บทที่ 44 ท้าประลอง

บทที่ 44 ท้าประลอง

มุมปากของหวงซิ่วซิ่วยกขึ้นเล็กน้อย เธอก็มีความมั่นใจแบบเดียวกัน

"สรุปก็คือ เมื่อไหร่ที่พี่ต้องการให้ฉันไปซ้อมฉู่เฉิน บอกได้เลย"

หวงหยู่ไห่พยักหน้า ดวงตาหรี่ลงอย่างเย็นชา "อีกสองวัน งานเชิดสิงโตก็จะเริ่มขึ้นแล้ว วันนั้น ผู้อาวุโสในสำนักของฉันก็จะมา"

หวงหยู่ไห่นึกถึง 'คำอวยพร' ในงานเทศกาลเชิดสิงโต ซึ่งถูกคุณปู่เลือกไว้แล้ว เป็นตัวอักษรของฉู่เฉิน

"ตอนที่ประกาศคำอวยพร คงเป็นช่วงเวลาที่ฉู่เฉินรุ่งโรจน์ที่สุด" สายตาของหวงหยู่ไห่ยิ่งเย็นชาขึ้น "แต่มันจะเป็นช่วงเวลาที่เขาร่วงลงอย่างหนัก และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกด้วย"

ตึกจินทาน ชั้นยี่สิบเอ็ด

ฉู่เฉินมองไปไกลๆ ธงสีสันสดใสปลิวไสว

"นั่นคือเมืองจินทานสินะ เวทีก็สร้างเสร็จแล้ว" ฉู่เฉินพูด

ซ่งเหยียนมองไปไกลๆ รูม่านตาหดเล็กน้อย สีหน้ากังวล แม้ว่าระยะทางจะไกล มองไม่ค่อยชัด แต่เวทีแย่งชิงที่จัตุรัส สูงมาก

"ความสูงของเวทีแย่งชิงนั้น อย่างน้อยก็เกินสิบเมตร" ริมฝีปากของซ่งเหยียนสั่นเล็กน้อย "การแข่งขันในตอนนั้นต้องดุเดือดมากแน่ ๆ"

"ตกลงได้แล้วเหรอ" ฉู่เฉินถาม

ซ่งเหยียนพยักหน้า "แค่คุยรายละเอียดกับผู้จัดการหวงก็พอแล้ว"

สีหน้าของซ่งเหยียนยังคงมีคำถาม เธอมองหน้าฉู่เฉิน

ไม่เข้าใจเลย ฉู่เฉินบอกว่าตบคุณชายหวง ทำไมคุณชายคนนั้นถึงยังช่วยเขา

หรือว่า… ยืมพลังของศัตรู เพื่อโจมตีศัตรูอีกคน?

….

บริษัทยาเฉียน

สำนักงานของเฉียนปู้เช่า ควันบุหรี่ลอยฟุ้ง

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาที่สำนักงาน พวกเขาก็ไม่พูดอะไร

เฉียนปู้เช่าคิดว่าแค่ช่วยหรงตงเล็กน้อย ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกตบหน้าและเตะหนึ่งที สุดท้ายก็ไม่กล้าทำอะไร ถึงกับรีบหนีมา

คุณชายตระกูลหวง ฐานะเช่นนี้ กดทับทั้งสองคน

ประตูสำนักงานถูกผลักเปิด

ผู้จัดการหวงเดินเข้ามา

หรงตงดับบุหรี่ ยืนขึ้น "ผู้จัดการหวง ไอ้โง่ฉู่เฉิน รู้จักคุณชายหยู่ไห่ได้ยังไง?"

"ฉันก็เกือบจะถูกเขาหลอกแล้ว" ผู้จัดการหวงหัวเราะเยาะ มองหรงตง "เมื่อกี้คุณชายหยู่ไห่โทรมาหาฉันอีกครั้ง บอกว่างานเปิดตัวเมืองจินทานใกล้เข้ามาแล้ว เขาไม่อยากมีเรื่อง ถ้าฉู่เฉินมีอะไรนอกตึกจินทาน เขาจะไม่สนใจ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหรงตงก็เป็นประกาย มีความโหดเหี้ยม "ผู้จัดการหวง ฉันรู้แล้วว่าต้องทำยังไง!"

