ตอนที่ 22 สัตว์ในตำนาน

ฉันเดินออกมาจากประตูฉันกำลังจะเดินออกมาข้างนอกแต่ว่าพอก้าวขาออกมา โอ้นี่มันที่ไหนร้อนชะมัดเลยยังกับฤดูร้อนที่ประเทศไทย ฉันมองไปที่แผนที่ตรงจุดนี้มีชื่อว่าออเวสจี้แห่งไฟ ที่ออเวสจี้แห่งไฟมันหมายความว่ายังไงเนี่ย ระหว่างทางเดินก็จะมีกระจกกันรอบๆเป็นทางเดินแนวตรงยาวไป ฉันมองผ่านไปที่กระจกก็จะพบกับกล่องสีดำที่มีเหมือนเศษฟางอยู่ในนั้นมันเลื่อนไปตามรางเรื่อยๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในนั้นมันคืออะไรและฉันก็ไม่มีเวลาที่จะไปหยุดดูด้วย ฉันเลยตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไประหว่างทางเดินมันกก็ค่อนข้างจะร้อนมากที่นี่คืออะไรกันแน่ทำไมถึงร้อนแบบนี้นะ เมื่อเดินไปถึงประตูประตูจะต่างกกับประตูห้องนั้นที่ออกมา เพราะมันจะเหมือนกับหินแตกๆแล้วมีลาวาลอดออกมา เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปนั้นฉันก็พบกับกล่องสีดำที่เยอะแยะเต็มไปหมดหมุนลงไปสู้หลมสี่ดำที่อยู่ข้างหน้าของฉัน ฉันพบกับตัวอะไรบางอย่างที่กำลังมองกล่องอยู่ตรงหน้าหลุม ตัวมันจะเล็กๆน่ารักๆเหมือนกับกระรอกเลยแต่ตัวจะใหญ่กว่านี้หน่อยหนึ่ง น่ารักแบบนี้คงไม่มีพิษไม่มีไพอะไรหรอกมั้ง ฉันเลยเดินเข้าไปหามันตอนแรกๆมันก็น่ารักมีมาเบียดฉันมาอ้อนฉัน แต่ที่ไหนได้พอลูบหัวมันเท่านั้นแหละมันจับฉันโยนลงหลุมนั่นเลย

 

“อ๊ายยย” ฉันกรี๊ดออกมาก่อนที่ตัวฉันจะลอยลงไปข้างล่างและมันลอยหมุนไปหมุนมาทำให้ฉันเวียนหัวเป็นอย่างมาก ฉันหลับตาลงใช้เวลาไม่นานฉันก็รู้สึกว่าฉันกำลังยืนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ฉันเลยลืมตาดูว่าฉันตายหรือยัง แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าที่นี่มันเป็นน้ำแข็ง ซึ่งมันเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆเมื่อฉันเดินตรงเข้าไป และแน่นอนระหว่างทางเดินตรงเข้าไปนั้นกล่องสีดำได้เลื่อนไปตามทางเหมือนเดิมเลย แต่ว่าฉันสามารถที่จะจับมันได้แล้วนะเพราะว่ากกระจกที่บังทางที่นี่ไม่มี ฉันเดินเข้าไปดูกล่องพวกนี้กล่องที่เลื่อนตามสายพานไป ฉันอยากจะลองเปิดดูจังเลยว่าในนั้นมันคืออะไร ฉันจึงเดินเข้าไปไปดูกล่องหนึ่งแล้วก็หยิบมันขึ้นมาก่อนจะเปิดมันออกมาดู

 

“ไข่นี่นาทำไมมีไข่อยู่ในนี้ ซึ่งไข่ฟองใหญ่มาก”

 

ในนั้นมีไข่อยู่ฟองหนึ่งสีดำและใหญ่มากฉันไม่รู้ว่าไข่พวกนี้มาจากไหนและเอาไปทำอะไรกันนะ แต่เรื่องนี้ฉันอยากรู้มากเลยฉันเลยตามทางไปเรื่อยๆ ห้องที่เย็นเฉียบแบบนี้ทำให้ฉันหนาวมาก เพราะว่าฉันเนี่ยใส่

