ตอนที่ 9ตลาดมืด

เวลาาผ่านไปค่อนข้างนานมากเเล้วที่ฉันได้อยู่ที่นี่ ฉันกับเขาค่อนข้างจะสนิทกันมากขึ้น งานของเขาไปไหนมาไหนฉันรู้เรื่องหมดเพราะฉันเป็นเลขาของเขา เเถมยังรู้จักมือขวาของเลย์ด้วยนั่นก็คือมาคาโอ เพราะเวลางานของฉันเสร็จเขาก็จะเป็นคนรับมอบหมายงานด้วยเช่นกัน เเต่ว่าตั้งเเต่ที่ฉันทำงานมาฉันไม่ได้ออกไปที่ไหนเลย อยู่เเต่ที่โต๊ะทำงานของฉันที่เขาจัดวางไว้ให้ มันทำให้ฉันโคตรเก็บกดเลยกับสิ่งนั้น จะออกไปไหนก็ไม่อนุญาตให้ฉันไป ฉันเบื่อมากเลยตอนนี้ ในตอนที่ฉันกำลังบ่นกับตัวเองอยู่นั้นเขาก็เดินเข้ามาในห้องทำงานของฉัน

 

“เลย์นายไปไหนมาเนี่ยนายรู้หรือเปล่าว่าฉันเบื่อมากที่จะต้องมานั่งอยู่เเต่ที่นี่ ฉันอยากจะออกไปไหนบ้างเเบบว่าออกไปทำงานกับนายก็ได้ ฉันว่าฉันทำมันได้อยู่นะหรือไม่ก็ออกไปเดินเล่นเเถวนี้ก็ได้ ฉันอยากจะออกไปข้างนอกจริงๆนะอยู่เเต่ที่นี่เเค่ดูเอกสารเซนร์เอกสารไปมา มันน่าเบื่อจริงๆT^T”

 

ฉันบ่นออกมาเเบบว่าอยากจะออกไปจริงๆนะ เเต่ดูเหมือนว่าเขาจะตลกฉันเลยมันน่าตลกตงไหนกันล่ะเนี่ย

 

“ฮ่า ฮ่าเธอจะบ่นอะไรฉันแทบทุกวันเลยเนี่ย ฉันก็ทำงานของฉันอยู่นะ บ่นเป็นคนแก่ไปได้ อย่าทำหน้าเเบบนั้นใส่ฉันสิทำแบบนี้ไม่น่ารักเอาซะเลย. . .โอเคงั้นฉันขอเวลาคิดหาเวลาว่างก่อนโอเคไหม ฉันขอโทษก็เเล้วกันถ้าทำให้เธอต้องเบื่อขนาดนี้แต่ฉันก็ต้องทำธุระของฉัน เธอน่าจะเข้าใจฉันมากที่สุด แล้วที่ฉันให้เธอมาทำงานอย่างนี้เพราะฉันเชื่อใจเธอนะ”

 

เขาพูดมาแบบนั้นมันทำให้ฉันใจอ่อนลง นี่เขาเชื่อใจฉันมากขนาดนั้นเลยหรอแต่มันก็น่าบ่นไหมล่ะดูจากที่เขาทำมาตลอดนี่สิ ไม่มีอะไรเลยนอกจากงานๆแล้วก็งานออกไปข้างนอกๆโดยที่ไม่ให้ฉันออกไปด้วยเลย แล้วก็ปล่อยฉันให้ทำงานเอกสารอยู่ที่นี่มันก็ต้องหงุดหงิดอยู่แล้วแหละ

 

“งั้นวันนี้เราไปข้างนอกกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ตลาดมืดเธออยากจะไปกับฉันไหมล่ะ”

 

เขาจะพาฉันออกไปข้างนอกจริงๆหรอ ฉันรีบพยักหน้าในทันทียอมรับเลยว่าอยากไปมาก

 

"แต่เธอต้องอย่าห่างจากฉันเด็ดขาดเพราะว่าที่ตลาดมืดปีศาจเยอะมาก ฉันเกรงว่ามันอาจจะรู้ว่าเธอเป็นมนุษย์ได้ ฉะนั้นเธอจงทำตัวให้กลมกลืนกับพวกเขาหน่อยก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉันจะใช้พลังของฉันในการกลบกลิ่นของเธออีกทีหนึ่ง”