เฉียนปู้เช่าที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนขึ้น "ฝ่ามือหนึ่งที เท้าหนึ่งที ฉันจะหักมือหักเท้าของมัน"

"ให้ผมจัดการเอง" หรงตงพูด "พี่เช่า วันนี้ผมคิดไม่รอบคอบ"

เฉียนปู้เช่าพยักหน้า "ฉันจะรอดู"

ในขณะเดียวกัน เฉียนปู้เช่าก็ยิ้มเยาะ "ตระกูลซ่งช่างไร้เดียงสา คิดว่าพึ่งพาตระกูลเซี่ย พวกเขาก็สามารถเปิดตลาดยาในเมืองฉานได้งั้นเหรอ? หลายปีมานี้ แม้ว่าตระกูลเซี่ยจะเป็นเจ้าพ่อในอุตสาหกรรมยาของเมืองหยาง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถเข้ามาในเมืองฉานได้ นี่ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นแล้วว่า เค้กของเมืองฉาน พวกเขาแบ่งไปไม่ได้ ตอนนี้ยังกล้าทำอะไรไม่รู้จักประมาณตนอีก"

หรงตงโทรศัพท์ มุมปากยกขึ้นอย่างเย็นชา "ครั้งนี้ ฉันจะรอดูว่าฉู่เฉินจะหนียังไง?"

สิบกว่านาทีต่อมา

ซ่งเหยียนขับรถออกจากลานจอดรถของตึกจินทานอย่างช้าๆ

ฉู่เฉินมองกระจกหลัง "ภรรยาจ๋า ดูเหมือนว่าเราจะถูกตามอีกแล้ว"

สีหน้าของซ่งเหยียนเปลี่ยนไป "ใคร"

"คนที่ยังไม่ยอมแพ้" ฉู่เฉินพูดอย่างใจเย็น "มีหลายคัน ดูเหมือนว่าจะหนีไม่พ้นแล้ว"

ซ่งเหยียนหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา "ฉันให้เสี่ยวชิวมารับ"

"ไม่ทันแล้ว" ฉู่เฉินพูด "คุณขับตามเส้นทางที่ผมบอกนะ"

ซ่งเหยียนตกตะลึง มองฉู่เฉินทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เหยียบคันเร่ง

รถด้านหลังตามมาอย่างรวดเร็ว

"เลี้ยวซ้าย"

ทันใดนั้นฉู่เฉินก็พูดขึ้นมา

ซ่งเหยียนทำตามคำพูดของฉู่เฉิน

รถแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่บนถนนมีรถไม่น้อย ซ่งเหยียนไม่สามารถเร่งความเร็วได้เร็วขึ้น และเธอก็เห็นอย่างชัดเจนว่ารถด้านหลังตามมา ไม่สามารถสลัดออกได้

"ทำยังไงดี? ฉู่เฉิน ไม่งั้นเราขึ้นทางด่วน แล้วไปทางหลวงเลย" ซ่งเหยียนเสนอ

"ไม่ต้องรีบ คุณฟังผมนะ ... ทางแยกข้างหน้าเลี้ยวขวา" ฉู่เฉินมองไปด้านหลัง "คนพวกนี้ด้านหลัง น่าจะเป็นคนของโรงฝึกมวยหรงเหยาสินะ?"

ซ่งเหยียนฟังคำสั่งของฉู่เฉิน แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเรื่อย ๆ

เธอเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของฉู่เฉิน ซ่งเหยียนรู้สึกมึนหัว "นาย ... กำลังเปิดแผนที่นำทาง?"

เดิมทีเธอคิดว่าฉู่เฉินกำลังวิเคราะห์เส้นทางหลบหนีอย่างใจเย็น เพื่อหลบหนีการไล่ล่า

ไม่คิดว่าเขาจะเปิดแผนที่นำทาง!

