บทที่ 17 ไม่ใช่เรื่องง่ายต่อให้เป็นใครก็ตาม

บทที่ 17 ไม่ใช่เรื่องง่ายต่อให้เป็นใครก็ตาม

คงชา ไม่ใช่คนใจดี ทุกสิ่งที่นางทำให้ โซล ย่อมมีราคาของมัน

คงชา หัวเราะออกมาเบาๆ "เจ้าจะกลัวอะไร? ครั้งที่ไม่ใช่เจ้างั้นหรือที่กินยาเข้าไปอย่างรวดเร็ว?"

ครั้งที่แล้ว โซลเป็นเพียงข้ารับใช้ ที่ไม่สามารถทำสิ่งใดได้เมื่อเผชิญหน้ากับความตาย

แต่ตอนนี้มันยังเหลือเวลาอีก 3 เดือน ก่อนจะถึงการทดสอบแรก

โซล ยังไม่รู้ว่าจะเพิ่มความแข็งแกร่งได้อย่างไร แต่เป็นธรรมดาที่เขาไม่อยากฝากอนาคตไว้กับยาที่ไม่ทราบผลข้างเคียง

"ยานี้จะไม่ส่งผลในช่วงระยะเวลาสั้นๆ แต่ถ้าเจ้าดื่มมันเป็นระยะเวลานาน มันจะเริ่มกลืนกินพลังชีวิตของเจ้า และเมื่อพลังชีวิตของเจ้าหมดลง เจ้าก็จะตาย!"

เสียงของ คงชา เปลี่ยนไป เมื่อการทดลองของนางสำเร็จ นางสามารถรับรางวัลจากการทดลองได้ในทุกๆ 6 เดือน

หลังจากนางพูดจบ นางก็ยกขวดขึ้นเขย่าของเหลวใสในขวดเพื่อล่อลวงโซล

"กลืนกินพลังชีวิตของข้างั้นหรือ" โซลจ้องมองไปที่ขวดยา และถอนหายใจออกมา "ถ้าข้าใช้มันไปนานๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะเป็นพ่อมดที่แท้จริง"

คำพูดของเขาเป็นเรื่องตลกขบขัน "เจ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายงั้นหรือ? แม้แต่ข้า ก็ยังไม่มั่นใจว่าจะเลื่อนขั้นเป็นแม่มดที่แท้จริงได้ด้วยซ้ำ"

แม้ว่าคำพูดของนางจะไม่ได้ระบุอย่างชัดเจน แต่โดยพื้นฐานแล้วมันก็ได้ยืนยันสิ่งที่โซล พูด

"ข้าขอโทษพี่คงชา ข้าคงไม่สามารถกินยานี้ได้" โซลก้มหัวลงเสียงของเขาหนักแน่น

รอยยิ้มของ คงชา หายไป นางลุกขึ้นยืนและมองลงมาที่โซล

ภายในฝาครอบกระจกครึ่งหัวของนาง มีดวงตา 5 6 ลูกปรากฏขึ้น แนบติดกับกระจก มองไปที่โซลอย่างเดือดดาล

แม้ว่าเขาจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง แต่ โซล ยังก็คงรู้สึกกดดันและหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย

หลังจากที่เห็น สีหน้าของโซลที่ซีดเผือด กับ ร่างกายที่สั่นสะท้านของเขา คงชา ก็หัวเราะออกมาเบาๆ และหลับตาลง

"เจ้าคิดว่าระยะเวลา 3 เดือนมันนานไหม ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการ ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า อย่างไรก็ตาม เมื่อเจ้าผิดหวังและมาขอร้องอ้อนวอนข้า เจ้าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่มากขึ้น"

หลังจากพูดจบ คงชา ก็เดินออกจากห้องของโซลไป

หลังจากนั้น ไม่นาน โซลก็เดินไปปิดประตูและยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าของเขา

เหงื่อที่เย็นเยือก เมื่อถูกมือเขาสัมผัส มันก็มารวมกองกันที่ขอบตา

แม้จะหวาดกลัว แต่โซลก็ต้องปฏิเสธคงชา

ก่อนอื่น เขาไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองเป็นหุ่นเชิดของ คงชา ได้ เขาจึงต้องเดิมพันด้วยชีวิตของเขากับความเมตตาของอีกฝ่าย

อย่างที่ 2 ในฐานะที่เขาเป็นผู้เดินทางข้ามเวลารวมกับ สมุดบันทึก เขาไม่พอใจที่จะเป็นเพียงแค่ พ่อมดฝึกหัดระดับ 2

เมื่อได้ก้าวเข้าสู่โลกของพ่อมด แม้จะเพียงช่วงระยะเวลาสั้นๆ มันก็ทำให้โซล รู้ตื่นตาตื่นใจไม่น้อย

