บทที่ 51 จากโลกที่ล่มสลาย (ฟรี)
บทที่ 51 จากโลกที่ล่มสลาย (owari no sekai kara)
หลังจากใช้ความพยายามนานกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดซุนเฉิงก็สามารถแยกเซิร์ฟเวอร์น้ำหนักหลายร้อยกิโลกรัมออกเป็นชิ้น ๆ แล้วประกอบกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง ซึ่งตอนนี้ท้องฟ้าได้สว่างแล้ว
เสียงท้องของเขาร้องโครกครากด้วยความหิว ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไปล้างหน้าแปรงฟันอย่างรวดเร็วและออกไปซื้ออาหารเช้า
เมื่อกลับมาที่ห้องพัก ซุนเฉิงก็ล็อกประตูห้องเขา ตอนนี้เขามีเซิร์ฟเวอร์ที่มีค่ามากมาย แกนหลักของดิเซปติคอนระดับ 2 และอาวุธสองชิ้นที่เขาเอามาจากอีกโลกหนึ่ง ถ้าสิ่งเหล่านี้ถูกรู้เข้า มันจะเป็นเรื่องยุ่งยากแน่
หลังหกโมงเช้า หอพักก็มีไฟฟ้าใช้อีกครั้ง
แม้ว่าจีนจะมีประธานาธิบดีที่ยิ่งใหญ่อย่างหยูเฉิน ผู้ซึ่งนำการปฏิวัติในปี 1911 ผู้จุดไฟแห่งการฟื้นฟูชาติขึ้นอีกครั้ง แต่ประเทศนั้นเสื่อมโทรมมาอย่างยาวนานตั้งแต่สงครามฝิ่นในช่วงปลายราชวงศ์ชิง ทั้งยังมีมหาอำนาจต่างชาติเข้าครอบงำ และมีศัตรอยู่ทุกหนทุกแห่ง ดังนั้น นับตั้งแต่การก่อตั้งจีนยุคใหม่ การพัฒนาจึงเป็นไปอย่างยากลำบาก
การปฏิวัติอุตสาหกรรมอันยากลำบากของจีนยุคใหม่เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ทศวรรษที่ 1920 และความต้องการไฟฟ้าก็ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ ทางการจีนต้องอนุรักษ์ไฟคงใช้ไว้ถึง 5-10% และมีการกล่าวกันว่าช่องว่างนี้ยังคงขยายตัวต่อไป
ดังนั้นแล้ว สถาบันและหน่วยงานของรัฐบาลหลายแห่ง รวมถึงโรงเรียนจึงต้องดำเนินตามโยบายประหยัดพลังงานที่กระทรวงอุตสาหกรรมกำหนดขึ้นเมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว สถานที่ส่วนใหญ่ของมหาวิทยาลัย ยกเว้นห้องปฏิบัติการวิจัยบางแห่ง จะตัดไฟฟ้าตั้งแต่เวลาห้าทุ่มถึงหกโมงเช้า
ซุนเฉิงคว้าแก้วน้ำและนั่งลงที่โต๊ะพร้อมอาหารเช้าของเขา เขาไม่รีบกิน แต่กลับเปิดคอมพิวเตอร์และเช็คอีเมลของเขาเพื่อดูว่ามีการตอบกลับจากแอปเปิ้ลหรือซีโรเดียมหรือไม่
คอมพิวเตอร์เปิดเครื่องภายในเวลาไม่กี่วินาที เห็นได้ชัดว่าระบบ XP ใหม่ที่เขาปรับเปลี่ยนและลบปลั๊กอินที่ไม่จำเป็นออกทั้งหมดนั้นเร็วกว่าระบบเดิมมาก
เขาเข้าสู่ระบบอีเมลของเขาและตรวจสอบอย่างถี่ถ้วนสักพัก ซุนเฉิงผิดหวังที่บริษัททั้งสองแห่งนี้ยังไม่ได้สังเกตเห็นอีเมลที่เขาส่งไป ดังนั้นมันจึงไม่มีการตอบกลับมา
เขาปิดอีเมล์อย่างรวดเร็วและเปิดเบราว์เซอร์ แต่ก็ปิดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกเบื่อหน่ายเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี
หลังจากลังเลสักพัก เขาก็คลิกที่ไดร์ฟ E บนคอมพิวเตอร์ของเขาและเลื่อนไปรอบ ๆ ในแถบเครื่องมือ "My Computer" สักพักหนึ่ง มันก็มีโฟลเดอร์ที่ซ่อนอยู่
ข้อมูลอ้างอิง!
