ตอนที่ 11 อาหารเย็นอันแสนอบอุ่น
"คุณจะให้ผมไปเปลี่ยนจริงๆหรอ?" เจียงเฉินรู้สึกถึงการจ้องมองด้วยความรังเกียจมาที่เขา เขาตัวสั่นด้วยรูปลักษณ์การคุกคามที่ซันเจียวมองเขา
"คุณกำลังคิดมากเกินไปเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ เย้า เจี่ยยูเป็นผู้เชี่ยวชาญไอทีที่ฉันพบ" เจียงเฉินอธิบายด้วยรอยยิ้มที่บังคับ เราเองดูเหมือนบางคนที่ชอบโลลิยังงั้นหรอ?
ซันเจียวมองไปที่เจียงเฉินด้วยความสงสัยแต่แล้วเธอก็หันความสนใจไปที่ผู้หญิง เธอกระซิบไปที่เจียงโดยปราศจากเสียงดัง
"เธอน่าเชื่อถือหรือไม่?"
"ฉันเชื่อว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับทหารรับจ้างฮุยซอง" เจียงเฉินส่ายหัว
" ฉันไม่อยากได้ยินคำว่าเชื่อ นี้เพื่อความปลอดภัยของคุณ" ซันเจียวถอนหายใจขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้เย้าเจี่ยยู ด้วยหนึ่งนิ้วเธอค่อยๆยกศีรษะของผู้หญิงขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของเธออย่างระมัดระวัง
"คุณรู้จัก โจว กัวปิงหรือไม่?" คำถามที่ฉับพลันไม่มีเวลาใดๆให้หญิงสาวมีเวลาเตรียมตัว
แต่ดวงตาที่ใสสะอาดเหมือนคริสตัลเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและสับสน ไม่มีความผันผวนทางอารมณ์ใดๆแล้วเธอก็กล่าวว่า "ไม่ ฉันไม่รู้จัก"
"เยี่ยม ฉันต้องการค้นตัวคุณ ฉันหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ" ซันเจียวพนักหน้าขณะที่ยิ้มกว้างปรากฏออกในทันที
"โอเค..." เย้า เจี่ยยู ตอบด้วยเสียงสงบและเชื่อฟัง
ด้วยความประหลาดใจของเจียงเฉิน ซันเจียวจึงถอดเสื้อผ้าของเธอออก
ใบหน้าของเย้าเจี่ยยูอายจนสีแดงเข้ม แต่เธอไม่ได้ต่อต้านการกระทำของซันเจียว เธอใช้มือที่สั่นของเธอเพื่อปกปิดส่วนที่อ่อนไหวของเธอ ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย มันดูเหมือนว่าเธอกลัวผู้หญิงที่แก่กว่าข้างหน้าของเธอ
จากดวงตาของซันเจียว เธอไม่ได้เห็นสิ่งที่เหมือนความเห็นอกเห็นใจ
"เร็วเถอะ คุณกำลังทำอะไรอยู่?" เจียงเฉินถามขณะที่หน้าแดงแต่เหมือนเขาจะไม่รู้ตัวว่าพยายามที่จะปิดกั้นการมองเห็นของตัวเอง
"ฉันกำลังค้นตัวเธอเพื่อให้แน่ใจว่าเธอน่าเชื่อถือ ทำไมคุณถึงหน้าแดงราวกับว่าคุณยังซิง? ทำอย่างกับคุณไม่เคยเห็นร่างของสาวเปลือยกาย?" ซันเจียวถากถางเจียงเฉินขณะที่เธอกลิ้งตา
"คุณต้องการที่จะทดสอบฉันที่นี่ตอนนี้?" เจียงเฉินกล่าวอย่างท้าทาย
ใบหน้าของเย้าเจี่ยยูยังคงแดง เธอมองไปที่พื้นและพยายามปกปิดใบหน้าของเธอ ร่างกายของเธอยังคงสั่น
มันไม่ใช่เพราะสภาพอากาศ ห้องพักสุดหรูนี้ติดตั้งเครื่องทำความร้อน มันเป็นเพราะเย้าเจี่ยยูรู้สึกอึดอัดใจ แม้ว่าเธอคิดว่าเธอสงบแต่ต้องเปลื่อยเปล่าต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่งก็ยังคงตื่นเต้นเกินไปสำหรับเธอ
"โอเค ไม่มีอุปกรณ์สัญญาณหรืออาวุธ" ซันเจียวลูบหน้าอกของเย้าเจี่ยยูขณะที่เธอลุกขึ้นยืน มันทำให้เกิดเสียงกรีดร้องที่ลึกซึ้ง "คุณแน่ใจหรือว่าคุณเป็นเด็กผู้หญิง? ทำไมคุณถึงแบนราบ?"
