บทที่ 8 ตู้ยา
ติดตามก่อนใครได้ที่ https://www.facebook.com/karbikon/
อะไรกันละเนี่ย
เขากอดอก คิ้วหนาๆ ของเขาขมวดด้วยความกลุ้มใจ
จินชิอาจจะเรียกนางสนมมาแล้วถ้าเขาเป็นเพศอื่น แต่จริงๆ ถ้าเขาอยากจะทำแล้ว เพศก็คงจะไม่มีความหมายอะไรหรอก
วันนี้ก็ด้วย นางสนมชั้นกลางและนางสนมชั้นล่างจากวังใน แม่ทัพ หัวหน้าฝ่ายพลเรือนเรียกเขาตลอดเวลา แม่ทัพก็หายไปเลยหลังจากให้ติ่มซำ เขาจะกลับไปห้องของเขาและไม่เขากะในคืนนี้ เพื่อที่จะป้องกันตัว ไม่ได้จะโดดงาน
เขาเขียนชื่อบนม้วนกระดาษอย่างลื่นไหล
ชื่อที่ว่านีคือชื่อสนมที่เรียกเขาวันนี้ มีหลายคนที่เรียกคนเข้าไปในห้องแล้วบอกว่า ที่เรียกเพราะจักรพรรดิไม่มาหา ถึงแม้ว่าจะเป็นรายงานที่ไม่เป็นทางการนัก แต่คำพูดของพวกนางก็ถูกเขียนลงไป
ความสวยของเขาเป็นมาตรฐานสำหรับนางในที่รับรู้โดยนกถูกขังตัวเล็กๆหรือเปล่านะ? (เปรียบเทียบกับคนที่ถูกเข้มงวด)
การเลือกนางสนม ก็ต้องดูฐานะของพ่อแม่ก่อน แล้วค่อยดูความฉลาดเฉลียวและหน้าตา ความฉลาดนั้นดูยากเมื่อเทียบกับฐานะและความสวยงาม เธอควรจะต้องมีการอบรมที่เหมาะสมเพื่อที่จะเป็นพระชายา นอกจากนั้นก็ควรจะมีคุณธรรมด้วย
จักรพรรดิแสนเข้มงวดตัดสินที่จะใช้จินชิเป็นเกณฑ์ในการตัดสิน
และก็เป็นจินชิเองที่แนะนำพระสนมเกียคุโยกับพระสนมริฟา พระสนมเกียคุโยเป็นคนฉลาดและถ่อมตัวอย่างมาก และพระสนมริฟาที่ถึงแม้จะค่อนข้างอารมณ์ร้อน แต่ก็มีจิตวิญญาณที่เหมาะสมซึ่งจะไม่ยอมใครเลย
นายของจินชินั้นเป็นคนโหดร้าย
จักรพรรดิรวบรวมนางสนมเพื่อความสะดวกที่จะผลิตลูกขึ้นมาเพื่อประเทศ ถ้าพวกนางไม่มาความสามารถนี้ละก็ ท่านก็จะไล่พวกนางออกไป
จากนี้ไป พระสนมเกียคุโยก็จะเป็นที่โปรดปรานจากจักรพรรดิต่อไป
ครั้งล่าสุดที่เขาไปเยี่ยมพระสนมริฟา ที่ตอนนี้ดูผอมแห้งดั่งผีเพราะมกุฎรัชกุมารจากไป
นอกจากพระสนมริฟาแล้ว นางสนมคนอื่นๆ ก็ไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป ท่านให้พวกนางกลับสู่ครอบครัวของพวกนางเมื่อมีโอกาส หรือไม่ก็มอบนางสนมให้แก่คนอื่นๆ
จินชิหยิบแผ่นแผ่นหนึ่งออกมาจากเอกสารปึกหนึ่ง
ชื่อของเธอคือฟุโย อยู่ชนชั้นสี่ ที่เทียบเท่ากับพระสนมชั้นกลาง
แต่วันต่อๆ มานางสนมคนนี้ก็ถูกมอบให้แม่ทัพที่ครอบครองเผ่าพันธุ์อื่นได้สำเร็จ
“งั้นก็ คงออกมาดีสินะ?”
มันไม่ควรจะมีปัญหาอะไรเลยถ้ามันเป็นตามแผนที่เขาคิดไว้
ดังนั้น เขาก็อาจจะควรร่วมมือกับคุณหมอยาไม่สังคมสักหน่อย
ถึงแม้ว่าจะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยระหว่างพวกเขา แต่นี่ก็ครั้งแรกที่คนมองเขาเหมือนแมลง
ถึงแม้ว่าเธออยากจะปิดบังมัน แต่เธอก็ปิดบังสายตาอันดูถูกนั้นไม่ได้
เขาหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่ตั้งใจ เหมือนเกสรร่วงลงมาจากสวรรค์ หัวเราะของเขายังเต็มไปด้วยร่องรอยของปีศาจภายในอีกด้วย
ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้ชอบการกดขี่บังคับคนเท่าไหร่ แต่มันก็สนุกประหลาดเหมือนได้ของเล่นใหม่
“ฉันจะทำอะไรต่อไปดีนะ”
หลังจากจินชิทิ้งเอกสารไว้ใต้หมึกหิน เขาก็นอนต่อ
เขาล็อกประตูไว้อย่างดี เพื่อที่จะไม่มีใครมาบุกรุกช่วงกลางดึก
○●○
ถึงแม้ว่าจะมียาสารพัดโรคอยู่ แต่มันก็ไม่ใช่ยาที่รักษาได้ทุกอย่างจริงๆ
นอกจากนี้ยังมีคำเตือนของพ่อเรื่องการกระทำของเธออีก
เธออยากจะประดิษฐ์ยาที่มีประสิทธิภาพต่อทุกๆ โรค และทุกๆ คน
ดังนั้น เธอจึงสร้างแผลที่ทำให้คนต้องหบจา และก็พัฒนายาขึ้นใหม่ แต่มันก็ไม่ใช่เป้าหมายของเธอที่จะประดิษฐ์ยาที่จะรักษาได้ทุกโรคจริงๆ ในตอนนี้
ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สิ่งจินชิพูดก็ทำให้มาวมาวสนใจมากพอ
ตั้งแต่เข้ามาในวังใน สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือชาดอกตระกูลไฮเดรนเยีย เธอประหลาดใจมากที่มีสมุนในวังที่นำมาใช้เป็นวัตถุดิบได้ แต่เธอก็ต้องอดทนกับความจริงที่เธอเห็นว่าไม่มีเครื่องมือเลย และเธอก็อยากจะหลีกเลี่ยงอะไรที่ตั้งคำถามได้ในห้องใหญ่
นี่คือเหตุผลอันดับหนึ่งที่เธอย้ายเข้าไปในห้องเล็ก
มาวมาวออกไปรวบรวมวัตถุดิบ หยิบตะกร้าซักผ้าเพื่อที่จะปิดบังความประสงค์ที่แท้จริง นี่คืออะไรที่เธอทำได้เพราะว่าฮงเหนียนให้เธอซักผ้า
เธอเข้าไปในห้องพยาบาลในวังที่เธอเพิ่งได้ข้อมูลมาก่อนที่จะแกล้งไปซักผ้า ด้านในมีหมอหลวงจอมเอะอะจากก่อนหน้านี้กับขันทีที่ชอบอยู่กับจินชิบ่อยๆ
หมอลองประเมินมาวมาวด้วยสายตา จับหนวดเคราของเขาในขณะที่คิดว่า ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆ ถึงมาบุกรุกเขตแดนของเขากันนะ
(เลิกจ้องมองผู้หญิงจืดๆ คนนี้อย่างทีเถอะ)
ขันทีชี้ทางมาวมาวอย่างสุภาพเหมือนกับที่เขาทำกับเจ้านายของเขาเมื่อเปรียบเทียบกับหมอหลวงแล้ว
มาวมาวยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่เธอเข้ามาในราชวังแห่งนี้เมื่อก้าวเข้ามาในห้องนี้ ที่มีกำแพงที่มีตู้ยาสามตู้ หน้าของเธอแดงฉ่ำ นัยน์ตาแวววาว ห่อปากเป็นรูปเส้นโค้ง
เธอไม่ได้สนใจขันทีที่มองมาวมาวด้วยความประหลาดใจเลย
เธอสำรวจป้ายที่อยู่บนลิ้นชัก เต้นแปลกๆ เมื่อเจอยาหายาก เธอกำลังมีความสุขอย่างแท้จริง แต่ในใจของเธอไม่ได้พอใจไปทั้งหมด
“คำสาปอะไร? อะไรกันวะ?”
เธอพูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาอยู่เป็นชั่วโมง
จินชิที่โผล่มาโดยที่เธอไม่รู้ตัว มองมาวมาวแปลกๆ
เธอรวบรวมวัตถุดิบที่อยู่ในลิ้นชัดและเรียกมันจากมุม เธอรวบรวมมันในกระเป๋ายาแยก และเขียนชื่อของมันด้วยแปรง มันเทพมากที่จะใช้กระดาษอย่างสวยงามในขณะที่กระดาษไม้ยังใช้อยู่
เมื่อคุณหมอหนวดปลา loach เข้ามาแอบดู เหมือนสงสัยว่าเธอเป็นใคร ขันทีปิดประตูใส่หน้าของเขา ขันทีคนที่ว่านี้คือเกาชุน
เกาชุนเป็นคนที่หยิบของที่อยู่ในลิ้นชัดสูงๆ ให้เธอในขณะที่หัวหน้าของเขาไม่ทำอะไร ถ้าจะไม่ได้ทำอะไรให้มีประโยชน์ ก็ไสหัวไปเหอะ เธอคิดในใจ
เพราะจำชื่อที่อยู่บนลิ้นชักสูงสุดได้ มาวมาวเขย่งตัวขึ้นไปเอามัน เกาชุนไม่ได้พูดอะไรเมื่อเขาเห็นสิ่งที่เขาเพิ่งมอบเธอไป
เม็ดอะไรสักอย่างอยู่ในอุ้งมือของเธอ
“ปริมาณมันยังไม่พอ”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ทำได้แค่เตรียมมันน่ะแหละ”
ผู้ชายหน้าตาดีที่ไม่ทำอะไรนอกจากยิ้มและมองอย่างไร้ประโยชน์บอกเธออย่างง่ายๆ”
“มั้นเป็นสิ่งที่มาจากทางตอนใต้ โดยเฉพาะทางตะวันตกเฉียงใต้”
“เธอน่าจะหามันเจอถ้าไปหาของนำเข้า”
จินชิบีบเมล็ด ซึ่งดูเหมือนเมล็ดแอพลิคอตแต่ปล่อยกลิ่นหอมออกมา
“มันเรียกว่าอะไรนะ?”
มาวมาวตอบคำถามเด็กหนุ่ม
“โกโก้น่ะ”
เธอบอก
