ราชาอันเดดแห่งพระราชวังอันมืดมิด บทที่ 2 (5/5) : ทดสอบ
เจ้านายพูดกับผมด้วยความข้องใจ ขณะที่ผมกำลังก้มหน้าลง ไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะใช้มีดพร้าฟาดฟันเลยด้วยซ้ำ
คำสั่งของเจ้านายสั่นสะท้านอยู่ในสมองของผม
“เป็นอะไรไป? นี่คือคำสั่งของข้า ‘จงทุ่มสุดตัวเพื่อการต่อสู้แล้วฆ่าเจ้านั่นทิ้งซะ’”
ขาของผมกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง เมื่อหมีพุ่งเข้ามาตรงหน้าผม
ร่างกายของผมเคลื่อนไหวได้เอง ผมละทิ้งความกลัวและความลังเลใจทั้งหมด ทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ชมที่ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
ทันทีที่หมีพุ่งเข้ามาโจมตี ผมก็ยกมือที่ถือมีดพร้าขึ้นแล้วเหวี่ยงลงไปเพื่อสกัดกั้น
ใบมีดแทงลึกเข้าไปในขาซ้ายของหมี เมื่อมันเฉือนลงไปถึงเนื้อ ผมก็รู้สึกได้ถึงกระดูกที่กระทบเข้ากับแขนของตนเอง หมีคำรามเสียงดังลั่น ก่อนที่จะพุ่งเข้ามาหาผมอีกครั้ง
ความตื่นตระหนกวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายของผม ผมได้ยินเสียงบางอย่างดังขึ้นภายในร่างกายของตนเอง เสียงอันตรายที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ทว่ามือของผมกลับจับมีดพร้าไม่ยอมปล่อย แน่นอนว่ามันเป็นเพราะผมไม่รู้สึกเจ็บปวด
ผมขยับศรีษะของตนเอง โน้มตัวไปข้างหน้าแล้วกัดเข้าที่หูของหมีพร้อมกับกรีดร้องเสียงดัง
กลิ่นอันน่าสะพรึงกลัวของสัตว์ร้ายเล็ดลอดเข้ามาทางจมูกของผม ทั้งความรู้สึกของเนื้อแข็งๆ ทั้วขนที่ติดฟันต่างก็ทำให้ผมรู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง
เสียงที่น่าขยะแขยงดังมาจากกรามของผม หมีส่ายหัวไปมาพลางโบกมือมาทางผม หูที่ถูกกัดส่วนหนึ่งจึงหลุดออกมาจากปาก
อาการคลื่นไส้และกลิ่นกำลังค่อยๆ หายไปในไม่ช้า
ชั่วขณะนั้น ผมก็ได้กลายเป็น “สัตว์ประหลาด” ที่ใครๆ ต่างก็ต้องหันหน้าหนี
มือซ้ายของผมจิ้มไปที่ตาข้างขวาของหมีอย่างเต็มแรง มันซวนเซจนถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนที่ผมจะสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่อ่อนนุ่มซึ่งถูกทะลวงด้วยปลายนิ้ว ขาหน้าซ้ายของมันก็พุ่งเข้าที่แขนข้างซ้ายซึ่งเหยียดออกจนสุดของผม
ผมได้ยินเสียงกระดูกหัก กระดูกที่หักยื่นออกมาจากแขนข้างซ้ายของผม ปลายนิ้วที่ยื่นออกมาอย่างสุดกำลังก็หักเช่นกัน ทว่า ผมกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด
พลังของหมีนั้นแข็งแกร่ง มันแข็งแกร่งกว่าผมมาก ผมเป็นเพียงคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอของมันเท่านั้น แม้ผมจะถนัดในการใช้มือ แต่ผมก็ไม่สามารถเอาชนะมันได้เลย
ทว่า คำสั่งของเจ้านายนั้นมีพลังมากยิ่งกว่าเสียอีก
แม้แต่สัตว์อสูรที่โจมตีมนุษย์ก็ยังรู้สึกเจ็บปวดได้ แต่ผมไม่มีความรู้สึกนั้น มือขวาของผมดึงมีดพร้าที่ติดอยู่ครึ่งหนึ่งออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงฉานสาดกระเซ็น ก่อนที่หมีจะส่งเสียงคำรามดังลั่น
การมองเห็นของผมไม่มั่นคงนัก อาจเป็นเพราะกระดูกสันหลังของผมก็หักด้วยเช่นกัน แต่เรื่องพวกนี้ไม่ได้สร้างความกังวลใจแก่ผมมากมายนัก ผมยกมีดพร้าขึ้นแล้วฟาดมันลงบนคอหนาๆ ของหมีด้วยแรงทั้งหมดที่มี ตามคำสั่งของเจ้านาย