อาจจะเป็นเจตนา ซันเจียวยกอกอย่างภาคภูมิใจ
เย้าเจี่ยยูยังคงเงียบ ใบหน้าของเธอยังคงแดงอยู่ เธอก้มหัวลง กลัวจนไม่กล้าหยิบเสื้อผ้าบนพื้น
"คุณยังทำอะไรอยู่?" เจียงเฉินขัดจังหวะการกระทำที่ซุกซนของซันเจียว เขาบอกเย้าเจี่ยยูอย่างอายๆ "คุณ...ใส่เสื้อผ้าของคุณ"
"โอเค" เด็กหญิงหยิบเสื้อผ้าขึ้นมา เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะตัดสินใจใส่มันต่อหน้าพวกเขา
เจียงเฉินคิดว่าเขาอาจได้เห็นบางสิ่งที่เขาไม่ควรได้เห็น เขาปิดจมูกของเขาทันทีเพื่อป้องกันไม่ให้จมูกมีเลือดออกจากความตื่นเต้นที่เร่าร้อน
"ทำไมคุณจึงขี้อายและอึดอัดใจ? เธอเป็นทาสของคุณและเป็นส่วนหนึ่งของทรัพย์สินส่วนตัวของคุณ แม้ว่าคุณจะต้องการทำอะไรก็ตาม เธอจะไม่ต่อต้าน" ซันเจียวพูดถากถาง
"โอ้? คุณจะไม่หึงเหรอ?" เจียงเฉินจ้องอย่างมีลับลมคมในไปที่ซันเจียว เขารู้สึกว่าจำเป็นที่จะต้องลงโทษเด็กซนสำหรับความคิดเห็นทั้งหมดของเธอ
"ฉันจะดูดคุณจนแห้ง" เธอพูดขณะที่เธอกัดที่หูของเจียงเฉินซึ่งทำให้เขารู้สึกถูกกระตุ้นมากขึ้น
[ดี การลงโทษจะเกิดขึ้นในภายหลัง] เขาหายใจเข้าลึกๆและจดจำความคิดของเขา "เอาล่ะ พอเรื่องตลก นี่ชื่อซันเจียวและฉันชื่อเจียงเฉิน จากนี้ไปคุณเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม" เจียงเฉินพยายามจะให้ความรู้สึกที่เป็นมิตรกับเด็กหญิงที่ยังคงสับสน
"ใช่ นายท่าน" เด็กหญิงพูดด้วยหัวที่ก้มต่ำ
"คุณไม่จำเป็นต้องเรียกหาฉันว่านายท่าน คุณสามารถเรียกฉันว่าเจียงเฉิน กำไลอิเล็กทรอนิกส์ดูไม่ปลอดภัย เนื่องจากคุณน่าเชื่อถือสำหรับฉันแล้วให้ฉันเอามันออกสำหรับคุณ" ถึงแม้ว่ามันจะรู้สึกน่าพอใจมากที่ถูกเรียกว่านายท่านโดยเด็กสาวที่ดูน่ารักแต่มันยังคงรู้สึกอึดอัดใจสำหรับเขา
ถึงแม้ว่าซันเจียวจะจ้องมองเขาเหมือนเขาเป็นคนโง่แต่เจียงเฉินเลือกที่จะไม่สนใจ
“ไม่!”
