ตอนที่ 160

ตอนที่ 160

“ข้าไม่มีชื่อ” ชายหนุ่มส่ายหัวแล้วตอบ “แต่พวกเจ้าสามารถบอกชื่อให้ข้ารู้ได้นะ”

 “เจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน” เสี่ยวกุ้ยจื่อยังคงถามต่อไป

“ข้าไม่มีบ้าน แต่ตอนนี้ข้ากำลังทำสิ่งที่ยอดเยี่ยมอย่างมากอยู่” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม

 “ทำอะไรรึ?” เสี่ยวกุ้ยจื่อถามอย่างสงสัย

“ข้าบอกเจ้าแล้วเจ้าอย่าบอกคนอื่นนา” ชายหนุ่มยิ้มอย่างจริงใจแล้วกระซิบว่า “จริงๆ แล้ว โลกที่เราอาศัยอยู่ตอนนี้มันกลมเหมือนส้มเลย”

“กลมอะไร โลกเรามันไม่มีจุดสิ้นสุดต่างหาก  ” เสี่ยวกุ้ยจื่อแย้ง

เต๋าซุน เหลือบมองที่ เสี่ยวกุ้ยจื่อแล้วจึงมองไปที่ชายหนุ่ม

 อันที่จริง ผู้คนได้สำรวจว่าโลกนี้เป็นอย่างไรมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว

 แม้กระทั่งจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่หลายองค์ก็ยังเคยพิสูจน์เรื่องนี้ แต่ที่มีชื่อเสียงที่สุดคือจักรพรรดิเทพบาทา

 เขาหายตัวไปหลังจากแบกรับชะตากรรม ทิ้งไว้เพียงประโยคเดียวก่อนที่จะจากไป "ข้าจะใช้เท้าของข้าก้าวผ่านภูเขาและสายน้ำ   "

 จักรพรรดิเทพบาทามุ่งออกเดินทางในยังทิศทางเดียว หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็มาถึงจุดสิ้นสุดของทิศตะวันออกซึ่งเป็นจุดสิ้นสุดของโลกที่นี่

 คำกล่าวเกี่ยวกับโลกว่าโลกนั้นไม่มีจุดสิ้นสุดก็ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์

อย่างไรก็ตาม ที่นั่น จักรพรรดิเทพบาทาถูกหยุดไว้ด้วยม่านพลัง  ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีการใด แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ หรือจะโจมตีด้วยอาวุธจักรพรรดิอย่างสุดกำลัง เขาก็ไม่อาจทำอะไรกับม่านพลังนั้นได้เลย

 หลังจากนั้น จักรพรรดิเทพบาทาก็กลับมายังนิกายเมฆาศักดิ์สิทธิ์  และเขียนประโยคในตอนท้ายของบันทึกการเดินทางข้ามทวีปของเขาว่า "เราอาศัยอยู่ในกรง"

หลังจากที่จักรพรรดิบาทาขึ้นครองบัลลังก์ บันทึกที่เขาทิ้งไว้ก็ถูกเก็บไว้โดยนิกาย นอกจากผู้อาวุโสบางคน และศิษย์ไม่กี่คนแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีกเลย

 จึงไม่แปลกที่ผู้คนจำนวนมากในทวีป A จะเชื่อว่าโลกไม่มีสิ้นสุด

　　…………

“ทำไมเจ้าถึงบอกว่าโลกกลม” เสี่ยวกุ้ยจื่อมองชายหนุ่มแล้วถาม

“ขอบฟ้านั้นโค้ง เมื่อเห็นใบเรือมาจากระดับน้ำทะเล สิ่งแรกที่เราเห็นคือเสากระโดง แล้วจึงเห็นตัวเรือ” ชายหนุ่มอธิบายด้วยรอยยิ้ม

เวลาย้อนกลับไปนานและมีตำนานว่ายักษ์ถูกกำจัดจนหมดสิ้นในยุครกร้าง

 ว่ากันว่าพวกเขาต่อสู้กับการดำรงอยู่บางอย่างในทวีป A จากนั้นพวกเขาก็ถูกทำลายทั้งหมด

 หลังจากสิ้นสุดยุครกร้าง ยุคของจักรพรรดิก็ผ่านไปเป็นเวลานาน

จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ๆ ก็มียักษ์ตัวหนึ่งตื่นขึ้นมาจากโลก ตั้งแต่วันที่เขารู้ตัว เขาก็อยู่เพียงลำพัง

