ตอนที่แล้วบทที่ 18 หลี่เสี่ยวไป๋ผู้แปรปรวน 
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 20 โลกแห่งยุทธภพ 

บทที่ 19 กององครักษ์ผู้ยินยอม 


ขณะที่หลี่มู่กล่าวคำพูดเหล่านั้นสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ เขาต้องการรับคนมาเป็นองครักษ์เพิ่มจริงๆโดยไม่คิดจะฆ่าหรือทำลายพลังยุทธ์ของใครเลย

แต่ฉายาดาบปีศาจเขายอมรับมันได้!

ทว่าตอนนี้ทักษะเงินหลบหนีที่แสนไร้ปรานีกำลังกดดันให้เขากลายเป็นจอมมารเต็มตัว!

หลี่มู่มองดูสีหน้าของทุกคนด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน เขาอยากพูดว่า

"ข้าจริงๆ แล้วอยากเป็นคนดี..."

แต่เขารู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะพูดประโยคนั้น!

...

พวกเขาเป็นแค่ NPC!

เขากำลังเล่นเกมที่แพ้ไม่ได้!

พวกเขาแค่ถูกทำลายพลังยุทธ์ แต่ถ้าตัวเขาแพ้ เขาจะไม่มีแม้แต่ชีวิต!

เพื่อนร่วมทางอาจตายได้ แต่ตัวเขาจะต้องรอด!

หลี่มู่รู้ว่านี่เป็นตรรกะแบบโจร แต่สำหรับนักเติมเต็มความฝันพวกเขาต้องมีจิตสำนึกไปทำไมกัน?

หลี่มู่บังคับให้ตัวเองใจแข็งขึ้น

"คนต่อไป!"

"คุณชายหลี่ ขอท่านเมตตาปล่อยข้าไปเถอะ! ข้าจะยอมมอบสมบัติที่สะสมมาหลายสิบปีให้ท่านทั้งหมด ข้ายินดีสาบานต่อฟ้าถ้าข้าออกไปแล้วคิดแก้แค้นขอให้ฟ้าผ่าข้าทั้งตระกูล!" ชายที่ถูกเลือกพูดรัวเร็วอย่างชำนาญราวกับเขาเตรียมคำพูดนี้มานานแล้ว!

เขาเลือกใช้วิธีที่แตกต่างออกไป!

ช่างไร้ยางอาย!

บัดซดมันแย่งคำพูดของข้าไป!

เหล่าผู้ถูกจับกุมที่เหลือกัดฟันแน่นมองเขาด้วยสายตาโกรธแค้น

หลี่มู่ไม่แยแส

"ชื่อของเจ้า?"

ในโลกของ ฤทธิ์มีดสั้น เขาเชื่อมั่นในทักษะของตัวเองเท่านั้น

"คุณชายหลี่ ข้า..." ชายผู้นั้นยังคงพยายามอ้อนวอน แต่ถูกหลี่มู่ขัดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย

"ชื่อของเจ้า?"

ชายผู้นั้นหน้าซีด

"จางถัง"

หลี่มู่จ้องมองเขา

"จางถังข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าจะรับเหรียญทองแดงนี้และเป็นองครักษ์ของข้าเป็นเวลาสามเดือนหรือไม่? คิดให้ดีแล้วตอบมา"

จางถังถอนหายใจหนักๆ

"ข้ายอม!"

หลี่มู่ถามต่อ

"เจ้าทราบเงื่อนไขของการเป็นองครักษ์หรือไม่?"

"ทราบดี"

"เต็มใจหรือไม่?"

จางถังหลับตาแน่น

"เต็มใจ!"

ทักษะเงินหลบหนีสำเร็จ!

เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น!

หลี่มู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างน้อยก็สำเร็จไปหนึ่งคน หากเขาล้มเหลวต่อไปเรื่อยๆและต้องทำลายพลังยุทธ์ของทุกคนเขาคงได้กลายเป็นศัตรูของยุทธภพอย่างแท้จริง!

จ๋าเมิ่งจ้องมองจางถังอย่างดุดันรอรับคำสั่ง

หลังจากทำลายพลังยุทธ์ของสองคนไปแล้ว เขากลับรู้สึกคุ้นเคยและชื่นชอบอำนาจที่เหนือกว่าผู้อื่นนี้

"ยินดีด้วยเจ้าผ่านแล้ว!" หลี่มู่ยิ้มบาง

"รออีกสักครู่ เมื่อคนอื่นๆยอมรับข้อเสนอของข้าหมดแล้ว ข้าจะปล่อยเจ้า!"

ความผิดหวังฉายวาบบนใบหน้าของจ๋าเมิ่ง เขาคลายปากของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยืนข้างคนถัดไปอย่างไม่เต็มใจ

"ข้าผ่านแล้วหรือ?" จางถังลืมตากว้างด้วยความยินดีถึงกับน้ำตาคลอ

"ขอบคุณท่านที่ไว้ชีวิตข้า! ข้ายินดีเป็นองครักษ์ของท่าน แม้ไม่ใช่แค่สามเดือน แต่สามปีก็ไม่มีปัญหา!"

"หืม!" หลี่มู่หัวเราะเบาๆ

"ไม่ต้องถึงขนาดนั้นแค่สามเดือนก็พอ คนต่อไป!"

"ข้าน้อยถังเฉินอี้ ขอยอมเป็นองครักษ์ของคุณชายหลี่ ข้าพร้อมจะติดตามท่านรับใช้จนสุดชีวิต!"

ทักษะเงินหลบหนีสำเร็จ!

หลี่มู่ยิ้ม

"ยินดีด้วย เจ้าผ่าน!"

"ข้าน้อยหลี่เชาลงขอยอมเป็นองครักษ์ของคุณชายหลี่..."

...

หลังจากทำลายพลังยุทธ์ของสองคนแรกไปแล้ว การเซ็นสัญญาก็ดำเนินไปอย่างราบรื่นขึ้นมาก

ทุกคนดูเหมือนจะเข้าใจหัวใจของความสำเร็จ ก่อนพูดอะไรพวกเขาต้องสรรเสริญและแสดงความจงรักภักดีเสียก่อน

ดังนั้นนอกจากเกาลู่ผู้โชคร้ายแล้วก็ไม่มีใครล้มเหลวอีกเลย

หลี่มู่อารมณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ นี่แหละคือรูปแบบปกติของทักษะเงินหลบหนี!

เขาหันไปมองเกาลู่ซึ่งเป็นคนเดียวที่เซ็นสัญญาไม่สำเร็จ

ริมฝีปากของเกาลู่มีคราบเลือดติดอยู่ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังยังคงกัดฟันด่าเหล่าคนในยุทธภพว่า

"พวกขี้ขลาด! ไอ้พวกต่ำช้าไร้ยางอาย!"

หลี่มู่ถอนหายใจเบาๆ บางทีมันอาจไม่ใช่เพราะเงินน้อยเกินไป แต่เป็นเพราะเจ้าหมอนี่มีจิตใจไม่บริสุทธิ์จริงๆ!

เห็นไหม? การยึดมั่นในตนเองเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว

...

เสียงแสดงความภักดีและคำประจบสอพลอทุกคำเหมือนค้อนหนักกระแทกลงบนใจของจ้าวเจิ้งอี้และโย่วหลงเซิง ทำให้หัวใจของพวกเขาจมดิ่งลงเรื่อยๆ

จากทั้งหมด

พวกเขาสองคนเป็นคนที่มีชื่อเสียงมากที่สุด

และเป็นคนที่แพ้ไม่ได้มากที่สุด

หากทุกคนยืนหยัดเป็นหนึ่งเดียวไม่ยอมเป็นองครักษ์ของหลี่เสี่ยวไป๋และสามารถถ่วงเวลาไว้จนกว่าคนอื่นๆจะมาพบเข้าพวกเขาอาจมีโอกาสรอด

แต่ตอนนี้

แต่ละคนกลับยอมแพ้อย่างรวดเร็ว

ทำให้พวกเขาสองคนตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากที่สุด

เจ้าพวกไร้ประโยชน์! จ้าวเจิ้งอี้ด่าทออยู่ในใจ ยิ่งมีคนยอมแพ้มากขึ้นหัวใจของเขาก็ยิ่งร้อนรน

อีกไม่นานก็จะถึงตาเขาแล้ว จะทำอย่างไรดี?

ยอมแพ้?

หรือไม่ยอมแพ้?

หากเขายอมแพ้ ชื่อเสียงจ้าวเจิ้งอี้ผู้ยุติธรรมที่เขาสั่งสมมาทั้งชีวิตก็พังทลาย!

แต่หากเขาไม่ยอมแพ้พลังยุทธ์ที่เขาฝึกฝนมาอย่างหนักหน่วงเป็นเวลาหลายสิบปีก็จะถูกทำลาย!

รักษาชื่อเสียง? หรือรักษาพลังยุทธ์?

ช่างเป็นทางเลือกที่ยากลำบาก!

จ้าวเจิ้งอี้อยากจะหันไปหาโย่วหลงเซิงเพื่อปรึกษากันสักหน่อยหรืออย่างน้อยก็ขอสบตาเพื่อส่งสัญญาณอะไรบางอย่าง แต่ภายใต้การควบคุมของวิชารับดาบ 100% แม้แต่การหันศีรษะไปมองยังทำไม่ได้เลย!

นี่มันวิชาบ้าอะไรกัน! ช่างน่าสะพรึงกลัว!

ก่อนหน้านี้จ้าวเจิ้งอี้ยังกล้าใช้คำพูดปลุกเร้าผู้คนให้ต่อต้าน แต่เมื่อได้เห็นวิธีการอันเหี้ยมโหดของ หลี่มู่แล้วตอนนี้เขากัดริมฝีปากแน่นไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงออกมา!

ในใจของจ้าวเจิ้งอี้มีแต่ความเสียใจอย่างสุดซึ้ง!

หากเขาสามารถย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะไม่มีวันคิดเป็นศัตรูกับหลี่เสี่ยวไป๋

แต่จะรีบเข้าหาและเป็นมิตรกับเขาตั้งแต่แรกแทน!

"โย่วหลงเซิงถึงตาเจ้าแล้ว!" หลี่มู่มองไปยังโย่วหลงเซิงซึ่งกำลังเหงื่อแตกพลั่ก

"เจ้าคิดอย่างไร? จะรับเหรียญทองแดงนี้แล้วเป็นองครักษ์ของข้าเป็นเวลาสามเดือนหรือไม่?"

หลี่มู่ตั้งใจเว้นโย่วหลงเซิงและจ้าวเจิ้งอี้ไว้เป็นสองคนสุดท้าย เพราะการเป็นคนสุดท้ายหมายถึงความกดดันทางจิตใจสูงสุด

ในบรรดาผู้คนที่นี่ทั้งสองมีชื่อเสียงมากที่สุด

อย่างน้อยในนิยายพวกเขามีชื่อเสียงที่เป็นที่รู้จัก

ใครบ้างอยากให้ข้ารับใช้ของตนเป็นเพียงพวกโนเนม? แม้แต่เล่นเกมสามก๊กยังต้องการแม่ทัพมีชื่อเสียงเลย!

นอกจากนี้แม้ว่าคุณธรรมของจ้าวเจิ้งอี้จะเป็นที่ถกเถียงกัน แต่เขาก็ถือเป็นยอดฝีมือระดับหนึ่ง!

โย่วหลงเซิงยังเยาว์วัยจิตใจยังไม่มั่นคงพอ หลังจากที่หลี่มู่ใช้แผนการหลากหลายเขาก็ถูกบดขยี้จนจิตใจพังทลาย

แต่ถึงอย่างนั้น

เขายังคงต้องการรักษาศักดิ์ศรีของเด็กหนุ่มเอาไว้ เขากัดฟันกล่าวว่า

"หนึ่งเหรียญทองแดงไม่ได้ ต้องอย่างน้อยสิบตำลึงเงินถึงจะเหมาะสมกับฐานะของข้า!"

ดีมาก!

นี่เป็นการหาทางลงที่ฉลาด!

หลี่มู่เกือบจะหลุดขำออกมา

"ห้าตำลึง!"

"ตกลง!" โย่วหลงเซิงกลัวว่าหลี่มู่จะเปลี่ยนใจ ทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวจบเขาก็ตอบตกลงในทันที เขาสูดหายใจลึกก่อนจะกล่าวเสียงดัง

"ข้าโย่วหลงเซิงยินดีเป็นองครักษ์ของดาบปีศาจหลี่เสี่ยวไป๋เป็นเวลาสามเดือน ในระหว่างที่รับจ้าง ข้าจะภักดีสุดชีวิต ไม่หักหลัง ไม่ทรยศ หากละเมิดคำสาบาน ขอให้ฟ้าผ่าทันที!"

เพื่อให้ดูจริงใจยิ่งขึ้นโย่วหลงเซิงถึงกับเรียนแบบคนก่อนๆและสาบานอย่างหนักแน่น

เมื่อเสียงแจ้งเตือนในหัวดังขึ้นหลี่มู่พึงพอใจเป็นอย่างมาก

"เยี่ยม ยินดีด้วย เจ้าผ่านแล้ว!"

จ๋าเมิ่งรู้สึกผิดหวังไปชั่วขณะ หลังจากที่ได้เห็นคนแล้วคนเล่ากลายมาเป็นองครักษ์ของหลี่มู่เขาเริ่มหลงระเริงกับอำนาจและรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำลายพลังยุทธ์ของโย่วหลงเซิง

ก่อนหน้านี้เขาไม่มีวันกล้าคิดแบบนี้เลย!

"จ้าวเจิ้งอี้ ตอนนี้เหลือเจ้าเพียงคนเดียว! คิดดีแล้วหรือยัง?" หลี่มู่มองไปที่จ้าวเจิ้งอี้ซึ่งยังคงคุกเข่าอยู่ใต้ดาบชิงเหลียนของเขา จำนวนองครักษ์ที่เพิ่มขึ้นทำให้เขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเป็นอย่างมาก ตอนนี้อารมณ์ของเขากำลังดีเยี่ยม

"คุณชายหลี่โปรดเมตตาอภัยให้ผู้อื่นบ้างเถิด! ข้า...ข้าขอเสนอราคาเดียวกับโย่วหลงเซิง อย่างน้อยต้องห้าตำลึงเงินถึงจะเหมาะสม!" จ้าวเจิ้งอี้พูดติดขัดสองสามครั้งก่อนจะกัดฟันกล่าวคำพูดนั้นออกมาพร้อมกับหลับตาลงอย่างแน่วแน่!

(จบบท)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด