ตอนที่แล้วตอนที่ 9ตลาดมืด
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 11 เมสเซอร์รี่

ตอนที่ 10 ผมรักเธอ


เช้าที่เเสนสบาย . . .ไม่ใช่สินี่มันมืดเเล้วนี่นาฉันลืมไปว่าฉันทำงานตอนกลางคืนไม่ใช่ตอนเช้านี่นา เเหมะสมงสมองไปหมดเเล้วมั้งเนี่ย ฉันว่าฉันต้องลุกมาออกกำลังกายก่อนดีกว่าจะได้เส้นไม่ยึดเวลาทำงาน //โป๊ก// ฉันลุกขึ้นมาเเต่เหมือนกับว่ามีอะไรมาชนที่หน้าของฉันพอดีเลย ฉันเอามือมันจับหน้าผากของตัวเองเอาไว้เเล้วลืมตาขึ้นดู ก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเลย์กำลังยืนอยู่ตรงข้างหน้าของฉันอยู่

 

“นี่นายเข้ามาได้ยังไงเนี่ยไม่คิดจะเคาะประตูเข้ามาก่อนเลยหรือยังไง เสียมารยาทจริงๆเลยนะมาเเอบดูผู้หญิงเขาหลับเนี่ย”

 

ฉันเห็นว่าเลย์กำลังยืนจับหน้าผากของตัวเองเหมือนกัน

 

"ก็เธอไม่ยอมล็อกประตูเองนี่นาฉันก็เข้ามาได้สิ บอกกี่ครั้งเเล้วให้ล็อกประตูให้ล็อกประตู เเต่ก็ไม่ฟังคำของฉันเลยนะ เเล้วตื่นมาก็ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยจะลุกก็ลุกขึ้นมา ทำเอาหัวฉันปูดหมดเเล้วมั้ง"

 

ทำไมถึงมาโบ๊ยให้ฉันอีกเเล้วล่ะนายนี่ตลอดเลยนะ

 

“เอาเถอะๆงานในวันนี้ที่เธอต้องทำมันหนักมากเลยนะ เธอคงอยากจะรู้สินะว่างานที่ฉันจะให้เธอคืองานอะไร”

 

งานให้ฉันทำเปลี่ยนอีกเเล้วหรอ เเล้วมันคืองานอะไรอีกล่ะ ??? งานเก่ามันก็ดีอยู่เเล้วนี่นา

 

“ใช่ฉันอยากที่จะรู้ว่างานที่นายว่านั่นมันคืองานอะไร เเล้วงานมันยากขนาดไหนฉันสามารถที่จะทำมันได้หรือเปล่า??”

 

หน้าของเขาดูเหมือนว่ากำลังคิดมากกับงานที่จะมอบให้กับฉันเลย ฉันว่ามันคงเป็นงานที่หนักเเละอันตรายมากเเน่ๆ . . .

 

"เธอไปอาบน้ำเเต่งตัวให้เสร็จก่อนเถอะเสร็จเเล้วฉันจะบอกเธออีกที ส่วนเสื้อผ้าฉันจะวางให้เธอตรงเตียงนะเดี๋ยวฉันจะไปรอข้างนอก เสร็จเเล้วก็ออกมาเรียกฉันที่ข้างนอกห้องเหมือนเคยก็เเล้วกัน"

 

เมื่อเขาพูดจบเขาก็เดินออกไปข้างนอกห้องของฉันเเล้วปิดประตูลง ส่วนฉันก็เข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำเเล้วก็เเต่งตัวที่เลย์เตรียมไว้ให้กับฉัน ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกประตูเเต่ว่าทำไมฉันถึงไม่เห็นเลย์เลยล่ะ

 

"เเบร่" เสียงของเลย์ที่ดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้ฉันตกใจก่อนจะหันหมัดไปใส่หน้าของเขาโดยอัตโนมัติทำให้เขาล้มลงไปในทันที

 

"เฮ้ยเลย์ฉันขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ" ฉันรีบพยุงเขาให้ลุกขึ้นมา

 

"หมัดของเธอนี่เเรงไม่เบาเลยนะ เล่นซะหงายหลังเลย" เขาหันมาที่ฉันก่อนที่ฉันจะเห็นว่าเลือดของเขาไหลออกมาจากจมูกของเขาเยอะมาก เขาเช็ดเลือดออกจากจมูกของเขาก่อนจะยิ้มให้กับฉัน เขายังยิ้มได้อีกหรอโดนต่อยเข้าหน้าจังๆเลยนะนั่น

 

“นายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมขอฉันดูหน่อย โหยดูสิจมูกเเดงหมดเลย. . .”

