Volume 1 / Chapter 6
Volume 1 / Chapter 6
TL: LightNovelCafe
ความรู้สึกของการตัดคออยู่กรุ่นอยู่ในมือของเขา เขาเอาเครื่องแต่งกายอของเขาออกและโยนไอเทมเข้าไปในช่องระบายอากาศ.
กระเป๋าที่ว่างเปล่าเหลือแต่ไฟฉาย ชาจุนซองใส่ชุดแล้วเข้าไปในช่องระบายอากาศอีกครั้ง มันแคบแต่เขาก็เคลื่อนไหวได้.
ซี่~.
เขาฉีดสเปรย์ดับกลิ่นลงในช่องระบายออากาศและกระเป๋า เขาต้องการปิดกั้นทางเข้า แต่ฝาครอบมันบุบบี้จนไม่สามารถนำมาปิดได้.
-[คุณได้รับคะแนน 10 แต้ม.]
-[ข้อมูลเกี่ยวกับคาวอนเลเวล1ได้ถูกบัญทึกลงไปในPDAแล้ว.]
คาวอนที่เขาได้เฉือนคอ มันตายพร้อมกับลิ้นที่ห้อยออกมา จุนซางไม่สนใจการแจ้งเตือนของโอดินและเริ่มเคลื่อนไหว เขาสามารถตรวจสอบความปลอดภัยของเขาจนมั่นใจ.
คี๊ๆๆ.
หลังจากที่จุนซังหายตัวไป คาวอนสองตัวก็เข้ามาตามกลิ่นเลือดที่มันได้รับ พวกมันมองไปรอบๆและเปิดปากของพวกมัน.
งับๆ.
กระดูกที่ทะลุผิวหนังออกมา หนึ่งในคาวอนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยลำไส้และกำลังกลืนมันลงไป หากจุนซังได้เห็นเขาคงจะต้องคลื่นไส้เป็นอย่างมาก.
มันไม่สามารถช่วยได้ คาวอนอยู่ล่างสุดของห่วงโซ่อาหาร.
การล่า?
มันยากที่จะเอาชีวิตรอดได้ แม้ว่ามันจะมีหลายสิบตัวแต่มันก็จำถูกฆ่าตายหมดหากเจอมิวแทนเลเวล2โจมตี เนื่องจากมันไม่สามารถอดอาหารได้ ดังนั้นการกินพวกเดียวกันเองเป็นหนทางที่ชัดเจน
เคี๊ยกๆๆๆ!
ในไม่ช้าพื้นที่เหล่านั้นก็เต็มไปด้วยคาวอน มันเข้ามาออกระจุกและเป็นไปตามที่โอดินบอกว่ามันมี21ตัว
ตั้งแต่มี1ตัวตายไป มันจึงเหลือ 20 ตัวเท่านั้น จุนซังได้ยินเสียงหัวเราะจากระยะไกลเขาจึงรีบมุ่งไปยังเส้นทางหลบหนีทันที.
อ๊ากกก!
ได้ยินเสียงกรีดร้องจุนซังวิ่งเข้าไปซ่อนในมุมของห้องครัวทันที.
นี่เป็นครั้งที่สามที่เขาได้ยินเสียงนั้นดูเหมือนว่าจะมีไลฟ์เตอร์สี่คนกำลังอยู่ในโหมดแนะนำอยู่ แต่มีสามคนเสียชีวิตไปแล้ว.
“โอดินคุณบอกได้ไหม? ว่าการแนะนำมันง่ายหรือยาก?”
-[ควรจะคำนวนตัวแปรอื่นด้วยหรือไม่?]
“นอกเหนือจากนั้น.”
-[ความคิดและร่างกายโดยเฉลี่ย เป็นความแตกต่างจากปกติ.]
“ถ้าคุณคำนวนมัน?”
-[ความแตกต่างถูกกำหนดไว้ แต่เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขื้อเมื่อไหร่ก็ได้ หากมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นเราก็ไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยได้แม้แต่ในการแนะนำ.]
ดูเหมือนกับว่าเขาจะได้บรรจุไลฟ์เตอร์กับบทเรียนที่เหมาะสม
และมันก็ยังเหมือนกับว่าทุกอย่างออกมาได้ตลอดเวลาไม่ใช่เพื่อเพิ่มความยากแต่มันไม่ใช่เกมส์ ในบางทีมันอาจจะเป็นผลสะท้อนจากการกระทำ
“ผมออกกำลังกายมานิดหน่อย แต่ผมแย่กว่าค่าเฉลี่ยหรือเปล่า? ทำไมผมถึงเหนื่อย?”
-[มันเป็นเพราะว่าคุณปกป้องร่างกายคุณมากเกินไป ร่างกายของคุณสูงกว่าค่าเฉลี่ยมาก แต่นี่คือสถานการณ์ที่ใจของคุณไม่สามารถรักษามันได้.]
“ลืมมันไปเถอะ.”
