บทที่ 479 เลขาฯ หลี่จื่อฉีมาแล้ว!
บทที่ 479 เลขาฯ หลี่จื่อฉีมาแล้ว!
ชีเซิ่งเจี่ยมีบุคลิกที่เหมือนกับไม้ทื่อ ถ้าจะใช้ประโยคอธิบายเขา ก็คือว่าเขาไม่มีจินตนาการ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรเขาจะทำตามคำสั่งที่กำหนด เมื่อมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เขาจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้อีกต่อไป
พูดตรงๆ เขาไม่ใช่เครื่องมือที่แหลมคมที่สุดในโรงเก็บของ
อย่างไรก็ตาม คนที่ซื่อสัตย์มีด้านบวกสองอย่าง ประการแรก เขาเชื่อฟังเป็นอย่างดี ประการที่สอง เขาทำงานหนักมากและไม่เคยบ่นเรื่องความเหนื่อยล้าเลย
ชีเซิ่งเจี่ยรู้ว่าหากเขาไม่ต้องการกลับไปที่หมู่บ้านของเขาและปล่อยให้ลูกในอนาคตของเขาพบกับประสบการณ์แบบเดียวกับเขา เขาก็ทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่และฝึกฝน
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าการฝึกฝนจะเป็นประโยชน์หรือไม่ แต่นอกเหนือจากนี้ ด้วยความรู้อันตื้นเขินของเขา เขาจึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
ขณะที่ซุนม่อนวดร่างกายของเขา ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกประหม่าจนกล้ามเนื้อตึงมาก เขาเป็นเหมือนท่อนซุงที่ถูกแช่แข็งและสันนิษฐานว่าท่าทางของเขาพร้อมที่จะถูกบรรยาย
“อาจารย์จะต้องไม่พอใจกับความก้าวหน้าของข้าแน่ๆ ใช่ไหม?”
ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกถึงความรู้สึกด้อยในตนเองอย่างมาก ตอนนี้ทรัพยากรการฝึกปรือทั้งหมดที่เขาเพลิดเพลินเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่สามารถได้รับ แม้ว่าใครจะให้เวลาสิบปี หากความก้าวหน้าในความก้าวหน้าของเขาช้าเกินไป เขากลัวว่าซุนม่อจะไล่เขาไป
"ทำได้ดี!"
ซุนม่อกล่าวชื่นชม
“อาจารย์ ข้าได้ลดความคาดหวังของท่านลงไปแล้ว ได้โปรดลงโทษข้าด้วย!”
โดยทั่วไปชีเซิ่งเจี่ยไม่ฟังสิ่งที่ซุนม่อพูด ทันทีที่เขาพูดเด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์ซึ่งอยู่ในความหวาดกลัวก็คุกเข่าลงกับพื้นทันทีพร้อมกับเสียงดัง
ปัง ปัง ปัง
ได้ยินเสียงโขกหัวสามครั้งในขณะที่ชีเซิ่งเจี่ยกระแทกหน้าผากของเขากับพื้น
“…”
ทุกคนพูดไม่ออก แม้แต่ลู่จื่อรั่วที่เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่เสมอก็ยังส่ายหัว (พี่ใหญ่ชี เจ้าช่างโง่เขลาเหลือเกิน ในอนาคตเจ้าจะแต่งงานมีภรรยาได้อย่างไร?)
“โฮ่ย! ข้าบอกว่าเจ้าทำได้ดี!”
ซุนม่อเหลือกตา
"หา?"
ชีเซิ่งเจี่ยเกาหัวของเขาและดูมีสีหน้างุนงง เขาถูกด่าว่าและดูหมิ่นมากว่าสิบปี เด็กหนุ่มผู้ซื่อสัตย์ไม่คุ้นสำหรับคำชม
“ฝึกตามแผนฝึกปรือที่ข้าให้เจ้า เจ้าเพียงแค่ต้องเพิ่มภาระการฝึกซ้อมในปัจจุบันของเจ้าให้มากขึ้นอีกหนึ่งในสาม!”