 

ฉันเอาผ้าออกมาจากกระเป๋าของฉันก่อนที่จะเอามาเช็ดที่จมูกของเลย์เบาๆ บ้าที่สุดเลยฉันนี่ไม่น่าเป็นคนขี้ตกใจเเบบนี้นะ เขาจับมือของฉันเอาไว้เเน่นมันทำให้ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย . . .

 

"อะ. . .นายจะบอกฉันได้หรือยังว่างานที่นายจะให้ฉันทำมันคืออะไรอย่างนั้นหรอ??"

 

ฉันถามเขาไปอีกครั้งหนึ่ง เเต่เมื่อถามเขาสีหน้าเขาก็ดูเปลี่ยนไปอีกครั้งเหมือนกับว่าเขาไม่อยากที่จะบอกฉันเลยว่ามันคืออะไร

 

"ฉันจะพาเธอไปสถานที่หนึ่งที่เรียกว่าหอคอยนรกอีกครั้ง ฉันมีเรื่องที่จะต้องไปที่นั่นเเล้วเห็นว่าเธอเบื่อกับงานของเธอฉันเลยจะพาเธอไปด้วย จริงๆเเล้วหอคอยนั้นเป็นทางเชื่อมต่อกับนรก. . .นั่นก็คือบ้านของฉัน เเต่เธอนี่ดวงดีจริงๆเลยนะถ้าเกิดเธอไม่เข้าซอกเเห่งประตูมิติเเต่เธอขึ้นไปเเทนเธอคงจะไปที่นรกเเน่ๆ ไม่ได้มาที่ปราสาทของฉันอย่างเเน่นอน เอาล่ะเธออยากจะไปไหมล่ะ ฉันจะไม่บังคับให้เธอไปนะ"

 

ที่นั่นมันเหมือนกับฝันร้ายมากเลยนะ ฉันไม่เเน่ใจว่าฉันอยากที่จะไปที่นั่นหรือเปล่า เเต่ว่าถ้ามันเป็นงานเเละยังมีเลย์อยู่ข้างๆกับฉัน ฉันคิดว่าฉันสามารถที่จะไปได้เพราะเลย์จะไม่ยอมให้อะไรมาทำร้ายฉันตามสัญญาที่เขาบอกอย่างเเน่นอน

 

"โอเคฉันจะไปฉันเชื่อใจนายว่านายสามารถที่จะปกป้องฉันได้ไม่ให้ฉันเป็นอะไรอย่างเเน่นอน"

 

เราสองคนมองหน้ากันสักพักเสียงของมาคาโอก็ได้ดังขึ้นมา

 

"นายท่านครับ คุณเลขาครับ ตอนนี้รถม้าอัคคีกำลังรออยู่พวกเราควรไปกันได้เเล้วนะครับผม"

 

เลย์พยักหน้าให้กับมาคาโอก่อนพวกเราจะเดินไปขึ้นรถม้าที่ข้างหน้าปราสาท เเล้วมันก็เคลื่อนที่ไปยังหอคอยนรก ฉันเตรียมตัวเตรียมใจที่จะไปยังที่นั่นเเต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะสติเเตกหรือเปล่าถ้าได้ไปถึงที่นั่นเเล้ว มือของฉันสั่นมันคิดถึงภาพในตอนเเรกๆที่ฉันถูกขังอยู่ที่หอคอย ตอนที่ชายในชุดเกราะคนนั้นโดนเจ้านกยักษ์ของเลย์กิน เเต่เเล้วก็รู้สึกเหมือนอะไรที่อุ่นๆมาวางทับที่มือของฉันทำให้ฉันหันกลับมาดูที่มือของตัวเอง ฉันเห็นมือของเลย์ที่จับมือของฉันไว้มือของเขาอุ่นเหมือนเคย

 

“เธอจะไม่เป็นอะไรไม่ต้องห่วงหรอกนะ //ยิ้ม”