 เขาไม่มีญาติและไม่มีชื่อ

 เขาเริ่มพยายามเข้าใจโลก จากนั้นเขาก็ค้นพบว่าขนาดของเขาใหญ่กว่ามนุษย์ปกติหลายร้อยเท่า และเขาก็เป็นมนุษย์ประหลาด

เขาอาศัยอยู่ในป่าบนภูเขาอันห่างไกล นอกเหนือจากการฝึกฝนทุกวัน เขาก็เล่นกับสัตว์ป่าในป่าเท่านั้น

 จนกระทั่งวันหนึ่ง ยักษ์มองดูท้องฟ้า และมีแสงแดดอ่อนๆ ส่องลงมาจากขอบฟ้า

จู่ๆ ยักษ์ก็มีความตั้งใจ จู่ๆ เขาก็อยากจะสำรวจโลกและดูว่าเราอาศัยอยู่ในโลกแบบไหน

　　…………

“เชื่อหรือไม่ว่าข้าเริ่มต้นจากภูเขาแสนลูกและเริ่มเดินไปยังทิศทางเดียว   วันหนึ่งข้าก็ได้เดินวนรอบโลกและกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง ” ชายหนุ่มกล่าว

เมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด เสี่ยวกุ้ยจื่อ ก็พูดไม่ออก เขาหยุดครู่หนึ่งแล้วตอบว่า: "นี่เรามาพูดคุยเรื่องโลกกลมกันได้ยังไงเนี่ย?

ข้าว่าเจ้าเอาเวลาไปฝึกฝนเพิ่มดีกว่า หากไม่ใช่เพราะครั้งนี้พวกเราอยู่ด้วยล่ะก็ เจ้าคงถูกจับและถูกพรากแก่นชีวิตไปแล้ว   "

“ไม่ ยังไงข้าก็พิสูจน์ว่าโลกมันกลม เจ้าอยากเข้าร่วมกับข้าไหม  ?” ชายหนุ่มถาม

“เราไม่สนใจเรื่องพวกนั้น แต่ข้าเชื่อในทฤษฎีของเจ้านะ” เต๋าซุนส่ายหัวและตอบ

“ถ้างั้นข้าก็คงต้องไปก่อนล่ะ หวังว่าสักวันหนึ่งเราจะได้พบกันอีก” ชายหนุ่มยิ้ม

จากนั้นร่างของเขาก็ใหญ่ขึ้นร้อยเท่าอีกครั้ง และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าห่างออกไปเกือบร้อยเมตรพร้อมกับเสียงดังก้อง

เสี่ยวกุ้ยจื่อส่ายหัวและยิ้ม มองที่ชีเชียนซูแล้วถามว่า: "พี่ใหญ่ เราเอาไงกับนางดี   "

“พานางไปยังทวีปตะวันออกด้วย” เต๋าซุนตอบ

ในการต่อสู้เมื่อครู่นี้ ผู้คนของเผ่าเสือได้กระจัดกระจายไปราวกับนกแตกรังแล้ว พวกเขาหนีเข้าไปในภูเขาและป่าโดยรอบ โดยไม่มีร่องรอยของใครเลย

เต๋าซุน และ เสี่ยวกุ้ยจื่อ พักอยู่ที่เดิมเป็นเวลาครึ่งคืน เมื่อท้องฟ้าสว่างขึ้นเล็กน้อยในวันรุ่งขึ้น พวกเขาก็ขี่ เสือฟ้ามืด และเอารถม้าไปด้วย

เต๋าซุนขี่เสือฟ้ามืด ขณะที่เสี่ยวกุ้ยจื่อขี่ม้ามังกรเขียว

ชีเชียนซูถูกมัดไว้กับม้าบินที่นางนั่งมาก่อนหน้านี้ และปลายอีกด้านของม้าบินก็ถูกมัดไว้ที่คอของเสือฟ้ามืด

“ปล่อยข้าได้หรือไม่ ข้าสัญญาว่าจะไม่หนี หรือต่อให้ข้าอยากทำก็คงหนีเจ้าไม่พ้นอยู่ดี ” ชีเชียนซู พูดกับเต๋าซุน

“เหตุใดเชลยจึงมีความต้องการมากมายนัก เมื่อเราไปถึงทวีปตะวันออก ถ้าตัวเจ้าไม่สามารถหาแลกกับของรางวัลดีๆได้  ตอนนั้นเจ้าก็คงไม่รอดแล้ว” เสี่ยวกุ้ยจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ภูเขานั้นคดเคี้ยวยาวและซับซ้อน มันสูงชันมาก แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาย้อมเชิงเขาเป็นสีทอง เมื่อมองลงมาจากท้องฟ้าทิวเขาทั้งหมดจะดูเหมือนมังกรทองที่หมุนวน