นั่นคือชื่อที่ซุนเฉิงตั้งให้กับโฟลเดอร์ที่ซ่อนไว้นี้ ถึงแม้มันจะดูเหมือนเป็นชื่อที่เด็กวัยรุ่นส่วนใหญ่ใช้เก็บไฟล์หนังโป๊ แต่จริง ๆ แล้วข้างในไม่มีอะไรแบบนั้นเลย
เขาหยิบซาลาเปามากัดหนึ่งลูก จากนั้นรีบเปิดโฟลเดอร์ ข้างในเผยให้เห็นไฟล์วิดีโอสำรองไว้หลายไฟล์อย่างเป็นระเบียบ ชื่อของไฟล์พวกนี้ได้แก่ "จากโลกที่ล่มสลาย" "วันนี้อากาศแจ่มใส ฮาเลลูยา (Harete Hallelujah)" "จักรวาลประหลาด" "ที่รัก" และ "ฉันอยากเจอคุณอีกครั้ง"
พอควบคุมเมาส์ เขาก็คลิกที่ไฟล์วิดีโอที่ชื่อว่า "จากโลกที่ล่มสลาย" หลังจากวิดีโอโหลดสักพัก ภาพในวิดีโอแสดงให้เห็นภาพเด็กสาววัยรุ่นกำลังสวมหูฟัง นั่งอยู่หน้าไมโครโฟน พร้อมร้องเพลง
แม้ว่าซุนเฉิงจะคุ้นเคยกับรูปร่างหน้าตาของเด็กสาวคนนี้ แต่เมื่อเห็นเธอตรงหน้า เขาก็ยังอดรู้สึกทึ่งไม่ได้
จะบรรยายความงดงามของเธอให้ออกมาเป็นคำพูดมันยากเหลือเกิน!
สวรรค์คงรักเธอมากจึงประทานใบหน้าที่ไร้ที่ติให้เธอ ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบจนชายใดได้เห็นก็ยากจะละสายตา ดวงตาใส ยิ้มสวย ริมฝีปากบางเรียวจมูกโด่ง
นอกจากนี้ เธอยังมีผมยาวสลวยสีดำตรงยาวถึงหน้าอก เส้นผมแต่ละเส้นนุ่มและเงางามเป็นประกายราวกับไข่มุก ถึงแม้ว่าหญิงสาวจะอยู่ในท่านั่ง แต่ซุนเฉิงก็ยังคงจินตนาการถึงรูปร่างที่งดงามของเธอได้
"วันนี้ฉันอยากร้องเพลงญี่ปุ่นที่ฉันชอบมากให้กับคนที่ยังไม่เคยได้ฟัง เพลงนี้ชื่อว่า 'จากโลกที่ล่มสลาย' หวังว่าทุกคนจะเข้าใจความรู้สึกของฉันนะคะ!"
เนื่องจากวิดีโอตัดต่อมาจากการถ่ายทอดสด ข้อความคอมเมนต์แบบบอลลูนจึงลอยขึ้นมาบนหน้าจอเป็นครั้งคราว
ซุนเฉิงขมวดคิ้วขณะที่เขาดูคอมเมนต์ที่ทั้งดูจะหยอกล้ออย่างโจ่งแจ้งหรือแสดงความรักออกมา เขาเลื่อนแถบวิดีโอไปข้างหน้าอย่างชำนาญประมาณสิบวินาที จากนั้นเอง เสียงเมโลดี้ที่ดูทั้งงดงามและเศร้าโศกเล็กน้อยก็ดังขึ้น
"หัวเราะด้วยกันเป็นสิ่งที่สุขใจที่สุด!"