ซุนม่อพอใจมากจริงๆ ชีเซิ่งเจี่ยทำตามแผนฝึกปรือของเขาอย่างเคร่งครัดสมบูรณ์แบบไม่ได้ทำอะไรมากหรือน้อยแม้แต่นิดเดียว นอกจากนี้เขายังกินอาหารตามเวลาที่กำหนดและนอนหลับตามเวลาที่กำหนด นอกเหนือจากนี้ เขาจะไม่ทำอะไรเพิ่มเติม
ตัวอย่างเช่น เขาจะไม่หาเพื่อนไปกินข้าวหรือหาแฟน
ต้องรู้ว่าชีเซิ่งเจี่ยเป็นสมาชิกของโถงประลอง แม้ว่าเขาจะอ่อนแอ ตราบใดที่เขาเป็นส่วนหนึ่งของโถงประลอง นักเรียนจำนวนมากก็อยากมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขา อย่างไรก็ตาม เขามักจะปฏิเสธเสมอเมื่อคนอื่นชวนไปทานอาหาร
อาจกล่าวได้ว่าชีเซิ่งเจี่ยทำตามแผนการฝึกปรือของซุนม่อราวกับว่ามันเป็นคำสั่งของจักรพรรดิ
สำหรับเรื่องนี้ แม้แต่ลู่จื่อรั่วที่ว่านอนสอนง่ายที่สุดก็ไม่สามารถทำได้สำเร็จ ไม่มีวิธีแก้ปัญหา มนุษย์ย่อมมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันผุดขึ้นเสมอ เป็นเรื่องปกติมากที่คนๆ หนึ่งจะเผลองุนงงในบางครั้ง
อย่างไรก็ตาม เด็กหนุ่มซื่อสัตย์จะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน หากจะพูดเกินจริง ถ้าซุนม่อเพิ่มตารางเข้าห้องน้ำต่อวันเพิ่มลงไปด้วย ชี่เซิ่งเจี่ยจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดแน่นอน
“สภาพร่างกายและจิตใจของเจ้าอยู่ในจุดสูงสุดในขณะนี้ เจ้าสามารถระเบิดพลังต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ของเจ้าออกมาได้ทุกเมื่อ”
ซุนม่อตรวจสอบร่างกายของชีเซิ่งเจี่ย และรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย นี่คือผลงานชิ้นเอกของเขา ชีเซิ่งเจี่ยพิสูจน์ให้เห็นว่าแผนการฝึกปรือที่ซุนม่อออกแบบมาสำหรับเขานั้นไม่มีข้อผิดพลาด
ทันใดนั้นซุนม่อก็มีความคิดใหม่ เนื่องจากชีเซิ่งเจี่ยเชื่อฟังมาก ทำไมเขาไม่ออกแบบแผนการฝึกปรือที่ละเอียดกว่านี้?
“หลังจากนั้น ไปที่แผนกพัสดุและเบิกเงินออกมา 10,000 ตำลึง ข้าจะให้แผนการกินแก่เจ้า และเจ้าต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดทุกวัน!”
เพราะคนที่ซื่อสัตย์นั้นยากจน เขามักจะประหยัดอย่างมากเมื่อเป็นเรื่องของการกิน จึงทำให้ร่างกายได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ
"หา?"
ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกหวาดกลัวอย่างมากและรู้สึกหวาดกลัวบ้าง
“เงิน 10,000 ตำลึง? มันไม่มากเกินไปเหรอ?”
“อย่าสงสัยในคำพูดของข้า แค่ทำตามคำสั่งของข้า!”
ซุนม่อไม่ต้องการอธิบาย
(ฮือๆๆ อาจารย์ดีกับข้ามาก ข้าจะทดแทนบุญคุณได้ยังไง?)
ชีเซิ่งเจี่ยรู้สึกขัดแย้ง
ติง!
คะแนนประทับใจจากชีเซิ่งเจี่ย +500 ความเทิดทูน(21,500/100,000).
“โอ้ ใช่แล้ว สำหรับรูปแบบการต่อสู้ของซวนหยวนพ่อ เจ้าสามารถสังเกตได้ แต่อย่าเรียนรู้จากเขา”
ซุนม่อเตือน
ชีเซิ่งเจี่ยเกาหัวของเขาและมีสีหน้างุนงง เขาอยากจะถามอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้า
“เจ้ามีรูปแบบการต่อสู้ของเจ้าเอง หากเจ้าเรียนรู้รูปแบบของเขา เจ้าจะทำให้ตัวเองรู้สึกสับสน”
ซุนม่อพูดอย่างมีชั้นเชิงว่า
“ในอนาคต ในระหว่างการต่อสู้ เจ้าไม่ต้องสนใจว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าจะต่อสู้อย่างไร เพียงแค่ทำสิ่งต่างๆ ตามจังหวะของเจ้าและปลดปล่อยกระบวนท่าของเจ้าในลักษณะที่แน่นอน”
“ข้าจะเชื่อฟังคำสั่งสอนของอาจารย์!”