 

"โอเคฉันจะทำตามที่นายบอก" จากนั้นพวกเราสองคนก็พากันเดินออกมาจากห้องทำงานของฉันเเล้วไปที่หน้าปราสาท

 

"รอรถม้าโปรดของฉันก่อนก็เเล้วกัน ตอนนี้กำลังจะมาน่ะ"

 

รถม้าโปรด??? เขามีรถม้าโปรดของเขาด้วยหรอ ตั้งเเต่ทำงานมาไม่รู้เลยนะว่ามีรถม้าโปรดของเขาด้วย เเต่รอได้ไม่นานฉันกก็พบกับเเสงสีส้มอยู่ไกลๆจากตัวปราสาทข้างหน้าของฉัน

 

"นี่เลย์นายเห็นอะไรสีส้มๆเเดงๆจากไกลๆตรงนั้นหรือเปล่า??"

 

เขามองไปที่ๆฉันชี้ก่อนจะยิ้มออกมา

 

"มาเเล้วนี่นานั่นไงรถม้าโปรดที่ฉันว่า" ฉันมองไปที่เเสงสีส้มๆที่ฉันมองเห็นอีกครั้ง เมื่อมันเข้ามาใกล้ๆฉันก็พบว่ามันเป็นรถม้า เเต่ไอ้เเสงสีส้มๆเเดงๆที่ฉันเห็นมือคือไฟจากม้าที่กำลังวิ่งมาอยู่มากกว่า น่าเเปลกใจจริงๆ. . . ฉันก็พึ่งเคยเห็นมาก่อนนะ

 

"ม้านั่นมีไม่กี่ตัวบนโลกปีศาจนะจะบอกให้ หายากสุดๆเลยนะนั่น ส่วนตัวฉันเลยชอบมันเอามากๆเลยยังไงล่ะ"

 

เมื่อมันมาถึงปราสาทคนควบคุมม้าก็พาม้ามาจอดที่ข้างหน้าของพวกเราสองคน พอมองอย่างใกล้ๆมันสง่าเเละร้อนเอามากๆเลย ฉันอยากจะลองเเตะมันจัง. . ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปเเจะม้าดูเเต่ว่าเลย์ก็จับเเขนของฉันเอาไว้เสียงั้น

 

"อย่าไปจับมันนะไม่อย่างนั้นตัวของเธอจะถูกเผาอย่างทุกทรมานจนกว่าเธอจะตาย ม้าพวกนี้เฉพาะเจ้าของมันที่จับไปเท่านั้น นั่นก็คือคนควบคุมรถม้ายังไงล่ะ"

 

โหเกือบไปเเล้วสิเกือบได้โดนเผาตายไปเเล้วยังไง ฉันรีบดึงมือกลับเข้าหาตัวเองในทันที พอได้ยินเเบบนั้นเเล้วฉันนี่เสียวมือเลย

 

"เเล้วม้าพวกนี้เรียกว่าอะไรหรอ เรียกว่าไฟหรือเปล่า ??"

 

"มันไม่ได้เรียกว่าม้าไฟม้าพวกนี้เรียกว่าาฝูงอัคคีน่ะ เรารีบขึ้นรถม้ากันก่อนดีกว่าจะได้ออกไปที่ตลาดมืดกัน"

 

เเล้วพวกเราสองคนก็ขึ้นไปที่รถม้าก่อนที่รถม้าจะเริ่มเคลื่อนที่ไปเรื่อยๆ ในระหว่างทางที่เรากำลังจะไป เหมือนกับว่าเลย์มองฉันอยู่ตลอดเวลายังไงก็ไม่รู้ ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ล่ะมั้ง

 

"เธอดูชินกับโลกของฉันเเล้วสินะ เธอถึงไม่ค่อยกลัวอะไรเหมือนตอนที่มาครั้งเเรกเเล้ว เป็นมนุษย์ที่ปรับตัวได้ไวสุดๆไปเลยนะ"

 

เขาชมฉันหรือเปล่า?? เเต่ก็ใช่ของเขานั่นเเหละ ฉันรู้สึกว่าที่นี่มันไม่น่ากลัวเสียเท่าไหร่ ไม่เหมือนตอนเเรกๆที่ฉันเข้ามาที่นี่มันทำให้ฉันเเทบจะประสาทหลุด