"แน่นอน" ฉู่เฉินพูดอย่างใจเย็น "ข้างหน้าสามร้อยเมตรเลี้ยวขวา กรุณาใช้เลนเฉพาะเลี้ยวขวา"

ซ่งเหยียน "..."

ไม่สามารถสลัดการไล่ล่าด้านหลังออกได้ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ตั้งใจจะชนเลย กลับตามมาอย่างช้าๆ

"ข้างหน้าห้าร้อยเมตร ใกล้ถึงจุดหมายแล้ว" ฉู่เฉินเก็บโทรศัพท์มือถือ มองรถในกระจกหลัง "ไม่แปลกใจเลยที่มากันเร็วขนาดนี้ ใกล้มากด้วย"

"ข้างหน้าห้าร้อยเมตร ... ที่นั่นคือที่ไหน?" ซ่งเหยียนรู้สึกอยากจะร้องไห้ เธอมีความทรงจำเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้เล็กน้อย แต่ก็จำไม่ได้ในทันที

"คนพวกนั้นด้านหลังไม่ใช่คนของโรงฝึกมวยหรงเหยาเหรอ? ฉันจะพาพวกเขากลับบ้าน" ฉู่เฉินยิ้ม

ดวงตาของซ่งเหยียนเบิกกว้างทันที

ใบหน้าสวยๆ ซีดเซียว ขาสองข้างอ่อนแรงโดยไม่รู้ตัว

เธอรู้อะไรบางอย่าง

ข้างหน้า คือโรงฝึกมวยหรงเหยา!

แม้ว่าเธอจะไม่เคยไป แต่เธอเคยผ่านที่นี่

ฉู่เฉินรู้อยู่แล้วว่าคนของโรงฝึกมวยหรงเหยาเป็นคนตามล่าเขา แต่เขายังไปที่รังของอีกฝ่าย

นี่ไม่ใช่การเดินหน้าเข้าไปหาความตายเหรอ?

ไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายยิ่งตามยิ่งไม่รีบ

ซ่งเหยียนอยากจะร้องไห้

"ฉู่เฉิน นายบ้าไปแล้วเหรอ!" รถของซ่งเหยียนจอดอยู่ที่หน้าโรงฝึกมวยหรงเหยา เธอต้องจอด ด้านหน้ามีรถอีกคันจอดขวางทางเธอไว้

"นายจะทำอะไร?" ซ่งเหยียนอดถามไม่ได้

ดวงตาของฉู่เฉินเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ยิ้มอย่างมั่นใจ "ท้าประลอง"

ฉู่เฉินเปิดประตูลงจากรถ

ในเวลานี้ รถหลายคันที่ตามฉู่เฉินมาจอดอยู่ข้างถนน ประตูรถเปิดออก ทีละคน คนของโรงฝึกมวยหรงเหยาเดินออกมา จ้องมองฉู่เฉิน

เหมือนเสือดุร้าย จ้องมองลูกแกะตัวน้อย

ในรถคันหนึ่ง หรงตงลงจากรถ จ้องมองฉู่เฉินอย่างเย็นชา หัวเราะเยาะ "ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงสำนวนแปดคำ หนีตายไม่เลือกทาง หิวจัดไม่เลือกอาหาร เมื่อกี้นายแสดงให้เห็นสี่คำแรกอย่างชัดเจนแล้ว งั้นลองให้ฉันดูหน่อยว่า หิวจัดไม่เลือกอาหาร เป็นยังไง"

หรงตงชี้ไปที่ถังขยะข้างถนน "นายกินของในนี้ให้หมดทุกอย่างที่กินได้ วันนี้ฉันรับรองว่านายจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างปลอดภัย"

มีคนมามุงดูจำนวนมาก

ซ่งเหยียนลงจากรถ ยืนอยู่ข้างๆ ฉู่เฉินอย่างกังวล

ฉู่เฉินเงยหน้าขึ้น มองตัวอักษรสี่ตัว 'โรงฝึกมวยหรงเหยา(หรงเหยาฉวนกวน)' ทันใดนั้นก็ก้าวเข้าไป

"ใครบอกหน่อย ขั้นตอนการท้าประลองเป็นยังไง?"