"นั่นคือสิ่งที่เธอสอนให้ฉันรู้!"
"ตั้งแต่เด็ก ฉันก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ!"
"ฉันพยายามปรับตัวให้เข้ากับงานอดิเรกและอุดมคติของเธอ"
"แต่แล้ววันหนึ่งเธอก็แอบมาบอกฉันว่า!"
"เธอมีคนที่ชอบ เป็นผู้หญิงที่สวยและอายุมากกว่า!"
"มันสายเกินไปที่จะเปลี่ยนแปลงตอนนี้ ดังนั้นฉันจึงใช้พลังวิเศษย้อนเวลากลับไป!"
"เพื่อจะได้เจอกับเธออีกครั้ง ตกหลุมเธออีกครั้ง!"
"เธอร้องไห้และค้นหาฉันทุกที่"
"เพราะตัวตนของฉันได้หายไปจากโลกของเธออย่างกะทันหัน!"
"ฉันอยากกลับไปหาเธอเร็ว ๆ แต่ความสามารถนี้เป็นการไปทางเดียว และไม่สามารถกลับไปสู่อนาคตได้"
ในวิดีโอ สาวน้อยร้องเพลงเป็นภาษาญี่ปุ่น แต่มีคำบรรยายภาษาจีนสำหรับเนื้อเพลงอยู่ด้านล่าง
ซุนเฉินรู้สึกชื่นชอบกับเสียงที่ชวนหลงใหลของเธอ ดวงตาของเขาจับจ้องไม่กระพริบ
"ฉันอยากบอกเธอ ว่าฉันมาจากสถานที่อันแสนห่างไกล!"
"แต่ฉันรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้"
"เธอเห็นฉันที่แก่กว่าแล้วถามว่า"
"ผมกำลังตามหาคนที่ดูเหมือนคุณ"
"คุณพอจะรู้อะไรบ้างไหม?"
"เธอร้องไห้จนหมดแรง!"
"พยายามเชื่อมโยงเราสองคนที่แยกออกจากกัน!"
"หยุดเถอะ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว!"
"อย่าไปไหนนะ!"
"ฤดูใบไม้ผลิมาถึงอีกครั้ง เธอตัดสินใจออกเดินทางจากที่นี่!"
"ทิ้งคำพูดไว้ว่า 'ผมแค่อยากให้คุณเป็นเธอคนนั้น'"
ในเพลงที่สวยงามและแสนไพเราะ เสียงร้องของผู้หญิงค่อย ๆ มีน้ำเสียงสะอื้นเจือปนเข้ามา เห็นได้ชัดว่าเธอใส่หัวใจและอารมณ์ลงไปในบทเพลง อาจจะถึงขั้นถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองลงไปในเพลงด้วย
"การได้รัก เป็นความรู้สึกอันน่ายินดี!"
"ฉันนึกถึงมันขึ้นอีกครั้ง!"
"ดังนั้นด้วยพละกำลังทั้งหมดของฉัน ฉันจึงไขว่คว้ามือนั้น!"
"ฉันสารภาพความจริงกับเธอด้วยน้ำตา!"
"เราถูกดูดกลืนเข้าสู่ห้วงเวลาที่แตกสลาย"
"และเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกสีเทา"
"ในมือของฉันมีรูปถ่ายเก่า!"
"เป็นช่วงเวลาที่เต็มไปด้วยสีสัน!"
"ในรูปนั้นเธอหัวเราะอย่างไร้เดียงสา!"
“ฉันเริ่มการเดินทางจากที่นี่เพื่อพบเธออีกครั้ง!”
เธอร้องเพลงเบา ๆ ดูเหมือนปรับอารมณ์ตัวเอง และเสียงของเธอก็หนักแน่นมากขึ้น
"ฉันจะหัวเราะได้อีกไหม ในโลกใบนี้"
“ฉันวางรูปถ่ายของคุณไว้แล้ว และเริ่มเดินต่อไป!”
