ตอนที่ 12 การต่อสู้บนพื้นที่ก่อสร้าง ส่วนที่ 1
เอาตรงๆเลยว่าเจียงเฉินไม่ได้กลับบ้านมาสักพักแล้ว
ในอดีตมันเป็นเพราะเขาไม่รู้สึกว่าเขาจะทำอะไรสำเร็จได้ ดังนั้นเขารู้สึกอับอายและรู้สึกผิดเมื่อเห็นพ่อแม่ของเขา ตอนนี้เขามีความสำเร็จสักอย่างแล้ว ทองคำในคฤหาสน์มีมูลค่าอย่างน้อยหนึ่งล้าน มันยังไม่เพียงพอที่จะซื้ออพาร์ทเม้นในเมืองหวังไห่ได้ แต่ก็เพียงพอที่จะสนับสนุนพ่อแม่ของเขา
นอกจากนี้ภายในตู้นิรภัยของธนาคารมีโชคลาภมูลค่ากว่าพันล้าน
"คุณกำลังคิดเกี่ยวกับอะไรอยู่?" ซันเจียวโบกมือด้านหน้าเจียงเฉิน
นอกจากนี้เราเองก็มีแฟนแล้ว เจียงเฉินยิ้มให้กับซันเจียวขณะที่เขาจับมือเธอและมองไปที่มือที่ไร้ที่ติ
"ฉันแค่คิดว่าฉันควรจะใส่แหวนให้กับคุณ"
ใบหน้าของซันเจียวทันทีแดงขณะที่เธอวิ่งหนีจากไปโดยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี แม้ว่าเธอจะเป็นคนกล้ามากที่สุดเป็นครั้งคราวแต่มีบางครั้งที่เธอแสดงให้เห็นอีกด้านที่เป็นคนขี้อาย
เจียงเฉินหัวเราะขณะที่เขาระลึกถึงความคิดของเขา จานได้รับการทำความสะอาดและเก็บให้เป็นระเบียบ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตระหนักว่าซันเจียวรู้วิธีทำความสะอาด ความคิดทำให้เขามีความสุขมาก แน่นอนว่าเย้าเย้ายังเป็นคนช่วย เจียงเฉินเดาว่าต้องเป็นเย้าเย้าที่ทำความสะอาดจานก่อนและซันเจียวทำตาม ขณะที่ซันเจียวไม่ต้องการที่จะรู้สึกผิดมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้
นี้ต้องเป็นความรู้สึกของการเป็นคนในบ้าน
การประชุมแผนเริ่มขึ้นหลังอาหารเย็น ซันเจียวยืนยันว่าการประชุมจะถูกจัดขึ้นที่เตียง เจียงเฉินถากถางเธอในหัวของเขาขณะที่เธอขี้เกียจขึ้นทุกๆวัน
แม้ว่าจะรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยแต่เย้าเย้าก็นอนลงบนเตียงเช่นกัน เธอสวมเสื้อเชิ้ตและกางเกงยีนส์ของเจียงเฉินที่เขาเตรียมไว้สำหรับตัวเอง เขาคิดว่าเขาจะเลือกสักสองสามชุดสำหรับเธอเมื่อเขากลับไปยังโลกของเขา
กลิ่นตัวของเจียงเฉินบนเสื้อทำให้เย้าเย้าหน้าแดงตลอดการประชุม นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้รับความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้เธอรู้สึกวิตกมาก
"เรื่องแรกวิธีเข้าไปในห้องนิรภัย ให้ฉันอธิบายสั้นๆสำหรับสาวน้อยของเรา" ซันเจียวเอาปากกาคอมพิวเตอร์แบบสัมผัสเต็มรูปแบบมาแสดงภาพสามมิติ "พวกเราเข้าไปในอุโมงค์ที่ปลอดภัยผ่านโรงรถใต้ดิน จากนั้นเราจะหลีกเลี่ยงห้องโถงใหญ่ที่เต็มไปด้วยซอมบี้และเข้าไปในห้องใต้ดินซึ่งจะพาเราไปที่ประตูหน้าของตู้นิรภัย ฉันใช้เส้นทางนี้มาก่อนจึงควรปลอดภัย กุญแจสำคัญคือการไปที่ประตูหลักของโรงรถซึ่งจะมีรหัสผ่านล็อคอยู่ คุณคิดว่าคุณสามารถเปิดมันได้ไหม?" ซันเจียวมองไปที่เย้าเย้าขณะที่เธอจบประโยค