 

ฉันยิ้มกลับให้เขาฉันเชื่อใจเขาที่สุดเเล้วไม่เชื่อใจใครเท่าเขาในตอนนี้ รถม้าได้จอดลงทำให้พวกเรารู้ว่าตอนนี้พวกเราถึงข้างหน้าหอคอยเเล้ว ฉันกับเขาเเละมาคาโอพากันเดินลงมาจากรถม้า ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยเหมือนกับตอนเเรกที่ฉันเห็น เเต่ดูเหมือนว่ามันจะสงบขึ้นนะเเถวนี้น่ะ

 

"มาคาโอนายเฝ้าข้างหน้าเอาไว้นะถ้าเกิดมีอะไรที่ผิดเเปลกไปก็จัดการได้เลย ส่วนฉันกับเบอร์รินจะเข้าไปข้างใน"

 

เลย์เดินเข้าไปในหอคอยนั่นเเต่ฉันก้าวขาไม่ออก ฉันไม่สามารถที่จะก้าวขาเดินเข้าาไปในนั้นได้เลยเหมือนกับว่าขาของฉันมันชา สมองของฉันมันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องที่ชายคนนั้นตาย

 

"เธอทำไมไม่เข้ามาล่ะ ?? หน้าตาของเธอดูซีดๆนะเป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันพยายามบอกเขาว่าไม่เป็นอะไร เเต่เหมือนจะปกปิดเลย์ไม่ได้เลยเเฮะ

 

"อย่ามาโกหกฉันสิฉันเห็นเเบบนี้ฉันก็รู้เเล้วว่าเธอต้องเป็นอะไรเเน่ๆ หรือว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับที่นี่ ???"

 

ฉันมองไปที่เขาก่อนจะนั่งลงข้างหน้าประตู เเล้วเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง

 

"เธออย่าคิดมากเลยนะเรื่องมันผ่านไปนานเเล้ว เเล้วคนๆนั้นๆก็พยายามจะเอาชีวิตรอดโดยทิ้งเธอให้ตายในนั้นอย่างโหดร้าย คิดซะว่าเขาไปดีเเล้วก็เเล้วกันนะ"

 

เลย์พยายามพูดทุกอย่างให้ฉันสบายใจขึ้น ซึ่งมันก็ทำให้ฉันสบายใจขึ้นจริงๆฉันว่าเราควรเข้าไปในหอคอยนรกกันได้เเล้วนะ

 

"ขอบใจนะมันทำให้ฉันสบายใจขึ้นมากเลยล่ะฉันโอเคขึ้นเเล้ว ตอนนี้พวกเราเข้าไปกันเถอะเดี๋ยวจะเช้าเสียก่อน"

 

เขาพยักหน้าให้กับฉันก่อนจะจับมือของฉันไว้เเน่นเเล้วพาเดินเข้าไปในหอคอย เมื่อฉันกับเขาเดินเข้าไปในหอคอยกันเเล้ว เสียงของโซ่ได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันคิดถึงเรื่องนั้นอีกครั้งหนึ่ง ประตูกำลังจะปิดลงมาเเล้วตอนนี้ . . . //ปัง//

 

"เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ?? งั้นเราเดินไปต่อกันเถอะนะ"

 

พวกเราพากันเดินขึ้นบันได้เพื่อที่จะไปถึงชั้นสูงสุดของหอคอย จนกระทั่งเราขึ้นมาถึงจุดสูงสุดของหอคอยนรกได้เเล้ว เเต่ที่ฉันเห็นคือที่นี่มันไม่มีอะไรเลยนอกจากกำเเพงที่ล้อมลอบไม่ใช่หรือไง

 

"เเล้วเราจะไปกันยังไงหรอมีเเต่กำเเพงนี่นา ???" ฉันได้ถามคำถามเพื่อจะได้ยินคำตอบจากกเลย์ เลย์เอามือมาปิดที่ปากของฉันก่อนที่จะให้ฉันเงียบลง

 

“จงเปิดประตูที่แสนจะทรมานจงรับคำสาปจากข้าผู้เป็นิดนิรันดร์ เปิดรับทุกคนที่ทำให้เกิดหายนะจงเปิดออกประตูเพื่อให้ข้าไปสู่นรก”