 

“ฉันก็คิดเเบบนั้นนะมันอาจจะเป็นเพราะว่าโลกนี้มันก็เหมือนกับโลกที่ฉันอยู่ เหมือนกันไม่ต่างกันเลยเพียงเเต่ว่ารูปลักษณ์เเล้วก็ความคิดเท่านั้นเอง ฉันคิดว่าถ้าฉันอยู่ที่นี่ฉันน่าจะอยู่ได้นะ”

 

เขายิ้มออกมาเเต่ยิ้มของเขาในครั้งนี้อบอุ่นไม่รู้สึกเหมือนกับวันเเรกที่เจอคือยิ้มคนละความรู้สึกกัน สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันเหมือนจะจริงใจทุกๆอย่าง. . .ความรู้สึกของฉันมันจะส่งไปถึงเขาไหมนะ

 

"ดีเเล้วที่เธอคิดเเบบนั้น เอาจริงๆพวกเราไม่ได้ร้ายอย่างที่คิดหรอกนะ เเค่เหมือนกับว่าพวกเรามีรูปลักษณ์ที่ต่างจากพวกเขาเเละมีพลังมันจึงทำให้พวกมนุษย์กลัวเรา เพราะว่าความเชื่อเเปลกๆที่มนุษย์เล่าสู่กันฟังก็เท่านั้น"

 

เลย์พูดถูกนะเเต่ก่อนพ่อกับเเม่ของฉันก็เล่านิทานให้ฟังเกี่ยวกับปีศาจที่ร้ายกาจทำร้ายมนุษย์ไว้มากจนมนุษย์อยู่ไม่เป็นสุข เป็นนิทานที่กลัวมาตอนที่ฉันยังเด็กๆอยู่

 

"มันก็ไม่ทุกคนหรอกนะฉันไม่คิดเเบบนั้นคนหนึ่งล่ะ ฉันชอบอะไรที่เเปลกๆเเละไม่ฟังคนอื่นเล่ากันถ้าเกิดไม่เห็นจากตาของตัวเองจริงๆ"

 

รถม้าได้หยุดลงฉันคิดว่ามันน่าจะถึงที่หมายเเล้วล่ะ นั่นก็คือตลาดมืดเมื่อประตูได้เปิดออกก็พบว่าปีศาจมากมายกำลังเดินขบวนกันยกก๊วนเเถวนี้เต็มไปหมด ไฟคริสมาสที่ประดับประดาเต็มไปหมดพร้อมกับซุ้มต่างๆที่มีของขายเพียบพร้อมอย่างเยอะเเยะ

 

 

“อย่าห่างจากฉันไปไหนล่ะเข้าใจใช่ไหม ห้ามห่างจากฉันไปไหนเด็ดขาดจะไปไหนบอกฉันก่อนฉันจะได้พาเธอไป”

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขา ก่อนที่เขาจะเดินนำหน้าฉันแล้วฉันเดินตามเขาไป เดินไปก็มีของวางขายมากมาย แต่เป็นของที่ไม่เหมือนที่โลกมนุษย์เลย เป็นหนอนยักษย์จิ้มน้ำจิ้มลาวาบ้าง มีแพนเค้กตากบเห็นแล้วอยากจะอ้วก มันยังมีอะไรที่สามารถจะกินได้บ้างหรือเปล่าเนี่ย หรือว่าฉันมาแค่มาเดินเล่นธรรมดาๆมันก็ถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งนั่นแหละนะ เขาหยุดๆกับร้านๆหนึ่งเป็นร้านขายตุ๊กตา พออ่านข้างบนฉันก็เห็นว่ามันคือร้านตุ๊กตาต้องสาป เขาคงคิดว่ามันเป็นร้านขายตุ๊กตาธรรมดา แต่นี่ฉันเป็นคนเป็นมนุษย์ไม่ใช่ปีศาจอย่างเขา ไอ้พวกตุ๊กตาพวกนี้ฉันไม่ค่อยอยากจะได้มันมาใกล้ฉันเท่าไหร่เดี๋ยวฉันจะโชคร้ายเอา