"ถ้าเป็นระบบรักษาความปลอดภัยก่อนสงครามแล้วฉันค่อนข้างมั่นใจว่าฉันสามารถเปิดมันได้ อย่างไรก็ตามฉันต้องเตรียมตัวสองวัน ซอฟต์แวร์บางตัวต้องติดตั้งไว้ล่วงหน้า" เธอจ้องมองที่ปริซึมและกล่าวด้วยความระมัดระวัง
"โอเค" ซันเจียวตอบด้วยความรวดเร็ว
"ไปซื้อคอมพิวเตอร์ในวันพรุ่งนี้ ฉันยังต้องการซื้อสักอันเพื่อความสนุก สำหรับการจัดเตรียมแล้วมาทำกันในคฤหาสน์" เจียงเฉินต้องการคอมพิวเตอร์แบบล้ำยุค เขาได้ยินสิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ไม่แพงที่ถนนหกและราคาประมาณเครื่อง EP
"คฤหาสน์?" เย้าเย้าหันศีรษะไปรอบๆ
"นั่นเป็นฐานของเราและบ้านในอนาคตของคุณด้วย" ซันเจียวยิ้มให้เย้าเย้าขณะที่เธออธิบาย
บ้าน ... ไม่ว่ากี่ครั้งที่เธอได้ยินคำเหล่านั้น เย้าเย้ามักรู้สึกรอบตัวอบอุ่น
"ดังนั้นคำถามต่อไป" การแสดงออกของซันเจียวเปลี่ยนเป็นเรื่องร้ายแรง "เรื่องเกี่ยวกับทหารรับจ้างฮุยซอง"
"โอ้? พวกมันมีการเคลื่อนไหวแล้วหรอ?" เจียงเฉินถามขณะที่คิ้วยกขึ้น
หน้าของเย้าเย้าสะกดไปด้วยความสับสนขณะที่เธอไม่มีเงื่อนงำ
ซันเจียวลูบหัวของเธอขณะที่เธอเห็นใบหน้าที่สับสนของเย้าเย้า จากนั้นเธอก็เริ่มอธิบายว่าเรื่องราวเริ่มขึ้นอย่างไร
"ดังนั้นคนเหล่านี้จ้องจะเอาทรัพย์สินของนายท่าน"
"อย่าเรียกฉันว่านายท่าน คุณสามารถเรียกหาฉันว่าพี่ใหญ่" นายท่านเป็นคำที่ทำให้เจียนเฉินรู้สึกแปลกแต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งมาจากเด็กสาว
"โอเค พี่ชาย!"
เจียงเฉินพยายามปกปิดใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมยินดีแต่ก็ได้พบกับรอยยิ้มที่น่าสงสัยของซันเจียว เขาแน่ใจว่าถ้าเขาทำอะไรไม่เหมาะสมแล้วเขาควรจะกังวลเกี่ยวกับชีวิตทางเพศในอนาคตของเขา เขาสั่นขณะที่ลากบทสนทนาไปเรื่อยๆ
"ดังนั้นผลของการสังเกตของคุณคืออะไร?"
"การสนับสนุนและกำลังเสริมของทหารรับจ้างฮุยซองอยู่ที่นี่ พวกมันลาดตระเวนบริเวณห้ากิโลเมตรห่างจากถนนหก พวกมันมีมือปืน 17 คนและปืนกลหนึ่ง นอกจากนี้ข้อเท็จจริงที่ว่าคนเหล่านี้เป็นเพียงส่วนเล็กของพวกมันเท่านั้น" ซันเจียวกลับมาเป็นมืออาชีพอีกครั้ง "ตามแผนของคุณ ทุกชิ้นมีการตั้งค่าไว้ตามตำแหน่งและเราก็ต้องรอและสนุกกับเกมนี้"
เจียงเฉินพยักหน้าขณะที่เขาล้มลงนอนบนเตียง "มีอะไรอีกไหมที่เราต้องพูดถึง? ถ้าไม่เราควรจะนอนหลับตั้งแต่หัวค่ำ"
"ดี นี่คือปัญหา" ซันเจียวเหลือบมองเจียงเฉินด้วยรูปลักษณ์ที่ซุกซน "คุณจะไปนอนที่ไหน?"