 

เสียงกำแพงได้ดังขึ้นพื้นของหอคอยได้สั่นสะเทือน จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มสลายหายไป เขากำมือของฉันเอาไว้แน่นก่อนที่ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ฉันพบกับสิ่งที่เรียกว่านรกอย่างแท้จริง เหมือนว่าฉันจะได้เข้ามาสู่มิติของโลกแห่งความตายแล้วในตอนนี้ เสียงโอดโอยร้องลั่นมาจากทุกที่ ทำให้ฉันกลัวนิดหน่อยแต่ฉันก็พอที่จะทนได้บ้าง เลย์เเละฉันเดินเข้าไปในประตู เมื่อเดินเข้าไปฉันก็ไปพบกับสะพานที่ยาวมากเหมือนกันนะเป็นสะพานที่ข้างล่างมีแต่ไฟแห่งความทุกข์ทรมาน ถ้าตกลงไปมีหวังโดนเละแน่เลย

 

“พวกเราเดินกันต่อเถอะนะฉันรู้ว่ามันดูน่ากลัว เเต่ฉันจะไม่ทำให้เธอเป็นอะไรอย่างเเน่นอนเชื่อใจฉันได้เลย”

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขาพวกเราก็เดินจนไปสุดสะพาน มันจะมีประตูขนาดใหญ่ที่มีคนยื่นกั้นประตูเอาไว้อยู่ เเถมถือขวานยักษ์เอาไว้เสียด้วย ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเเต่เป็นครึ่งคนครึ่งวัวเสียมากกว่า

 

“นายท่านได้กลับมาสู้ดินแดนแห่งความตายอีกครั้ง ทุกคนน้อมรับท่านกลับสู่นรกด้วยกันเถิด”

 

ครึ่งคนครึ่งวัวตนหนึ่งได้พูดขึ้น เมื่อประตูได้เปิดออกหมู่คณะปีศาจหลายร้อยคนก้มคำนับเเก่เลย์เหมือนกับว่าเขานั้นจะมีอำนาจในที่นี้มาก พวกเราก็เดินฝ่าปีศาจนับร้อยจากแถวนั้นแล้วเดินไปเปิดประตูที่สลักว่า [GD] มันหมายความว่ายังไงกัน

 

“ประตูที่มันสลักคำว่า  [ GD ] มันหมายความว่าอะไรอย่างนั้นหรอเลย์ ??”

 

เขาไม่ได้พูดอะไรกับฉันเพียงเเต่พาฉันเดินเข้าไปในประตูก็เท่านั้น พอเข้าไปข้างในก็พบกับห้องขนาดใหญ่สีทองเเดงพร้อมกับโต๊ะกลมกระจกใส มีปีศาจหลายตนที่อยู่ในห้องนั้น เเต่เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่ปีศาจเลยเหมือนคนเสียมากกว่า มีชายคนหนึ่งพอได้เห็นหน้าของเลย์เเล้วก็รู้สึกเเปลกใจอย่างเห็นได้ชัด เขาลุกขึ้นมาจากโต๊ะกลมเเล้วเดินเข้ามาหาเลย์ในทันที

 

“โอ้ลูกชายของฉันเเกได้มาถึงแล้วอย่างนั้นหรือยินดีที่ได้พบเเกอีกครั้งหนึ่งนะ หายหน้าหายตาไม่มาหาพ่อเลยนะเลย์ ฉันยังจำได้อยู่เลยตอนที่เเกเครียดเเค้นกับเรื่องของพวกมนุษย์นั่นน่ะ”

 

ชายคนนี้เป็นคุณพ่อของเลย์สินะหน้าถึงคล้ายกันขนาดนี้ ฉันเห็นเเบบนั้นฉันจึงเดินถอยออกมาให้พวกเขาสองคนได้คุยกัน เเล้วก็ไม่อยากให้รู้ด้วยว่าฉันเป็นมนุษย์เดี๋ยวเรื่องจะเกิดขึ้น

 

“ไม่ต้องถอยหรอกยังไงพวกเขาก็รู้ว่าเธอเป็นตัวอะไร เพราะนั่นคือกลุ่มขุนพลทั้งเจ็ดของนรกแห่งนี้”

 

เเสดงว่าปีศาจกลุ่มนี้คงมีพลังมากมายเป็นเเน่ จะทำอย่างไรดีล่ะถ้าเกิดพวกกเขารู้ว่าฉันเป็นมนุษย์เเล้ว เเล้วเขาเกิดทำร้ายขึ้นมาจะทำยังไง

 

“ไม่ต้องคิดมากนะพวกเขาไม่ทำอะไรเธอหรอกถ้ายังอยู่ข้างๆกับฉัน”

 

เขาดึงฉันกลับมาหาเขาเเล้วก็โอบเอวของฉันเอาไว้เเน่นไม่ให้ฉันเดินไปไหนเลย เเต่ดูเหมือนว่าพ่อของเลย์กำลังมองมาที่ฉันด้วยหน้าตาเเปลกๆ

 

“นี่เเกเอามนุษย์เข้ามาในโลกแห่งความตายอย่างนั้นรึ เเกกำลังคิดอะไรอยู่ลูกพ่อ ถ้าเกิดมิติมันรับไม่ได้ขึ้นมาจะทำอย่างไร”

 

ฉันเดินไปหลบที่ข้างหลังของเลย์ก่อนที่เลย์จะบังฉันเอาไว้ไม่ให้พ่อของเลย์ทำอะไรฉันได้

 

“มันก็เรื่องของผมคนก็คนของผมแล้วผมก็สามารถที่จะดูแลคนของผมได้ เธอสามารถที่จะรู้ว่าผมกำลังทำอะไรได้เช่นกัน เพราะเธอไม่เคยเป็นเหมือนกับคนที่พ่อ! คนที่พ่อได้ส่งมาให้กับผมแล้วเธอก็ทิ้งผมยังไงล่ะ ผู้หญิงคนนั้นนทำกับผมเอาไว้มากเเล้วเธอคนนี้กก็เป็นคนดูเเลผมมาตลอด”

 

//เพี๊ย// เสียงมือของพ่อของเขาที่กระทบเข้าสู้ใบหน้าของเลย์ได้ดังขึ้น ทำให้ทุกอย่างเงียบลงทุกคนต่างยืนขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องแห่งนี้

 

“มันจะมากไปแล้วนะไอ้ลูกไม่รักดี เธอไม่ได้ทิ้งเเกเลยด้วยซ้ำแล้วเธอก็ยังอยู่ที่นี่ด้วย เเกจะต้องพาเธอมาจัดการแล้วทำการแต่งงานกับเธอซะเดี๋ยวนี้ ฉันจะให้เวลาเเกหนึ่งอาทิตย์ ให้เเกได้คิดได้ทำว่าเจ้าควรจะเลือกใครระหว่างการสมรสกับนางฟ้าที่อยู่บนสวรรค์ที่เธอจะสามารถสงบสงครามระหว่างโลกได้ กับยัยมนุษย์คนนี้ที่เเกต้องเเบกภาระช่วยเธอคนนี้มาโดยตลอด เเกจะเลือกใครเเกลองคิดดีๆก็แล้วกันนะถ้าอะไรมันเกกิดขึ้นมาฉันก็ช่วยอะไรเเกไม่ได้หรอก”

 

ฉันไม่เข้าใจพ่อของเลย์จะให้เลย์เเต่งงานกับใคร ผู้หญิงที่ทิ้งเลย์ไปอย่างนั้นหรอ เเล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเเปลกๆเเบบนี้ล่ะ ใจไม่ดีเอาเสียเลยมันรู้สึกไม่ชอบเลยเมื่อได้ยินว่าเลย์กำลังจะเเต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น

 

“ผมเลือกเบอร์รินผมรักเธอมากถ้าสงครามมันไม่ยอมจบก็ไม่ต้องจบกัน เพราะผมจะทำสงครามกับสวรรค์เองพ่อจำคำของผมไว้แล้วไม่ต้องให้เธอมาเหยียบที่ปราสาทของผมเด็ดขาด ผมไม่ได้รักเธออีกต่อไป”

 

เลย์บอกว่ารักฉันหรอ . . . ถ้าสงครามมันเกิดขึ้นมาจริงๆจะทำอย่างไร อย่ามาล้อเล่นเเบบนี้นะ

 

 

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด