ตอนที่ 96: การเริ่มต้น (1)

ตอนที่ 96: การเริ่มต้น (1)

 

แองเจเล่ไม่สนใจเด็กสาวจะได้ยินคำพูดของเขาหรือไม่ เขาเพียงเปิดหน้าต่างและมองไปที่ฝนที่กำลังตกหนัก บางส่วนตกลงมาทางหน้าต่างทำให้เสื้อผ้าของเขาเปียก

ทันใดนั้นแองเจเล่ก็ได้ยินเสียงนกร้องและกระพือปีกทำให้ประตูสั่น

นกสีขาวมีขนาดเท่ามนุษย์บินลงมาทางประตูและสะบัดน้ำออกจากขน นกดูเหมือนนกอินทรีสีขาวมีปากสีแดงค่อยๆเดินเข้าไปในบ้านกังหันลม ปากของมันสวยเหมือนทับทิมและดวงตาสีดำเหมือนมนุษย์

นกมองไปที่มนุษย์ที่อยู่ในห้องหลังจากที่เดินเข้ามาในบ้านกังหันลม

"ฝนกำลังตกหนักและข้าต้องอยู่ที่นี่สักพักหนึ่ง ข้าหวังว่าพวกเจ้าจะไม่ว่าอะไรมนุษย์"

นกพูดภาษาแอนแมค เสียงดูมั่นคงและเข้ม เสียงมันเหมือนชายวัยกลางคน

"ท่านสามารถอยู่ได้ตราบเท่าที่ท่านต้องการ มันเป็นที่สาธารณะท่านอินทรีแห่งไบรูเที่ยม" เด็กสาวพูดหลังจากที่ก้าวมาข้างหน้าและโค้งให้ ชายวัยกลางคนและหญิงชราก็ยังโค้งให้อินทรี

คนขับรถม้าทั้งสองคนก็ยืนขึ้นทันทีและโค้งให้เช่นกัน มีความกลัวในสายตาของพวกเขา

อินทรีพยักหน้า ดูเหมือนว่าเขาได้รับความนับถือจากประชาชน จากนั้นนกก็หันศีรษะไปมองแองเจเล่

"ชื่อของข้าคือคอนเบสเจ้าสามารถเรียกข้าว่าท่านคอนเบส ข้ากำลังตามหาหนูถ่านไฟที่พบในเมืองเลนน่อน ได้โปรดรายงานข้าถ้าเจ้าพบเห็นมันและกษัตริย์จะมอบเกียรติยศสำหรับผลงานของเจ้า"

แองเจเล่ขมวดคิ้วหลังจากที่ได้ยินคำพูดของนกอินทรี

"เจ้าหมายถึงหนูที่มีเปลวไฟลุกไหม้รอบร่างกายของมันงั้นหรือ เส้นทางที่มันเคลื่อนที่ผ่านไปจะเป็นขี้เถ้าใช่ไหม" ทันใดนั้นเขาก็ถาม "ข้าไม่เคยรู้ว่าสิ่งมีชีวิตเช่นนั้นยังมีอยู่'

"ท่านรู้เกี่ยวกับมันด้วยงั้นหรือ" คอนเบสถามแองเจเล่อย่างสุภาพในขณะที่มองอย่างแปลกใจ

แม้ว่าคอนเบสจะเป็นหนึ่งในเผ่าที่ปกป้องอาณาจักรแต่ก็ยังจำเป็นสำหรับเขาที่จะแสดงความเคารพต่อสิ่งที่แข็งแกร่งกว่า โดยปกติสิ่งมีชีวิตจากเผ่าที่มีพรสวรรค์มักจะเกิดมาพร้อมกับพลังระดับอัศวิน

หนูถ่านไฟเป็นสิ่งมีชีวิตโบราณและผู้คนที่มีความรู้เกี่ยวกับพวกมันจะต้องเป็นคนที่แข็งแกร่ง คอนเบสคิดว่าคนที่มีภูมิปัญญาและความรู้เป็นคนที่น่านับถือ

