ตอนที่ 53 ฉันโดนจับอีกเเล้วหรอ
//แปะแปะ// มีอะไรบางอย่างมากระทบหน้าของฉันประมาณสองถึงสามที มันทำให้ฉันฟื้นขึ้นมาก่อนจะเริ่มลืมตาทีละนิดๆ แล้วหลี่ตามองให้ชัดขึ้นจนเห็นสภาพที่นี่ มที่สะอาดตาพร้อมกับทูตสวรรค์มากมายที่กำลังนั่งคุกเข้าอยู่ที่ข้างหน้าของฉัน
“ที่นี่มันที่ไหนกันแล้วทำไมพวกทูตสวรรค์ถึงมากองกันอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ??”
ฉันมองไปรอบๆมีแต่พวกเทวดานางฟ้าทั้งนั้นเลย ฉันจะลุกขึ้นแค่ก็ลุกขึ้นมาไม่ได้ เหมือนกับว่าฉันโดนอะไรบางอย่างมัดเอาไว้แน่นอยู่ ขยับก็ขยับไม่ได้พูดก็พูดไม่ได้เพราะโดนปิดปากเอาไว้
“ตื่นแล้วหรอฉันคิดถึงเธอจังเลยนะ นึกว่าฉันจะไม่ได้เห็นเธอแล้วเสียอีก ก็ดีที่กลับมาหาฉันได้”
เสียงแบบนี้. . ผู้ดูแลสวรรค์นี่เองเมสซีเรียพาฉันมาเขาอย่างนั้นหรอ
“แกได้สมใจอยากแกแล้วนะเอาล่ะก่อนแกจะพาตัวของเธอไป ขอให้ลูกสาวของฉันบอกอะไรกับเธอก่อนก็แล้วกัน”
คนที่พูดอยู่ตรงนั้นคงเป็นพ่อของเมสซีเรียและเมสเซอร์รี่สินะ เธอจะคุยอะไรกับฉันล่ะทำไมต้องคุยก่อนด้วย
“ขอบคุณมากค่ะคุณพ่อ ขอบใจนะที่ทำให้ฉันเนี่ยสนุกเป็นบ้าเลย เธอไปกับผู้ดูแลสวรรค์เธออาจจะมีความสุขมากกว่าที่จะอยู่กับเลย์ก็ได้นะ ฮี่ ฮี่ ความสุขที่ว่าอยากให้เห็นเองจริงๆเลย แต่ฉันไม่คิดเลยนะว่าเขาจะไว้ชีวิตของเธอเนี่ย เธอคงมีอะไรในตัวทำให้เขาชอบเธอมากขนาดนี้นะ งั้นก็ขอให้โชคดีกับการอยู่กับผู้ดูแลสวรรค์หรือท่านเคียสเซอร์ก็แล้วกัน”
เคียสเซอรร์คือชื่อของผู้ดูแลสวรรค์คนนั้นเหมือนมันจะคุ้นๆแปลกๆแต่ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เอาเป็นว่าฉันจะอยู่นิ่งๆก่อนและคิดให้เยอะๆ ตอนนี้พวกเลย์อยู่ไหนกันนะพวกเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว เมสซีเรียดึงผ้าปิดปากออกจากปากของฉัน
“ก่อนไปฉันจะให้เธอถามคำถามมาก่อนก็แล้วกัน แต่ให้เวลาไม่นานนะถือว่าเป็นค่าตอบแทน ฮี่ ฮี่”
งั้นคำถามของฉันก็คือคำถามที่ฉันคิดอยู่ในใจตอนนี้นี่แหละ
“ฉันอยากจะรู้ว่าพวกเลย์อยู่ที่ไหนสบายดีหรือเปล่า พวกแกไม่ได้ทำอะไรพวกเขาใช่ไหม ??”