  …………

 แม่น้ำสายยาว

ท้องฟ้าพลบค่ำ

ดาบคมเขียวสามฟุต

　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　　 　　　　　

 ข้าร้องเพลงและก้าวเดินต่อ

 พร้อมดาบจากสวรรค์

ชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้าอ่อน สะพายดาบยาวสีน้ำเงินไว้บนหลัง เดินสบาย ๆ ไปตามภูเขา มีน้ำเต้าห้อยอยู่ที่เอว และกำลังฮัมเพลงหรือบทเพลง

เสือฟ้ามืดกำลังควบมาจากระยะไกล ชายหนุ่มหยุดและมองดู เต๋าซุน และกลุ่มของเขาด้วยความสนใจ จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ข้าอยู่ในภูเขาแสนลูกมานานกว่าสิบวันแล้ว และนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ข้าได้พบผู้คน”

เต๋าซุน มองไปยังชุดของชายหนุ่ม และทันใดนั้นก็นึกถึงบุคคลหนึ่งในใจ ซึ่งเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในชีวิตก่อนของเขา

“สาวน้อย โปรดอย่ามองข้าด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เช่นนั้น” ชายหนุ่มมองไปที่ ชีเชียนซู ที่อยู่ข้างๆ แล้วถอนหายใจ “ข้ารู้ว่าความหล่อของข้ามันไม่มีใครเทียบได้ ”

ชีเชียนซูดูงุนงงอย่างรุนแรง ราวกับว่ามีสัตว์ในตำนานนับหมื่นตัวกำลังควบอยู่ในใจของเธอ

“สหาย เจ้ามีชื่อว่าอะไร” เสี่ยวกุ้ยจื่อถามอย่างระมัดระวัง

“ข้าชื่อหลิวผิงฟาน ข้าเป็นคนธรรมดา คนธรรมดาที่สืบเชื้อสายมาจากเหล่าทวยเทพ” ชายหนุ่มยิ้ม แต่เมื่อมองไปที่เต๋าซุน เขาก็ดูตกใจในทันใด เขาเดาะลิ้นสองสามครั้ง   และพูดด้วยความเหลือเชื่อ: “สหาย ข้าคิดว่าเจ้าพิเศษไม่น้อย   ด้วยหน้าผากที่สดใสของเจ้า เจ้าย่อมเป็นอัจฉริยะด้านดาบที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแน่นอน

ข้ามีดาบวิเศษที่มีเอกลักษณ์อยู่  เมื่อเห็นว่าเจ้าเป็นผู้ถูกลิขิต ข้าก็อยากจะขายมันในราคาต่ำให้กับเจ้า   "

เต๋าซุน เดินลงไปแล้วถามด้วยรอยยิ้ม: "ดาบวิเศษอะไร ขอข้าดูหน่อย"

หลิวผิงฟานยิ้ม หยิบวัชพืชขึ้นมาจากริมถนนแล้วพูดด้วยอารมณ์: "สหาย นี่แหละคือสิ่งที่ข้าเรียกว่าดาบวิเศษ  "

“นี่เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือเจ้าแกล้งโง่กันแน่   ?” เสี่ยวกุ้ยจื่อ ตะคอกและพูดว่า “วัชพืชชิ้นหนึ่งจะสามารถใช้เป็นดาบวิเศษได้อย่างไร”

“สหาย เจ้ารู้ไหมว่าวิชาดาบที่สูงที่สุดคืออะไร ” หลิวผิงฟานถาม

 “มันคืออะไร?” เซียวกุ้ยจื่อตอบ

“ใบหญ้า ต้นไม้ ไม้ไผ่ และหินทุกชนิดล้วนแต่สามารถใช้เป็นดาบได้ ฉะนั้นวัชพืชนี้จึงเป็นดาบวิเศษ สหายข้า เจ้าคิดเช่นเดียวกันหรือไม่  ?” หลิวผิงฟานยิ้มและโยนวัชพืชในมือของเขาออกไป

จากนั้นแสงดาบที่ไร้ขอบเขตก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า เพียงเมื่อได้ยินเสียงระเบิดดังก้อง  ภูเขาใกล้เคียงก็ถูกตัดออกเป็นสองซีกโดยตรง