บทเพลงจบลงพร้อมกับท่อนสร้อย ส่งสัญญาณว่าการแสดงของสาวน้อยสิ้นสุดลง
บนหน้าจอเต็มไปด้วยคอมเมนต์และโดเนทมากมายที่หลั่งไหลไม่หยุด
นักร้องสาวหน้าไมค์รีบปาดน้ำตาออกจากดวงตา แล้วหันไปยิ้มแย้มสดใสให้กับผู้ชม ขอบคุณพวกเขาและตอบคำถามบางส่วนในคอมเมนต์
"โสดค่ะ แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่นะ!"
"ไม่ได้เป็นลูกคนเดียวนะ มีพี่ชายคนหนึ่ง!"
"เพลงนี้เพื่อนแต่งให้ค่ะ เพราะอยากจะอุทิศให้กับใครสักคน หวังว่าเขาจะเข้าใจความรู้สึกของหนูนะคะ!"
วิดีโอสั้น ๆ ความยาวเพียงไม่กี่นาที จบลงอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขามองไปที่แถบเล่นวิดีโอที่ปิดลง ซุนเฉิงก็กลืนขนมปังคำสุดท้ายลงคออย่างเงียบ ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะ
"ปึก!"
กระเป๋าที่ใส่ขนมปังสั่น เกิดเสียงเบา ๆ ขณะเดียวกันมันก็ดันกระเป๋าสตางค์ของซุนเฉิงร่วงหล่นลงจากโต๊ะ
ซุนเฉิงเงยหน้ามองลงไปตามสัญชาตญาณ ใบหน้าของเขาแข็งทื่อทันที
ภาพ ๆ หนึ่งร่วงหล่นออกมาจากกระเป๋าสตางค์ของเขา เป็นภาพถ่ายคู่หนุ่มสาว ดูอ่อนเยาว์ มีเด็กชายคนหนึ่ง หน้าตาคล้ายซุนเฉิงอยู่บ้าง และมีหญิงสาวคนหนึ่งกอดแขนซ้ายของเขา เหมือนกับคนที่ร้องเพลงในวิดีโอที่เพิ่งดูไปเมื่อกี้เลย!
เขาหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดนิ้วมืออย่างระมัดระวัง แล้วเก็บรูปภาพและกระเป๋าสตางค์จากพื้นดินขึ้นมา
เขาถือรูปภาพนั้นไว้ในมือ มองอยู่นาน ปลายนิ้วลูบไปบนแก้มของหญิงสาวในภาพอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็เก็บรูปนั้นกลับเข้าไปในกระเป๋าสตางค์อย่างเคารพ พึมพำกับตัวเองเบา ๆ ว่า "ฉันต้องแก้ปัญหา 'หนี้กู้ยืมเพื่อการศึกษา' นี้โดยเร็วที่สุด และเร่งของฉันในโลกแห่งความเป็นจริง..."
เขาโยนกระเป๋าสตางค์กลับไปทางเดิมอย่างรวดเร็ว ปิดคอมพิวเตอร์ หยิบเอาขนมปังแล้วรีบกินเข้าไปเจ็ดแปดลูก
หลังจากกระดกน้ำหนึ่งไปหนึ่งอึกและเก็บกวาดโต๊ะ เขาหยิบเอกสารหนาปึกออกจากลิ้นชัก ล้วงหาสักพักก็เจอเอกสารที่ต้องการ จากนั้นเขาจึงลุกขึ้นเตรียมตัวออกจากหอพัก
ขณะที่เขาเดินไปที่ประตู จู่ ๆ เขาก็จำอะไรบางอย่างได้ เขาจึงหันกลับไปหยิบปืนช็อตไฟฟ้าจากกล่องแล้วถือติดตัวไปด้วย จากนั้นเขาก็หยิบเอกสารแล้วออกไป
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแบบโคตรถูกแค่ในMy-NovelและThai-novelเท่านั้น
