กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 115 ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะกลายเป็นประวัติศาสตร์แล้ว
กำราบภพด้วยระบบกลไกสวรรค์ ตอนที่ 115 ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะกลายเป็นประวัติศาสตร์แล้ว
ค่ายกลพิทักษ์บรรพตของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสงสร้างขึ้นโดยจักรพรรดิประกายแสงในอดีต
เป็นค่ายกลระดับจักรพรรดิที่แท้จริง
พลังอันน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก
ภายในค่ายกล
แสงเจ็ดสว่างไสว ปล่อยหมอกแห่งความโกลาหล ปกคลุมทั่วฟ้าดิน
พลังอันยิ่งใหญ่ ทำให้กฎเกณฑ์ปั่นป่วน
ค่ายกลพิทักษ์บรรพตทำงานอย่างเต็มที่
ใครก็ตามที่เข้ามามีแต่ทางตาย!
"โชคดีที่มีแผ่นหยกที่ท่านเจ้าหอมอบให้"
หยางชิวหน้าซีดเผือด เขามองท่านบรรพบุรุษ และแผ่นหยกในมือของท่านบรรพบุรุษ กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพียงแค่รังสีอำนาจของค่ายกลนี้
ก็ทำให้เขาขาสั่นเทา
หากมิใช่เพราะท่านบรรพบุรุษอยู่ข้างกาย
แม้จะมีแผ่นหยก เขาก็ไม่กล้าเข้ามา
ต้องรู้ว่าศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสง ไม่มีวิธีการทำลายค่ายกลพิทักษ์บรรพต การที่พวกเขาสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ เป็นเพราะแผ่นหยกประจำตัวที่สามารถยืนยันตัวตน
เพียงแค่นี้ค่ายกลก็จะไม่ทำร้ายพวกเขา
ส่วนวิธีการเข้าออกค่ายกลอย่างอิสระ
อย่างน้อยก็ต้องเป็นผู้อาวุโสระดับอภิศักดิ์สิทธิ์!
เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ
แม้แต่เมิ่งชิ่งจือก็ยังคงหน้าซีดเผือด
ค่ายกลระดับจักรพรรดิกดทับเขาอย่างมาก
เขาไม่กล้าทำผิดพลาดแม้แต่น้อย หากทำผิดพลาด เขาและหยางชิว ก็จะติดอยู่ในค่ายกลและตกตาย!
การตายในค่ายกลที่เป็นสิ่งที่ตนถนัด แม้แต่สำนักมารเก้าขุมนรก ก็ไม่มีข้ออ้างใด ๆ
หลังจากผ่านไปนาน
ทั้งสองก้าวเท้าหนึ่งก้าว
เบื้องหน้าก็เปลี่ยนไป!
เกาะสวรรค์ ภูเขามายา มากมาย ปรากฏขึ้น
ราวกับภาพวาดหมึก
ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้า
มองไปรอบ ๆ
มีเกาะสวรรค์ วังเทพมากมาย ปกคลุมไปทั่วฟ้าดิน
ปราณวิญญาณหนาแน่นราวกับของเหลว
มองไปรอบ ๆ ราวกับดินแดนเซียน
ตอนนี้
บนท้องฟ้าเหนือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสง มีผู้คนมากมายยืนอยู่ พวกเขาต่างเงยหน้ามองท้องฟ้า สังเกตการณ์การต่อสู้ด้านนอก
ไม่มีใครรู้ว่า
ภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์
กลับมีคนนอกสองคนเข้ามา
หนึ่งในนั้นยังเป็นกึ่งจักรพรรดิ!
"นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสงหรือ"
หยางชิวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม สมกับเป็นดินแดนที่เคยมีมหาจักรพรรดิ บรรยากาศเช่นนี้ สำนักมารเก้าขุมนรกคงไม่มีวันเทียบได้
เขากวาดตามองไปรอบ ๆ
ในระยะสายตา พบรังสีอำนาจมากมาย ที่แข็งแกร่งไม่ด้อยไปกว่าเขา
ดูเหมือนว่า คนเหล่านี้จะเป็นปราชญ์ทั้งหมด!
ยิ่งไปกว่านั้น
ยังมีหนึ่งหรือสองคน ที่แม้แต่เขา ก็ยังไม่อาจมองทะลุ
คงจะเป็นราชันศักดิ์สิทธิ์กระมัง!
