กษัตริย์มืด บทที่ 18 ทะเลทราย
กษัตริย์มืด
บทที่ 18 ทะเลทราย
"เอาชีวิตรอด10 วัน?" เด็กทุกคนสับสน แม้ว่าโทบุ กล่าวว่า "ง่าย" แต่หลังจากใช้เวลาตลอดสามเดือนกับเขาแล้ว พวกเขารู้ว่าคำว่าง่ายของเขากับคำว่า "ง่ายปกติ " มันห่างไกลจากความหมายเดิมของคำ ทุกคนคาดว่าการสอบจะเป็นการทดสอบในกระดาษปกติ แต่แต่ละคนก็กังวลว่าจะทดสอบเรื่องใด ไม่มีใครคาดว่าคราวจะเป็นการสอบปฏิบัติ
การเอาชีวติรอดสิบวัน คุณต้องเข้าใจรายละเอียดเบื้องต้นของหลักสูตรทั้งสี่จากชั้นเรียน "หาอาหาร"
ตอนนี้มีความคิดบางอย่างอยู่ในหัวทุกคน
ถ้ามีน้ำขีดจำกัดความหิวของร่างกายจะอยู่ที่ประมาณเจ็ดวันถึงสิบห้าวัน ถ้าความอดทนมีมากเป็นไปได้ที่คนนั้นจะอยู่ได้เป็นเวลา 1เดือนหากไม่มีอาหาร ดังนั้นเด็กๆ จะต้องหาแหล่งน้ำเท่านั้น หากหวังที่จะผ่านการสอบปฏิบัติ!
ถ้าคนที่โชคดีพอที่จะหาอาหารปริมาณเล็กน้อยพวกเขาจะสามารถอยู่รอดสิบวันได้โดยไม่มีปัญหา! ความคิดดังกล่าวช่วยเพิ่มความเชื่อมั่นของเด็กๆ ตูเตียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เคยมีมุมมองที่ดีเกี่ยวกับภายนอกกำแพง ถ้าเขารู้อะไรเกี่ยวโทบุ นั่นก็คือ โทบุไม่เคยทดสอบพวกเขาด้วยการสอบแบบง่ายๆ
"เด็กๆมากับฉัน" ในช่วงเวลานี้คริชที่ยืนอยู่ข้างๆโทบุ กล่าว "พี่สาวคนนี้จะพาพวกเธอไปที่สถานที่ที่สนุกๆ ฉันรับประกันได้ว่าพวกเธอจะชอบมัน "
หลังจากที่พวกเขาได้ยินคำพูดของเธอแล้วบางส่วนของเด็กชายก็ส่องแสงจากดวงตาของพวกเขา
"จัดแถว" คริสหันกลับไปยิ้ม
คริสพาเด็กๆ เดินเป็นแถวต่อกันยาวๆ พวกเขามาถึงสนามโรงเรียนมีรถม้าสีดำจำนวนสิบคันจอดอยู่ รถคันเดียวมีขนาดใหญ่พอที่จะรองรับผู้ใหญ่ได้ เจ็ดถึงแปดคน ส่วนเด็กๆ ประมาณสิบถึงสิบเอ็ดคน
"ขึ้นไปนั่งในรถ" คริสยิ้ม
ตูเตียน เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่ พาเขาออกมาจากบ้านของเขาขณะที่คนขับรถกำลังนั่งอยู่ในรถคันหนึ่ง
"ดีนมานี่"เมสันเรียกตูเตียน
ตูเตียนมองไปรอบๆ ก่อนที่เขาจะเข้าข้างใน นอกจากเมสันยังมีเด็กอีกสองคนที่อยู่ร่วมห้องร่วมกับตูเตียนในรถ เมสันได้รวมตัวกันเพื่อทดสอบและดูแลกันและกัน เห็นได้ชัดว่าคนที่มาจากห้องเดียวกันเป็นคนน่าเชื่อถือมากที่สุด "ผ้าม้านถูกคลุ่มรถ" เมสันพยายามยกผ้าม้านออก
ความรู้สึกอันตรายเกิดขึ้นในใจของตูเตียน สถานที่ทดสอบ ... นอกกำแพงยักษ์?
...
...
ตูเตียนปิดตาเงียบ ๆ คิดและคำนวณทุกอย่างนับตั้งแต่รถออกจากสนามประมาณ20นาทีที่ ในตอนแรกเขาได้ยินเสียงคนสัญจร แต่เสียงค่อยๆเบาลง หลังจากนั้นไม่นาน ตูเตียนก็ได้ยินเสียงกีบม้าและล้อบนพื้นขรุขะ
ความเงียบนี้ใช้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง รถค่อยๆชะลอตัวและหยุดลง
ตูเตียนค่อยๆเปิดตาของเขา: "เลี้ยวยี่สิบแปดรอบ, หยุดสั้นๆสามครั้ง เส้นทางที่มาควรจะมาจากทางทิศตะวันตกจากโรงเรียน ... ... "
ความคิดของเขาซ้ำไปซ้ำมา รถม้าวิ่งเร็วมากดังนั้นเมื่อรถหันไปทางขวาหรือทางซ้ายจะรู้ได้ชัดเจน ถ้าคริชรู้ดีว่า ตูเตียนทำอะไรเธอจะตะลึง ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำในสิ่งที่เขาทำ หากเด็กๆใส่ใจเพียงพอ อย่างไรก็ตามจากช่วงเวลาที่เด็กๆเข้าสู่รถที่ปิดหน้าต่างและแรงกดดันทางจิตวิทยา ในความเป็นไปได้ที่จะถูกกำจัด มันถูกออกแบบมาเป็นพิเศษเพื่อสร้างแรงกดดันทางจิตวิทยาให้แก่พวกเขา เด็กๆ เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความวิตกกังวลดังนั้นจึงไม่มีใครให้ความสำคัญกับรายละเอียดเล็กๆตามทางเหมือนที่ตูเตียนทำ มันแสดงให้เห็นว่าเขาสงบ
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ความสงบของจิตใจ
ประตูรถถูกเปิดออกตูเตียน รู้ทันทีว่าจุดประสงค์คือไม่ต้องการให้พวกเขารู้ แต่พวกเขาก็มาถึงปลายทางที่วางแผนไว้แล้ว
เด็กๆ รีบลงจากรถม้าอย่างกระตือรือร้น และมองสถานที่ที่พวกเขาต้องอยู่รอดต่อไปอีกสิบวัน มันกลายเป็น ... ... ทะเลทราย!
ทรายปกคลุมทุกที่ที่พวกเขาเห็น เอาชีวิตรอดให้ได้สิบวันในทะเลทราย?
เด็กทุกคนต้องการที่จะคายเลือด
ตูเตียน กระโดดจากรถเพื่อดูทะเลทรายที่ร้อนระยิบระยับไม่มีที่สิ้นสุด เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจลึกๆ แน่นอนว่าเพียง โทบุ กล่าวว่า "ง่าย" ก็ไม่ง่ายแล้ว
"เด็กๆ !" ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์บนใบหน้าของคริสเธอตบมือ เรียกความสนใจของทุกคน "สำหรับสิบวันถัดไปพวกเธอจะต้องอยู่ที่นี่ ถ้าพวกเธอไม่สามารถทนได้แล้ว ก็วาดเครื่องหมาย "X" ลงบนพื้นและพวกเธอจะได้รับการช่วยเหลือ แน่นอนถ้าพวกเธอได้รับการช่วยเหลือก็หมายความว่่าพวกเธอได้ถูกการกำจัด ในทำนองเดียวกันก็หมายความว่าค่าใช้จ่ายของการฝึกอบรมพิเศษ จะถูกเรียกเก็บยังครอบครัวของพวกเธอ ฉันเชื่อว่าพวกเธอรู้ตัวเลขโดยประมาณ ถ้าพวกเธอไม่ต้องการที่จะทำลายบ้านของพวกเธอแล้วทำสิ่งที่พวกเธอต้องทำคืออยู่รอด! "
เธอหยุดชั่วครู่หนึ่งก่อนจะกระพริบตาสองครั้งและพูดว่า "ฉันหวังว่าพวกเธอจะโชคดี นี้น่าจะเป็นการทดสอบครั้งแรกและง่ายที่สุด "จากนั้นเธอก็หันกลับไปกระโดดลงไปบนม้าสีเข้ม สูงสามเมตร ตูเตียนเคยเห็นม้าตัวนี้มาก่อน เป็นเช่นเดียวกับที่เฟอร์นันโดที่ใช้
เห็นได้ชัดว่านี่เป็นสัญญาลักษ์ของคริส ในฐานะนักล่า!
ตูเตียนหลี่ตาของเขาจ้องมองที่คริส ขณะที่เธอขี่ม้าและเดินออกไป ส่วนที่เหลือของรถก็หันไปทางเดียวกัน ก่อนจะค่อยๆหายไปจากสายตา
สำหรับในทะเลทรายขนาดใหญ่ตอนนี้มีเด็กกว่า 300คน
"นี่ ... .. วิธีที่จะอยู่รอด?"
"นี่เอาเรามาฆ้าชัดๆ!"
"ฉันรู้ว่ามันจะไม่ง่าย ... ... "
ความโกรธของเด็กที่ถูก คริชนำรถกลับไป ถูกระบายออกมา
"สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ!" เด็กสูงที่ดูเหมือนจะแข็งแกร่ง ตะโกนออกมาว่า "เราต้องรวมกัน! สิ่งแรกที่ต้องทำคือการหาน้ำ ถ้าเราสามารถหาแหล่งน้ำเราสามารถอยู่รอดได้! "
เด็กคนอื่นๆ ที่ได้ยินคำพูดของเขาไม่บ่น บางคนฟังคำพูดของเขา ในขณะที่อีกสองสามคนเริ่มคิดถึงหนทางที่จะอยู่รอดต่อไปอีกสิบวัน พวกเขาใช้ความรู้ที่พวกเขาได้รับในสามเดือนก่อนหน้านี้ ทุกคนได้เรียนรู้ที่จะไม่ขอให้โทบุ ให้คำแนะนำเพราะทุกครั้งที่พวกเขาเอ่ยปากของพวกเขา โทบุตอบด้วยกำปั้นของเขา มันเป็นรูปแบบของการฝึกอบรม ประเด็นคือการยกระดับบุคคลที่อาจคิดถึงตัวเองในกรณีเช่นนี้
"ดีนไปกับพวกเขากัน" เมสันแนะนำดีน นับตั้งแต่วันแรก เมสันและเด็กคนอื่นๆ ในห้องก็เคยขอคำปรึกษากับตูเตียน ในมุมมองต่อเขา ในห้องของพวกเขาแม้ว่าเมสัน เป็นคนที่มีเสน่ห์มากที่สุดโดยไม่ต้องสงสัย แต่คนที่น่าเชื่อที่สุดคือตูเตียน
"ไม่เราทั้งสี่คนจะอยู่ด้วยกันเพื่อสร้างทีม" ตูเตียนส่ายหัวด้วยความไม่เห็นด้วย
มาสันตกใจ: "ทำไม?"
เด็กอีกสองคนยังรู้สึกสงสัย มันเป็นความจริงที่ว่าถ้าพวกเขารวมกลุ่มกันคนจะเพิ่มขึ้น แม้หลักของหลักสูตรอยู่บนพื้นฐานนี้: ในสภาพแวดล้อมที่อันตราย ทุกคนจะมีโอกาสรอดมันขึ้นถ้ารวมกลุ่มกัน!
พวกเขาไม่ได้ถามตูเตียนในทันที
"ถึงหาน้ำได้ง่ายขึ้น แต่อย่าลืมว่าเราอยู่ในทะเลทรายไม่ใช่ป่าหรือบึง แม้ว่าเราจะหาน้ำได้ง่าย ก็ยากที่จะเพียงพอ และความสามัคคีที่คุณพูดถึงจะสลายตัวออกไปเนื่องจากการกระจายทรัพยากรที่ไม่สม่ำเสมอ "ตูเตียนตอบข้อสงสัย
เมสันและเด็กสองคนอื่นๆ รูสึกตัวทันที
"ไปเถอะเราเสียเวลามากแล้ว" ตูเตียนมองไปรอบๆ แล้วก็พบทิศทางที่จะเดินออกจากสถานที่นี้
