บทที่ 70 การทดสอบของซ่งต้าฟูเหริน

บทที่ 70 การทดสอบของซ่งต้าฟูเหริน

ซ่งต้าฟูเหรินที่ยังคงกังวลใจ เดินตามเข้ามา เมื่อเข้าประตูมาก็เห็นซ่งจื้อหย่วนและหลินชิงกำลังสบตากันอยู่ การก้าวเท้าของเธอชะงักเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อคนอื่นหลีกทางให้ ซ่งต้าฟูเหรินก็มาหาซ่งซือและคารวะพร้อมถามด้วยความห่วงใย “ท่านแม่ การฝังเข็มครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง”

ซ่งซือตอบตรงๆ ว่า “เจ็บมาก พวกเจ้าไม่ต้องเข้ามาหรอก ข้าเจ็บจนต้องฝืนพูดคุยกับพวกเจ้า ทำให้เหนื่อยใจมาก”

ซ่งต้าฟูเหรินทำหน้าจริงจัง “ท่านแม่”

ซ่งจื้อหย่วนลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า “เป็นความผิดของลูกๆ ที่รบกวนท่านแม่ ท่านพักผ่อนเถิด พวกเราจะกลับแล้วกงมามา ช่วยดูแลท่านแม่ให้ดีด้วย”

“ค่ะ ท่านอ๋อง” กงมามาตอบ

ซ่งจื้อหย่วนหันไปมองซ่งต้าฟูเหรินแล้วพูดว่า “เรากลับกันเถอะ”

ซ่งต้าฟูเหรินพยักหน้าตามอย่างเชื่อฟัง ก้าวถอยหลังเล็กน้อยตามสามีออกไป

หลังจากพวกเขาออกไป หลินชิงหันมาหาซ่งซือแล้วกล่าวว่า “ท่านฟูเหริน ข้าจัดเตรียมอ่างน้ำยาสมุนไพรไว้แล้ว ท่านแช่สักหน่อยจะช่วยให้หลับสบายขึ้น”

ซ่งซือพยักหน้าและให้สาวใช้พยุงเธอไปที่ห้องน้ำ

ค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงแมลงและความมืดทึบ

ซ่งต้าฟูเหรินที่เดินเคียงข้างสามีรู้สึกว่าวันนี้เขาเงียบกว่าปกติ

"ท่านพี่ หลังจากที่ท่านแม่ฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยอยากให้เรามาอยู่ใกล้ๆ นางเลย" ซ่งต้าฟูเหรินเริ่มหาเรื่องพูดคุย “แม้แต่กลางวันตอนที่ซื่อหลางไปแสดงความเคารพ นางก็เลือกที่จะหลับแทนที่จะพบหน้า”

ซ่งจื้อหย่วนขมวดคิ้วเล็กน้อย “หลู่หยวนเจิ้งเคยบอกว่าหลังจากอาการป่วยของท่านแม่ นางอาจมีอารมณ์แปรปรวน ดูเหมือนจะไม่ผิดนัก”

ซ่งต้าฟูเหรินตอบ “ข้ากลับรู้สึกว่าท่านแม่ตอนนี้ดูจะเข้าถึงง่ายกว่าเดิม... หรือไม่ก็น่าจะเป็นแบบที่พวกเด็กๆ บอก”

“อืม พวกเด็กๆ มาหาท่านแม่บ่อยๆ คงทำให้นางไม่เหงามากนัก”

ซ่งต้าฟูเหรินเหลือบมองสามีและพูดต่อ “ใช่แล้ว ตอนนี้ยังมีหมอหลินคอยดูแลท่านแม่อย่างใกล้ชิด พอร่างกายท่านแม่ฟื้นดีขึ้น อาจจะกลับไปเยี่ยมบ้านที่อวิ๋หางได้โดยไม่มีปัญหา”

ซ่งจื้อหย่วนมองเธออย่างมีนัย “เจ้าจัดคนไปดูแลหมอหลินให้ดี ถ้าเธอต้องการยาหรืออุปกรณ์อะไร จัดหาให้จากคลังของบ้าน ถ้าไม่มีในคลังก็ให้ไปซื้อจากข้างนอก อย่าหวงเงิน และดูแลเธอให้ดีเหมือนแขกคนสำคัญ”

ซ่งต้าฟูเหรินรู้สึกสะอึกในใจเล็กน้อย สีหน้าเธอแทบจะแสดงออกมา แต่เธอยังคงยิ้มและตอบ “ไม่ต้องห่วงหรอกท่านพี่ หมอหลินคนนี้เป็นที่ชื่นชอบของท่านแม่อยู่แล้ว เราก็ต้องดูแลเธอเหมือนแขกคนสำคัญแน่นอน”

“อืม” ซ่งจื้อหย่วนตอบ

ซ่งต้าฟูเหรินจึงลองทดสอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “น่าเสียดายที่หมอหลินคนนี้ แม้จะมีความสามารถเต็มเปี่ยมและมีหน้าตาที่งดงาม แต่ก็เลือกที่จะเป็นคนโสดไปตลอดชีวิต ถ้าไม่เช่นนั้นคงมีผู้ชายดีๆ มากมายรอคอยให้เธอเลือก”

ซ่งจื้อหย่วนยิ้มเยาะ “ตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องให้ท่านแม่มีสุขภาพแข็งแรง เรื่องอื่นอย่าคิดมากนัก” เขาพูดพร้อมจับมือเธอและบีบเบาๆ “ข้ามีเรื่องต้องทำอีกมาก ไม่ได้ทานข้าวเย็นด้วย ข้าจะไปทานในห้องทำงาน”

ซ่งต้าฟูเหรินหน้าแดงเล็กน้อยและตอบเบาๆ ว่า "เข้าใจแล้ว"

ซ่งจื้อหย่วนยิ้มแล้วเดินออกไปที่ห้องทำงาน

ซ่งต้าฟูเหรินมองตามสามีที่หายไปและจับหน้าอกตัวเอง เธอถอนหายใจเบาๆ คิดในใจว่า "ทำไมยิ่งแก่ ยิ่งคิดมากขึ้น หรือว่าเรากลัวว่าเราจะแก่และหมดเสน่ห์แล้ว?"

เธอแตะที่ใบหน้าตัวเองแล้วนึกถึงใบหน้าขาวใสของหลินชิงอย่างมีความคิด

ในขณะที่ซ่งจื้อหย่วนกลับไปที่ห้องทำงานของเขา เขาเรียกหัวหน้าองครักษ์เงาเข้ามาแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา "จัดให้มีองครักษ์เงาเพิ่มอีกสองคนไปประจำอยู่ที่เรือนท่านแม่ อีกคนให้ไปดูแลที่เรือนของหมอหลิน และหาข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับเธอมาให้ข้า รายงานทุกเรื่องอย่างละเอียด"