"รากฐานที่แข็งแกร่งเช่นนี้ หากนำกลับไป สำนักมารเก้าขุมนรกคงต้องแข็งแกร่งขึ้นอย่างมาก"
หยางชิวเงยหน้าขึ้น มองไปยังขุนเขาเทวาแห่งหนึ่ง
ขุนเขาแห่งนั้น
เปล่งประกายเจิดจ้า ราวกับภูเขามายา ต้นไม้โบราณมากมาย ไหวเอนตามสายลม ปราณวิญญาณหนาแน่น
เพียงแค่ขุนเขาแห่งเดียวก็มีค่ามากมาย
"ไร้สาระ!"
เมิ่งชิ่งจือแค่นเสียงเย็น
เขามองหยางชิวที่ทำท่าทางราวกับไม่เคยพบเจอโลกภายนอกก็รู้สึกโมโหอย่างยิ่ง
เมิ่งชิ่งจือเก็บซ่อนกลิ่นอายทั้งหมด สายตาที่ไร้รูม่านตามองไปรอบ ๆ จิตสำนึกระดับกึ่งจักรพรรดิ ราวกับสายน้ำ แผ่กระจายออกไป ปกคลุมทั่วดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสง
เมื่อไม่พบกลิ่นอายของกึ่งจักรพรรดิ
เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ท่านเจ้าหอไม่หลอกลวงเขา
หลิงเซียวไม่ได้อยู่ที่นี่!
เมื่อหลิงเซียวไม่อยู่
เขาก็ไม่เกรงกลัว
เมิ่งชิ่งจือก้าวเท้าหนึ่งก้าว บรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งทะยานขึ้นฟ้า ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสงสั่นสะเทือน ภูเขามากมายพังทลาย วังเทพมากมายกลายเป็นผุยผงราวกับโลกาวินาศ
เดิมที
ร่างกายของเมิ่งชิ่งจือ ผอมแห้งราวกับหนังหุ้มกระดูก แต่ตอนนี้ กลับสูงใหญ่ขึ้น ปราณวิญญาณมากมายรวมตัวกัน เหนือศีรษะของเขา ปรากฏวังวนขนาดใหญ่
หมุนเวียนอย่างรวดเร็ว
ดูดซับปราณวิญญาณมากมาย
ร่างกายที่แก่ชราค่อย ๆ ยืดกลับมาตัวตรง
ผมสีขาวค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ
ในชั่วพริบตา
ก็กลายเป็นชายวัยกลางคน ยืนตระหง่านอยู่บนท้องฟ้า
"ตู้ม!"
รังสีอำนาจระดับกึ่งจักรพรรดิตกลงมา
ราวกับจอมมารจุติ
"พรวด!"
ผู้คนในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสงนับไม่ถ้วน
กระอักเลือดออกมา ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า
ราวกับเกี๊ยวที่ถูกต้มจนสุก
ผู้ที่ตบะอ่อนแกร่ง
แม้แต่จะส่งเสียงร้อง ก็ยังทำไม่ได้
กลายเป็นสายหมอกสีเลือด
แม้แต่ผู้อาวุโสระดับปราชญ์ก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัว
"กึ่งจักรพรรดิ?"
"นี่คือรังสีอำนาจระดับกึ่งจักรพรรดิ?"
"เกิดอะไรขึ้น ท่านบรรพบุรุษกึ่งจักรพรรดิออกจากด่านบำเพ็ญเพียรแล้วหรือ"
"เหตุใดท่านบรรพบุรุษจึงลงมือกับลูกหลานของตนเอง ขอให้ท่านบรรพบุรุษเมตตา ยุติการลงโทษ"
"เจ้าโง่หรือไร นี่มิใช่กึ่งจักรพรรดิของสำนักเรา นี่คือปราณมาร มิใช่พลังของคัมภีร์ของสำนักเรา"
"อะไรนะ!"
"เหตุใดจึงมีกึ่งจักรพรรดิสายมารทะลวงผ่านค่ายกลพิทักษ์บรรพตเข้ามาในสำนักของพวกเรา"
ตอนนี้ศิษย์ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสง ต่างก็ตกตะลึง
พวกเขามองไปยังเงาร่างบนท้องฟ้า ราวกับจะกลายเป็นนิรันดร์ จมดิ่งลงไปในความหวาดกลัว
"ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสง ยืนหยัดมาเนิ่นนาน ถึงเวลาที่พวกเจ้าจะกลายเป็นประวัติศาสตร์แล้ว"
เมิ่งชิ่งจือกล่าวอย่างแผ่วเบา
ปราณมารปกคลุมทั่วฟ้าดิน รังสีอำนาจของกึ่งจักรพรรดิ ราวกับตัดขาดสายธารแห่งกาลเวลา ทำลายพันธนาการของห้วงมิติ
เปลี่ยนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ประกายแสงกลายเป็นแดนมาร!