จุนซังเลิกคุย. ปกป้อง? ทุกคนก็พยายามปกป้องตัวเอง มันจะเป็นความผิดของตัวเองถ้าเขาไม่คิดปกป้องตัวเองและตาย.
คนที่กรีดร้องไม่สามารถแยกแยะระหว่างความเป็นจริงและโลกเสมือนได้.
“ที่นี่มันจะปลอดภัย.”
ประตูห้องครัวทำจากเหล็กที่ทนทาน คาวอนไม่สามารถพังมันเข้ามาได้ด้วยพลังของมัน.
-[คุณไม่สามารถทำอะไรได้ในพื้นที่ๆคุณแยกตัวออกมา.]
“ผมรู้ มันเป็นเรื่องน่ารำคาญที่มัวแต่คิดเล็กคิดน้อยไปกับทุกเรื่องที่ผมต้องทำคือหาเส้นทางในการออกไป.”
เขาต้องหาสถานที่สะดวกสบายหรือบริเวณที่สัมผัสได้ถึงอันตราย แผนของเขาคือเคลื่อนไหวไปตามกลยุทธ์หลังจากทำความเข้าใจกับการแนะนำอย่างเต็มที่.
“มันจะเป็นเรื่องง่ายตราบเท่าที่คาวอนไม่ทำให้เกิดปัญหา.”
-[มีคาวอน4ตัวอยู่ที่ชั้นใต้ดิน.]
เพียงแค่ลงบันไดได้ก็หมายถึงการหลบหนี เขาไม่คิดว่าจะได้ปืนกล แม้ว่าเขาจะมีปืนพกก็ตามเขาก็ยังใช้แค่มีดเหมือนเดิม.
“ผมจะต้องฆ่าพวกเขา.”
เขาไม่ต้องการเป็นเหยื่อดังนั้นเขาจำต้องเป็นนักล่า เป็นเรื่องดีที่จะหลีกเลี่ยงพวกมัน แต่ถึงแม้ว่าพวกมันจะมี100ตัว เขาก็ยังยืนยันที่จะเจอพวกมันทั้ง100ตัว มันจะดีกว่าที่จะลดจำนวนของพวกมันและขยายพื้นที่ที่สามารถเข้ามาได้แม้ว่าจะมีความเกลียดชังหลังจากการฆ่าในภายหลัง
“ที่ใกล้ที่สุด?”
-[หนึ่งในสองห้องที่อยู่ระหว่างห้องโถงและด้านหน้า สองตัวอยู่ในห้องเริ่มต้นของคุณ]
ผู้ล่าที่นอนออยู่ในห้องที่เขาเพิ่งกินพวกเดียวกันเอง ห้องโถงเปิดอยู่และห้องเล็กๆที่อยู่ด้านหน้าห้องโถง ห้องที่เขาอยู่เริ่มแรกดีที่สุด.
“คุณบอกว่าตราบใดที่ผมไม่ตาย ไม่ว่าขาหรือแขนจะขาดคุณก็สามารถฟื้นฟูมันได้?”
-[มันเป็นไปได้.]
“ยืนยัน.”
จุนซางหยิบเทปออกมาจากกระเป๋าและพันรอบแขนและขาให้แน่น เขาต้องการที่จะหลีกเลี่ยงการบาดเจ็บเล็กน้อยจากร่างกายของมนุษย์เนื่องจากเขาไม่มีเกราะ.
ฮู้!
เขาหายใจลึกเข้าไปในปอดก่อนที่จะแสดงแผนที่ มันจะเป็นเรื่องโกหกถ้าเขาจะบอกว่าเขาไม่กระวนกระวายใจ นี่เป็นวิธีที่เขาพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ นั่นคือทั้งหมด
ผัวะ.
มีดได้แทงลึกเข้าไปในหัวใจของคาวอน รู้ร่างของมิวแทนค่อนข้างคล้ายมนุษย์ ที่ตั้งของหัวใจก็เหมือนกัน เขาได้ฆ่ามันทันที!
“มันเหนื่อยจริงๆ…..”
เหลือพวกมัน14ตัว?
อ่า! หลังจากที่เขาได้ฆ่าตัวแรกไป ตอนนี้มันคือตัวที่15แล้ว เขาใช้เวลาทั้งวันบนชั้นสามตราบเท่าที่ไม่มีคาวอนเหลือมากการลงไปจะง่ายขึ้น.
เขาจะออกไปหลังจากที่เขาฆ่าพวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เมื่อเขาถามโอดินว่าเขาสามารถโดดจากหน้าต่างแทนที่จะเดินลงบันไดได้หรือไม่ เขาบอกว่าถ้าผมจะลองก็ได้ถ้าอยากตาย.
ถ้าเขาโชคร้ายเขาอาจจะเจอกับมิวแทนที่แข็งแกร่งหรือมีอำนาจมาก เขาจะยอมแพ้และจะไม่มีอะไรง่ายกว่านอกจากเส้นทางบนบันไดที่ว่านี้.
“มันเป็นยาชุดสุดท้าย.”
ชุดยาที่มีผลต่อการรักษา โฮโมนเทซิส เริ่มด้วยการที่เขาวางมันไว้ในแผลที่เหวะหวะในจุดต้องการรักษา และมันก็ไม่หลงเหลือบาดแผลใดๆ แต่เขายังได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย.
โดยเฉพาะแขนและขาของเขา นี่เป็นผลมาจาการเคลื่อนไหวและเชื่อมั่นในผลกระทบจากยาและเทปเหล่านี้ แม้ว่าจะทำขนาดนี้ เขาก็ยังต้องใช้ยาอย่างมาก.
อ๊าก!
“มันเป็นเวลานานแล้วที่ได้ยิน มันเป็นเสียงที่4”
เสียงกรีดร้องครั้งแรกที่เขาได้ยินในหนึ่งวัน ดูเหมือนว่าคนอื่นๆกำลังทำอะไรที่ค่อนข้างดี ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะได้ยินเสียงกรีดร้องแบบที่เขาได้ยินเมื่อวาน?
ตึกตัก ตึกตัก.
“พวกเขาจะทำอย่างไรกับพวกหัวแข็งอย่างในเกมส์และชีวิตจริง?”
-[มันเป็นข้อเท็จจริงที่ว่าคาวอนเลเวล1นั้นโง่ หมายความว่าเขาได้รับเชื่อไวรัสA แต่เมื่อรวมกับเซลล์ที่ด้อยแล้วและยังไม่สามารถปรับตัวได้.]
เลเวล2ยังอยู่ในระดับต่ำ
มิวแทนจำเป็นต้องอยู่ในเลเวล3เพื่อที่จะแสดงถึงการปรับตัวได้.
“บอกผมตรงๆ ในระดับนี้ ต้องมีพวกมันถึง6ตัว ถึงจะสามารถจัดการผมได้?”
-[ใช่ ถูกต้อง.]
หลังจากต่อสู้กับสองตัว เขารู้สึกว่าต่อให้เพิ่มมาเป็นสามเขาก็สามารถจัดการได้ อย่างไรก็ตามเขาก็ตัดสินใจอย่างระมัดระวังเพราะความแข็งแกร่งของเขาอ่อนแอลงและเขาได้รับบาดเจ็บ.
“งั้นเริ่มใหม่อีกรอบ…..”
“ไอ้ตูด! นี่คือที่ไหน! ส่งฉันกลับบ้าน. แก ไอ้ตูด!”
เมื่อจุนซางขึ้นไปอยู่ในช่องระบายอากาศเขาก็เห็นคนที่กำลังพูดโหวกเหวกโวยวายทันทีที่ได้ยินเสียงเข้ามาใกล้ ด้วยน้ำเสียงของเขา เขาได้ตระโกนออกไปเหมือนกับคนเมา
“เวอร์ชั่นจริง? แม่งเอ้ย! ฉันจะทำลายมันทุกอย่าง! การปกป้องชีวิตมันช่างสูญเปล่า!”
จุนซังไม่ใช่นักเขียน แต่เขากำลังอธิบายพฤติกรรมของคนในหัวของเขา(มันกำลังจะอธิบายคนที่ตะโกนให้เราคิดตามมัน/ไรต์-จมกับท่อนนี้ครึ่งวันได้)
ชายคนนี้เคยได้ยินข่าวว่าเกมส์ถูกระงับและดื่มขณะที่เขาดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นสำหรับเวอร์ชั่นจริง เขาถูกส่งตัวมาที่นี่หลังจากที่เข้ามาอยู่ในห้องแนะนำ
ตั้งแต่ที่เขาเมาและตะโกนออกมาจากใจ และผู้ช่วยเหลือที่อธิบายว่าเป็นเรื่องไร้สาระและพื้นที่ปิดเงียบแบบนี้ มันง่ายที่เขาจะโกรธ.
“ชายคนนั้นอยู่บนหลังคา คาวอนไม่สามารถขึ้นไปได้เพราะประตูล๊อคอยู่?”
-[มันเปิดอยู่ แต่มีเหตุผลว่าทำไมคาวอนไม่ไปที่นั่น.]
“หืม?”
-[คุณต้องสงบ คุณจำเป็นต้องหายใจเข้าลึกๆและรักษาสภาพจิตใจของคุณไว้.]
เขาสับสน ชายคนนี้อยู่ในอันตราย แต่ทำไมเขา(โอดิน)ถึงบอกให้สงบ?
ตึง!
เสียงคำรามที่น่าหวาดกลัว ขาของจุนซางอ่อนลงจากเสียงคำรามและเขาก็ล้มลง ชายคนนั้นก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก.
“นี่ เสียงนี้….. บอสของพื้นที่ปิดนี้อาจจะเป็น ชาย คนนั้น?”