เมสซีเรียยิ้มขึ้นมาก่อนที่จะปรบมือให้กับฉัน อะไรของเขาคำถามของฉันมันน่าปรบมือให้เสียที่ไหน
“พวกเขาสบายดีสิฉันแค่จัดให้เขาไปอยู่ในที่ๆพวกเขาอยู่ก็แค่นั้นเอง”
[ ณ กลุ่มเลย์ ]
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่เมสซีเรียเอาตัวของเบอร์รินไป
“นายท่านตื่นแล้วหรอครับตอนนี้พวกเรากลับมาที่เดิมอีกแล้วล่ะครับผมนายท่าน”
ที่เดิมอย่างนั้นหรอผมมองไปรอบๆก็พบว่าพวกเราอยู่ที่เขาวงกรดแห่งเดิมเลย ผมลุกขึ้นมาแล้วก็มองไปที่มาคาโอดาโล่และมัลเลย์ มัลเลย์ไม่ได้ไปกับเบอร์รินด้วยดูเหมือนว่ามันจะโดนแยกออกจากจิตใจของเบอร์ริน ผมต้องหาทางช่วยเบอร์รินให้ได้ แต่ตอนนี้ผมต้องคิดก่อนว่าผมจะออกจากที่นี่ได้ยังไง
“ไม่มีท่านหญิงแล้วพวกเราจะหาทางออกกันอย่างไรครับ เพราะว่าท่านหญิงมองเห็นโซอิเพียงคนเดียว”
ดาโล่พูดขึ้นผมก็ไม่รู้ว่าผมจะทำอย่างไรเหมือนกัน ผมไม่ใช่มนุษย์ผมไม่สามารถเห็นโซอิภรรยาของดาโล่ได้เลย
“ฉันคิดว่าพวกเราเดินไปเรื่อยๆเถอะแล้วจำทางเดินไปเรื่อยๆ เราเจออะไรเราก็ต้องเจอแล้ว”
เพื่อช่วยเธอจะทำทุกอย่างทุกวิถีทาง ตอนนี้ผมไม่สามารถจะช่วยอะไรเธอได้เลยมันทำให้ผมดูอ่อนแอที่เป็นแบบนั้น ผมยอมรับไม่ได้ว่าผมจะต้องอ่อนแอกว่าเธอ ต้องให้เอช่วยตลอดแบบนี้ ถึงแม้ผมจะไม่มีพลังผมก็ต้องช่วยเธอออกมาจากพวกมันให้ได้
“ป่านนี้โซอิจะเป็นเช่นไรบ้างแล้ว เธอคงเห็นพวกเราแต่พวกเราไม่อาจที่จะเห็นเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเกลียดตัวเองที่ไปเชื่อยัยผู้หญิงโรคจิตคนนั้น ต้องฆ่าคนที่บริสุทธิ์ไปมากมายเพราะคำหลอกลวงของคนๆเดียว มันทำให้ผมดูสมเพชตัวเองและดูโง่ไปเลย”
ดาโล่พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นสะเทือนเหมือนว่าเขาจะร้องไห้ สำหรับผมๆเข้าใจนะการล้างแค้นเพื่อคนที่รัก เป็นผมๆก็โง่เชื่อเมสซีเรียเหมือนกันแหละ
“เอาเถอะช่างมันเรื่องมันผ่านไปนานแล้ว ตอนนี้เรารีบเดินหาทางออกกันต่อเถอะ ฉันคิดว่าถ้าจัดการกับเมสซีเรียได้ก็น่าจะเอาโซอิออกมาจากจิตใต้สำนึกของมันได้เหมือนกัน”
ผมให้กำลังใจกับเขาไปก็แล้วกัน ดาโล่เชื่อมั่นในตัวผมขนาดนี้และยอมเชื่อใจผม ผมจะไม่ทำให้ลูกน้องของผมผิดหวังเป็นอันขาด
“ครับเราจะสู้ไปด้วยกันไม่ว่าอย่างไรสักครั้งในชีวิต ผมจะเอาดาบทั้งสองเล่มทิ่มแทงไปที่หัวใจของเมสซีเรียสักครั้ง”
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วพวกเราก็พากันเดินไปต่อ ดูเหมือนมัลเลย์จะคิดถึงเบอร์รินเป็นอย่างมากเลย เพราะดูจากอาการของมันแล้วผมคิดว่ามันน่าจะเป็นเช่นนั้น ก็เกิดมาจากจิตใจของเบอร์รินนี่นาจะไม่ให้คิดถึงแม่ของตัวเองได้อย่างไร พวกเราเดินไปสักพักเสียงแว่วๆเหมือนเสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมาจากข้างหน้าของผม อยู่ๆผมก็รู้สึกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“พวกเราหลบก่อนเถอะฉันเหมือนว่าจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างข้างหน้านั่นก็ไม่รู้”
พวกเขาทำตามที่ผมบอก เสียงมันแว่วๆผ่านหน้าของพวกเราไปมันทำให้ผมถอนหายใจยาวๆ ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้จิตใต้สำนึกของเมสซีเรียแข็งแกร่งเกินกว่าที่เราจะสู้เจ้าพวกสัตว์ประหลาดในนี้
“ความรู้สึกของฉันมันมีอยู่บ้างถึงไม่เห็นแต่ก็รู้สึกได้ ฉะนั้นถ้ามีอะไรเกิดขึ้นให้ฟังฉันเข้าใจไหม”
มาคาโอและดาโล่พยักหน้าให้กับฉัน ก่อนที่พวกเราจะเดินกันต่อไป ฉันจะต้องไปช่วยเธอให้ได้เลยเบอร์ริน