"หรือว่าข้าเกิดมาคู่กับโชคร้าย? ทำไมข้าถึงต้องเผชิญหน้ากับอันตรายอยู่เสมอ โลกนี้มันจะอยู่ยากเกินไปแล้ว"

มันมี ซิด ที่เป็นศัตรูอยู่ด้านหน้า มี คงชา ที่คอยชักใยเขาอยู่ด้านหลัง มี มาร์ค ซึ่งไม่รู้ว่าคิดอย่างไรกับเขากันแน่

และยังมีอาจาร์ยแคซ อยู่ด้านบน บราวน์ ข้ารับใช้ผู้เป็นเบี้ยล่าง และยังมี ดยุค เจ้าโง่ที่เกลียดชังเขา

ไม่มีใครดี ต่อเขาในหอคอยพ่อมดนี้เลยงั้นหรือ?

เขาขอใช้ชีวิตอย่างพ่อมดฝึกหัดธรรมดา เรียนรู้อย่างสบายๆ ไม่ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูในทุกย่างก้าวไม่ได้หรือ?

เนื่องจากการเผชิญหน้าเมื่อกี้ มือและเท้าของ โซล ยังคงอ่อนแรง เขาจึงเคลื่อนไหวอย่างเหนื่อยล้าและล้มลงบนเตียง

"เมื่อข้าปฏิเสธคงชาไปแล้ว ข้าคงต้องการหาเพิ่มความแข็งแกร่งด้วยตัวเองในตอนนี้"

โซล ปิดตาเขาด้วยมือซ้าย กระดูกสีขาวที่เย็นเยือกสัมผัสเปลือกตาของเขา

"บ้าเอ้ย! สถานการณ์เลวร้ายที่สุด ก็คือข้าจะไม่สามารถเป็นมนุษย์ได้อีกต่อไป! พรุ่งนี้มีเรียน... นอนได้แล้ว!"

หลังจากครึ่งหลับครึ่งตื่น และฝันร้ายเป็นระยะๆ โซลก็ไม่สามารถพักผ่อนได้อีกเลย

แต่เขายังต้องตื่นแต่เช้า โดยใต้ตาทั้ง 2 ของเขามีรอยคล้ำ และมาพบกับจอร์จ ซึ่งกำลังทำงานอยู่ที่ชั้น 4 ก่อนเข้าเรียน

จอร์จ ตื่นเต้นเป็นอย่างมากเมื่อเห็น โซล เขากำลังทำความสะอาดทางเดินในตอนเช้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้พบอะไรเลย แต่ก็ยังต้องออกมาทำ

ตราบใดที่โซลเห็นคุณค่าในตัวเขา ข้ารับใช้คนอื่นๆ ก็ไม่กล้าที่จะเอาเปรียบเขาได้อีก

"นายท่านขอรับ ท่านมาที่นี่เพื่อรับข้าเป็นข้ารับใช้ส่วนตัวหรือ?" ดวงตาของจอร์จเปล่งประกายออกมา

"ยังไม่ใช่ตอนนี้"

จอร์จที่ยังเด็ก แสดงสีหน้าผิดหวังออกมา แต่เขาก็รีบลุกขึ้น "ข้าเข้าใจแล้วขอรับ จอร์จจะคอยรับใช้ท่านเสมอ"

โซลเข้าเรื่องทันที "ช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เจ้าเห็นบราวน์หรือไม่?"

จอร์จส่ายหัว "พวกเราอยู่ด้วยกันตอนที่เรากำลังพักผ่อน แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาไปไหนเวลากลางคืน"

โซลคือว่าคนที่อยู่เบื้องบราวน์ ยังคงไม่ปรากฏตัว

เขาถามเรื่องอื่นต่อ "ก่อนหน้านี้ หลังจากที่ข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าเห็นชายหนุ่มผมบรอนด์ อายุประมาณ 18 19 มาหาบราวน์บ้างไหม?"

โซล อธิบายรูปลักษณ์ของ ซิด ซึ่งเป็นพ่อมดฝึกหัดระดับ 2

หลังจากที่ได้ยินเช่นนั้น จอร์จก็ตอบสนอง

เมื่อเห็นการแสดงออกของ จอร์จ โซลก็ถามทันที "เจ้าเคยเห็นเขาหรือไม่"

จอร์จ พูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก "นายท่าน ข้าไม่เคยเห็นเขามาหาบราวน์เลยขอรับ ... แต่คนที่ท่านพูดถึงนั้นไม่ใช่ คนที่ทุบตีท่านด้วยหนังสืองั้นหรือ?"