 

ชุดแนวพนักงานออฟฟิศซึ่งมันบางมากก เลยค่อนข้างจะหนาวทำให้ฉันตัวสั่นเลยแหละ เมื่อฉันเดินไปถึงประตูต่อไปมันเป็นประตูธรรมดาไม่แหมือนพวกนั้นแล้ว ฉันจึงเปิดประตูเข้าไปดู พอเปิดเข้าไปเข้าไปนั้นฉันก็พบกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน ห้องนี้มันตู้กระจกใส่ไข่ชัดๆเลย ตู้กระจกที่ล้อมลอบไปด้วยไข่ ไข่ทุกฟองที่อยู่ในกล่องที่ได้เลื่อนตามสายพานมาลงที่ตรงนี้ และแน่นอนว่ามีหลายสีมากหลายสไตล์ด้วยเช่นกัน ฉันยังถือกล่องใส่ไข่ฟองที่ฉันเอามาด้วยอยู่ตอนนี้ และมันไม่มีที่วางแล้วฉันไม่รู้จะวางมันไว้ตรงไหนเลยหยิบมันมาด้วยน่ะสิ นอกจากนี้เมื่อเดินเข้าไปดูไข่พวกนี้ยังมีลายต่างๆอีกมากมายด้วย

 

“ไข่พวกนี้มันมาจากไหนกันนะ” ฉันพูดขึ้นด้วยความสงสัย แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของใครบางคนพูดขึ้นมาจากกลุ่มไข่ที่วางไว้

 

“ไข่พวกนี้มันเป็นไข่ของนางพระยาฟักไข่ นั่นก็คือภรรยาของฉันเองนี่แหละ”

 

ฉันหันไปดูว่าใครเป็นคนพูด มีปีศาจตัวขนาดใหญ่มากเหมือนกับยักษ์เลย เขาเดินมาที่ฉันแต่ไม่ได้ทำอะไร

ฉันนะ มันก็ไม่แน่เหมือนกันเขาอาจจะทำอะไรฉันก็ได้ สงสัยเห็นฉันถถือกล่องใส่ไข่อยู่เลยไม่ได้ทำอะไรฉันกลัวว่าไข่จะเป็นอะไรไป โชคดีจริงๆเลยนะเนี่ย

 

“ไข่พวกนี้เอาไว้ทำอะไรหรอคะ” ฉันถามไปด้วยความสงสัย

 

“ไข่พวกนี้เอาไว้ให้กับปีศาจชั้นสูง ปีศาจที่ควบคุมปีศาจตัวอื่นๆได้ และมีพลังมากมายมหาศาลด้วย ถึงแม้ไข่พวกนี้จะเป็นลูกๆของฉันก็ตามแต่ แต่ว่าฟ้าได้ลิขิตเอาไว้แล้วว่าเขาจะต้องไปอยู่กับใครฉันจึงต้องปล่อยพวกเขาไป โอเคบอกตรงๆก็ได้ภรรยาของฉันออกไข่มาเป็นจำนวนมากเกินไปเลยทำให้ฉันต้องปล่อยพวกเขาออกไป และมันก็ได้โซอย่างดีด้วยล่ะ”

 

ขายลูกตัวเองสินะพูดแบบนี้ก็ได้ไม่ต้องพูดให้ตัวเองดูดีหรอก เขามองมาที่กล่องใส่ไข่ที่ฉันได้ถือไว้ก่อนจะหุบยิ้มของเขาลง

 

“เจ้าลองเปิดกล่องที่เจ้าถือให้ฉันได้เห็นหน่อยได้ไหมว่าไข่ในนั้นมันเป็นยังไง”

 

ฉันจึงเปิดกล่องออกเพราะว่าเขาอยากที่จะดูลูกของตัวเอง แต่เมื่อเขาเห็นเขาก็ทำหน้าตกใจเป็นอย่างมาก

 