เย้าเจี่ยยูทำให้เจียงเฉินปลาดหลาดใจโดยไม่ได้ขอบคุณเขาสำหรับความตั้งใจของเขา แต่เธอกลับถอยห่างออกไป
"ทำไม?" เจียงเฉินรู้สึกทึ่งกับการกระทำของเธอ
"ฉัน...ฉันไม่รังเกียจที่นายท่านเป็นคนเห็นอกเห็นใจ เย้าเย้ารุ้สึกขอบคุณมาก ฉันหวังว่าคุณจะไม่ละทิ้งฉัน"
"ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะทิ้งคุณ"
"แม้ว่าคุณจะไม่ได้สงสัยเธอแต่มันไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถไว้ใจเธอได้ ดูเหมือนว่าเธอจะเก่งมากเลยทีเดียว" ซันเจียวกระซิบ
เจียงเฉินรู้ว่าทำไมเย้าเจี่ยยูคิดอย่างนั้นด้วยซันเจียวที่อธิบายให้ฟัง เขารับรู้ถึงความคิดที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะของเขาขณะที่เขาบังคับรอยยิ้ม เขานำตรรกะในโลกของเขามาใช้มากเกินไป แต่มันก็แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดในโลกหายนะ
การทรยศแม้ว่าเป็นคำที่น่ารักเกียจแต่ไม่ใช่เรื่องแปลกในโลกนี้ สหายยิงกันเพื่อปล้นกันและทรยศต่อความจงรักภักดีต่อกันและกัน สามีไม่สนใจความรับผิดชอบของครอบครัวเพื่อความอยู่รอด สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นในโลกสิ้นสุดอารยธรรมมนุษย์นี้
ถ้าเขาถอดกำไลอิเล็กทรอนิกส์ออก แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการคิดเชิงลบเกี่ยวกับเธออย่างมีสติแต่เขาจะยังคงสงสัยในตัวเธอ เธอไม่ได้เหมือนซันเจียวเพราะเธอไม่ได้อยู่ที่นี่กับเขาตั้งแต่แรก ความสงสัยจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆและการกระทำในอนาคตของเธอจะถูกข้องใจ
เธอไม่มีเจตนาร้ายหรือกำลังต่อสู้ใดๆ แม้ว่าเธอจะถอดกำไลข้อมือออกแต่กระสุนธรรมดาก็เพียงพอที่จะจบชีวิตเธอ เธอยังเด็ก แต่เธอก็ฉลาด เธอรู้ว่าถ้าเธอเก็บกำไลมือไว้แล้วเจียงเฉินจะพัฒนาความไว้วางใจในตัวเธอในที่สุด
นั่นก็เพียงพอ
ถ้าเธอเชื่อฟัง เธอจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง เธอค่อยๆกระชับกำปั้นของเธอขณะที่เธอตัดสินใจ เธอไม่ได้มีความต้องการมากแต่เธออยากจะมีชีวิตต่อไป แน่นอนว่าจะดีกว่าถ้าเธอจะมีความสุข
เจียงเฉินเข้าใจเจตนาบางอย่างของเย้าเจี่ยยู เขายิ้มและไม่ยืนยันอีก
เธอคิดมากเกินไป แม้ว่าเจียงเฉินจะถอดกำไลข้อมือออกแต่เขาจะไม่เปลี่ยนวิธีที่เขามองไปที่เธอ
เจียงเฉินใช้จิตใต้สำนึกในการรักษาซันเจียวและเย้าเย้าตลอดเวลา ในทำนองเดียวกันทั้งสองคนก็ตัดสินเจียงเฉินอยู่เสมอจากมุมมองของพวกเขา
จากมุมมองของเขา เย้าเย้าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แม้ว่าเธอจะเป็นอัจฉริยะคอมพิวเตอร์แต่เธอก็ไม่เพียงพอที่จะเป็นภัยคุกคาม
เย้าเจี่ยยูใช้วิธีคิดของผู้รอดชีวิตในการคาดเดากระบวนการคิดของเจียงเฉิน ซันเจียวมีความคิดเล็กน้อยเกี่ยวกับบ้านเกิดของเจียงเฉิน แต่เธอก็ยังไม่สามารถกระโดดออกจากวิธีคิดแบบดั้งเดิมได้ บางทีพวกเขาทั้งสองเห็นความแตกต่างของเขาเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ ชุดของค่าที่สามารถอธิบายได้ว่า "ไร้เดียงสา" เป็นความเห็นอกเห็นใจ อย่างไรก็ตามไม่อาจคาดเดาได้ว่าจริงๆเขาคิดยังไง
ทำไม? เป็นเพราะเขาไม่กลัว เขาสามารถไปจากดินแดนรกร้างว่างเปล่าที่เป็นอันตรายได้ตลอดเวลาและกลับสู่โลกที่สงบสุขของเขา ด้วยเหตุนี้ใครจะกลัวความโหดร้ายในโลกนี้?
