บทที่ 7: Resident Evil (1)...
หลังจากแสงสีขาววูบวาบ เรียวตะทั้งสามก็ปรากฏตัวบนรถไฟ
ความรู้สึกสั่นไหวดังขึ้นทันที และใครๆ ก็ตัดสินได้ว่ารถไฟกำลังวิ่งอยู่บนราง
เรียวตะมองไปรอบๆ และเห็นคนอีก 8 คนในรถไฟทันที
ห้าคนอยู่ในเครื่องแบบตำรวจพิเศษ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเป็นสมาชิกของบริษัทอัมเบรลล่า
อีกสามคนเป็นชายสองคนและหญิงหนึ่งคน ผู้หญิงคนนั้นมีผมสีบลอนด์หยิกและสวมชุดราตรีสีแดง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอเป็นตัวละครหลักของภาพยนตร์เรื่องนี้อย่างอลิซ
สำหรับผู้ชายทั้งสองคน... ความทรงจำของ เรียวตะ ดูเหมือนว่าหนึ่งในนั้นจะมีชื่อว่าแมท ชายผู้ล้างแค้นผู้ชั่วร้ายที่นำแกทลิ่ง มาใน [Resident Evil 2]
และชายในเสื้อหนังก็บังเอิญเป็นผู้ร้ายที่ขโมย T-Virus และปล่อยให้มันรั่วไหล
“มีข้อมูลไหลเข้ามาเพิ่มเติมในใจของฉัน”
ในเวลานี้ มิซากิก็พูดด้วยเสียงต่ำ:
"ระบบกิลด์ได้จัดเตรียมให้เราเป็นสมาชิกของการรักษาความปลอดภัยของบริษัทอัมเบรลล่า"
“ฉันก็เหมือนกัน” อินาโฮะพูด “ฉันลองแล้ว แต่ฟังก์ชั่นห้างสรรพสินค้าไม่ทำงานอีกต่อไป และมีเพียงข้อมูลภารกิจเท่านั้นที่แสดงบนหน้าจอแสง เนื้อหาของโพสต์แบ่งปันประสบการณ์บนฟอรัมนั้นถูกต้อง”
“รถไฟที่เราโดยสารควรจะมุ่งหน้าไปยังฐานใต้ดินของไฮฟ์ และควรจะมาถึงทุกนาที”
เรียวตะถอนสายตามองดูคู่รักทั้งสองแล้วถามว่า:
“อินาโฮะ คุณมีแผนอะไร? คุณต้องสื่อสารกับสมาชิกหน่วยเฉพาะกิจหรือไม่?”
“ไม่ ด้วยความสามารถของโชกุโฮ การสื่อสารจึงไม่จำเป็น” อินาโฮะส่ายหัวแล้วพูดว่า “ให้ฉันพูดเกี่ยวกับขั้นตอนเฉพาะก่อน”
พวกเขาทั้งสามจึงรวมตัวกันที่มุมหนึ่งของรถไฟและเริ่มพูดภาษาญี่ปุ่น
แผนของอินาโฮะไม่ซับซ้อนเพียงสามขั้นตอนเท่านั้น
ขั้นตอนแรกคือไปที่บริเวณเลียภายในรังผึ้ง และวางระเบิดพลาสติกลงในถังเพาะปลูกเพื่อรอการระเบิด
ขั้นตอนที่สองคือการหยุดสมาชิก Task Force เมื่อพวกเขากำลังจะสังหาร [ราชินีแดง] และใช้โอกาสนี้ชักชวน [ราชินีแดง] ผ่านการคุกคามและเหยื่อล่อเพื่อช่วยพวกเขากำจัดซอมบี้ในองค์กร
ในขั้นตอนที่สาม ด้วยความช่วยเหลือของ [ราชินีแดง] พวกเขาเดินไปทีละห้องเพื่อกำจัดซอมบี้ทีละขั้นตอน เมื่อซอมบี้ถูกกำจัดจนหมดสิ้น ให้จุดชนวนระเบิดเพื่อฆ่า ลิคเกอร์ และหลบหนีออกจากรัง
ในแผนนี้ ความช่วยเหลือของ [ราชินีแดง] เป็นสิ่งสำคัญยิ่ง
เพราะทั้งสามคนต้องเก็บซอมบี้อย่างช้าๆ และสม่ำเสมอโดยการ "เปิดห้องและฆ่าซอมบี้" ซึ่งมีเพียง [ราชินีแดง] เท่านั้นที่ทำได้
ไม่เช่นนั้นซอมบี้ทั้งหมดจะออกมาจากกรงทันที ไม่ต้องพูดถึงการทำภารกิจ ขึ้นอยู่กับโชคว่าจะหนีออกได้หรือไม่
“ลองคิดดูดีๆ สถานที่แห่งนี้อันตรายจริงๆ ถ้าคนที่ไม่รู้โครงเรื่องได้รับอนุญาตให้มีส่วนร่วมในการผจญภัย ฉันเกรงว่าจะมีแต่ทางตันใช่ไหม?”
มิซากิรู้สึกกลัวแม้จะคิดถึงเรื่องนี้
ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกขอบคุณเรียวตะมากยิ่งขึ้น
โชคดีที่เธอได้พบกับเพื่อนร่วมทีมที่รู้ข้อมูลมากมาย มันทรงพลังจริงๆ!
“ไม่ ในหนัง คนสองคนพยายามหลบหนีได้ในที่สุด” เรียวตะกล่าวว่า "มันอันตรายมาก แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอด ฉันคิดว่านี่เป็นการผจญภัยตามปกติของกิลด์ เราใช้ข้อดีของการมองการณ์ไกลเพื่อโกง.."
“กิลด์ไม่ได้หยุดมัน และไม่ได้เพิ่มความยากในภารกิจของเรา ซึ่งพิสูจน์ว่าการรู้โครงเรื่องไม่ได้โกงตรรกะของมัน”
อินาโฮะหยิบยกหัวข้อเรื่องความเบี่ยงเบนขึ้นมาอีกครั้ง:
“มาพูดถึงภารกิจกันก่อน โชกุโฮ ฉันจะปล่อยให้คุณควบคุมทหาร หลังจากที่เราเจรจากับ [ราชินีแดง] เสร็จแล้ว คุณสามารถควบคุมพวกเขาให้เข้าร่วมกับเราเพื่อกำจัดซอมบี้ทีละขั้นตอน”
“ปล่อยให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องฆ่าซอมบี้ได้ไหม?” มิซากิถามอย่างเป็นกังวล: "มันจะส่งผลต่อคะแนนของเราหรือเปล่า เช่น ถ้าพวกเขาฆ่าได้อีกหนึ่งคน เราก็จะได้รับรางวัลน้อยลงหนึ่งรางวัล"
“ฉันไม่คิดอย่างนั้น คุณเข้าไปยุ่งกับพวกมันเพื่อกำจัดซอมบี้ ด้วยการเชื่อมโยงเชิงสาเหตุนี้ ค่าหัวควรจะอยู่บนหัวของคุณ ยังไงก็ตาม ไม่มีการรับประกัน”
อินาโฮะคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเสนอว่า:
“เอาล่ะ เมื่อคุณกำจัดซอมบี้ คุณสามารถใช้จิตสำนึกของคุณโดยตรงเพื่อควบคุมการกระทำของสถานะทั้งหมดได้ หากการเชื่อมโยงเชิงสาเหตุแข็งแกร่งขึ้นจนถึงจุดนี้ จะไม่มีปัญหาใดๆ เลย”
เมื่อใช้ [Mental Out] เพื่อยุ่งเกี่ยวกับผู้อื่นที่ทำบางสิ่งบางอย่าง มิซากิสามารถให้คำแนะนำได้ หรือเธอสามารถยุ่งเกี่ยวกับความทรงจำและล้างสมองได้
ยังไงก็ตาม การเชื่อมโยงเชิงสาเหตุที่แข็งแกร่งที่สุดคือการเข้าควบคุมและชักจูงร่างกายของอีกฝ่ายให้ดำเนินการโดยตรง
มันเหมือนกับการจัดการตุ๊กตา
"ฉันเข้าใจ."
มิซากิเข้าใจประเด็นสำคัญและพยักหน้า
จากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันในรายละเอียด
อินาโฮะเหลือบมองเพื่อนร่วมทีมทั้งสองของเขา และแอบเก็บแผนอื่นไว้ในใจ
ใช่ เขายังคิดแผนอื่นอีก นั่นคือกำจัด T-virus ออกจากรังของเขา แพร่กระจายไปทั่ว แรคคูนซิตี้ จากนั้นค้นหากองทัพ ปล่อยให้มิซากิค่อย ๆ แทรกซึมและควบคุมกองทัพ และใช้อาวุธอันทรงพลังของอารยธรรมสมัยใหม่ จรวด ปืนใหญ่ ขีปนาวุธ และแม้แต่ระเบิดนิวเคลียร์ สังหารผู้ติดเชื้อและกลายเป็นซอมบี้ใน แรคคูนซิตี้ เพื่อรับคะแนนมหาศาล...