“นั่นมันไข่หายากเลยนะ ไข่ที่เธอถืออยู่นั่นน่ะ”  เข้าพูดเสียงดังออกมาทำให้ฉันสะดุ้งนิดหน่อย แต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองมาที่ไข่ฟองที่ฉันถืออยู่ อยู่ๆไข่ฟองที่ฉันถือนี้ก็เริ่มขยับขึ้นมา

 

“มันกำลังจะฟักคามือของเธออย่างนั้นหรอ ไม่จริงน่ะไข่เลือกมนุษย์เป็นไปไม่ได้”

 

//กอกแกก กอกแกก// จู่ๆมันกก็ร้าวและเริ่มแตกออกมา หมายถึงอะไรที่ว่าเลือกมนุษย์ เมื่อไข่ฟักออกมามีตัวอะไรบางอย่างได้ถือกำเนิดออกมาต่อหน้าต่อตาของฉัน ตัวมันเป็นสีดำปลายหางสีทอง นี่มัน...จิ้งจอกนี่นา

 

“นั่นมัน..ไม่จริงน่ะทำไมถึงต้องเลือกมนุษย์ด้วย เธอทำมันได้โดยที่ไม่รู้ตัวเลยอย่างนั้นหรอ”

 

ฉันมองไปที่หน้าของเขาก่อนที่เขาจะเดินถอยหลังและคุกเข่าลงมาต่อหน้าของฉัน มันทำให้ฉันอึ้งนิดหน่อยที่ปีศาจอย่างเขาจะมาคุกเข่าให้มนุษย์อย่างฉันแบบนี้

 

“เธอผ่านภารกิจนี้แล้วเธอเดินออกไปจากประตูข้างหน้าเลย แล้วเดินเลี้ยวขวานะเธอจะไปเจอกับท่านโชลิมตรงข้างหน้า”

 

ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะก้มหัวแล้วดึงตัวเขาขึ้นมา เขาไม่ได้ผิดอะไรหรอกที่ทำเพราะหน้าที่สินะ ฉันเดินไปที่ประตู

แล้วเดินต่อไปจนไปถึงทางแยกเขาบอกให้ไปทางขวาฉันจึงเดินไปทางขวาและไปเจอกับอีกประตู ทำไมประตูที่นี่มันเยอะเหลือเกินจะเยอะไปไหนก็ไม่รู้ ฉันบ่นพึมพัมนิดหน่อยในใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไป พ่อของเลหันมาที่ฉันและทำหน้าแปลกใจใส่ฉัน

 

“เป็นไปไม่ได้สิเธอได้สัตว์ในตำนานมาอย่างนั้นหรอ ม่เคยมีมนุษย์คนไหนทำได้เลยนะ สัตว์ธรรมดาที่ว่าปีศาจยังฟักยากแล้ว มาเจอมนุษย์ที่ฟักไข่ในตำนานได้ด้วยตัวคนเดียวแถมไม่โดนกลืนวิญญาณของตัวเองแบบนี้ ร้ายกาจไม่เบาเลยนะสิ่งที่เลย์ได้สอนเธอมาเนี่ย”

 

ไข่ฟองเดียวที่โลกนี้ฟักยากมากเลยแถมมันยังสามารถดูดกลืนวิญญาณของเราได้อีกหรอ แล้วฉันทำมันได้ยังไงเนี่ย แต่ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีเองฉันจะต้องเอายามาให้ได้ก่อน ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นของเมสเป็นอันแน่

 

“ได้โปรดเอายามาให้ฉันเถอะค่ะ ฉันพิสูจน์ตัวเองให้กับคุณพ่อได้เห็นแล้วนะคะ ได้โปรดฉันไม่อยากเห็นคนที่รักต้องมาจากไปหรือเป็นของใคร โดยที่เขาโดนบังคับหรอกนะคะ คุณพ่อไม่รู้สึกเลยหรอไม่มีหัวใจในส่วน

นั้นเลยหรอคะ ถ้าคนรักของคุณพ่อเป็นแบบนั้นคุณพ่อจะยังปล่อยหรือดีใจแบบนั้นหรอคะ”