ชนิดของการคิดนี้อาจทำให้เขาสูญเสียความระมัดระวังของเขา แต่มันไม่ใช่เรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงในไม่กี่วัน เขามาอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์และได้เห็นภาพเบื้องหลังโลกสิ้นสุดอารยธรรมมนุษย์
ซันเจียวนำเย้าเจี่ยยูเข้าไปในห้องน้ำ แม้ว่าเขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่พลาดโอกาสที่จะอาบน้ำกับซันเจียวแต่มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับทั้งสองสาวที่จะสานสัมพันธ์กัน มันจะไม่โอเคถ้าความเกลียดชังเกิดขึ้นระหว่างซันเจียวและเย้าเย้าตั้งแต่ซันเจียวหยอกล้อเธอเล็กน้อย นั่นเป็นเหตุผลที่ซันเจียวอาสาช่วยเธออาบน้ำ
อย่างไรก็ตามเย้าเย้ายังคงจ้องที่เขาด้วยสายตาที่เปียกชุ่มของเธอเป็นสายตาที่อ้อนวอนก่อนที่จะเข้าไปในห้องน้ำ
ข้างอ่างอาบน้ำ
"เย้าเย้า!"
"ค่ะ!" ตกใจเหมือนกระต่ายตื่นกลัว เธอทันทีรีบหันหลังให้กับซันเจียว
"อย่าเครียด" ซันเจียวยิ้มขณะที่เธอจับเย้าเย้า เธอค่อยๆลูบหลังของเย้าเย้า "ในอนาคตฉันสามารถเรียกคุณว่าเย้าเย้าได้ไหม?"
"ได้...ได้" เธอตอบด้วยเสียงกลัว
"อย่ากลัวเลย ฉันดีมากกับคนของฉัน" เธอสัมผัสเบาๆบนรอยช้ำบนใบหน้าของเธอและพูดด้วยเสียงอ่อนโยน "มันยังคงเจ็บไหม?"
"นิดหน่อย"
"ฉันจะใส่ยาบางอย่างบนมันหลังจากอาบน้ำเสร็จ เอาตรงๆเลยผิวของคุณค่อนข้างนุ่มหลังจากที่คุณอาบน้ำ" ซันเจียวรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยเมื่อนวดคอของเย้าเย้า เย้าเจี่ยยูเป็นเหมือนกระต่ายที่ถูกจับโดยเสือขณะที่ซันเจียวค่อยๆบีบร่างกายของเธอ
"อืม มันเป็นห้องพักไฮเบอร์เนตประเภทที่สาม มันสามารถปรับปรุงการทำงานของร่างกาย" เย้าเย้าตอบเบาๆ
"เอ๊ะ? ห้องไฮเบอร์เนต นี่เป็นอุปกรณ์ที่มีราคาแพง ดังนั้นคุณแก่กว่าฉัน" ซันเจียวหัวเราะเบาๆ
"ไม่ ไม่ ฉันเข้าห้องเมื่อฉันอายุสิบสองปี แม้ว่าฉันใช้เวลา 20 ปีในที่นั่นแต่เนื่องจากตัวยับยั้งที่ฉันกิน ร่างกายของฉันเพียงเติบโตขึ้นสองปี เพิ่มอีกสองปีเมื่อฉันใช้เวลาที่ถนนหกแต่อายุของร่างกายของฉันมีเพียง 16 และอายุจิตใจของฉันคือ 14"
"เอ๊ะ? ฉันไม่รู้เลยว่าจะมากขนาดนี้ 12+20 นี่ 30 ใช่ไหม?" นิสัยเก่าของซันเจียวกลับมา เธอสนุกกับการล้อเล่นในสิ่งที่เธอคิดว่าน่ารัก
"ไม่ ฉัน...ฉันไม่แก่แบบนั้น" เย้าเย้าปฏิเสธอย่างเงียบๆ
"ดังนั้นคุณอยู่ในวัยที่คุณสามารถถูกกิน?"