"หืมมม?"
"มีเพียงห้องนอนเดียวเท่านั้น" เธอเตือนเขา
"แน่นอนฉันจะนอนกับคุณ" เจียงเฉินมีความกล้าที่จะตอบขณะที่เขากอดเธอไว้
"ฉัน ฉันจะไปที่ห้องนั่งเล่น" เย้าเย้าพยายามหนีออกจากเตียงด้วยใบหน้าที่เอียงอาย
ซันเจียวคว้าตัวเย้าเย้าที่กำลังหลบหนีและกระซิบเข้าไปในหูของเย้าเย้า "คุณต้องนอนอยู่ข้างพี่สาวของคุณในวันนี้เพราะเด็กซนกำลังพยายามที่จะกินพี่สาวของคุณในวันนี้"
เหี้ย มันยังเป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าใครจะกินใคร? เจียงเฉินถอนหายใจ
พวกเขานอนหลับด้วยกันในคืนนั้นอย่างสงบ แต่มันก็จบลงด้วยการเป็นคืนที่สยดสยอง
เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเฉินถูดวงตาที่ยังง่วงและลุกขึ้นยืน เขามองไปที่การนอนกินพื้นที่ของซันเจียวและเปรียบเทียบกับเย้าเย้าที่นอนคดอยู่ รอยยิ้มโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
เวลาทำอาหารเช้า
แม้ว่าจะอยู่ในโลกหายนะแต่สิ่งสำคัญก็คือการรักษากิจวัตรประจำวันที่เหมาะสม การรับประทานอาหารเช้าเป็นหนึ่งในไม่กี่นิสัยที่เจียงเฉินควบคุมได้ เขาวางชิ้นขนมปังลงในเตาไมโครเวฟและสังเกตท้องฟ้านอกหน้าต่าง
รุ่งอรุณยังไม่ทำลายผ่านท้องฟ้าอันมืดมิด แต่เขาไม่รู้สึกง่วงเลย
เขาคิดเกี่ยวกับการสู้รบกับศัตรูที่ร้ายกาจมากที่สุดในดินแดนรกร้าง ความคิดทำให้เขาไม่สบายใจ แม้ว่าเขาจะเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้เป็นเวลานานแต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ ศัตรูต้องเตรียมพร้อมด้วยเช่นกัน ฮุยเล่ยหายไปซึ่งจะเป็นระฆังเตือนไปยังโจวกัวปิง ปืนกลมีความพร้อมสำหรับโอกาสนี้
เว้ยเสียแต่ว่าเขาจะใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขาบนถนนหกหรือจะเผชิญหน้ากับทหารรับจ้างในวันที่จะมาถึง
"มีอะไรที่ฉันสามารถช่วยได้หรือไม่?" เสียงพึมพำเบาๆ
"หืมม?" เขาหันกลับไปด้วยรอยยิ้ม "คุณจะไม่นอนเพิ่มอีกสักหน่อยเหรอ?"
เธอถูกปกคลุมอย่างหลวมๆด้วยเสื้อผ้าขนาดใหญ่ของเจียงเฉิน เย้าเย้าส่ายหัวด้วยดวงตาที่ยังคงครึ่งปิดครึ่งเปิด "ไม่ ไม่ ถ้าเย้าเย้าขี้เกียจเกินไป เย้าเย้าจะถูกทอดทิ้ง"
"ฉันบอกคุณแล้ว ฉันจะไม่ทิ้งคุณ คุณคิดเกี่ยวกับอะไรทุกวัน?" เจียงเฉินจับไปที่ผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ
บางทีเธออาจยังง่วงนอน แต่เมื่อหัวของเธอถูกลูบที่สภาพง่วงนอนแล้วเย้าเย้าโดยไม่รู้ตัวปล่อยกรนออกมาอย่างน่ารักประมาณสองสามครั้ง
เนื่องจากยาขั้นสูง รอยช้ำบนใบหน้าของเธอนั้นจางมาก รอยแผลเป็นบนมือของเธอยังไม่สามารถที่จะมองเห็น เนื่องจากการขาดสารอาหารแล้วเธอดูผอมและอ่อนแอ แต่เจียงเฉินเชื่อว่าเธอต้องการเพียงเวลาแล้วมันจะดีขึ้นเอง
"โอ้ ขอบ....ขอบคุณ" เธอตอบในขณะที่ยังคงครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วเจียงเฉินลากเย้าเย้าเข้าห้องน้ำ
"ตั้งแต่คุณตื่นแล้ว ล้างหน้าและอย่าลืมแปรงฟันของคุณ" หลังจากสองประโยคของการเตือน เขาส่งแปรงสีฟันให้เย้าเย้าแล้วปิดประตูและกลับไปที่ห้องครัว
เย้าเย้ายืนถือแปรงสีฟันอยู่ข้างหน้าอ้างล่างหน้าในสภาพที่ยังคงง่วงนอน เนื่องจากภาวะโลหิตจาง เธอรู้สึกง่วงในตอนเช้า ถึงกระนั้นหัวใจของเธอก็รู้สึกโกรธมาก
[เกิดอะไรขึ้น?]