"ใช่ ข้าอ่านเรื่องนี้ในหนังสือ" แองเจเล่พยักหน้า "ตามที่ข้ารู้การขยายพันธุ์ของหนูถ่านไฟต่ำมากและพวกมันถูกล่าจนสูญพันธุ์ไปหลายร้อยปี่ก่อน แต่เจ้าบอกว่าเจ้ากำลังไปตามล่ามันงั้นหรือ"

คอนเบสพยักหน้า "ท่านพูดถูก หนูถ่านไฟเป็นสิ่งสำคัญในการจัดการโรคระบาดแต่ข้าไม่ทราบรายละเอียด ข้าแค่ทำในสิ่งที่ข้าได้รับคำสั่งให้ทำ"

"โรคระบาด.....ขอโทษด้วยที่ข้าไม่เห็นมัน มีเพียงสิ่งเดียวที่ข้ารู้คือเจ้าควรตรวจสอบเตาผิงในเมือง หนูถ่านไฟชอบอาศัยอยู่ในบ้านของมนุษย์"

แองเจเล่ยิ้ม

"จริงหรือ นี่เป็นข้อมูลที่ยอดเยี่ยมมาก" คอนเบสมองไปที่แองเจเล่ "ได้โปรดบอกชื่อของท่านแก่ข้า ถ้าข้าพบในเตาผิงข้าจะชดใช้คืนท่านในวันหนึ่ง"

"ข้าแองเจเล่ แองเจเล่ ริโอ"

เขายิ้ม

คนอื่นๆไม่รู้ว่าทั้งสองคนกำลังพูดอะไรอยู่และกำลังฟังบทสนทนาอย่างเงียบๆ เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ไม่ได้คาดหวังว่าแองเจเล่มีความรู้มากและตอนนี้พวกเขากำลังจ้องไปที่แองเจเล่อย่างสุภาพ

แองเจเล่พูดกับคอนเบสสักครู่หนึ่งจากนั้นก็นั่งลงรอฝนหยุดตก

อินทรีแห่งไบรูเที่ยมเป็นเผ่าผู้พิทักษ์ในอาณาจักรแรมโซด้า อินทรีเหล่านี้ได้ถูกจัดอันดับสูงในอาณาจักรโดยราชวงศ์เนื่องจากระดับสติปัญญาของพวกเขาใกล้เคียงกับมนุษย์มากและพวกเขาทั้งหมดมีร่างกายที่แข็งแกร่ง พวกเขาสามารถล่าสัตว์ขนาดใหญ่ได้อย่างรวดเร็วด้วยกรงเล็บที่แหลมคม

สิ่งมีชีวิตเหล่านี้ได้แบ่งปันแผ่นดินกับมนุษย์ แองเจเล่ไม่เคยเห็นสิ่งแบบนี้ในบ้านเกิดของเขา มีเพียงมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในดินแดนของพ่อของเขาดังนั้นเขาจึงคิดว่าเผ่าพันธุ์อื่นที่มีสติปัญญาสูงอาจจะย้ายไปยังแผ่นดินอื่น เขาได้อ่านเรื่องพวกเขาในหนังสือโบราณเท่านั้น

อินทรีแห่งไบรูเที่ยมเป็นสิ่งที่มีการขยายพันธุ์ต่ำเช่นกันแต่สถานการณ์ของพวกเขาได้ดีขึ้นในช่วงที่ผ่านมา ผู้คนสามารถเห็นพวกเขาบินรอบๆเมืองหลวงได้เป็นครั้งคราว

ฝนเริ่มหยุดลงเมื่อเวลาผ่านไป

เวลาสี่โมงเช้าสิบสองนาทีฝนก็หยุดตก

แองเจเล่ปัดฝุ่นออกจากชุดของเขาและเดินออกจากบ้านกังหันลม คอนเบสและคนอื่นๆตามหลังเขา

เขาเปิดประตูและเข้าไปในรถม้าของเขาแล้วบอกให้ทอมเริ่มออกเดินทาง

"ได้โปรดรอก่อนท่านแองเจเล่" เสียงของคอนเบสดังมาจากด้านข้าง เขายืนอยู่บนรถม้า

"เจ้าต้องการอะไร" แองเจเล่ถาม

คอนเบสดึงขนสีขาวออกมาเส้นหนึ่งด้วยปากและโยนมันลง แองเจเล่เอื้อมมือออกไปจับมันไว้ในอากาศ

"นี่คือขนของข้า ข้าอาจมีคำถามเพิ่มเติมกับท่านดังนั้นได้โปรดยอมรับไว้และคิดว่าเป็นของขวัญ"

"ขอบคุณ"

แองเจเล่พยักหน้า เขาถือขนนกไว้ในมือขณะที่เฝ้ามองคอนเบสบินไปในท้องฟ้า เขาเร็วมากและหายไปภายในไม่กี่วินาที

แองเจเล่สังเกตขนนก มันมีขนาดใหญ่กว่านกทั่วไปและมันยังแข็งมาก ปลายขนนกมันคมและมันดูเหมือนเศษใบไม้ขนาดใหญ่

สีของขนนกมันเป็นสีขาวล้วนและมันสวยงาม

'ข้าได้ยินว่าอินทรีแห่งไบรูเที่ยมสามารถค้นหาตำแหน่งของขนนกที่หล่นลงไปได้แต่ผลของมันมีเพียงสามวัน' แองเจเล่นึกถึงข้อมูลที่เขาได้รับจากหนังสือในห้องสมุด

'การใช้หลักๆของขนนกคือการไล่แมลง แมลงธรรมดาจะพยายามหลีกเลี่ยงพวกมันดังนั้นการครอบครองมันไว้จะป้องกันไม่ให้ข้าถูกแมลงกัด'

แองเจเล่ดมกลิ่นขนนกและมันมีกลิ่นมิ้นท์

"ไปกันเถอะทอม" เขาพูดแล้วเก็บขนนกเข้ากระเป๋า

ทอมรีบดึงสายบันเหียนทันที

"ตามที่ท่านต้องการนายท่าน"

ม้าได้กระทืบพื้นและรถม้าก็เริ่มออกจากบ้านกังหันลมอย่างช้าๆ พวกเขากำลังเดินทางไปที่ถนนสายหลัก

**************************

ทอมและแองเจเล่เดินทางมากกว่าสิบวันหลังจากที่ออกมาจากบ้านกังหันลม พวกเขาหยุดที่เมืองเพื่อซื้อเสบียงแล้วออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนืออีกครั้งหลังจากที่พวกเขาได้ทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการ

ฝนมันตกตลอดทั้งทางและอุณหภูมิก็เริ่มลดลง ต้นไม้และหญ้าไม่มีสีเขียวอีกต่อไป หินสีขาวปรากฏที่ถนนมากขึ้นๆ พวกเขาไม่ได้อยู่บนพื้นที่ราบอีกต่อไป ถนนในหุบเขาเป็นหลุมและบ่อ

พวกเขาพบนักเดินทางมากมาย มีพ่อค้าและรถม้าอยู่หลังจากที่เพิ่งออกจากเมืองแต่ตอนนี้แทบจะไม่เห็นคนรอบๆหลังจากที่เดินทางมาหลายวัน

15 วันต่อมา....