 

“เอาสักตัวไหมเธอน่ะเอาไปตั้งไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ ฉันคิดว่ามันน่าจะดูดีขึ้นมาเยอะเลยนะ แถมเวลาเธอไม่มีเพื่อนที่จะมาทำงานกับเธอเธอยังสามารถคุยกับมันได้อีกนะเพราะเจ้าตุ๊กตาตัวนี้มันสามารถที่จะพูดได้ด้วยล่ะ”

 

แหมพูดมาได้ว่าดูดีขึ้นฉันคิดว่าถ้าเกิดมันมาอยู่หน้าโต๊ะทำงานของฉัน ฉันคงจะทำอะไรไม่ค่อยถูก เพราะเวลามองหน้ามันทีไรเหมือนว่ามันจ้องฉันตลอดเวลายังไงไม่รู้ ขนาดตอนนี้ฉันยังขนลุกแปลกๆอยู่เลย

 

“ไม่เอาดีกว่าฉันว่าไปหาของที่อื่นดีกว่านะ ตุ๊กตาแถวนี้มันแปลกๆยังไงไม่รู้ ฉันไม่ค่อยชอบตุ๊กตาสักเท่าไหร่”

 

จริงๆฉันก็ชอบนะแต่ตุ๊กตาแนวนี้ฉันรับไม่ไหวจริงๆ เพราะมันค่อนข้างที่จะน่ากลัวมากเลยแหละ แล้วเขาก็พาฉันเดินไปที่อื่นซึ่งเป็นร้านต่อไปที่ถัดไปอีกสามร้านได้ คนก็แน่นเยอะมากจนเบียดกันเข้ากันออก บางคนที่เป็นปีศาจแนวของเหลวอะ แบบมีน้ำมีเหงื่อมีของข้นตลอดเวลาออกจากร่างกาย เขาก็จะให้ใส่เสื้อกันของเหลวออกมาก่อนที่จะเข้ามาในนี้ ส่วนพวกฉันซึ่งเป็นพวกธรรมดาๆเหมือนคนเปรี๊ยบร่างกายไม่ปล่อยอะไรออกมาก็จะไม่ใส่ชุดแนวนั้น แต่บางคนที่เป็นปีศาจแนวเวลาเห็นหน้าจะต้องโดนคำสาปให้ตายอะไรแบบนั้นก็จะใส่หน้ากากเอาไว้ เพื่อไม่ให้ไปทำให้ปีศาจตนอื่นเขาจะต้องติดคำสาปอะไรกลับบ้านไป ปีศาจมันมีหลายประเภทที่เราจะต้องรู้ ฉันอยู่ที่นี่มานานมากเเล้วฉันก็พอจะรู้อะไรมากมายอยู่หรอก แต่ที่รู้ที่สุดเลยก็คงเป็นเรื่องของเขาก็เท่านั้น ฉันเดินไปเรื่อยๆก็พบกับร้านๆหนึ่งเป็นร้านขายปลาทอง ฉันมองลงไปในบ่อมันเป็นปลาทองสายพันธุ์ใหม่ใช่ไหมบางตัวไม่มีหัว บางตัวเดินได้ในน้ำ แต่มันก็น่ารักในแบบของโลกปีศาจนะ

 

“อยากเล่นหรอ ??? ถ้าอยากเล่นก็มานั่งข้างๆกับฉันจะได้ไม่มีใครจับได้”

 

ฉันนั่งข้างๆเขาเขาขอไม้ตักปลาจากเจ้าของร้านมา เราได้กันมาห้าไม้ไม่งกเหมือนที่โลกมนุษย์เรา ให้แค่สามไม้เองตอนไปงานวัดอะ ฉันพยายามใช้ไม้ตักเจ้าตัวที่เหมือนปลาทองมากที่สุด เพียงแต่มันมีตาสีดำแล้วลายของมันก็เป็นสีดำขาวด้วย ซึ่งมันสวยมากฉันชอบแนวนี้ ฉันเลยจัดการเอาไม้จุ่มลงไปในน้ำแล้วตักมันขึ้นมา แต่ฉันไม่สามารถที่จะตักมันขึ้นมาได้ กระดาษมันออน่เกินกว่าจะตักได้เวลาที่สัมผัสน้ำไม้กระดาษนี่มันโกงฉันใช่ไหม!! จุ่มนิดเดียวหล่นจุ่มนิดเดียวขาด ห้าไม้ของฉันได้หมดไปกับความพยายามที่จะตักปลาทองตัวนี้ตัวเดียวให้ขึ้นมาให้ได้ ฉันหันไปมองที่เลย์ เลย์ตักขึ้นมาได้แล้วตักขึ้นมาได้อีกยังกับมืออาชีพ ตักจนเต็มถุงต้องไปขอถุงมาตักใหม่ ไม่จริงใช่ไหมเขาใช้เทคนิกอะไรในการตักมันขึ้นมาเนี่ย