ดวงตาของ โซลเบิกกว้าง

ความทรงจำของเขาก่อนหน้านี้ เลือนลางเขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนสังหารเจ้าของร่างเดิม หลังจากที่จอร์จเตือนความจำเขา จู่ๆ ก็มีภาพปรากฏขึ้นในหัวของเขา

ความกลัวที่ถูกปิดผลึกเอาไว้ได้ระเบิดออกมาในทันที

มันเป็นห้องขนาดใหญ่ที่มีแสงเทียนสว่างไสว ดูน่าสะพรึงกลัว

มีชั้นหนังสือสูงตระหง่านเป็นแถว

เขาเป็นชายหนุ่มผมบรอนด์ที่มีสีหน้าแปลกประหลาด คอยดึงหนังสือบนชั้นออกมา แล้วนำกับเข้าไปใหม่

พร้อมกับเสียงที่แผ่วเบาเกี่ยวกับ "สมุดบันทึก..."

สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเมื่อหวนนึกถึง

มันเป็นสมุดปกแข็งที่ถูกโยนออกมา มีความหนาพอๆ กับฝ่ามือ

เขาเกิดอาการปวดหัวอย่างรุนแรง

จากนั้นทุกอย่างก็ดำมืด....

ร่างกายของ โซล สั่นสะท้านด้วยความตกตะลึง

สิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึง มันไม่ใช่เรื่องที่ ซิด เป็นคนสังหารตัวเขาคนก่อน แต่เป็น สมุดบันทึกเล่มนั้น

มันคือสมุดปกแข็ง ที่ลอยอยู่เหลือไหล่ซ้ายของเขา!

โซลคิดว่า สมุดเล่ม เป็นส่วนหนึ่ง ที่ทำให้เขาเดินทางข้ามเวลา

ไม่คาดคิดว่า สมุดบันทึกเล่มจะทำให้เขาเดินทางมายังโลกใบใหม่

เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปยังไหล่ซ้ายของเขา

จากนั้นเขานึกถึงคำว่า สมุดบันทึก ที่เขาได้ยินจาก ซิด มันเป็นสมุดเล่มเดียวกับสมุดปกแข็งที่มีข้อความปรากฏขึ้น...

ซิด กำลังมองหาสมุดบันทึกเล่มนี้ ที่เขาใช้สังหารโซล โดยไม่ได้ตั้งใจงั้นหรือ?

ฮ่า ฮ่า ฮ่า! โซลหัวเราะออกมา

เขาไม่รู้ว่า ซิด รู้เรื่องนี้ หรือไม่?

หากอีกฝ่ายพบว่าสมุดปกแข็ง เล่มนี้คือสิ่งที่เขากำลังตามหา มันก็คงเป็นเหตุผลที่โซลได้เผชิญหน้ากับความตายหลายครั้ง ในทุกวันนี้

โซล ไม่รู้ว่าจะแยกจากสมุดปกแข็งอย่างไร เขาอาจจะไม่สามารถแยกจากมันได้

"ทางเลือกเดียวของข้าคือ สู้จนกว่าจะตาย!" เขาครุ่นคิดกับตัวเอง เขาไม่รู้สึกกลัวอีกต่อไป

เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นจอร์จที่มองเขาด้วยความไม่สบายใจ "เอาละ เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะพาเจ้าออกมาเมื่อตั้งหลักได้แล้ว"

ในตอนนั้น จอร์จมีความสุขอย่างมาก ราวกับชีวิตของเขาได้ยืดออกไปอีกหลายปี

หลังจากบอกลา จอร์จผู้ร่าเริงแล้ว โซลก็ไปทักทายพ่อบ้าน

อีกฝ่ายปฏิบัติต่อเขาด้วยความเคารพ เมื่อพบเขาและสัญญาว่าจะจัดให้จอร์จได้รับงานที่ไม่อันตราย

หลังจากนั้น โซลก็รีบเก็บของและมุ่งหน้าไปยังหอคอยตะวันออก

ชั้นเรียนแรกของวันนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ ความรู้พื้นฐาน

โซล มาสาย แต่เคลี ได้จองที่นั่งไว้ให้เขาแล้ว

"ในที่สุด เจ้าก็มา ถ้าเจ้าไม่มา ข้าคงคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจ้าซะอีก" เคลี จับคางของนาง "แม้ว่าข้าจะคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม"

"ใช่แล้ว จะมีใครโชคร้ายกว่าข้าอีกกัน?"

"โชคร้ายกว่าเจ้างั้นหรือ?"

เคลีเอ๋ย ถาม แต่โซลไม่ได้ตอบกลับ

"เจ้าบ้าไปแล้ว" เคลี เห็นว่า โซลไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเหมือนกับคนอื่นๆ "ทำไมเจ้าถึงไม่หวาดกลัวซักนิด"

"ข้าเคยเจอเรื่องสยองกว่านี้มาแล้ว แต่ข้าไม่คิดว่าเพียงแค่วันเดียวจะมีคนเป็นบ้าหรอกนะ" โซลบอกกับนาง