แผนแม้จะยาก แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
เนื่องจากภารกิจหลักไม่ได้จำกัดซอมบี้ที่พวกเขาต้องการฆ่า พวกมันจึงต้องอยู่ใน ไฮฟ์ และไม่มีการจำกัดเวลาในการทำภารกิจให้สำเร็จ
ตราบใดที่สามขั้นตอน "เข้ารัง ฆ่าซอมบี้ และออกจากรัง" เสร็จสิ้นในลำดับใดก็ได้ แผนก็สามารถทำงานได้
ยังไงก็ตาม จากบุคลิกของชิโระและมิซากิที่เขาอนุมานได้จากการสนทนาครั้งก่อน โอกาสที่ทั้งสองจะเห็นด้วยกับแผนการสังหารหมู่ครั้งนี้มีน้อยมาก
แถมยังมีตัวแปรเยอะเกินไป เล่นง่าย และตัวเขาเองกลับไม่ค่อยเต็มใจที่จะทำมัน เขาจึงซ่อนแผนเลือดเย็นนี้ไว้ในใจ
ในการสนทนาดังกล่าว รถไฟก็มาถึงจุดสิ้นสุด
พวกเขามาถึงที่ไฮฟ์
-
หลังจากออกจากรถไฟและยืนอยู่บนชานชาลา เรียวตะก็รู้สึกเกร็งเครียด
ไม่กระตือรือร้นแต่เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติของร่างกาย
แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเขาไม่ตกอยู่ในอันตรายใดๆ ก่อนที่ [ราชินีแดง] จะถูกปิดการใช้งาน แต่ความกังวลใจของเขาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้
อินาโฮะเดินไปข้างๆ เขา มองดูกล่องโลหะในมือ และรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
“นี่คือทีไวรัสและยาแก้พิษเหรอ?” ลองถามอินาโฮะสิ
"อืม" เรียวตะชี้ไปที่หน่วยเฉพาะกิจที่อยู่ไม่ไกล: "ชายในเสื้อหนังคือคนที่ขโมย T-Virus หลังจากที่เขาจับ T-Virus ได้ เขาก็ทำลายหนึ่งในนั้นและติดเชื้อไปทั้งรัง เขาล้มเหลวในการหลบหนี ทันเวลาและถูก [ราชินีแดง] วางยาสลบในรถไฟ ดังนั้น T-Virus และยาแก้พิษจึงถูกทิ้งไว้บนรถไฟ ซึ่งทำให้เราสบายใจขึ้น”
ผู้ที่ถูกดมยาสลบด้วยแก๊สจะสูญเสียความทรงจำชั่วคราวหลังจากตื่นนอน
เรียวตะจึงไม่กังวลว่าสิ่งของที่เขาถืออยู่นั้นเป็นของผู้อื่น ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร
“ฉันเอามันมาเผื่อไว้”
เรียวตะกล่าวต่อไปว่า:
“ด้วยยาแก้พิษ คุณไม่ต้องกังวลว่าจะติดเชื้อหลังจากถูกซอมบี้กัด…”
"รอสักครู่!" มิซากิรีบหยุดเขา “มักปักธง”
เธอยังได้ดูภาพยนตร์และนิยายหลายเรื่อง และเธอก็ยังรู้จาก "ธงมรณะ"
เรียวตะดูเหมือนจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เช่นกัน และปิดปากของเขาอย่างมีชั้นเชิง
ทั้งสามเงียบและติดตามหน่วยเฉพาะกิจไป
หลังจากผ่านชานชาลาแล้ว ทุกคนก็มาถึงขั้นบันไดหน้าประตูรังผึ้ง
สมาชิกหน่วยเฉพาะกิจคนหนึ่งเดินไปที่ประตูพร้อมกับเครื่องมือพิเศษ ราวกับจะบังคับเปิดประตู
อลิซถือโอกาสตามหากัปตัน:
“ฟังนะ ฉันอยากรู้ว่าคุณเป็นใครและเกิดอะไรขึ้น”
เธอคว้าแขนของกัปตัน เจมส์ ชไนเดอร์ อย่างมั่นคง:
"บอกฉันตอนนี้!"
"เงียบ."
เจมส์เหลือบมองอลิซโดยไม่ปิดบังอะไรแล้วพูดโดยตรง:
“เราทั้งคู่ทำงานให้กับ บริษัทอัมเบรลล่าซึ่งได้รับการว่าจ้างจากเจ้านายคนเดียวกัน เราพบคุณที่ทางเข้าไฮฟ์ และชื่อของคุณอยู่ในโปรไฟล์การรักษาความปลอดภัยของบริษัท ดังนั้นเราจึงนำคุณเข้ามา”
“ไฮฟ์คืออะไร?”
ชายสวมแจ็กเก็ตหนังก็เข้ามาถามคำถามด้วย
กัปตันเจมส์ชี้ไปที่สมาชิกในทีมคนหนึ่งของเขา:
"แสดงให้พวกเขาเห็น"
สมาชิกในทีมได้นำคอมพิวเตอร์ขนาดเล็กและช่างเทคนิคมาด้วย
พวกเขาเห็นเขาเรียกโมเดลแผนที่ไฮฟ์ สามมิติ และพูดขณะชี้ไปว่า:
"เดอะไฮฟ์ เป็นสถานที่วิจัยที่ตั้งอยู่ใต้ดินใน แรคคูนซิตี้ ในเครือ แรคคูนซิตี้ โดยมีช่างเทคนิค นักวิทยาศาสตร์ และบุคลากรสนับสนุนทั้งหมด 500 คน
“ที่ทางเข้าคือวิลล่า นั่นคือที่ที่เราพบคุณ แน่นอนว่าวิลล่านั้นเป็นเพียงแบบไม่ระบุตัวตน คุณต้องนั่งรถไฟจากที่นั่นเพื่อไปยังไฮฟ์ตัวจริงซึ่งเราอยู่ตอนนี้”
