Volume 1 / Chapter 5
Volume 1 / Chapter 5
TL: LightNovelCafe
มันเป็นพื้นที่เปล่าเปลี่ยว ทุกอย่างถูกปิดกั้นด้วยปูนซีเมนต์ที่สกปรกและสิ่งที่เขาเห็นคือโต๊ะทำงานและหน้าต่างที่เปิดให้เห็นสิ่งข้างนอก
ไม่ว่าจะเป็นเกมส์หรือว่าความจริงมันก็ไม่ค่อยมีความแตกต่าง แต่พอเทียบกันแล้วก็จะรู้ได้ว่าความแตกต่างของมันจากประสบการณ์ ความแตกต่างทางร่างกาย
“ร่างกายของฉัน?”
-[มันเป็นร่างกายของคุณไม่ใช่ร่างอวาต้าในโลกเสมือน.]
ความไม่สบายใจที่ออกมาจากทางลมหายใจที่ร้อนและมีกลิ่นคาวผ่านทางจมูก.(อาการลมตีขึ้นจมูก)
นอกจากนี้ยังมีความรู้สึกที่ไม่สบายใจที่ไม่สามาารถอธิบายได้ ไม่มีองค์ประกอบของความสะดวกสบายเหมือนกับการเล่นเกมส์ เขากำลังเป็นอเวคในโลกจริง.
ซี่ซี่!
ซึกซึก.
มีเสียงของสิ่งมีชีวิตนอกอาคาร พวกมันต้องเป็นมิวแทนแน่ๆ
มันเพราะว่าเขามีประสบการณ์10ปีในไลฟ์มิชชั่น แต่เขาได้พิงกำแพงและเดินไปทางด้านหน้าต่าง เขาต้องการตรวจสอบสภานการณ์.
“มีอาคารมากมายไม่น้อย แค่มองออกไปก็มีหลายร้อยแล้ว.”
-[สิ่งเหล่านั้นเป็นพื่นที่สงวนไว้ พื้นที่ทั้งหมดอยู่ในความยากระดับCดังนั้นอาคารที่คุณเริ่มต้นเป็นเพียงส่วนเล็กๆของภูเขาน้ำแข็ง.]
ชาจุนซังฟังคำอธิบายของโอดินขณะที่เขามองไปข้างนอก เขาตั้งใจที่จะเดินช้าๆเพราะว่ามันไม่มีการกำหนดเวลา
คลิก!
-[เลเวล1 มัทตาร์ คาวอน กำลังใกล้เข้ามา ใช้สเปรย์ดับกลิ่นกายลงไปบนร่างกายของคุณ คุณต้องทำให้เสร็จสิ้นในหนึ่งนาที.]
“คี๊!”
ชาจุนซังมองเข้าไปในกระเป๋าของเขาและเอาสเปย์ออกมา
เขาได้ค้นทุกสิ่งทุกอย่างในกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็วขณะที่พยายามจะเอามันออกมา มันเป็นไอเทมที่เขาใช้เป็นพันๆครั้งในเวอร์ชั่นเสมือน สมองของเขาไม่ค่อยแล่นเมื่อคิดว่านี้คือความเป็นจริง
ซี่~.
ละอองโปร่งแสงลอยอยู่ในอากาศ มันไม่มีกลิ่นเช่นเดียวกับชื่อของมัน.
-[มีช่องระบายอากาศอยู่ทางขวา เข้าไปและซ่อน]
ช่องระบายอากาศอยู่สูงขึ้นไป3เมตร มันเป็นความสูงที่ไม่สามารถขึ้นไปถึงได้ หากไม่มีร่างกายที่แข็งแกร่งหรือความสูงที่มากพอ.
ชาจุนซังมองไปที่โต๊ะที่อยู่ด้านหน้า สถานที่เงียบสนิท โต๊ะหนักเกินกว่าที่จะยก ถ้าเขาลากมันจะเกิดเสียงดัง.
แพดด!
เขายกมือทั้งสองข้างและกระโดดจากพื้น ความสูง184ซม.และร่างกายที่ออกกำลังกายตลอดเวลา.
“ฮึบ!”
มันรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังดึงข้อ เขาโยนกระเป๋าลงบนพื้น ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับมันถ้ามันไม่ได้ช่วยให้เขามีชีวิตและมันหนักเกินกว่าที่เขาจะเอามาได้.
เมื่อเขาเข้าไปข้างในมันก็ไม่ยากเกินไปที่จะคลานไปมาเพราะช่องระบายอากาศถูกฉีกขาด
คี๊.
ทันทีที่ชาจุนซังซ่อนตัวเองและปิดประตูของช่องระบายอากาศ คาวอนเลเวล1ก็เข้ามาในห้องซึ่งกำลังดมกลิ่นไปรอบๆเหมือนกับที่โอดินคาดการณ์ไว้
‘มันเหมือนกัน!’
ด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวและมีขนาดเท่ากับเด็ก8-9 ขวบ อาวุธเดียวที่อาจเป็นอันตรายได้คือเล็บและฟันที่แหลมคม.
น่ากลัว มันเหมือนกับคาวอนที่เขาเห็นในโลกเสมือนจริง.
ตัวเดียวอ่อนแอและอ่อนแอที่สุดในกลุ่ม พวกเขาเป็นด้านล่างสุดของห่วงโซ่อาหารของมิวแทน คนที่เป็นผู้ใหญ่สามารถที่จะจัดการมันด้วยมือเปล่าแม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บ
-[ในอาคารแห่งนี้มีคาวอนอยู่ทั้งสิ้น21ตัว ผมขอแนะนำให้คุณหลีกเลี่ยงพวกเขาเนื่องจากคุณไม่มีอาวุธที่สามารถนำมาใช้ได้.]
อาวุธเพียงอย่างเดียวของเขาคือมีด ถ้ามันมีเพียงไม่กี่ตัวเขาพอที่จะจัดการมันได้ แต่เขาจะกลายเป็นก้อนเนื้อถ้าทั้ง21ตัวมาหาเขา.
ฟุดฟิดๆ!
คาวอนก้มลงและเดินไปรอบๆห้อง หัวใจของชาจุนซังเต้นไปตามจังหวะที่มันสูดกลิ่น มันเป็นเกมส์ที่กระตุ้นความน่ากลัวในการเล่นซ่อนหา
คาวอนดมไปรอบๆจนกระทั้งเจอถุงที่ชาจุนซังทิ้งเอาไว้ มันดูเหมือนกับว่ายังมีกลิ่นของเขาหลงเหลืออยู่เพราะว่าเขาไม่ได้ฉีดกลบถุงนั่น
ซึกๆ.
เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น คาวอนมันวางถุงลง มันไม่ชอบกลิ่นใช่มั๊ย?
ตั้งแต่อาคารที่ดูเหมือนบ้านของพวกนักธุรกิจที่เคยเห็น แต่ทำไมสถานที่ทั้งหมดถึงมีแค่กระเป๋าของเขา? มันเหมาะกับชาจุนซังพอดี
“เฮ้ นี่ ฉันต้องเอาถุงนั่นไปด้วยไหม?”
ชาจุนซังเปิดปากของเขาพร้อมกับเสียงเบาๆ โอดินเข้าใจที่เขาพยายามจะสื่อ
-[มันจำเป็นสำหรับภารกิจE และสามารถขายได้ 100 แต้มในร้านค้า.]
-[แต้มมันมีค่าพอๆกับชีวิตจริงๆของคุณ มันสามารถฟื้นฟูไอเทมทั้งหมดได้ เว้นแต่ว่ามันจะซ่อมไม่ได้.]
“คุณจะบอกอะไรกับคนที่มีมีดเล่มเดียว? ผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา.”
-[โอเวอร์หลอดที่ฆ่าราชินีแห่งความชั่วร้ายกลัวคาวอนหรือไม่?]
“ตอนนี้กำลังล้อเล่นอยู่หรือไง? นั่นเป็นเกมส์แต่นี่เป็นชีวิตจริง”
-[เวอร์ชั่นเสมือนเป็นสถานที่ฝึกฝนของคุณเพื่อเตรียมพร้อมกับเวอร์ชั่นจริง ไม่มีอะไรแตกต่างออกไป อย่างที่คุณเข้าใจ.]
คำแนะนำที่เขาต้องปฎิบัติตามอย่างชัดเจน ฆ่าคาวอนและเอาไอเทมกลับมา ทางเลือก? ไม่มี เขาต้องการที่จะทำมัน ถ้าเขาอยากจะกลับบ้านเขาต้องฆ่ามัน.
ชาจุนซังนึกถึงเรื่องนี้ขณะที่เขานอนลงอยู่ในช่องระบายอากาศและนอนคิดอยู่.
“ก็ได้ ฉันจะทำมัน.”
น่าประหลาดใจที่วิสัยทัศน์ของเขากลายเป็นชันเจมมากยิ่งขึ้นและทิ้งความคิดเชิงลบออกไป เขาคิดถึงวิธีที่ดีที่สุดในการฆ่าคาวอน.
“ฉันต้องไปดูทางช่องระบายอากาศก่อน.”
ชาจุนซองคลานผ่านช่องระบายอากาศ เขาจะกลับมาเก็บกระเป๋าทีหลัง เขาต้องการดูว่าระยะของช่องระบายอากาศกับกระเป๋าห่างกันแค่ไหน.
ชิ.
แม้ว่าเขาจะไม่สบายใจแต่เขาก็คาบมีดไว้ที่ปากของเขา มันจะกลายเป็นปัญหาถ้าเขาเอาใส่มันในกระเป๋าและเกิดการขีดข่วนบางอย่างและอาจจะเสียมันไป ช่องระบายอากาศค่อนข้างยาว.
มันไม่ได้เชื่อมไปยังทุกห้อง มีสถานที่ๆกระจัดกระจายอยู่ไปทั่วบริเวณที่เขาจะสามารถหลบหนีได้.
โอดินได้บอกข้อมูลเกี่ยวกับห้องพักที่เขาเจอเช่นเดียวกับห้องที่คาวอนนอนหลับอยู่ เขาทำหน้าที่ในการเป็นผู้สนับสนุนได้อย่างถูกต้อง
ชาจุนซังเคลื่อนไหวไปรอบๆหลายชั่วโมง มันใช้เวลานานเพราะการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความยากลำบาก แต่เขาไม่สามารถทำความคุ้นเคยกับสถานที่ๆเขามองเห็นผ่านทางช่องระบายอากาศ.
มีห้องครัวอยู่ถัดออกไป9-10เมตรจากบันได มีประตูอยู่ข้างหน้าและหลังเพื่อที่เขาจะสามารถหนีออกไปได้ในกรณีฉุกเฉิน.
มีอันตรายที่สามารถเข้ามาได้จากทุกด้าน แต่ถ้าคาวอนเหมือนกับในเกมส์พวกมันขี้ขลาดมากเกินไปที่จะเคลื่อนไหวเพียงตัวเดียวและจะอยู่รวมกลุ่มหากมันรู้สึกถึงอันตราย.
ชิ.
ชาจุนซังสิ้นสุดการสำรวจในเวลาสั้นๆ และกลับไปยังตำแหน่งเดิมของคาวอนที่กำลังหลับไปแล้ว เขาไม่ได้โจมตีทันทีแต่เขากำลังคิดแผน
‘ถ้าฉันโชว์ตัวให้มันเห็นพวกมันจะกลัวและหนีกลับไปอยู่กับพวกของมัน.’
ถ้ามันเกิดขึ้นแบบนั้นมันจะหนีไปและจะกลับมาพร้อมกับกลุ่มของมัน.
เขาสามารถเคลื่อย้ายกระเป๋าได้ในช่วงระยะเวลานั้น มันเป็นการยากที่จะเคลื่อนย้ายทุกอย่างในทันที แต่เขาสามารถเอาไอเทมบางอย่างออกมาได้ กุญแจสำคัญคือระยะเวลาที่เขามี.
เขาควรรจะฆ่ามันโดยไม่ให้กลุ่มมันรู้หรือไม่? มันจะไม่เป็นไรหากกลิ่นเลือดไม่กระจายออกไป แต่เขาจะเดือนร้อนหากมีบางอย่างผิดพลาด.
ซ่า.
ชาจุนซังแกว่งมีด เขาไม่ได้คิดจะฆ่าสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่จริง แม้ว่ามันจะเป็นมิวแทน.
‘คาวอนชอบสถานที่มืดๆเพราะมันไวต่อแสง.’
ในขณะที่เขาไม่สามารถมองเห็นได้อย่างเต็มประสิทธิภาพคาวอนยังคงมีความรู้สึกของการได้ยินและกลิ่นที่ดีเยี่ยม ตั้งแต่ระยะเวลาของการใช้สเปรย์หมดเขาต้องระมัดระวังการเกิดเสียง.
เขาลงไปยังพื้นที่ใกล้ที่สุด แม้ว่าเขาจะลงพื้นอย่างระมัดระวังเขาก็ยังทำให้มันเกิดเสียงอยู่ เขาจำเป็นต้องหันเหความสนใจก่องที่จะหาตำแหน่งของพวกเขา.
ชาจุนซังยังเกาะด้วยแขนที่แข็งแกร่งของเขา คาวอนยังไม่ถูกจับแต่ทันทีที่มันทำอะไรได้ มันก็จะวิ่งหนีหรอืไม่ก็วิ่งเข้ามาหาเขา.
แต๊งงง!
เคี๊ยะ?
มีเสียงดังขึ้น คาวอนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นและมองไปยังต้นกำเนิดเสียงว่ามาจากไหน ตอนนั้นชาจุนซังก็วิ่งออกไป.
พลัก!
ทันทีที่เขาถึงพื้นเขาก็เฉือนเข้าไปที่ลำคอของคาวอนอย่างไร้ความปราณี.
ขณะที่ลำคอที่เหมือนกับเด็กถูกเฉือนและเลือดก็ไหลออกมาราวกับนำพุ คาวอนพยายามจะตะโกนแต่เสียงก็ไม่สามารถออกมาจากลำคอของมันได้.
พลังชีวิตของมันอ่อนแอ อย่างไรมันก็จะตายแม้ว่าเขาจะไม่โจมตีมันอีก
ผัวะ!
ชาจุนซังเตะเข้าไปที่หน้าของคาวอนเต็มแรง มันเกิดภาพลักษณ์ที่ไม่น่าดูเนื่องจากลำคอของมันเปิดและหัวก็พับไปข้างหลัง
“แม่ง แม่ง!”
