บทที่ 469: ดาวเสาร์

“หา...เจอแล้ว!”

“ด่วน! ชีวประวัติ กัวเฟยเจี้ยน!”

ทั้งสองมองไปที่แดนสวรรค์อมตะที่อยู่ห่างไกลและดูตื่นเต้นมาก  ท้ายที่สุดแล้ว นี่คือภารกิจที่ส่งมาจากโลกปัจจุบัน  พวกมันจำนวนมากอาศัยอยู่ในทะเลตะวันตกเป็นเวลาหลายสิบปีแล้วจู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น  ทั้งสองไม่ควรตกใจ

โดยเฉพาะการที่ทั้งสองได้ค้นพบว่าพระภิกษุอมตะทั้งสองในสมัยสถาปนาไม่ว่าจะอยู่ในภูเขาและทะเลหรือในโลกนี้ไม่ใช่บุคคลใหญ่โตและด้วยเครดิตนี้พวกเขาอาจจะตามกระแสจริงๆ  จากนี้ไป ตรงไปที่ชิงหยุน

หนังสือชีวประวัติเฟยเจี้ยนที่เตรียมไว้แล้วทั้งสองเล่มถูกส่งออกไปพร้อมกัน และทั้งสองไม่ได้รออยู่ที่เดียวกัน แต่ตรงไปหาฟูดิ เซียนต่าวในสายหมอก

ไม่มีใครรู้ว่าประตูศาลเจ้าจิงกูตะวันตกจะปิดเมื่อใด  หากพวกเขากำลังรออยู่ ศาลเจ้า จิงกูตะวันตก จะถูกปิด  เปิดครั้งต่อไปอาจจะไม่อยู่บริเวณนี้

เมื่อพลาดโอกาสไปใครจะรู้ว่าต้องรออีกนานแค่ไหน ทะเลจีนตะวันตกอันกว้างใหญ่ บวกกับขนาดของเซี่ยงไฮ้หยวน แม้แต่อาวุธวิเศษธรรมดายังต้องบินผ่านหลายปีถึงจะผ่านไป

ที่ด้านบนสุดของ ฟูตี้ เซียนเต๋า คุณสามารถเห็นรัศมีเหนือสิ่งกีดขวางของพื้นที่ ฟูตี้ ที่ซึ่งเครื่องทางจิตวิญญาณและออร่าที่ไหลเข้ามาอย่างต่อเนื่องพันกันและดูดซับ

ทั้งสองก็เข้ามาจากที่นั่นและตกสู่ดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของพระราชวังจิงกูตะวันตก

พื้นที่ของดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของพระราชวัง ซีจิง นั้นใหญ่กว่าพื้นที่ของเกาะนางฟ้า หนานฮัว มาก ซึ่งใหญ่กว่าอย่างน้อยหลายสิบเท่า  ตามที่ทั้งสองคนรู้ ถ้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้พังทลายลงเมื่อตกลงมาจากท้องฟ้าสู่โลก  ส่วนใหญ่ที่เหลือก็แค่หนึ่งในสิบเท่านั้น

เป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะจินตนาการว่าวังเทพตะวันตกเก่าแก่นี้ใหญ่โตขนาดไหน

ในอาณาจักรยังมีโดมลอยฟ้า และยังมีทะเลหมอกในอาณาจักรด้วย  เมื่อทั้งสองเข้ามาก็เห็นนกบินนับพันตัวบินผ่านทะเลเมฆในอาณาจักรบินจากปลายภูเขาไปจนสุดปลายหลายตัวมีเลือดของปีศาจ  นกปีศาจ

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในเกาะ มานาของทั้งสองก็ถูกระงับทันที  ตั้งแต่ยุคก่อตั้งจนถึงยุคกลั่นแก๊ส พวกมันไม่สามารถบินในอากาศได้อีกต่อไป และตกลงมาจากโดมท้องฟ้า

ภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ออร่าควบแน่นเป็นหมอก และมีฤดูกาลแห่งการกลับชาติมาเกิดสี่ฤดูกาล  การเติบโตของทุกสิ่งที่นี่ดูเหมือนจะถูกควบคุมด้วยมือที่อธิบายไม่ได้

พี่น้องสองคนเข้าไปในขอบ เซีงนเต๋า และเห็นว่านกกินผลไม้ไปแล้วและมีผลไม้ใหม่งอกขึ้นมาในพริบตา  กฎแห่งลักยิ้มถูกประทับตราไว้ทุกหนทุกแห่งบนโลก และหินก็มีลวดลายแปลก ๆ  .