เธอยืนอยู่ที่นั่นและจ้องมองอย่างว่างเปล่าเข้าไปในอากาศด้วยมือของเธอที่ไขว้มาที่ปาก "อึก"
แม้ว่าจะง่วงนอนแต่เธอยิ้มอย่างงงวย ความอบอุ่นที่เหลืออยู่บนแปรงสีฟันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย
หลังจากอาหารเช้า มีกลุ่มหนึ่งออกจากโรงแรมทิวลิปและมุ่งหน้าตรงไปยังตลาด มีร้านค้าอิเล็กทรอนิกส์ที่ขายปากกาคอมพิวเตอร์ประสาทสัมผัสเต็มรูปแบบซึ่งมีราคาแพงก่อนสงครามแต่ตอนนี้ขายในราคาถูก เจ้าของร้านยังให้ส่วนประกอบอิเลคทรอนิคส์จำนวนมากฟรีหลังจากที่เจียงเฉินซื้อปากกาสอนอันในครั้งเดียว เขาไม่ค่อยสนใจในส่วนเล็กๆเหล่านี้ แต่เย้าเย้าเก็บทุกสิ่งทุกอย่างเช่นเดียวกับเธอได้รับรางวัลใหญ่
ที่เก็บข้อมูล 100 เทราไบต์ โปรเซสเซอร์พลังงานความเร็วสูงและตัวจ่ายพลังงานต่ำ เจ้าของร้านค้าโยนสินค้าให้และเจียงเฉินรู้สึกทึ่งกับคุณสินค้าต่างๆ อย่างไรก็ตามเขากำลังซื้อปากกาคอมพิวเตอร์ให้เย้าเย้าและเขาเพียงต้องการที่จะดูว่าสิ่งเย็นๆนี้คืออะไร
เจียงเฉินยังใช้พลังงานคริสตัลอีกสองอันในการซื้ออีพีสำหรับเย้าเย้า อีพีมีประสิทธิภาพมากในการป้องกันรังสี นอกจากนี้มันยังมีประโยชน์สำหรับการทำความเข้าใจสภาพของร่างกาย หลังจากได้รับของขวัญมากมายแล้วเย้าเย้ารู้สึกตื้นตันใจ ด้วยใบหน้าที่แดงแล้วเธอเลยก้มหน้าลง
หลังจากเสร็จสิ้นทุกอย่างแล้ว พวกเขาเริ่มเดินทางกลับบ้าน
เมื่อรองเท้าของพวกเขาข้ามประตูเหล็กครั้งแรก เจียงเฉินรู้สึกว่าบางสิ่งแปลกประหลาด พวกมันอาจจะรู้จุดของเราแล้วหรือไม่? หรือว่าเป็นวัคซีนยีนที่ทำให้เขารู้สึกไวมากขึ้น
"จำรายละเอียดของแผนไว้" ซันเจียวนำปืนไรเฟิลเลเซอร์ไปด้านหน้าและกระซิบเตือนต่อเจียงเฉิน
"เข้าใจแล้ว" เขายักไหล่ ในเวลาเดียวกันเขาหายใจเข้าลึกๆและแกล้งทำเป็นผ่อนคลาย "จำไว้ว่า นี้เป็นความคิดของฉันหลังจากทั้งหมด"
เย้าเย้ากังวลใจขณะที่จับมือเจียงเฉิน เธอรู้สึกไวมากเกี่ยวกับความไม่สงบของเจียงเฉิน อย่างไรก็ตามนอกเหนือจากช่วยเจียงเฉินสงบลงแล้วเธอไม่ได้มีประโยชน์มากนัก เป้าหมายของเธอก็คือการไม่กลายเป็นภาระ หลังจากทั้งหมดความแข็งแรงของร่างกายของเธอคือที่อ่อนแอที่สุด
พวกเขาค่อยๆเปลี่ยนถนนและเดินไปจุดด้านข้างของทหารรับข้างฮุยซอง หัวใจของเจียงเฉินเริ่มเต้นอย่างรวดเร็ว ในทันทีซันเจียวหยุดลง
"นี้รู้สึกไม่ถูกต้อง"
"หืมม?" เจียงเฉินตื่นตัวเต็มที่ขณะที่เขาหยิบปืนไรเฟิลจู่โจมพีเค200จากด้านหลัง เย้าเย้ากอดหลังเจียงเฉินไว้ แม้ว่าเธอจะแสดงความสงบที่ไม่เหมาะสำหรับวัยของเธอแต่ร่างผอมของเธอสั่น
ซันเจียวหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะฉีกสายไฟด้วยข้อมือของเธอ
ปัง!