"ถูกกิน?" หน้าของเย้าเย้าเปลี่ยนเป็นซีดทันที เธอได้ยินเรื่องประหลาดๆที่ผู้คนอาศัยอยู่ในดินแดนรกร้างที่ชอบเนื้อมนุษย์
"คุณคิดยังไง? ชนิดของการถูกกินนี้" มือของซันเจียวจับหน้าอกเล็กๆของเย้าเย้า
เย้าเย้าหน้าแดงอีกครั้งและซ่อนหน้าของเธอไว้
"ฉัน ฉันจะเชื่อฟังอย่างมาก...ถ้านายท่านต้องการกินฉัน ฉันจะไม่ต่อต้าน"
"ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น" ซันเจียวหยอกล้อขัดจังหวะเย้าเย้า
"เอ๊ะ?" เย้าเย้าสับสน
"ฉันจะกินทุกอย่างที่สะอาด" เธอภูมิใจยกอกขึ้น มันเป็นเรื่องสนุกที่ได้หยอกล้อโลลิน้อยนี้
เธอรู้สึกว่าหน้าอกใหญ่ๆและนุ่มทับด้านหลังของเธอและเย้าเย้าบังคับรอยยิ้มเพราะไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้ ไม่มีใครต้องการสู้กับคุณสำหรับมันหรอก เธอพูดในหัวของเธอ แต่แม้กระทั่งเธอไม่ได้ตระหนักว่าเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
"ฉันต้องการน้ำ!" "ฮ่า!" ในห้องน้ำเต็มไปด้วยความสุข
พวกเขามีความสุขในการใช้เวลาร่วมกัน มันเป็นเรื่องที่เยี่ยมยอดที่พวกเขาสามารถทำแบบนี้ได้
เจียงเฉินได้ยินเสียงจากห้องน้ำและรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา เขาเปิดกระป๋องแล้วเทลงบนถ้วยชามและวางไว้ในไมโครเวฟ อาหารมื้ออร่อยได้จัดทำแล้วและข้าวก็ยังพร้อม เมื่อเสร็จแล้วเจียงเฉินก็จัดทุกอย่างไว้บนโต๊ะ
เจียงเฉินประทับใจในผลงานศิลปะของเขา ใครจะพูดได้ว่าฉันไม่ใช่คนที่เยี่ยมยอดแม้ว่าจะเป็นอาหารกระป๋องทั้งหมด
"โว้ว วันนี้น่าพอใจมาก" ซันเจียวทันทีนั่งลงโดยยังคงปกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวโดยไม่คำนึงถึงกุลสตรี
"ไปเร็ว ใส่เสื้อผ้าของคุณก่อนมารับประทานอาหาร"
ซันเจียวไม่รู้สึกอายเลย เธอยังยกหน้าอกที่เกือบจะเปิดเผยออกมาให้เจียงเฉินเห็นและไขว้ขาของเธอเพื่อให้เห็นมุมมองที่ร้อนแรงขึ้น มันราวกับว่าเธอกำลังพูดว่าฉันจะไม่ฟังคุณ
เขาถูกหยอกล้อด้วยฉาก แต่เนื่องจากเย้าเย้าอยู่ข้างๆเขา เจียงเฉินอายเล็กน้อยที่จะกัดจูบกับซันเจียวในตรงนั้นเลย เขาบังคับตัวเองจิบเบียร์เย็นๆและทำให้ใจเย็นลง
ซันเจียวพอใจกับวิธีที่เจียงเฉินมองและเธอมีความสุขกับเสียงซ่าของกระป๋องโค้ก
แน่นอนผู้ชายคนนี้ชอบผู้หญิงที่นมใหญ่ ถ้าเจียงเฉินรู้ว่าซันเจียวคิดอะไร เขาจะสำลักเบียร์
"เย้าเย้า ทำไมคุณไม่กิน?" เขาละเลยการขาดกุลสตรีของซันเจียวขณะหันความสนใจไปที่เย้าเย้า