ชีเซิ่งเจี่ยคำนับ
หลี่จื่อฉีและหยิงไป่อู่ถอนหายใจ ความหมายแฝงในคำพูดของอาจารย์คือ ชีเซิ่งเจี่ยโง่เกินไป เขาไม่รู้ว่าจะยืดหยุ่นอย่างไร
“อาจารย์ ข้ามีเรื่องสำคัญจะรายงาน!”
หลี่จื่อฉียืนขึ้น
หลังจากกลับมาที่บ้านพักไข่ดาวน้อยก็รินชาให้ซุนม่อก่อน หลังจากนั้นนางก็หยิบหนังสือที่เต็มไปด้วยข้อความออกมาและวางไว้ต่อหน้าเขา
“อาจารย์ โรงเรียนเพิ่งประสบปัญหาบางอย่าง จางฮั่นฟูสร้างความสัมพันธ์กับครูหลายคนและต้องการขอขึ้นเงินเดือน แม้ว่ามหาคุรุจากกลุ่มของหวังซู่จะไม่ได้เข้าร่วมเหตุการณ์ด้วยตัวเอง แต่พวกเขาก็มีความสุขมากที่ได้เห็นเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ท้ายที่สุดคงไม่มีใครไม่ชอบการขึ้นเงินเดือน”
หลี่จื่อฉีอธิบายอย่างฉะฉานและคล่องแคล่ว
ในหัวใจของไข่ดาวน้อย ครึ่งหนึ่งของสถาบันจงโจวเป็นของอาจารย์ของนาง นอกจากนี้ ยังเป็นเพราะความพยายามของอาจารย์ของนางที่สามารถดันโรงเรียนขึ้นไปได้ถึงชั้นสาม ดังนั้นหลี่จื่อฉีจะไม่ดูดายต่อไปอย่างแน่นอน
ซุนม่อมองดูข้อมูลในมือของเขาและพบว่าส่วนใหญ่เป็นข้อมูลส่วนตัวเกี่ยวกับมหาคุรุซึ่งรวมถึงบุคลิกภาพและนิสัยของพวกเขา บุคลิกของพวกเขาเมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น และเครือข่ายทางสังคมที่พวกเขาสนิทด้วย
“…”
ซุนม่อตกตะลึง (ไข่ดาวน้อย การเป็นนักเรียนทำให้พรสวรรค์ของเจ้าสูญเปล่า เจ้าสามารถเป็นเลขานุการที่ดีที่สุดในโลกได้!)
ไม่มีอะไรให้เลือกเกี่ยวกับความสามารถของนาง
ซุนม่อค้นพบว่านอกเหนือจากข้อมูลนี้ หลี่จื่อฉียังเพิ่มการตัดสินใจของนางเองในตอนท้ายว่าคนใดสามารถโน้มน้าวใจได้และคนใดที่ยืนกรานที่จะสร้างปัญหาและไม่เต็มใจที่จะเจรจา ท้ายที่สุดต้องถูกไล่ออกไป
(เดี๋ยวก่อน ข้าขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ การเป็นเลขาก็เป็นการเสียพรสวรรค์ของ จื่อฉีไปด้วย)
“จื่อฉี เจ้าโดดเด่นมาก จนข้ารู้สึกต่ำต้อยไปเลย!”
ซุนม่อถอนหายใจอย่างมีอารมณ์ เขาหยิบสมบัติขึ้นมาได้จริงๆ
หลี่จื่อฉีที่กำลังรายงานสถานการณ์ปัจจุบันก็พูดไม่ออกเมื่อได้ยินคำพูดของ ซุนม่อ หลังจากนั้นใบหน้าสวยของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีขณะที่นางก้มหน้าลงอย่างอายๆ
“อาจารย์ ท่านน่ารังเกียจมาก ท่านกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร”
หลี่จื่อฉีพึมพำหัวใจเล็กๆ ของนางเต้นแรง
(ว้าย ทำไมข้าต้องประหม่าขนาดนั้นด้วย ไม่ใช่แค่ประโยคชมหรอกหรือ เมื่อก่อนอาจารย์ก็เคยชมข้ามาก่อนเหมือนกัน)
“เจ้าเคยเรียนปณิธานจักรพรรดิมาก่อนหรือเปล่า?”
