ตอนที่ 21 พิสูจน์ให้ดูสิ

ฉันเหนื่อยมากและง่วงมากในตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าที่ฉันปั่นมาตั้งแต่เช้าแล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรพักหรือว่าจะไปต่อดีแต่ถ้าพักฉันเกรงว่าฉันจะหลับไปเลยและพักยาวไปเลย ระหว่างที่ฉันปั่นจักรยานไปอยู่นั้นอยู่ๆฉันก็วูบลงไปโดยไม่รู้ตัวในระหว่างทางไปฉันคงไม่ไหวแล้วสินะ แต่ฉันยังไม่อยากที่จะยอมแพ้ในเวลานี้เลยทำไมโชคชะตาถึงใจร้ายกับฉันอย่างนี้ล่ะ

 

[ ณ สถานที่แห่งหนึ่ง ]

 

เมื่อฉันรู้สึกตัวขึ้นมานั้นร่างกายของฉันที่อ่อนล้าก็พอที่จะปั่นต่อแล้ว ฉันมองไปรอบๆก็เห็นสถานที่หนึ่งที่ฉันไม่รู้จักมัน เหมือนกับว่ามันเป็นห้องว่างๆสีขาวห้องหนึ่ง ฉันจะลุกขึ้นไปแต่กับขยับไม่ได้เพราะว่าโดนเชือกมัดไว้อยู่ ใครทำแบบนี้กับฉันเนี่ย

 

“ตื่นแล้วหรอจ๊ะเด็กสาวที่น่าสงสาร” เสียงของผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งได้ดังขึ้นจากเงามืดตรงมุมห้อง จากนั้นเธอก็เริ่มเดินออกมาจากเงามืดนั้น ที่น่าตกใจที่สุดคือเธอมีเขี้ยวที่แหลมมาก เขี้ยวที่มันแหลมออกมาจากปากของเธอนั้นทำให้ฉันเสียวไปทั้งตัวเลย

 

“คุณเป็นใครทำไมถึงมัดฉันไว้อย่างนี้ล่ะ .  . . เเล้วฉันอยู่ที่ไหน”

 

เธอหัวเราะขึ้นมาก่อนที่จะใช้สายตาพิฆาตของเธอมองมาที่ฉัน เหมือนกับว่าเธออยากจะกินฉันเต็มที่แล้ว เธอเดินเข้ามาสูดดมที่ตัวของฉันก่อนที่เธอจะเดินไปรอบๆ เธอจับหน้าของฉันแล้วดึงให้หันไปทางของเธอ

 

“ฉันไม่คิดเลยนะเนี่ยว่าเธอจะปลอมเป็นจิ้งจอกได้เนียนขนาดนี้”

 

เธอรู้อยู่แล้วหรอว่าฉันปลอมตัวมา ฉันรู้เลยว่าเวลาข้างหน้านี้จะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เพราะเธอจะต้องเอาฉันไปทำอะไรสักอย่างแน่นอน จากนั้นเธอก็อุ้มฉันพร้อมกับเก้าอี้ขึ้นด้วยมือเดียว นี่เป็นปีศาจแน่นอน เธอหยุดที่หน้าประตูแล้วใช้ท้าวของเธอกระทืบไปที่พื้นสามครั้ง ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออกมา

 

“อ๊าก/อ๊าย ปล่อยฉันไปจากที่นี่ที ร้อนเหลือเกินร้อนเหลือเกิน!!” เสียงร้องโหยหวนได้ดังมาจากทางข้างหน้าประตูนั่น แต่ฉันไม่เห็นเพราะว่าเขาอุ้มฉันขึ้นมาแล้วดันฉันไปข้างหลัง จากนั้นเธอก็วางฉันลงก่อนที่จะปิดตาของฉันเอาไว้ด้วยผ้าสีดำ แล้วเธอก็ยกฉันขึ้นไปอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปตามทางของเธอ แต่ฉันมองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเสียงกรีดร้องเหมือนทรมานมากๆเลย //เอี๊ยด// จากนั้นเสียงบางอย่างก็ได้ดังขึ้นแล้วเธอก็วางฉันไว้ก่อนจะเปิดผ้าปิดตาให้กับฉัน แล้วทุกอย่างก็สว่างจ้าเป็นสีแดง เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่มันคุ้นตามากเลยเหมือนเคยเห็น..หรือว่า