 

ฉันพูดขึ้นมาด้วยความเศร้าและเสียใจที่มันจะต้องจบลงแบบนี้ //ปั้ง// เสียงทุกอย่างได้เงียบลงเมื่อเขาทุบโต๊ะแล้วเดินมาที่ฉัน หน้าตาของเขาดูเศร้าหมองเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด

 

“ใช่ถูกของเธอแล้วไม่มีใครอยากให้คนที่รักของตัวเองโดนบังคับให้เป็นในแบบที่คนอื่นอยากให้เป็นหรอกนะ ฉันก็เคยโดนคนที่รักของฉันถูกพวกมนุษย์ย่ำยีสารพัตจรต้องมาเสียไป เพราะพวกมนุษย์อย่างพวกเธอยังไงล่ะ พวกเธอที่ฉันคิดว่าน่าจะลงลอยกันได้แต่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ต้องมาเสียคนที่ฉันรักที่สุดไปเพราะแค่ต้องการเป็นมิตรด้วยเท่านั้นเอง ฉันในตอนนั้นไม่สามารถที่จะช่วยอะไรภรรยาของฉันได้เลยเพราะมันมีพลังบางอย่างจากเมืองบ้านั่นที่ทำให้ฉันไม่สามารถลงไป ไม่สามารถที่จะล้างแค้นได้ ทำไมทำไมกัน!”

 

ฉันรู้สึกได้ว่าคำพูดที่พูดออกมาจากปากของเขานั้นเป็นเรื่องที่น่าเศร้าและสลดเป็นอย่างมาก แต่นั้นไม่ใช่ปัญหาที่จะต้องเอามาลงกับลูกตัวเองแบบนี้เลยนะ

 

“แต่หนูไม่ใช่มนุษย์แบบพวกนั้นพวกที่คุณพ่อได้ว่ามานะคะ หนูรักเขาจริงๆและหนูต้องการแต่งงานกับเขา เขาก็เหมือนกันเขารักหนูเฉกเช่นกับที่หนูรักเขา หนูไม่ได้ต้องการจะทำอะไรหรือต้องการอะไรจากเขาเลย นอกจากความรักที่เขามีให้กับหนูและแน่นอนคุณพ่อรักลูกชายของคุณพ่อมากหนูเข้าใจ แต่ว่าถ้ารักเขาจริงคุณพ่อก็ไม่ควรที่จะบังคับให้เขาเป็นในแบบที่เขาไม่ต้องการแต่คุณพ่อต้องการให้เขาเป็นนะคะ เมสเซอร์รี่อาจจะเป็นคนที่คุณพ่อเลือกมาให้เขา แต่ว่าหนูเขาเป็นคนเลือกคุณพ่อน่าจะเข้าใจในส่วนนี้นะคะ คุณพ่ออยากจะฆ่าหนูเชิญเลย อยากจะทำอะไรหนูตามใจคุณพ่อค่ะ แต่ขออย่างเดียวคืออย่าให้เลต้องโดนเมสบังคับเพราะเขาไม่ได้รักเธอนะคะ”

 

เขาได้เงียบลงก่อนจะพยักหน้าเบาๆแล้วก็ยืนกล่องอะไรบางอย่างเล็กๆมาให้กับฉัน

 

“นี่คือกล่องที่มียาแก้พิษอยู่เธอเอามันไปถอนพิษซะฉันจะยอมไว้ใจเธอให้คบกับลูกชายของฉัน แต่ปัญหาที่จะตามมาพวกเธอสองคนจะต้องช่วยกันแก้ปัญหาเองฉันจะไม่ช่วยพวกเธอแม้แต่น้อย ฉันจะยอมให้สงครามเกิดขึ้นแต่ว่าเฑออย่าลืมนะสงครามครั้งนี้มันไม่ใช่เล่นๆเลย”

 

จากนั้นเขาก็เปิดประตูมิติขึ้นมา ฉันมองมาที่จิ้งจอกตัวที่ฉันถืออยู่ในมือ

 

