม่ เขาก็ได้ประสบการณ์มามากมายแล้ว
ในช่วงบ่าย นักศึกษาจากหอพักเดียวกันก็กลับมาที่มหาวิทยาลัย พวกเขาตาบอดไปขณะที่พวกเขาเห็นชุดไนกี้เซ็ทใหม่ โดยเฉพาะแอร์จอร์แดนรุ่นที่ 29 ที่สือเหล่ยสวมใส่อยู่ พวกเขาทั้งหมดถามว่าเขาไปถูกล็อตเตอรี่มาหรือ
สือเหล่ยมีความสุขจากการรุมล้อมโดยพวกเขา เขากล่าวด้วยความภูมิใจว่า "ฉันเป็นลูกเศรษฐีจริงๆ แต่ฉันทำตัวติดดิน ตอนนี้ฉันจะเรียนจบแล้ว ครอบครัวของฉันจึงมีความสุขเป็นอย่างมากกับผลงานของฉันในช่วง 3 - 4 ปีนี้ ชุดไนกี้นี้ไม่นับว่าเป็นอะไร ฉันจะมีอนาคตอีกมากมายที่จะแสดงให้คุณได้เห็น "
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ เพื่อนร่วมห้องสามคนของเขาโห่ออกมาอย่างพร้อมเพรียง ไม่มีใครในพวกเขาเชื่อเรื่องไร้สาระของสือเหล่ย หลังจากใช้เวลาสามปีมาด้วยกันแล้ว พวกเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเบื้องหลังของสือเหล่ยเป็นยังไง ลูกเศรษฐีตูดแกสิ ลูกเศรษฐีที่ไหนจะโชว์ออฟมากขนาดนี้เพียงแค่ใส่ไนกี้?
เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในคืนวันศุกร์ เพื่อนร่วมห้องทั้งสามคนได้กลับไปที่บ้านของพวกเขา หอที่มีชีวิตชีวากลายเป็นว่างเปล่าและทิ้งสือเหล่ยไว้เพียงลำพัง
ในวันเสาร์ สือเหล่ยนอนหลับทั้งวันเพื่อบำรุงรักษาจิตใจของเขาไว้ ดังนั้นเขาจะสามารถตื่นขึ้นมาเพื่อดูว่าเงิน 10,000 หยวนจะปรากฏบนบัตรของเขาในเวลาเที่ยงคืนหรือไม่ เพราะเขานอนหลับไปมากในระหว่างวัน สือเหล่ยจึงตื่นอยู่ถึงเที่ยงคืนพร้อมกับหนังสือหลักการกลศาสตร์
เมื่อได้ยินเสียงปลุกที่เขาตั้งไว้ สือเหล่ยก็มีชีวิตชีวามากยิ่งขึ้น และพบว่าหนังสือเล่มที่อยู่ในมือของเขาคว่ำลง
เมื่อเห็นวินาทีที่ค่อยๆเคลื่อนผ่านไป สือเหล่ยรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่คาดคิด ไม่ว่าจะมีมากหรือไม่ก็ ตามเหตุผล การกลั่นแกล้งนี้ยังไม่จบ หลังจากที่เขาได้ใช้เงินในวันแรกไปและไม่มีอะไรที่ดูมีปัญหา ยกเว้นก็แต่ชุดเสื้อผ้าและโทรศัพท์ที่อยู่ในมือเขา ชีวิตของเขาก็เหมือนกับเช่นที่เคยเป็นมา
เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน สือเหล่ยได้เปิดบัญชีธนาคารในมือถือและตรวจสอบยอดเงินของเขา เชี่ยยยยย........
สือเหล่ยส่ายหัวของเขาอย่างรุนแรงเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้อ่านยอดเงินผิด ด้วยความกังวล เขารีเฟรชหน้า ตัวเลขก็ยังเหมือนเดิม
ทำไมมันถึงเป็น 20,000?
มันควรจะเป็น 10,000 ไม่ใช่หรือ?
ความผิดพลาดในการดำเนินการ? คอมพิวเตอร์ใช้ในการโอนมันไม่ใช่หรือ? 1 และ 2 อยู่ใกล้กันมากเกินไปและพวกเขากดปุ่มผิดใช่ไหม?