ซุนม่อสงสัย เขาได้ยินมาว่าจักรพรรดิทุกคนรู้เรื่องนี้ และมันก็เป็นระดับที่สูงกว่าเมื่อเทียบกับทฤษฎีดำมืด
“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่อาจารย์ในอดีตสอนข้าหลายอย่าง ในบรรดาสิ่งที่ข้าได้เรียนรู้ มีวิธีการอ่านและการใช้คน อย่างไรก็ตาม ข้าจับได้เพียงส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น”
หลี่จื่อฉีอ่อนน้อมถ่อมตน นางมีความทรงจำที่ฝังแน่นและอ่านชุดสะสมหนังสือทั้งหมดของพระราชวังมานานแล้ว ในท้ายที่สุด ราชครูของจักรพรรดิก็ไม่มีอะไรจะสอนนางอีกต่อไป
ท้ายที่สุดหลี่จื่อฉีเป็นอัจฉริยะมากเกินไป
ที่ผ่านมาไข่ดาวน้อยอดที่จะใส่ใจเรื่องเหล่านี้ไม่ได้ อย่างไรก็ตามสถาบันจงโจวเป็นของอาจารย์ส่วนตัวของนาง ในกรณีนี้ นางจะต้องปกป้องมันเป็นอย่างดีเพื่อเขา
“ข้าทำให้เจ้ากังวล!”
ซุนม่อตบที่นั่งข้างๆ เขา
“มา มานั่งนี่สิ”
"ฮะฮะ!"
หลี่จื่อฉีนั่งขัดสมาธิและวางมือบนเข่าของนาง ดูมีราศีมากในขณะที่เปล่งรัศมีความสง่างาม
ซุนม่อไม่พูดอีกต่อไป เขากลับจ้องมองเด็กสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยนในขณะที่เขาลูบผมของนาง นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนม่อรู้สึกกังวลตั้งแต่เขามาถึงเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่
โดยธรรมชาติแล้ว เด็กสาวมะละกอและหยิงไป่อู่ ก็ห่วงซุนม่อเช่นกัน แต่ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็ยังเป็นเด็กและไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร มีใจที่จะทำแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
สำหรับอันซินฮุ่ยนางก็กังวลเกี่ยวกับคนรักในวัยเยาว์ของนางเช่นกัน แต่ในที่สุดพวกเขาก็เป็นผู้ใหญ่ทั้งคู่ ดังนั้นนางจะพยายามดูแลเขาแทนที่จะช่วยเขาให้ดีที่สุด
หลี่จื่อฉีก้มศีรษะของนาง นิ้วของนางจับขอบเครื่องแบบของนางก่อนที่จะคลายการกำมือของนาง นางทำเช่นนี้ทั้งหมดสามครั้ง
ติง!
คะแนนความประทับใจจาก หลี่จื่อฉี +100 ความเทิดทูน (23,210/100,000).
ซุนม่อไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ ไข่ดาวน้อยถึงได้ให้คะแนนความประทับใจ เนื่องจากเขาเป็นคนที่ได้รับความช่วยเหลือ อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ประเด็นหลัก
“ข้อมูลที่เจ้ารวบรวมมีความสำคัญมากสำหรับข้า!”
“อาจารย์ ท่านคิดจะทำอะไร?”
หลี่จื่อฉีสงสัย
“ปล่อยให้ทุกอย่างพังทลาย!”
ซุนม่อหัวเราะ
“เนื่องจากจางฮั่นฟูไม่เต็มใจที่จะลาออกและจากไปอย่างสงบ เขาไม่ควรตำหนิข้าที่ไร้ความปรานี”
เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มั่นใจของซุนม่อ หลี่จื่อฉีรู้สึกว่าอาจารย์ของนางน่าประทับใจมาก ไม่ว่าวิกฤตจะยิ่งใหญ่เพียงใด ดูเหมือนอาจารย์ของนางจะไม่ตื่นตระหนก
“โอ้ ใช่แล้ว โรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดสร้างเสร็จแล้ว อย่างไรก็ตาม อาจารย์ใหญ่อัน ต้องการรอให้อาจารย์กลับมาเข้าร่วมในพิธีเสร็จสิ้น ดังนั้น นอกจากนางแล้ว ยังไม่มีใครเห็นว่าสิ่งต่างๆ ภายในโรงฝึกภาพลวงตาแห่งความมืดเป็นอย่างไร”
หลี่จื่อฉีรายงาน
“อืมม!”