พวกเขาทั้งสองรู้สึกสั่นเล็กน้อยเมื่อเดินขึ้นไปราวกับเดินบนปล่องภูเขาไฟ  เมื่อใดก็ตาม พลังอันทรงพลังใต้พิภพจะพ่นออกมา ฉีกพวกมันออกจากกัน

ต้นไม้ใหญ่สูงถึงร้อยเมตร ปกคลุมท้องฟ้า บังดวงอาทิตย์ราวกับห้วงเวลาป่า มีสัตว์และวิญญาณโบราณต่าง ๆ ในป่าให้เห็นทุกที่ และคุณสามารถเห็นกวางขาวสี่เขาชื่อฟู่จู้ขณะเดิน  ในป่า ขณะเดียวกัน หมูที่ดึงไข่มุกออกมาก็มีหน้าเป็นแกะพ่นสัตว์ประหลาดที่มีวิญญาณชั่วร้ายออกมา

ทันใดนั้นทั้งสองก็รู้สึกว่าทริปนี้กะทันหันเล็กน้อย  สัตว์ประหลาดตัวใดก็ตามที่นี่ดึงออกมามากพอที่จะฆ่าพวกมันได้หลายสิบหรือหลายร้อยครั้ง แต่ระหว่างทาง สัตว์ประหลาดสัตว์ประหลาดเหล่านี้ไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย ปล่อยให้พวกมันผ่านไปที่ตีนเขานั้น

ในเวลานี้ ยอดของภูเขาบลูเบิร์ด ทั้งสองก็บินออกไปพันกันและตกลงไปชนเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา และพาพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา

กำแพงวังสีแดงขนาดใหญ่หนามาก พื้นปูด้วยไพลิน  นกกระเรียนสีขาวเดินอยู่หน้าพระราชวัง แสดงให้เห็นท่าทางที่ผ่อนคลายและสบายตัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะนี้ ส่วนบนของภูเขาถูกทะเลเมฆพันกันโดยสิ้นเชิง ดูเหมือนว่าจะมีรัศมีที่พลิ้วไหวมากกว่า ไม่ต้องพูดถึงว่าในวังกลิ้ง ต้นไม้วิญญาณขึ้นมาจากพื้นดิน แบกแสงเรืองรองของท้องฟ้า  และเบ่งบาน ยังสะท้อนถึงความเป็นอมตะของคฤหาสน์อมตะ

ประตูวังเปิดออก และเทพธิดาสวมกระโปรงวังหลากสีสันก็เดินออกไปพร้อมกับนางฟ้าแสนสวยพันผ้าอยู่ และยังสามารถเห็นสัตว์ประหลาดตัวเล็ก ๆ จำนวนมากตรวจดูสมองในตัวพวกเขา และเฝ้าดูพวกเขาอย่างสงสัย

"ฉันชื่อจิ่วเฟิง! คนสองคนที่สามารถเข้าไปในศาลเจ้าตะวันตกได้คือคนที่ถูกลิขิต!"

“ฉันมีคำเชิญ!”

แม้ว่าทั้งสองไม่สามารถมองเห็นการกระทำของคนตรงหน้าได้ แต่พวกเขาก็รู้ว่านก จิ่วเฟิงเป็นปีศาจขนาดยักษ์ในเป่ยโจว  ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า หลงจุน อาโอเซิน ในตำแหน่งเทพเจ้าแห่งเป่ยไห่

คนตัวใหญ่ที่ใกล้ชิดกับนางฟ้าปีศาจเข้ามาทักทายทั้งสองด้วยตนเอง  ทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นมากจึงกลับทำความเคารพทันทีแล้วเดินตามหลังมาด้วยความเคารพและนับถือ

เมื่อก้าวขึ้นไปบนเมฆตลอดทางผ่านห้องโถงของ เฮาฮ่าว ไปจนถึงสวนนางฟ้าที่ลึกที่สุด เดินลึกลงไป ฉันรู้สึกว่าออร่านั้นเต็มไปด้วยความสุดขั้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฉันเข้าไปในสวนนางฟ้า ทั้งสองคนยังเห็น  น้ำพุสีแดงและเถาวัลย์นิรันดร์ที่ฉันเคยได้ยินในตำนานมาก่อน

น้ำชี่ฉวนสามารถรักษาอาการบาดเจ็บทั้งหมดได้ กระดูกมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่และกระดูกเป็นเพียงการรอการพักผ่อน ผลไม้ที่อายุยืนยาวมนุษย์สามารถมีอายุยืนยาวขึ้นได้สองร้อยปี สำหรับพระภิกษุเหล่านี้ที่มีอายุยืนยาว มันเป็นเพียงยาจากนางฟ้า

เถาวัลย์อมตะเติบโตอย่างแปลกประหลาดจนพันกันและเติบโตแบบสุ่มไปตามสวนในพระราชวัง  ดูเหมือนหอคอยสูงที่สร้างจากเถาวัลย์  ในขณะนี้ มีหญิงสาวที่สูงกว่าหนึ่งฟุตนั่งอยู่ที่นี่  ตรงกลางดูเหมือนใช้เป็นเก้าอี้โยก

“นางฟ้า! พวกเขาอยู่ที่นี่!”  จิ่วเฟิงก้าวไปข้างหน้าเพื่อฟ้องร้องทันที และทุกคนที่อยู่เบื้องหลังเขาก็เดินไปพร้อมกับหนึ่งในนั้น

ทั้งสองรู้ทันทีว่าชายคนนั้นคือใครต่อหน้าพวกเขา และเป็นปีศาจในตำนานที่กลับมาจากสมัยโบราณซึ่งเป็นเจ้าของพระราชวังตะวันตก

เมื่อมองดูอิริยาบถที่สูงของลอร์ดแห่งศาลเจ้าตะวันตก ฉันนึกถึงเจ้าชายศักดิ์สิทธิ์ในดินแดนพระอาทิตย์ขึ้นในยูยะ  ว่ากันว่าหลังจากการเปลี่ยนแปลง มันก็สูงเท่ากับยักษ์ด้วย

พวกเขาทั้งสองเกิดความคิดขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด  คนยุคไทคูสูงขนาดนั้นเลยเหรอ?

เทพแห่งศาลเจ้าตะวันตกดูเหมือนจะขี้เล่นและไร้เดียงสา แต่ดวงตาของเขาดูเฉยเมยเป็นพิเศษ  เมื่อเขามองเขาด้วยรอยยิ้ม ทั้งสองก็รู้สึกหนาวอยู่พักหนึ่งและข้อเท้าของเขาก็สั่น

“คุณเข้าไปในพระราชวังจิงกูตะวันตกนี้ คุณอยากจะขออะไร?”

ทั้งสองมองหน้ากันและในที่สุดก็ยืนยัน  พี่ชายเดินเข้ามาถาม

“ฉันได้ยินมาว่ามีต้นไม้อันเดดอยู่ในศาลเจ้าตะวันตก! แต่มันหายไปตั้งแต่สมัยโบราณ!”

“เราต้องการทราบข้อมูลของ ต้นไม้อันเดธ และที่มาของศาลเจ้าตะวันตกนี้!”

"ตัวหนา!"

ทั้งสองเพิ่งขอทางออก และพวกเขาเห็นจิ่วเฟิงและเด็กนางฟ้าหลายคนที่อยู่อีกด้านหนึ่งจ้องมองด้วยความโกรธ  หากพวกเขาไม่อยู่ต่อหน้าเจ้าแห่งวังเทพตะวันตก ฉันกลัวว่าคนหยาบคายสองคนนี้จะถูกขับออกไปในพริบตา หรือกลายเป็นอาหารของปีศาจในสวนนางฟ้านั้น

แต่ดูเหมือนเจ้าแห่งศาลเจ้านิชิจิงกูจะไม่สนใจเลย เขายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้แขวนที่สร้างจากเถาวัลย์นิรันดร์ และพูดอย่างมีความสุข

“คุณควรจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์จากด้านหลังบ้านดาวเสาร์ใช่ไหม?”

“ต้นไม้อันเดธอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ? ฉันจะถามได้ที่ไหน”

เมื่อทั้งสองประโยคออกมา ทั้งสองก็ตัวสั่นทันที  สิ่งที่น่าประหลาดใจก็คือดวงตาของ และปีศาจโบราณที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะมองเห็นผ่านพวกมันทั้งหมด  ความประหลาดใจประการที่สองคือทุกสิ่งในตำนานกลายเป็นจริง

สำหรับคนต่างด้าวจากภูเขาและทะเลเหล่านี้ มีข่าวลือในภูเขาและทะเล และแม้แต่นิกายนางฟ้าแห่งตงโจวก็ไม่แปลก  หลายคนรู้ที่มาของคนเหล่านี้

พระศิลปะการต่อสู้และพระซานไห่เจี๋ยส่วนใหญ่คิดว่าพวกเขามาจากบ้านดาวถ้ำเหนือสวรรค์ทั้งเก้า และพวกเขาเป็นพระต่างด้าวจากอาณาจักรบน  มีโลกอยู่และบางคนสามารถลงมาจากอาณาจักรบนได้  แม้ว่าพวกเขาจะตกใจ แต่ก็ไม่เป็นที่ยอมรับ

ข่าวลือนี้ว่ากันว่ามีต้นกำเนิดมาจากข่าวลือบนเกาะ โหยวเซียน ในยุคแรก  ว่ากันว่าพระเจ้าแห่งยูดูกล่าวไว้

ในช่วงแรกๆ พวกเขาไม่ได้จริงจังกับมัน โดยคิดว่ามันเป็นเพียงข่าวลือ แต่ตอนนี้เมื่อมีการเปิดเผยม่านลึกลับของภูเขาและทะเล ความลับและข่าวลือโบราณเหล่านั้นยังคงตกอยู่ในหูของพวกเขา

พวกเขาเริ่มค่อยๆ ค้นพบว่าข่าวลืออาจไม่ใช่แค่ข่าวลือเท่านั้น แต่มีแนวโน้มว่าทั้งหมดนี้จะเป็นเรื่องจริง

แต่ตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับ และปีศาจที่กลับมาจากการกลับชาติมาเกิดของพระราชวังโบราณ ทั้งสองคนได้รับการยืนยันจริงๆ และอีกฝ่ายบอกพวกเขาอย่างชัดเจนว่าพวกเขาเป็นบ้านดาวถ้ำจากอาณาจักรซานไห่  ชื่อว่า ฮูดาวเสาร์