 

“โอ้ได้เธอมาแล้วหรอดีจริงๆ เเกทำงานสำเร็จดีใจจริงๆเลยเอานี่ไปรางวัลของเเก”

 

ฉันมองไปที่ต้นเสียงก่อนจะพบว่านั่นเป็นพ่อของเลย์ทำไมพ่อของเขาถึงจับฉันมาที่นี่ล่ะ แต่มันก็ถือเป็นโอกาสที่ดีเลยเพราะฉันจะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานมาให้เหนื่อยแต่มันก็ไม่ดีเหมือนกันที่ฉันมาโดยสภาพแบบนี้

พ่อของเลย์เสกอะไรบางอย่างให้กับปีศาจที่อุ้มฉันขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพบว่ามันเป็นศพ ศพคนที่ตายแล้วและเหม็นเน่าฟรุ้งไปทั่วที่นี่เลยจากนั้นปีศาจตนนั้นก็ยกศพไปด้วยความดีใจ

 

“เธอคือมนุษย์คนที่มากับลูกชายของฉันวันนั้นใช่หรือไม่” พ่อของเลย์ถามด้วยเสียงที่ดังและกระหึ่มมาก ฉันไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าให้คุณพ่อเท่านั้น เขาหยิบเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆกับฉันขึ้นมาแล้วก็มานั่งข้างหน้าฉัน

 

“ฉันจะบอกอะไรกับเธอให้ฟังอย่างหนึ่งนะ ปีศาจอย่างพวกเราเนี่ยไม่มีวันที่จะรักมนุษย์อย่างเธอได้ลงหรอก ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่ฉันจะไม่ให้ลูกชายของฉันได้รักกับเธออย่างแน่นอน”

 

พ่อของเลย์พูดดูถูกฉันฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาฉันรู้ว่าเขาไม่ยอมรับฉันเป็นลูกสะใภ้ตอนนี้หรอก แต่อย่างไร

ก็ตามฉันจะไม่ยอมไม่ว่าจะตายหรือไม่ตายฉันก็ต้องช่วย ต้องช่วยเลให้ได้เลย

 

“คุณพ่อคะหนูรู้ว่าคุณพ่อไม่ยอมรับหนูว่าหนูเป็นแฟนของเลย์ แต่เลย์ขอหนูแต่งงานและหนูยอมรับมันแล้วและหนูไม่ยอมที่จะเสียเขาไปโดยเด็ดขาดเลยนะคะ ขอร้องเถอะค่ะให้หนูได้พิสูจณ์ตัวเองกับคุณพ่อให้คุณพ่อได้เห็นว่าหนูก็ไม่ใช่มนุษย์ที่อ่อนแอร์และธรรมดา และสมควรที่จะเป็นลูกสะใภ้พ่อเถอะนะคะได้โปรด”

 

เขายืนขึ้นและมองหน้าของฉันหน้าของคุณพ่อรู้เลยว่าไม่พอใจฉันเป็นอย่างมาก แต่อยู่ๆเขาก็ยิ้มขึ้นมาไม่รู้เพราะอะไรทำไมถึงยิ้มขึ้นมากันนะ

 

“โอเคฉันจะให้เธอพิสูจณ์อะไรอย่างหนึ่งฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอสามารถจะทำได้หรือป่าว ถ้าเธอทำได้ฉันจะยอมรับเธอในระดับหนึ่งและจะให้ยาถอนมนตร์แก่เธอด้วยให้ไปช่วยเลย์จากหนูเมสเซอร์รี่ แต่ถ้าเธอไม่สามารถทำได้เธอจะต้องลงนรกไป และเธอจะไม่ได้เลย์คืนเป็นอันขาด”

 

ฉันว่าแล้วว่าเขาจะต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆเลย

 

"หนูรับปากค่ะว่าหนูจะทำมันแต่มันคืออะไรหรอคะ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัยจากนั้นเขาก็เสกกระดาษใบหนึ่งขึ้นมาให้กับฉัน แล้วก็ยื่นมาให้กับฉัน แต่ฉันโดนมัดอยู่เลยไม่สามารถที่จะเอากระดาษใบนั้นมาได้

 

“อย่างแรกเธอจะต้องแก้มัดตัวเองให้ได้ก่อนไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนแล้วก็มาหยิบกระดาษใบนี้ไป มันคือแผนที่ไปสถานที่หนึ่งเธอแค่ไปตามกระดาษใบนี้ แล้วมันจะบอกเธอเองว่าเธอควรจะทำยังไงต่อถ้าเธอทำได้ก็ตามที่ฉันว่านั่นแหละนะ งั้นฉันขอตัวล่ะฉันจะต้องไปทรมานพวกมนุษย์เลวๆข้างล่างอีกเยอะลาก่อนนะ หึหึ”

 

จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องนี้แล้วปล่อยให้ฉันหาทางแก้มัดตัวเองตรงนี้ ฉันจะแก้มัดยังไงในเมื่อเชือก

ลัดฉันแน่นขนาดนี้ มันเสียเวลาไหมเนี่ยโอ๊ย ฉันมองไปรอบๆเพื่อที่จะหาว่าฉันสามารถที่จะเอาอะไรมาแก้มัดเชือกได้บ้าง มองหาสักพักกก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ตกอยู่ตรงหน้าประตู นั่นมัน..ฟันใช่ไหมฟันของปีศาจที่หยิบศพไปนี่นาทำไมถึงมาหล่นตรงนี้ได้ เห้ยเรราสามารถเอามาฝนเชือดให้มันขาดได้หรือป่าว ต้อง

ลองแล้วล่ะแต่จะทำยังไงดีล่ะถึงจะไปเอาเชือกตรงนั้นได้ ฉันใช้เวลาคิดอยู่สักพักก่อนจะลองเขยิบไปทีละนิด ทีละนิดให้มันถึงแต่เสียงค่อนข้างดังและมันเหมือนรองเท้านันยางที่เหนียวติดกับพื้นมากเลย ใช้เวลาสักพักกฉันก็ถึงสักที

 

“เย่ถึงแล้ว” แต่ว่าสิ่งที่ยากต่อไปก็คือ..จะทำยังไงให้มันหยิบถึง เก้าอี้นี้มันก็ไม่ใช่เตี้ยๆนะมันสูงมากเลย ฉันพยายามเอื้อมมือลงไปเพื่อที่จะเก็บฟันนั้นขึ้นมา แต่มือมันไม่ถึงเพราะฉันตัวเตี้นเกินไป ไม่ไหวแล้วนะล้มก็ล้มเจ็บก็เจ็บ ฉันจึงทำการเอนตัวเองลงมาจนล้มลงไปมือไปโดนกับฟันพอดี แต่ดีที่ฟันมันไหนไปข้างๆเลยไม่ทำให้เจาะมือของฉัน ฉันเลยหนิบมันขึ้นมาอย่างเบามือเพื่อไม่ให้มันบาดมือของฉัน แล้วฉันก็เริ่มตัด

เชือกออกทีละนิด ดูมันจะได้ผลนะมันเริ่มออกมาเป็นฝอยๆแล้ว //ฟืด ฟืด ฟืด// เสียงเลื่อยเชือกเริ่มเร็วขึ้นจนหลุดออกมาได้ เรียบร้อยฉันสามารถทำได้แล้ว ฉันเอาเชือกออกจากตัวแล้วลุกขึ้นมาก่อนจะวิ่งไปหยิบกระดาษมาอ่าน นี่มันเป็นแผนที่ของที่ไหนสักแห่งตั้งแต่ห้องนี้ไปเลยนี่นา ฉันไม่มีเวลาแล้วสินะฉันจะต้องไปก่อนเวลาเหลือไม่มาก!