 

"นี่นายทำได้ยังไงตั้งเยอะแล้วเนี่ย ไม้แรกของนายยังไม่ขาดออกเลย ตักมาเต็มถุงขนาดนี้ ฉันยังทำแบบนายไม่ได้เลยนะ”

 

ฉันขอเขามาอีกห้าไม้เผื่อว่าจะทำได้อย่างเลย์บ้างขอแล้วขออีก แต่ก็ไม่สามารถที่จะตักแบบเลย์เลย ฉันหมดความพยายามจริงๆแล้วนะ

 

“อยากได้ตัวนั้นหรอ ให้ฉันตักให้เธอไหมถ้าเธอทำไม่ได้อะ ??”

 

ไม่ได้หรอกนี่มันคือความพยายามของฉัน ยังไงฉันก็ต้องตักมันขึ้นมาให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม

 

“ฉันจะทำด้วยมือของฉันเอง นายจะตักก็ตักของนายไป แต่ฉันจะต้องเอาตัวนี้มาให้ได้..พูดถึงยืมตังค์หน่อยดิ”

 

ยังไงก็ต้องใช้ตังค์ของเลย์เพื่อจะเอาที่ตักมาตักปลาอยู่ดี ฉันตักไม้แรกมันได้ขาดไปอย่างรวดเร็ว ไม้สองก็เหมือนกันสามสี่ก็ยุ้ยออกไป เจ็บใจมากเลย ต้องใช้สมาธิสมาธิที่เหลืออยู่ฉัน กายและจิตใจต้องมุ่งมั่น

 

“ย๊ากกกกกกก!!!” ฉันจุ่มมันลงไปแล้ววิดขึ้น ปลาทองตัวนั้นได้ลอยขึ้นมากลางอากาศ ฉันหยิบถุ้งน้ำขึ้นมาแล้วกางรอให้ปลาทองตัวนั้นเข้าสู้ถุงที่ฉันกางเอาไว้ เข้ามาเลยปลาน้องแสนน่ารัก ฉันเลือกนาย //จุ๋ม//

 

“ในที่สุดเธอก็ได้ปลาทองของเธอกลับบ้านเสียทีนะ ใช้เวลาอะไรตั้งนานขนาดนั้นกว่าจะได้สักตัว เห็นแล้วอยากจะหัวเราะออกมาๆดังๆอีกสักครั้ง”

 

โถ่ถึงยังไงมันก็มาจากฝีมือของฉันก็แล้วกันล่ะ ฉันมองไปกับถุงที่ตานั่นได้ถือมา สามถุงของนางเป็นปลาทองล้วนๆเลย ฉันไม่มีพลังเหมือนเขานี่เขาเลยทำได้เพราะเขามีพลังไง

 

“งั้นเรากลับบ้านกันดีกว่า วันพรุ่งนี้ฉันจะมีงานที่พาเธอออกไปข้างนอกแล้วล่ะ แต่ว่างานนี้มันคงหนักหน่อยสำหรับเธอมากนะ”

 

งานใหม่อีกแล้วหรองานอะไรกันนะ แต่ถ้าได้ออกไปฉันก็ยอมรับมัน แถมได้ปลาทองที่น่ารักกลับบ้านมาอีกด้วย ดีจริงๆเลยนะเนี่ยที่เราไม่ได้กลับบ้านมือเปล่า ฉันยิ้มไม่หยุดที่ได้ปลาทองตัวนี้มา และจะเลี้ยงมันไว้เป็นเพื่อนไปเรื่อยๆเลย