หิมะได้ปกคลุมภูเขาและหุบเขาก็มีหมอก รถม้าสีดำที่มีม้าสีดำสองตัวกำลังวิ่งอย่างช้าๆบนถนนที่บิดเบี้ยว

ตูม

ล้อข้างหนึ่งได้กระแทกกับหินแหลมและรถม้าเริ่มส่าย ม้าร้องออกมาเนื่องจากอาการบาดเจ็บและมีนกหลายตัวกลัวบินหนีขึ้นไปบนฟ้า

"เกิดอะไรขึ้น" แองเจเล่ถาม เขาตื่นขึ้นมาและเปิดประตูเพื่อยื่นหัวออกมา

"นายท่านล้อแตกข้างหนึ่งและข้าต้องเปลี่ยนกับชิ้นสำรอง เราต้องหยุดสักครู่หนึ่ง" ทอมตอบด้วยการตะโกน

แองเจเล่ขมวดคิ้วและออกมาจากรถม้า

มีเพียงต้นสนในป่านี้ พวกมันทั้งหมดสูงมากและใบของพวกมันยังเป็นสีเขียว ที่พื้นทั้งสองข้างเต็มไปด้วยหินขนาดใหญ่ มีหญ้าบางส่วนใต้ก้อนหินยังเป็นสีเขียวแต่อากาศในหุบเขามันทั้งเย็นและแห้ง

มีลมหนาวพัดผ่านใบหน้าของแองเจเล่

"เจ้าต้องใช้เวลานานแค่ไหน เราอยู่ที่ภูเขามอสจากที่นี่เราจะใช้เวลาห้าวันไปถึงเมืองที่ใกล้ที่สุด มันไม่ควรอยู่ที่นี่นานเกินไป"

ทอมยักไหล่ "นายท่านข้าต้องใช้อย่างมากที่สุดก็หนึ่งชั่วโมง"

"เอาล่ะ มันเยี่ยมมากที่มีเจ้าอยู่กับข้า ข้าจะเพิ่มเงินเดือนให้เป็นสองเท่าเมื่อเรากลับไป" แองเจเล่พูด "ข้าจะไปเดินเล่น เพียงแค่ตะโกนเกิดอะไรขึ้นและข้าจะได้ยินมันไม่ต้องกังวล"

"เข้าใจแล้วครับ" ทอมยิ้มจากนั้นก็เดินไปด้านหลังของรถม้าและเริ่มถอดเอาล้อสำรองออกมา

แองเจเล่รู้สึกหนาวเล็กน้อยและสวมเสื้อสีขาว คอปกเสื้อมันปิดคอของเขาและเขารู้สึกดีขึ้นมาก เขาเตรียมมีดและธนูก่อนที่จะออกจากรถม้า

เขาใช้เวลาไปมากในการรวบรวมข้อมูลระหว่างทางเพื่อตรวจสอบพืชที่ยังไม่ได้ถูกบันทึกลงในฐานข้อมูล

แองเจเล่เดินไปสักพักก่อนที่จะลดศีรษะลงอย่างฉับพลัน เขาหลบหลังต้นสนและเริ่มสังเกตเห็นเห็ดร่มสีดำ มันมีมดสีเหลืองหลายตัวกำลังบินอยู่รอบๆมัน

มดเหล่านี้รีบจากไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่แองเจเล่หมอบลง ขนนกจากอินทรีมีประสิทธิภาพมาก

"ผู้บุกรุกรีบปล่อยเห็ดจุดดำของข้าซะ" มีเสียงชายหนุ่มมาจากด้านบน

แองเจเล่เงยหน้าขึ้นและเห็นกระรอกสีน้ำตาลยืนอยู่บนกิ่งไม้ มีรอยสีขาวอยู่ที่ปลายหางของมัน

"เจ้าโตหรือยัง" แองเจเล่ถาม "แต่เจ้าเป็นแค่กระรอก กระรอกที่สามารถพูดได้ นี่เป็นครั้งแรกสำหรับข้า"

"แน่นอน ที่นี่คือจักรวรรดิแรมโซด้า มีเผ่าพันธุ์ที่มีสติปัญญามากมายย้ายมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว ไม่ใช่พวกเราทุกคนที่จะสนุกกับชีวิตในเมือง"

กระรอกส่ายก้นและกระโดดลงจากต้นไม้

มันกระโดดลงไปที่เห็ดจุดดำ