“แล้วเจ้าตัวน้อยนี้หนูต้องเอามันไว้ที่นี่หรือป่าวคะ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

 

“เธอเอามันไปด้วยได้เลยมันเป็นของเธอ” ฉันยิ้มให้ก่อนจะก้มหัวลงเพื่อแสดงความขอบคุณ แล้วฉันก็เดินเข้าไปในประตูมิติและมองไปที่นาฬิกา เหลือเวลาอีกห้านาทีเท่านั้นไม่มีเวลาเหลือแล้วฉันต้องรีบแล้วนะ เมื่อฉันเข้าไปในประตูมิติฉันก็มาโผล่ที่ข้างหน้าปราสาทของเล และเริ่มวิ่งออกตัวอย่างไวเพื่อที่จะไปถึงห้องนอนของฉัน แค่เดินไปก็ใช้เวลาไปสามนาทีแล้วหรอเนี่ย เมื่อไปถึงฉันบิดลูกบิดประตูแต่ประตูมันไม่ยอมเปิดออกมามันล๊อก ยัยนี่มันแสบจริงๆเลยนะ ไม่ไหวแล้วใช่ตีนถีบเลยละกัน //ปั้ง// ประตูได้เปิดขึ้นก่อนที่ฉันจะเห็นเมสจูบกับเลด้วยอารมณ์เล้าร้อน ฉันเดินไปผลักเมสออกจากเลเมสทำหน้าตกใจใส่ฉันแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะ ฉันหยิบกล่องขึ้นมาแล้วก็เห็นขวดน้ำยาถอนมนตร์แล้ว

 

“เธอได้มันมาได้ยังไงกัน” เมสพูดด้วยเสียงที่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่มันเป็นไปได้แล้วย๊ะ เมื่อฉันเอาน้ำยาให้เขากิน เขาเริ่มฟื้นตัวขึ้นมามองมาที่ฉัน

 

“เบอร์รินหรอ . .” เมื่อเขาเห็นหน้าของฉันเขาก็จับฉันเข้าไปกอด ฉันรู้สึกดีใจมากๆที่เขากลับมาเป็นคนเดินแล้วในตอนนี้ เมสลุกขึ้นมาก่อนที่จะชี้มาทางฉัน

 

 

“แก..แกทำได้ยังไงแกไปเอามาได้ยังไงกัน นั่นมันสัตว์ในตำนานนี่ ไม่จริงน่ะแกทำมันได้อย่างนั้นหรอ”

 

 

เลย์ลุกขึ้นเดินไปที่เมสก่อนที่จะใช้มือของเขาบีบคอของเมสเซอร์รี่ด้วยแรงมหาศาลจนเมสลอยขึ้นมาจากพื้น

มันเกินไปแล้วนะฉันว่าฉันควรที่จะต้องไปห้ามเขาก่อน

 

“อย่าทำเมสเซอร์รี่เลยนางก็แค่รักเธอเอง ปล่อยนางไปเถอะฉันไม่ถือฉันได้นายคือมาฉันก็ดีใจแล้ว”

 

เลย์มองมาทางฉันก่อนจะปล่อยเมสเซอร์รี่ลงไป

 

“อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะฉันไม่ได้รักเธอเข้าใจไว้ด้วย” เมสเซอร์รี่ทำหน้าอาฆาตใส่ฉันก่อนจะจับคอของเธอเอาไว้แล้วเดินออกไปจากห้อง ฉันวิ่งไปกอดเลอีกครั้งในที่สุดฉันก็ทำได้ ใช้เวลาไม่นานตัวของฉันก็กลับมาเป็นมนุษย์เหมือนเดิม

 

“โอ้สามวันแล้วหรอที่ฉันตกอยู่ในมนตร์เสน่ห์ของเมสเซอร์รี่น่ะ ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องมาลำบากแบบนี้ ทีหลังฉันจะระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ”

 

เมื่อเขาพูดจบความเหนื่อยล้าของฉันได้เพิ่มขึ้นจนฉันสลบไปในที่สุด..