ตอนที่5 หายไปได้อย่างไร

"อะไรนะ...แล้วตอนน้องหญิงออกไปไม่มีใครไปด้วยหรืออย่างไร"

สิงหนาทขมวดคิ้วถามทุกคนในบ้านที่ยืนก้มหน้างุดกันเสียงแข็ง

"คุณหญิงไม่ให้ใครตามไปเธอให้เหตุผลว่าบ้านหนูหนึ่งอยู่ใกลๆเธออยากเดินไปเองค่ะ"

นมสรวงต้องรีบอธิบายก่อนที่คนอื่นจะโดนคาดโทษไปด้วยหากมีคนผิดก็ขอให้เป็นที่เธอเองที่ตามใจคุณหนูของตนเองจนเกินไป

"เฮ้อ...เดี๋ยวผมจะไปตามหาน้องหนึ่งอีกครั้งเอง"

พูดจบสิงหนาทก็ออกรถหมายขับไปให้ถึงที่บ้านของนาราอย่างรวดเร็ว

"โถ่..คุณหญิงของนมอยู่ไหนกันคะ"

นมสรวงเข่าทรุดเล็กน้อยเพราะตอนนี้เธอเป็นห่วงคุณหนูของเธอเหลือเกินหากย้อนเวลาไปได้เธอจะไม่ให้คุณหนูของเธอไปไหนตามลำพังอีกเลย

บ้านนารา

"แม่คะยาค่ะ"

ในเพลิงไม้เก่าๆริมแม่น้ำเป็นบ้านของนารีและนาราและเป็นหน้าร้านขายขนมไทยที่อยู่ที่เดียวกันหลังจากที่สองแม่ลูกช่วยกันจัดแจงวัตถุดิบเพื่อทำขนมในเช้าวันถัดไปเสร็จก็มานั่งกินข้าวหลังจากทั้งสองกินข้าวกันเรียบร้อยแล้วนาราก็ไม่ลืมที่จะจัดยาให้กับคนเป็นแม่กินเพราะหากรอคนเป็นแม่กินเองก็คงลืมอีกเช่นเคย

"ขอบใจลูก"

นารีเป็นโรคเบาหวานและหัวใจมานานแล้วและตอนนี้ก็พ่วงด้วยไตเสื่อมมาอีกทำให้ต้องกินยาอย่างต่อเนื่อง

"ต่อไปนี้หนึ่งจะทำทุกอย่างเองค่ะแม่จะได้ไม่ต้องเหนื่อย"

นาราเห็นสังขารที่ดูอิดโรยของคนเป็นแม่ก็ต้องเอ่ยปากรอบที่ร้อยเห็นจะได้ว่าเธอขอทำทุกอย่างเองถึงแม้ว่าจะเหนื่อยมากสำหรับเธอแต่ก็ดีกว่าให้แม่ที่กำลังป่วยทำงานจนร่างกายทรุดลงไปอีก

"แม่ยังไหวอยู่ลูกแล้วนี่คนที่บ้านหนูหญิงมาตามเธอที่นี่ตกลงเธอไปไหนกันเหรอลูก"

นารีไม่คิดจะหยุดมืออยู่แล้วตราบใดที่เธอคิดว่าร่างกายของเธอยังไหวเพราะหากเธอเป็นอะไรไปอย่างน้อยเงินที่เธอเก็บไว้ก็จะเป็นของลูกเธอเมื่อไม่มีเธออยู่แล้วจะได้ไปอย่างไม่ต้องห่วงอะไรทั้งยังไถ่ถามเรื่องเมื่อเย็นที่มีคนมาถามหานรีนาถถึงที่นี่อีกด้วยว่าเรื่องเป็นอย่างไรบ้าง

"หนึ่งก็ไม่ทราบค่ะแต่หญิงก็ไม่เคยไปไหนไกลนอกจากบ้านเรานะคะถ้าเธอมาคนเดียว"

นาราขมวดคิ้วเป็นปมเธอก็ห่วงเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

"แม่ชักใจไม่ดีเสียแล้วสิ"

นารีถอนหายใจเฮือกใหญ่

"หนึ่งเองก็เหมือนกันค่ะ"

"นั่นรถใครมาจอดหน้าบ้าน"

นารีมองไปยังหน้าบ้านตรงถนนที่มีคนมาจอดด้านหน้า

"เดี๋ยวหนึ่งไปดูก่อนค่ะแม่"

หญิงสาวรีบเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นสิงหนาทลงมาจากรถยืนมองมาทางเธอด้วยสีหน้าที่เดาอารทณ์ไม่ถูก

"......"

"พี่สิงห์...เจอหญิงหรือยังคะ"

เมื่อเห็นชายหนุ่มมาที่นี่นาราจึงรีบเดินเข้ามาถามชายหนุ่มด้วยความอยากรู้ว่าตอนนี้เจอนรีนาถหรือยัง

"ถ้าฉันเจอแล้วจะมาหาเธอเหรอ"

"โอ้ย...หนึ่งเจ็บค่ะ"

สิงหนาทห่วงนรีนาถจนขาดสติเขากระชากแขนนาราอย่างแรงจนตัวเธอเซไปซบอยู่ที่อกของเขาอย่างจัง

"เพราะเธอ...ถ้าน้องสาวฉันไม่อยากมาหาเธอก็ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้"

สิงหนาทกัดหันกรอดดูเหมือนเขาจะไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยแต่ก็เป็นเพราะนาราถึงทำให้หนึ่งต้องอยากที่จะออกจากบ้านไปในวันนี้

"หนึ่งเจ็บค่ะ...หนึ่งขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้หญิงต้องหายไปแต่หนึ่งไม่รู้ว่าหญิงจะมาหาหนึ่งวันนี้ไม่อย่างนั้นหนึ่งคงไปหาหญิงเองแล้วค่ะ"

นาราขอโทษสิงหนาทยกใหญ่เธอเองก็ไม่ได้อยากให้เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้เช่นกัน

"มีอะไรกันคะ"

นารีได้ยินเสียงร้องของลูกเธอจึงรีบเดินออกมาดู

"เพราะลูกคุณทำให้น้องสาวผมต้องหายไป"

สิงหนาทตะคอกใส่นารีจนเธอสะดุ้งเฮือก

"เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกค่ะคุณ"

นารีพยายามดึงตัวลูกสาวของเธอออกจากชายหนุ่มทั้งยังพูดให้ชายหนุ่มใจเย็นลงก่อนเพราะเรื่องแบบนี้มีใครอยากให้เกิดเสียที่ไหน

"ถ้าน้องหญิงเป็นอะไรไปเธอต้องรับผิดชอบ"

สิงหนาทหันกลับมาตะคอกใส่นาราอีกคน

"โอ้ย..."

จู่ๆนารีก็เกิดล้มลงไปดื้อๆเสียอย่างนั้นจนนาราต้องรีบสะบัดมือออกจากสิงหนาทมาดูคนเป็นแม่

"แม่คะ...แม่...ค..คุณสิงห์ช่วยแม่หนึ่งด้วยค่ะคุณสิงห์"

นาราเห็นคนเป็นแม่แน่นิ่งไปสีหน้าหญิงสาวตอนนี้ตกใจเป็นอย่างมากเธอรีบขอร้องให้ชายหนุ่มนั้นช่วยพาแม่เธอไปโรงพยาบาลอย่างไม่เกรงใจ