ตอนที่5

"เอ่อ...คุณจำอะไรไม่ได้อย่างนั้นเหรอครับ"  ทัดเทพมองอาการของไรอันและเอ่ยถามเขาให้แน่ใจอีกครั้ง

"..ครับ..."   หลังจากได้คำตอบของไรอันหมอหนุ่มก็ต้องซักถามเรื่องทั่วไปกับชาหนุ่มพักใหญ่เพื่อวินิจฉัยว่าอาการความจำเสื่อมของเขาอยู่ในระดับไหน

บ่ายของวัน

"แบบนี้ฉันก็ต้องมานั่งรับผิดชอบชีวิตคนที่จะฆ่าฉันงั้นเหรอ" สองสาวที่รู้ได้จากผลการวินิจฉัยจากหมอหนุ่มพวกเธอก็ได้รู้ว่าอาการความจำเสื่อมของไรอันคงจะต้องใช้เวลานานในการฟื้นฟู...เป็นว่านรักที่ดูจะกังวลกับเรื่องนี้เป็นพิเศษเพราะเท่ากับต่อไปนี้เธอก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบชีวิตของไรอันซึ่งเธอไม่ได้อยากอยู่ใกล้เขาแม้แต่น้อย

"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแกจะได้ปลอดภัยไงให้นายนั่นมาอยู่ใต้โอวาทแกไม่ดีหรือไง" เมษาเห็นว่านี่เป็นข้อดีเสียอีก

"แต่ฉันรู้สึกไม่ดีที่มีเค้ามาอยู่ด้วย..แล้วก็ผิดในใจยังไงไม่รู้..."   ในหัวว่านรักตอนนี้มันมีความคิดที่สับสนตีกันไปหมดทั้งอึดอัดที่มีคนคิดจะฆ่าตัวเองมาอยู่ใกล้ตัวทั้งยังรู้สึกผิดที่รู้อยู่แก่ใจว่าที่ชายหนุ่มเป็นแบบนี้ก็เพราะฝีมือพวกเธอ

"รู้สึกผิดอะไร...ฟังฉัน...นายนั่นคิดจะฆ่าแกแล้วที่เป็นแบบนี้ก็สมควรแล้ว" เมษาจับบ่าว่านรักก่อนจะเอ่ยเสียงดังฟังชัดให้ว่านรักได้ฟังว่าสิ่งที่ไรอันได้รับสมควรแล้ว

เย็นของวัน

"โอ้ยย.. ปวดขาจังโว้ย" ปราโมทย์บ่นโอดครวญปวดขาในขณะที่มีหลานสาวอย่างเมษานวดให้อยู่

"ก็ใครใช้ให้ตาไปทำเองล่ะจ้ะเผลอเมื่อไรเป็นหาเรื่องทำงานทุกทีถ้าเป็นอะไรไปอะไหล่หายากแล้วนะเนี่ย" เมษาบ่นอุกทุกครั้งที่พวกเธอเผลอเมื่อไรตาเธอเป็นอันต้องหนีไปทำงานในไร่ทุกทีขนาดสังขารไม่เอื้อยังจะมีมานะและก็ต้องเป็นเธอทุกครั้งที่ต้องมานั่งบีบนั่งนวดอยู่แบบนี้

"อย่าบ่นข้านักเลยข้าหาคนช่วยหนูนามันไม่ได้ก็เลยทำซะเอง"  ปราโมทย์เอ่ยปัดทั้งที่อันที่จริงเขาไม่ได้หาใครมาช่วยแต่อยากจะลงแรงเองมากกว่า

"แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกที"   เมษาบุ้ยปาก

"ตาจ๋าพรุ่งนี้หนูจะไปช่วยหนูนามันเอง" เมื่อว่านรักเห็นว่าไม่มีคนช่วยหนูนาแบบนี้เธอเลยอาสาเพราะไม่อยากไปที่โรงพยาบาล

"ไม่ได้ๆไปดูแลผัวเราดีแล้ว"  ปราโมทย์ส่ายหัว

"เค้ามีหมอดูแลอยู่แล้วจ่ะตาไม่ไปหาสักวันสองวันไม่เป็นอะไรหรอก"  ว่านรักยังคงมุ่งมั่นว่าอย่างไรเธอก็จะไปทำงานที่ไร่ดีกว่าไปนั่งอึดอัดอยู่ที่โรงพยาบาลและไม่อยากตอบคำถามอะไรไรอันด้วย

"จริงอย่างที่ว่านมันพูดงานที่ไร่ก็ออกจะเยอะเดี๋ยวพวกหนูเผลอตาก็ไปเข้าไร่อีก"  เมษาเอ่ยปากช่วยว่านรักอีกแรง

"แล้วเราไม่เสียใจบ้างหรือไงที่ผัวเราจำเราไม่ได้"  ปราโมทย์เห็นว่าว่านรักไม่ได้มีทีท่าเศร้าสร้อยเท่าไรนักที่สามีเจ็บแถมยังจำความอะไรไม่ได้อีก

"ไม่หรอกจ่ะตา...ก็มันไม่ใช่เรื่องที่เราคาดการณ์ได้นี่นา"  ว่านรักเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน

"ดีแล้วๆ" ปราโมทย์พยักหน้าเบาๆเห็นว่าจิตใจของว่านรักก็เข้มแข็งดีเหมือนกัน