มีควันลอยออกมาและอย่างรวดเร็วเต็มท้องถนน
"ทางนี้ ตามฉันมา" ซันเจียวส่งญาณให้อีกสองคนและรีบวิ่งไปที่ตึกด้านข้าง
"บ้าเอ้ย! เหยื่อหายไป!" ผู้ชายทรงผมโมฮอกพูดสบถขณะที่เขาตีเข้าไปที่ผนังคอนกรีด ปืนกลเริ่มหมุน เขาไม่ทราบว่าทำไมทั้งสามรู้สึกถึงอันตราย แต่เขารู้ว่าถ้าเขาจับสักคนไม่ได้แล้วหัวหน้าของเขาอาจจะทำให้เขาเสียใจ
"ทางนั้น ทีมสองตามพวกเขาไป"
"รับทราบ นี้่คือทีมสอง"
"กองกำลังปืนกลเคลื่อนพล"
“ด่วน!”
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นโจรแต่กลุ่มทหารรับจ้างที่แต่งตัวอย่างมอมแมมตอบสนองด้วยความเด็ดขาด พวกเขาล้อมรอบไปตามทิศทางที่เจียงเฉินหนีไป ลักษณะฝูงหมาป่าทำให้พวกเขารู้ว่าศัตรูมีจำนวนมาก
"ยังไม่ถึงเหรอ?" เจียงเฉินมองไปที่การดิ้นรนของเย้าเย้าซึ่งพยายามจะตามให้ทัน
"เกือบแล้ว" ซันเจียวตอบกระวนกระวายใจ จากนั้นเธอก็ควบคุมความเร็วของเธอเพื่อให้ทั้งสองคนอยู่ข้างหลังเธอไม่หลงทาง
วัคซีนยีนเป็นสิ่งที่มีมนต์ขลัง ในไม่กี่วันที่ผ่านมา เจียงเฉินรู้สึกว่าสภาพร่างกายของเขาดีขึ้นอย่างมาก ถ้าเพียงสิ่งเหล่านี้สามารถใช้กับเยาวชนได้แล้วมันจะดีกับเย้าเย้า เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
เจียงเฉินมองไปที่เย้าเย้าขณะที่เธอพยายามดิ้นรน ใบหน้าของเธอเป็นสีขาวซีดขณะที่เธอยังเป็นโรคโลหิตจาง
เจียงเฉินได้จับเย้าเย้าขึ้นมาในขณะที่เธอใกล้จะหมดแรงและก่อนที่เย้าเย้าจะปล่อยเสียงกรีดร้องออกมาและเจียงเฉินรีบวิ่งไปหาซันเจียว
ซันเจียวเหลียวมองเจียงเฉินโดยไม่พูดอะไรมากนัก เธอยังคงวิ่งไปข้างหน้าด้วยปืนไรเฟิลอยู่ในมือ
เย้าเย้าจ้องที่คางของเจียงเฉิน หยาดเหงื่อหล่นลงมาที่แก้มและไหลลงบนแขนของเธอ เธอก้มหัวไว้บนไหล่ของเขาอย่างเงียบๆ
เธอไม่ได้พูดอะไรเช่นเอาเธอลงแต่เพราะเธอรู้ว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แม้ว่ามันเป็นความปรารถนาสูงเกินไปเล็กน้อยของเธอแต่เธอไม่เคยหวังอยากมีชีวิตอยู่ได้นานเท่าวันนี้
เธออยากจะขอบคุณเขา...ไม่ ทุกอย่างของฉันเป็นของเขาอยู่แล้ว เย้าเย้ามองหน้าที่ทรหดของเจียงเฉินด้วยความอบอุ่นในใจ
