ตอนที่ 5: โชกุโฮ มิซากิ: เด็กน่าสงสาร...
มีดาวสี่เหลี่ยมในดวงตาของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ส่องแสงเจิดจ้าซึ่งดูแปลกมาก
คนปกติมีลักษณะเหล่านี้ที่ไหน?
เรียวตะไม่ได้เกลียดผู้หญิงเพียงเพราะว่าเธอดูอ่อนแอ
และเขาคิดถึงความเป็นไปได้ที่ทำให้เขากังวลด้วยซ้ำ
——โชกุโฮ มิซากิ!
ถูกต้อง เขาสงสัยว่าเธอคือราชินีโทคิวาไดแห่ง [Toaru Majutsu no Index] ซึ่งเป็นอันดับที่ห้าจากระดับ 5 – [Mental Out], โชกุโฮ มิซากิ
มันเป็นบุคคลที่สามารถควบคุมจิตใจของผู้อื่นได้
มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอที่จะอ่านความทรงจำและครอบงำความคิด
เรียวตะรู้สึกไม่สบายใจ!
เท่านั้น...
เรียวตะมองดูเด็กสาวอีกครั้ง
รูปร่างของเธอดูผอม หน้าอกแบน และส่วนสูงของเธออยู่ที่ 145 ซม. เธอเป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาจริงๆ
โชกุโฮ มิซากิในความทรงจำของเขาไม่ได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ โดยเฉพาะบางส่วน...
“มีอะไรเหรอ?”
หญิงสาวผมสีบลอนด์ยาวมองเรียวตะที่เข้ามาใกล้ และถามอย่างสุภาพ
เป็นภาษาญี่ปุ่น เสียงหวานและคมชัด น้ำเสียงที่ไพเราะมาก และมีน้ำเสียงของท่านโอโจ
เด็กชายที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็มองไปที่เรียวตะเพื่อรอคำตอบของเขา
“ชิโระ เรียกฉันแบบนั้นก็ได้นะ นี่คือชื่อรหัสกิลด์ของฉัน”
เวลามีจำกัด เรียวตะไม่สุภาพมากนัก และคำพูดของเขาตรงไปตรงมามาก:
"ฉันอยากร่วมงานกับคุณในการผจญภัยครั้งนี้"
"ร่วมมือ..."
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เด็กสาวก็อดไม่ได้ที่จะมองเรียวตะอย่างระมัดระวัง
ใบหน้าของเขาบอบบางมากและคาดว่าเขาจะดูดีเมื่อโตขึ้น ความสูงของเขาสูงกว่าเธอเพียงหัวเดียว น้อยกว่า 170 ซม. และรูปร่างของเขาผอมมากดูเหมือนคนพาล
มาเป็นคู่...เหมือนมีอะไรกิน?
“นี่... ชิโระซัง ภารกิจผจญภัยของเราเป็นอิสระ ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องให้ความร่วมมือ?”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ชาญฉลาด
จากการสัมผัสครั้งแรก เธอคิดว่าเรียวตะเป็นคนประเภทที่จะกอดต้นขาของเธออยู่แล้ว
“เราสามารถลงนามใน 'ข้อตกลงเพื่อนร่วมทีม' เพื่อรวมภารกิจหลักของกันและกัน จากนั้นแบ่งและทำงานร่วมกันเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ ซึ่งจะปรับปรุงประสิทธิภาพการทำงานอย่างมาก”
เรียวตะแนะนำ
ผู้ที่เข้าร่วมในการผจญภัยเดียวกันจะไม่ใช่เพื่อนร่วมทีม และแม้แต่ภารกิจหลักก็ยังเป็นอิสระ และรางวัลจะถูกคำนวณแยกกันหลังจากเสร็จสิ้น
ตัวอย่างเช่น ภารกิจหลักคือกำจัดซอมบี้ 5 ตัว บางทีภารกิจของเด็กผู้หญิงคือกำจัดซอมบี้ 10 ตัว และภารกิจของเด็กชายคือกำจัดซอมบี้ 20 ตัว
และหลังจากลงนาม "ข้อตกลงเพื่อนร่วมทีม" แล้ว ภารกิจหลักของทั้งสามจะรวมกันเป็นภารกิจหลักของทีมเดียว - กำจัดซอมบี้ 35 ตัว และรางวัลจะเพิ่มเป็นสามเท่า
ย้อนกลับไปแล้ว ตราบใดที่การแบ่งงานและความร่วมมือทำภารกิจสำเร็จ
ตัวอย่างเช่น ฝ่ายหนึ่งให้ข้อมูล ฝ่ายหนึ่งจัดหาอาวุธ และอีกฝ่ายฆ่าซอมบี้
ให้ผู้เก่งทำในสิ่งที่ตนเก่ง
สำหรับรางวัลภารกิจ เพื่อนร่วมทีมสามารถเจรจาและแจกจ่ายได้อย่างอิสระ
นี่คือ "ข้อตกลงเพื่อนร่วมทีม"
"ข้อตกลงเพื่อนร่วมทีมสามารถเพิ่มประสิทธิภาพในการทำภารกิจให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน แต่..."
คราวนี้หญิงสาวส่ายหัวพูดตรงมาก:
“นั่นมีไว้สำหรับคนที่มีความแข็งแกร่งเท่าเทียมกัน และฉันไม่เห็นคุณค่าของความร่วมมือของคุณ”
ถ้าเป็นเรื่องปกติ ถ้าเธอสามารถช่วยเขาได้ เธอก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่นโดยธรรมชาติ
แต่ตอนนี้ที่เธอกำลังผจญภัย เธอไม่รู้ว่าจะสามารถป้องกันตัวเองได้อย่างเหมาะสมหรือไม่ ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลาดูแลภาระ
ฝ่ายชายกลับไม่พูด
ดูเหมือนว่าเขาจะคิดเช่นนั้นเช่นกัน
เรียวตะคาดหวังปฏิกิริยาของทั้งสอง ดังนั้นเขาจึงไม่รังเกียจ
เขาสะบัดหน้าหญิงสาวโดยตรง:
“คุณคือโชกุโฮ มิซากิ?”
นี่เป็นหนึ่งในสิ่งล่อใจของเขา
หากอีกฝ่ายคือโชกุโฮ มิซากิจริงๆ เรียวตะจะไม่ต้องกังวลกับการเปิดเผยตัวตนของผู้ข้ามแดนอีกต่อไป และปฏิบัติต่อกันโดยตรงและตรงไปตรงมา
เพราะมันไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะซ่อนมันไว้จากผู้อ่านใจ
และภายใต้สมมติฐานของการดำรงอยู่ของกิลด์นักผจญภัย สิ่งต่างๆ เช่น การข้ามชาติ... ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรจะปิดบังใช่ไหม?
“เดี๋ยวก่อน! คุณรู้จักชื่อของฉันได้ยังไง”
เด็กผู้หญิงคนนั้น... โชกุโฮ มิซากิดูประหลาดใจและรีบถามว่า:
“เป็นไปได้ไหมว่า… คุณและฉันมาจากโลกเดียวกัน?”
(นั่นคือคุณจริงๆ...) ความตกใจในใจของเรียวตะปรากฏชัดในตัวเอง
กิลด์นี้เต็มไปด้วยตัวละครอนิเมะหรือเปล่า?
“ไม่” เรียวตะส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณเป็นตัวละครในงานที่ฉันเคยเห็น เชื่อหรือไม่ว่านี่คือความจริง คุณสามารถใช้พลังวิเศษของคุณกับฉันได้ แล้วคุณจะรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก” ”
จู่ๆ สีหน้าของมิซากิก็เริ่มจริงจังขึ้น
เธอหยิบรีโมตคอนโทรลออกมาแล้วกดลงบนเรียวตะโดยไม่ลังเลมากนัก
เปิดใช้งานการอ่านใจหน่วยความจำแล้ว
ความสามารถของเธอแทรกซึมเข้าสู่จิตวิญญาณของเรียวตะ
ทันใดนั้นสิ่งที่เรียวตะคิดก็สะท้อนอยู่ในใจของเธอ
มันเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเธอ
(นี่คือ… ตัวตนในอนาคตของฉันเหรอ?)
มิซากิก็ผงะไปทันที
ภาพลักษณ์ของตัวเองในจิตใจของเรียวตะแตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นเชิง
ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ภายนอกหรือระดับความสามารถ พวกเขาไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
โดยเฉพาะบางส่วน...
เธอคิดได้แค่ว่าเป็นอนาคตเท่านั้น
มิซากิกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นอย่างแรง และเข้าสู่ห้วงลึกเข้าไปในความทรงจำของคู่ต่อสู้ทันที โดยต้องการขุดข้อมูลที่มีรายละเอียดมากขึ้น
(เขาเข้าไปพัวพันกับการผจญภัยเพราะภัยพิบัติเหนือธรรมชาติ แล้ว... เอ๊ะ? การกลั่นแกล้งในโรงเรียน มันเศร้ามาก? ก้าวต่อไป... พ่อตายเหรอ เอ่อ...)
ยิ่งเธอมองความทรงจำของเขามากเท่าไร ดวงตาของมิซากิก็ยิ่งนุ่มนวลขึ้นเท่านั้น
เอาเป็นว่าชีวิตของคน ๆ นี้ช่างน่าสังเวชเกินไป!
เธอรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
โดยธรรมชาติแล้วเธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธออ่านอยู่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่หลอมละลายของเรียวตะ
(ไม่ พลังการประมวลผลไม่เพียงพอ!)
ทันใดนั้น มิซากิก็หยุดอ่านความคิด และเอามือขวาลูบหัวที่เวียนหัวของเธอ
เธอยืนยันว่าเรียวตะไม่ได้โกหก
สิ่งเดียวที่น่าเสียใจก็คือสมองของเธอไม่แข็งแรงพอที่จะอ่านความทรงจำทั้งหมดของเรียวตะได้
“คุณรู้จักฉันมากแค่ไหน” มิซากิถาม
เธอจะใช้วิธีอื่นในการรับข้อมูลผ่านการอ่านใจ
เช่น ถ้าเธอบอกคนอื่นว่า "อย่าคิดถึงช้าง" คนอื่นก็จะคิดถึงช้างโดยไม่รู้ตัว
ปล่อยให้เรียวตะริเริ่มจดจำคำถามโดยอาศัยคำใบ้ เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องผ่านความทรงจำอันใหญ่หลวงของอีกฝ่ายโดยตรง
แต่เรียวตะส่ายหัว:
“ฉันรู้แค่ว่ามีคนแบบคุณและข้อมูลพื้นฐานบางอย่าง ท้ายที่สุดแล้ว คุณไม่ใช่ตัวเอกของงาน และฉันรู้น้อยมากเกี่ยวกับคุณ”
"แล้วคุณ..."
"รอสักครู่!"
เรียวตะเอื้อมมือไปขัดจังหวะคำถามติดตามผลของหญิงสาว และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง:
“ตอนนี้ฉันมีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องทำ และอดไม่ได้ที่จะรอ ฉันจะเอาเวลามาเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับธุรกิจของคุณในภายหลัง”
หลังจากหยุดชั่วคราว เขาก็แยกคำพูดของเขาออกและพูดต่อ:
“โลกแห่งการผจญภัย [Resident Evil 1] ในครั้งนี้เป็นภาพยนตร์แนวซอมบี้มากที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา”
"ฟิล์ม?"
เด็กชายที่ไม่มีสีหน้าลุกขึ้นยืนและถามว่า:
“คุณหมายถึง...เราอยู่ในหนังเหรอ?”
“ฉันไม่รู้ บางทีกิลด์อาจสร้างโลกแห่งการผจญภัยจากภาพยนตร์ คล้ายกับเกมดันเจี้ยน”
เรียวตะส่ายหัวแล้วพูดว่า:
“ไม่ว่าความจริงจะเป็นเช่นไร สิ่งสำคัญคือข้อมูลที่ฉันมีสามารถช่วยให้เราผ่านด่านศุลกากรและการผจญภัยได้อย่างราบรื่น และอันตรายก็ต่ำมาก
“ถ้าเรากล้ากว่านี้และกล้าเสี่ยง เราก็จะได้แต้มมากมาย”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของเด็กชายก็เริ่มจริงจัง
มิซากิก็ไม่มีข้อยกเว้น เธอไม่มีเวลาแม้แต่จะสนใจการเป็นตัวละครในผลงานชิ้นนี้ด้วยซ้ำ
ตามความรู้ที่ได้รับจากระบบ การเสี่ยงเป็นสิ่งที่อันตรายอย่างยิ่ง
เพียงเพื่อทำภารกิจหลักให้สำเร็จ เธอต้องทำงานหนัก ไม่ต้องพูดถึงการได้รับคะแนน
หากสิ่งที่เรียวตะพูดเป็นความจริง งั้น...ความอยากร่วมทีมกับเขาก็ปรากฏชัดในตัวเอง
“คุณมีความสามารถในการอ่านใจใช่ไหม?”
จู่ๆ เด็กชายที่มีใบหน้าไร้อารมณ์ก็มองไปที่มิซากิและถามคำถาม
โดยไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ เขาพูดต่อ:
“ฉันตัดสินจากการสนทนาที่คุณเพิ่งมี”
“อยากถามชิโระซังว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า?”
มิซากิสามารถเดาความหมายของอีกฝ่ายได้แม้ว่าเธอจะอ่านใจเขาไม่ได้ก็ตาม เธอก็ยืนยันว่า:
“เขาไม่ได้โกหก เขามีข้อมูลมากมายเกี่ยวกับโลกแห่งการผจญภัย ฉันคิดว่าเราสามคนสามารถทำงานร่วมกันและลงนามในข้อตกลงเพื่อนร่วมทีมได้”
"ฉันเข้าใจ."
เด็กชายตัดสินใจในใจและรายงานชื่อของเขา:
“ฉันชื่อ ไคซึกะ อินาโฮะ”
“อ๋อ? นี่เป็นส่วนหนึ่งของการแนะนำตัวเองเหรอ?”
มิซากิแสดงรอยยิ้มอันสง่างาม โค้งคำนับด้วยความเคารพแล้วกล่าวว่า:
“ฉันชื่อโชกุโฮ มิซากิ ยินดีที่ได้รู้จัก”
เมื่อเรียวตะได้ยินชื่อของเด็กชาย ภายนอกเขาก็ดูสงบ แต่ภายในกลับรู้สึกตกใจ
ไคซึกะ อินาโฮะ... ดูเหมือนเขาจะเป็นตัวเอกของผลงาน [Aldnoah Zero]