เธอจ้องที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารขณะที่เธอกลืนน้ำลายไปเล็กน้อย เธอตกตะลึงอย่างสมบูรณ์ เนื้อหมู ไก่และกะหล่ำปลี มันต้องเป็นความฝัน เธอยกมือขึ้นอย่างงุ่มง่ามและกัดที่มันเบาๆ อ๊า มันเจ็บ
"โอ้พระเจ้า รสชาติอาหารอร่อยมาก"
"กินอาหารเสร็จก่อนที่จะเปิดปากของคุณ เย้าเย้า ถ้าคุณไม่กินตอนนี้ ซันเจียวจะกินหมดทุกอย่างก่อน" เจียงเฉินโบกมือให้เย้าเย้าและขัดจังหวะความงุนงงของเธอ
"ฉัน? ฉันสามารถกินได้หรอ?" เธอยังคงกลืนน้ำลาย ดวงตาของเธอเปิดกว้าง เธอกล่าวด้วยความไม่อยากเชื่อ "มันก็สำหรับฉันด้วยหรอ?"
"แน่นอนพวกเรามักจะกินด้วยกัน เอาล่ะ ช้าลงหน่อย ไม่มีใครแข่งกับคุณ คุณไม่อายหรือยังไง?" ไม่มีความประณีตที่วิธีกินอาหารของฉันเจียว
"แล้วทำไม ทำไมคุณต้องสนใจด้วย..." ซันเจียวพูดพึมพำขณะที่อาหารเต็มปาก
หญิงสาวคนนี้ แม้ว่าเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่แต่ทำไมเธอถึงทำตัวเหมือนเด็กบางครั้ง เจียงเฉินมองไปที่ซันเจียวขณะที่เขาหยิบตะเกียบขึ้น
เย้าเย้านั่งลงอย่างระมัดระวัง แต่เธอไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย
"คุณไม่หิว?"
"ไม่ ไม่" เธอก้มหัวลงและน้ำตาเริ่มที่จะเติมเต็มตาของเธอ "ทำไม ทำไมคุณถึงทำดีกับฉัน? ฉันเป็นเพียงทาสเท่านั้น"
ทาส? เจียงเฉินไม่เคยคิดเช่นนั้น เมื่อเทียบกับนายท่านของทาส เขาสนุกกับตำแหน่งของหัวหน้ามากกว่า การบังคับให้เชื่อฟังไม่เคยดีเท่ากับการเคารพที่แท้จริง
"อย่าร้อง ฮ่าฮ่า มันไม่ดีสำหรับท้องของคุณถ้าคุณร้องไห้ในขณะที่คุณกิน ลองนี้ นี่เป็นผัดหมูของฉัน" แม้ว่ามันจะเป็นอาหารกระป๋อง เจียงเฉินยังคงภูมิใจ
"โอเค" น้่ำตาโผล่ออกมาเร็วขึ้น ซึ่งทำให้เจียงเฉินรู้สึกสับสนมากขึ้นกับสิ่งที่เขาควรทำ
งานเลี้ยงอาหารค่ำที่น่าพอใจครั้งนี้เป็นการเตือนความทรงจำของครอบครัวเย้าเย้าที่เคยมีมาก่อน ในเวลาขณะนั้นเธอเกือบจะรู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน
ในขณะนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นก่อนสงคราม คนที่อยู่ตรงหน้าเธอคือพี่ชายของเธอและผู้หญิงคนนั้นเป็นพี่สาวของเธอ ช่วงเวลาที่หายากของความสุขล้อมรอบโต๊ะและดวงตาของเธอกลั่นไว้ไม่อยู่
บังเอิญในเวลานั้นเจียงเฉินรู้สึกเห็นภาพลวงตา
ภาพลวงตาที่รู้จักกันในชื่อบ้าน