ในโลกสิ้นสุดอารยธรรมมนุษย์ มันเป็นเรื่องปกติที่จะต้องตายเพราะมีคนไม่สามารถตามไปต่อได้
แต่เจียงเฉินไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ เขากระโดดข้ามซากปรักหักพังที่ใกล้จะพังอยู่แล้วรีบตามซันเจียวต่อ เย้าเย้าในอ้อมแขนของเขาไม่หนักเกินไปเพราะเธอน้ำหนักประมาณ 40 กิโลกรัม สิ่งที่ทำให้มันยากคือคอนกรีตที่ร้าวและซอมบี้เป็นครั้งคราว
ซอมบี้ในพื้นที่นี้กระจัดกระจายไปทั่ว แต่พอมีเสียงดังแล้วซอมบี้จะรวมตัวกันปรากฏตัวขึ้น
เนื่องจากศัตรูมียานพาหนะ ซันเจียวต้องเลือกเส้นทางที่มีความซับซ้อนและคับแคบในการเดินทาง
"รีบ! เป็นอาคารด้านหน้า เข้าไปที่นั่น!" ซันเจียวส่งสัญญาณขณะที่เธอยังมีพลังงานพอที่จะพูด เจียงเฉินกำลังดิ้นรนเพื่อให้ลมหายใจของเขาคงที่
หลังจากวางเย้าเย้าบนพื้นดินอย่างระมัดระวัง เจียงเฉินเอนตัวลงกับเสาคอนกรีต เขาผลักตัวเองกับปืนไรเฟิลและรวบรวมลมหายใจของเขา เย้าเย้าคุกเข่าลงข้างเจียงเฉินและเช็ดถูเหงื่อออกจากใบหน้าของเจียงเฉินแทนการขอโทษ
โลโก้ของอาคารกวงลี่ห้อยลงอยู่บนหลังคา หน้าต่างที่มืดทำให้อาคารดูน่ากลัว จากผนังที่ไม่ได้ทาสีแต่มันง่ายที่จะบอกได้ว่าสถานที่แห่งนี้ถูกทอดทิ้งก่อนที่จะทำเสร็จ ดังนั้นจึงไม่มีซอมบี้หรือพวกกลายพันธุ์ที่นี่
รอยแตกเต็มกำแผงทำให้โครงสร้างดูไม่เสถียร แต่ด้วยเหตุผลอย่างนี้ เจียงเฉินเลือกให้เป็นสนามรบ
เนื่องจากพวกมันต้องการเงินแล้วไม่มีทางที่พวกมันจะทำลายอาคารนี้และฝังพวกเขาทั้งสามที่ยังคงมีชีวิต
เหตุผลที่พวกเขาเลือกที่นี่เป็นที่แรกเพราะจะเจอคลื่นลูกแรกของศัตรูซึ่งจะชะลอพวกมันให้ช้าลง จากนั้นเมื่อศัตรูอีกส่วนมาถึงแล้วมันจะง่ายกว่าที่จะทำลายพวกมันทั้งหมด
ซันเจียวเอนกายลงกับหน้าต่างด้วยปืนไรเฟิลเอสเคสิบซ่อนด้านล่าง เธอจ้องเข้าไปในกล้องติดปืนไรเฟิลด้วยสมาธิที่เต็มร้อยและด้วยนิ้วของเธออยู่ที่ไกปืนแล้วเธอรอให้ศัตรูปรากฏตัว
"เรากำลังต่อสู้ที่นี่ คุณยังสามารถต่อสู้ได้หรือไม่?"
"ไม่มีปัญหา" เจียงเฉินก็ปรับลมหายใจและยืนขึ้น เขาเก้ๆกังๆไปด้านข้างหน้าต่าง ดึงปืนไรเฟิลซุ่มยิงออกมาและเปิดเซฟตี้ปืน
เกมได้เริ่มขึ้นแล้ว
