บทที่ 345 นี่คือโชคชะตา
ลู่เจ๋อไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ทุกคนก็เงียบไป จากนั้นเขาก็เห็นหนานกงจิงหันกลับมายิ้มอย่างสดใสให้เขา แต่มือของเธอกำหมัดแน่น เธอพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ๋อ เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ? ฉันได้ยินไม่ชัดเจนเท่าไหร่ พูดอีกทีสิ?" ลู่เจ๋อ: “!!!” ลู่เจ๋อเหงื่อแตกพลั่กทันที เขาเพิ่งพูดอะไรบางอย่างที่เขาไม่ควรพูดออกไปเหรอ?...