การทำความผิดพลาดที่ต่ำต้อยเช่นนี้ คุณยังจะมีสมองที่จะเล่นเกมลึกลับกับฉันอีกหรือ?
ฮ่าฮ่า 20,000 หยวน สือเหล่ยรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก และเริ่มจินตนาการแล้วว่าเขาจะใช้จ่ายเงินจำนวนนี้อย่างไร! กุ้งแม่น้ำสักสองโลครึ่งในเครื่องเทศสิบสามชนิดและปลุกรสด้วยกระเทียม อืมมม ไปกันเถอะ!
ขณะที่สือเหล่ยกำลังจะยืนขึ้น จมูกของเขาก็กระตุก ดูเหมือนว่าเขาจะได้กลิ่นแปลกๆ
กลิ่นนั้นค่อยๆรุนแรงขึ้น สือเหล่ยนึกขึ้นมาได้ในทันใด นี่ไม่ใช่กลิ่นเดียวกับคืนนั้นที่เขาพบกับชายรถสปอร์ตเมื่อร่างของเขาได้สลายกลายเป็นหมอกโลหิตงั้นหรือ? มันเหมือนกันอย่างแน่นอน
“จำไว้! ใช้เงินทั้งหมด! แล้วคุณจะไม่ต้องได้รับโทษจากกฎของทาสหมายเลขศูนย์!”
เสียงที่ไร้เพศดังขึ้นในใจของสือเหล่ยที่จำได้ว่ามันพูดอะไรอีกครั้งหลังจากผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ในเวลาเดียวกัน เขาจำรายละเอียดเกี่ยวกับกฎหมายเลขศูนย์ได้
จำนวนเงินที่เหลือสอดคล้องกับสัดส่วนของส่วนของร่างกายที่พวกเขาจะเอาไป แม้ว่าจะเริ่มต้นจากนิ้วเท้าของเขา แต่ถ้าครึ่งหนึ่งมันก็เพียงพอที่จะพรากชีวิตของเขาไปแล้ว
ความกลัวอันยิ่งใหญ่เต็มอยู่ในหัวใจของสือเหล่ยและเริ่มที่จะสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ จมูกของเขายังคงกระตุก และได้กลิ่นที่ลอยลงมาจากเหนือศีรษะของเขา
เขายกศีรษะของเขาขึ้น มีกลุ่มหมอกโลหิตบางๆม้วนตัวอยู่และแผ่กระจายออกไป เหมือนกับที่เขาได้เห็นในคืนนั้น
ยกเว้นแต่ว่าหมอกโลหิตอันนี้บางเบากว่า และไม่รุนแรงเท่าคนขับรถสปอร์ต
เมื่อรู้สึกว่าเขาถูกควบคุมโดยแหล่งพลังงานเหนือธรรมชาติ สือเหล่ยก็ตระหนักได้ว่านี่อาจจะไม่ใช่การกลั่นแกล้ง แต่ ...... มันคือเรื่องจริง ......
บัดซบ มันเป็นเรื่องจริง!
แต่ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่การกลั่นแกล้ง แต่เขาก็ใช้เงินทั้งหมด 10,000 หยวนไปแล้ว ทำไมเขาถึงได้รับโทษอยู่?
สือเหล่ยไม่สามารถคิดถึงสิ่งอื่นใดได้ เขาจึงโพล่งคำถามออกมา แต่แน่นอน ไม่มีใครตอบเขา ในอากาศ กลิ่นของเลือดกลายเป็นบางเบามากขึ้น สือเหล่ยเงยหน้าขึ้นมอง กลุ่มหมอกเลือดเกือบจะหายไปแล้ว
เพียงไม่กี่วินาที หมอกโลหิตที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขาก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ทิ้งกลิ่นเลือดที่ชัดเจนลอยอยู่ในหอพัก จากนั้นอีกไม่กี่วินาทีต่อมา แม้แต่นั่นก็หายไป
สือเหล่ยมีปฏิกิริยาในที่สุด เขาถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมดในเวลาเสี้ยววินาทีสิ่งแรกที่เขามองคือเท้า เยี่ยม แม้ว่าเท้าของเขาจะน่าเกลียด แต่พวกมันก็ยังอยู่
จากนั้นก็ขา ต้นขา ท้อง แล้วก็แขน มันดูไม่เหมือนส่วนไหนของร่างกายเขาได้ขาดหายไป!
เขาชูกระจกบนโต๊ะของเขาขึ้น สือเหล่ยมองที่หน้าของตัวเอง และทุบที่หน้าอกเบาๆด้วยความโล่งอก "ไม่เลวๆ หน้าตาอันหล่อเหลาของฉันไม่ได้รับความเสียหาย! ฉันยังคงเป็นหนุ่มหล่ออยู่!"
เมื่อพยายามดิ้นรนที่จะหันศีรษะของเขา เขาตรวจดูกระจกที่วางอยู่ข้างหลังเขา สือเหล่ยก็ยังไม่พบอะไรที่ถูกนำออกไป
แต่สิ่งที่มีกลิ่นเลือดนั่น และหมอกที่อยู่เหนือศีรษะของเขาล่ะ?
ขณะไตร่ตรอง สือเหล่ยเอื้อมมือไปลูบผมของเขาโดยจิตใต้สำนึก......
อะไรนะ! หัวโล้น?!
สือเหล่ยตกใจ แล้วเขาก็จำได้ว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาดูแปลกไปเมื่อเขามองเข้าไปในกระจก ดวงตาจ มูก ริมฝีปาก และหูของเขาทั้งหมดยังดูดี บวกกับเขาได้ถูกล้อมรอบไปด้วยความกลัวที่ไม่รู้จัก ดังนั้นเขาจึงไม่คิดอะไรมากเกินไป
ตอนนี้สัมผัสที่หัวของเขามันเป็นหัวล้านราวกับไข่ สือเหล่ยตระหนักว่าทำไมเขาถึงดูแปลกๆไปในกระจก
"ผมของฉันอยู่ไหนวะ!" สือเหล่ยมองไปที่ไข่พะโล้ในกระจก เขาเปล่งเสียงกรีดร้องที่น่าอนาถและหวาดผวาออกมา
สิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนก็คือว่ามันไม่ได้ถูกโกน แต่เหมือนกับ... เหมือนกับมันไม่เคยมีอยู่เลย เหมือนกับว่ามันน่าจะเป็นไข่ตั้งแต่แรกแล้ว
ปฏิกิริยาแรก สือเหล่ยตระหนักได้ว่าธนาคารพัฒนาทาสไม่ได้เป็นการกลั่นแกล้งจริงๆ แต่มันเป็นเรื่องจริง ไม่ มันต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน มิฉะนั้นแล้ว ผมสีดำและมันเงาจะหายไปโดยไม่มีร่องรอยได้อย่างไร? แม้กระทั่งวิธีที่มันหายไปก็เหมือนกันกับที่คนขับรถสปอร์ตได้หายตัวไป
ปฏิกิริยาที่สอง สือเหล่ยกังวลเป็นอย่างมาก หัวล้านของเขาดูเหมือนจะไม่มีแม้แต่ใบหญ้าที่จะเติบโตขึ้น เขาไม่รู้ว่าเขาจะสามารถปลูกผมกลับมาได้หรือไม่
ปฏิกิริยาที่สาม และเป็นประเด็นที่สำคัญที่สุด "แต่ฉันได้ใช้เงินไป 10,000 หยวนแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย แม้ว่านี่จะไม่ใช่การกลั่นแกล้ง แต่ทำไมพลังอำนาจลึกลับบางอย่างที่อยู่ในโลกนี้ทำไมถึงได้ลงโทษฉัน?"
สือเหล่ยงงงวยและเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างมาก เขาวิ่งออกจากหอพักของเขา เขากำลังจะไปหาคทาและถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมด
ลมหนาวพัดผ่านมาและสือเหล่ยก็สั่น แล้วเขาก็จำได้ว่าเขาเปลือยกายล่อนจ้อนอยู่ ขอบคุณพระเจ้าที่มันอยู่ในช่วงกลางของดึกที่ไม่มีใครเดินไปรอบๆทางเดิน มิฉะนั้นผลที่ตามมาคงไม่อาจจะจินตนาการได้