ซุนม่อลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู
“แค่พักผ่อนและศึกษาต่อเอง ข้าจะจัดการเรื่องที่เหลือเอง!”
"อาจารย์!"
หลี่จื่อฉีไล่ตามซุนม่อ จากนั้นนางก็เบิกตากว้างและวิงวอนอย่างจริงใจว่า
“ข้าขอตามท่านไปได้ไหม?”
“เรื่องแบบนี้อาจจะสกปรกไปหน่อย!”
ซุนม่อหัวเราะ
“ข้าอยากจะติดตามไปอยู่ข้างท่านและเรียนรู้วิธีการที่ท่านใช้ในการแก้ไขปัญหา ในขณะเดียวกัน ข้าสามารถเป็นผู้ช่วยและจัดการเรื่องจิปาถะให้ท่านได้!”
หลี่จื่อฉีเห็นซุนม่อ เงียบไป จากนั้นนางก็ดึงแขนของเขาและเขย่าเบาๆ
“ข้าไม่มีความสนใจในการฝึกปรือเลยจริงๆ สำหรับการอ่านหนังสือ ข้าอ่านหนังสือทั้งหมดในห้องสมุดของสถาบันจงโจวหมดแล้ว ดังนั้นข้ารู้สึกเบื่อบ้าง!”
“เจ้าอ่านหมดแล้วเหรอ”
ซุนม่อตกใจมาก
"ใช่ แม้ว่าจะมีบางส่วนที่ข้าไม่เข้าใจ แต่ข้าไม่ต้องการปรึกษาอาจารย์คนอื่น!”
ร่องรอยของแสงไหวพริบส่องประกายในดวงตาของไข่ดาวน้อย นางชมซุนม่อในขณะเดียวกันก็พยายามต่อรองกับเขา (ฟังนะ ข้าก็ถือว่าเป็นอัจฉริยะได้เหมือนกันนะ จริงไหม?)
(ท่านจะไม่ทำตามคำขอเล็กๆ น้อยๆ ของข้านี้เหรอ?)
“พอได้แล้ว!”
ซุนม่อรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลต่อเขา (ข้าก็ต้องทำงานหนักเหมือนกัน ถ้าข้าสอนจื่อฉีไม่ดี ไม่เพียงแต่มันจะน่าอายเท่านั้น แต่ข้ายังจะทำให้นางสูญเสียความสามารถไปด้วย)
(เฮ้อ ใครบอกว่าคนๆ นั้นจะรู้สึกได้รับพรอย่างแน่นอนหากพวกเขาหยิบสมบัติขึ้นมาได้?)
ซุนม่อไปหาอันซินฮุ่ยและหลี่จื่อฉีเดินตามหลังเขาเหมือนลูกหมาตัวน้อย เมื่อเห็นภาพนี้ ซุนม่อก็ตระหนักบางอย่างได้ในทันที ไม่ว่ายังไง เขาก็สามารถถูกพิจารณาให้เป็นหัวหน้าแผนกพัสดุได้ คนที่มีอำนาจใช่ไหม? เขาควรจะมีคุณสมบัติในการมีเลขาฯ
อันซินฮุ่ยเป็นคนบ้างาน ดังนั้นใครๆ ก็สามารถหานางเจอได้เสมอหากพวกเขาไปที่สำนักงานอาจารย์ใหญ่
“เสี่ยวม่อ…เอ๊ะ อาจารย์ซุน มาแล้วเหรอ?”
อันซินฮุ่ยลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นซุนม่อเข้ามา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความสุข แต่หลังจากที่นางเห็นหลี่จื่อฉีตามหลังเขา ชื่อเล่นที่นางมักจะเรียกเขาก็ถูกกลืนกลับเข้าไปในลำคอของนาง
“เสี่ยวม่อม่อ? ช่างน่ารักจริงๆ ข้าอยากจะเรียกชื่อนั้นกับอาจารย์สักครั้งเหมือนกัน!”
ริมฝีปากของหลี่จื่อฉี ม้วนงออย่างเงียบๆ
เมื่อซุนม่อและอันซินฮุ่ยกำลังหารือเกี่ยวกับวิธีการแก้ไขวิกฤตการณ์ในปัจจุบัน เฉาเสียนและเยี่ยหลงป๋อเดินเข้ามาที่ประตูของสถาบันจงโจว ด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าพวกเขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะประสบความสำเร็จ
