ตอนที่5 ทำไมไม่มานอนตรงนี้

"ตารัฐก็แบบนี้ล่ะ​ครับทำอะไรรีบๆร้อนๆผมต้องขอโทษด้วยนะ​ครับที่ตารัฐเหมือนจะเสียมารยาท"

อนุชิตพอจะดูอาการของลูกชายของเขาออกจึงต้องเอ่ยปากขอโทษคนทั้งสอง

"ไม่เป็นไรค่ะคุณรัฐน่าจะยุ่งๆจริงแหละค่ะ"

พิศมัยคิดในแง่ดรเอาไว้ก่อนเพราะเธอไม่อยากทำให้ลูกสาวของเธอเสียขวัญก่อนจะเริ่มงาน

"แล้วหนูแพรวพร้อมที่จะทำงานที่นี่เมื่อไร"

"แพรวพร้อมเริ่มงานทันทีค่ะ"

"งั้นเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะเดี๋ยวลุงจะให้ศจีเลขาลุงสอนงานเราสักสามวันก่อน"

"ค่ะคุณลุง"

เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามก็อยู่คุยกันไม่นานพิศมัยจึงพาแพรวพิลาสกลับ

เย็นของวัน

ไร่ศังกร

"อืม..."

พราวพิไลตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นแต่เธอไม่เห็นหิรัญจึงรีบลุกจากเตียงเปิดประตูออกมาข้างนอก

"คุณแม่คะพี่รัญล่ะคะ"

หญิงดาวเดินมาหาหทัยรัตน์ที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซนนั่งเล่น

"ออกไปเดินหน้าบ้านน่ะฝนพึ่งหยุดตกอากาศกำลังดี"

"อ๋อ..ค่ะ.."

"พรุ่งนี้แม่จะกลับแล้วนะหนูพราว"

"ทำไมเร็วจังล่ะคะ"

พราวพิไลถึงกับใจหายวาบเธอคิดว่าหทัยรัตน์จะอยู่ที่นี่กับเธอและหิรัญเสียอีก

"แม่มีธุระหลายอย่างที่ต้องทำทางนี้แม่ก็ฝากพี่เค้าด้วยนะ"

หทัยรัตน์ถือโอกาสนี้ฝากฝังให้พราวพิไลดูแลลูกชายของเธอเสียเลย

เพราะเธอเองก็หมายใจไว้ว่าไอ้การเป็นภรรยาจำเป็นของพราวพิไลสักวันมันจะเป็นจริงขึ้นมาไม่อย่างนั้นเธอคงไม่บากหน้าขอร้องพิศมัยให้ส่งลูกสาวทั้งสองของเพื่อนเธอมาอยู่ใกล้ลูกชายทั้งสองของเธอกันหรอกเพราะเธอต้องการดองกับบ้านของพิศมัยอยู่แล้วด้วยเห็นว่าลูกสาวของพิศมัยนั้นเหมาะที่จะเป็นสะใภ้ของเธอที่สุด

"ค่ะ.."

"อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ..คุณรัตน์กับคุณพราวเชิญที่โต๊ะอาหารสักครู่นะคะ"

อุ่นเรือนจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วเมื่อเห็นจังหวะดีที่หิรัญอยู่ข้างนอกบ้านจึงเรียกหทัยรัตน์และพราวพิไลมาที่โต๊ะอาหารเพื่อนัดแนะเรื่องบางอย่าง

โต๊ะอาหาร

"นี่เป็นแกงเห็ดเผาะใส่ชะอมเป็นเมนูที่คุณหนูชอบมากแล้วก็ไข่เจียวปูแน่นๆด้วยค่ะ..คุณพราวจำไว้นะคะ"

"ค่ะนม..แล้วพี่รัญมีของโปรดอะไรอีกไหมคะ"

"นอกจากสองอย่างนี้ก็มีแกงส้มดอกแคกับปลาสลิดทอดที่จะต้องทานคู่กันค่ะส่วนของหวานก็จะเป็นทองหยิบทองหยอดที่ต้องหวานมากๆด้วยนะคะ"

"อ๋อ..ค่ะ.."

"คุยอะไรกันอยู่เหรอครับ"

หิรัญเดินส่งเสียงเข้ามาในบ้านในระหว่างที่ทั้งสามกำลังยืนง่วนอยู่ข้างโต๊ะอาหาร

"เปล่าน่ะ..ตารัญมาพอดีเลยมาทานข้าวเย็นกันเถอะ"

หทัยรัตน์ถึงกับตัวชาวาบหวังว่าเมื่อครู่ลูกชายเธอจะไม่ได้ยินอะไรทั้งรีบชวนลูกชายเธอมานั่งทานอาหารเย็นกลบเรื่องที่หิรัญถามเมื่อครู่

"ครับ"

"นี่แกงเห็ดเผาะกับไข่เจียวปูของโปรดของคุณหนูคุณพราวสั่งแม่ครัวให้ทำเองเลยนะคะ"

อุ่นเรือนเห็นทุกคนนั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วจึงรีบบอกกับคุณหนูของเธอให้รู้ว่าวันนี้อาหารที่เป็นของโปรดถูกสั่งให้ทำโดยพราวพิไล

"เหรอครับนี่ของโปรดผมเหรอ"

หิรัญเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อย

"เอ่อใช่ค่ะ..พี่รัญชอบทานมากเลยค่ะ"

พราวพิไลก็ตามน้ำอุ่นเรือนไปเช่นกัน

21.00​ น.

"พี่รัญ.. ม.. ไม่ใส่เสื้อผ้าเหรอคะ"

พราวพิไลนอนเล่นมือถืออยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากเตียงนอนมากนักเธอหันไปเห็นชายหนุ่มที่เปลือยท่อนบนออกมาจากห้องน้ำใช้ผ้าขนหนูสีขาวพันท่อนล่างเอาไว้เมื่อเช็ดตัวแห้งก็ล้มตัวลงนอนที่เตียงทันทีเธอจึงต้องเอ่ยถามเขาด้วยสีหน้าตกใจว่าเขาจะนอนแบบนี้จริงๆหรือ

"พี่ว่านอนแบบนี้มันก็สบายดีนะพราวก็คงจะเคยเห็นพี่ทั้งตัวแล้วแค่พี่ไม่ใส่อะไรนอนคงไม่เป็นไรหรอกเนอะ"

"อ๋อ..ค่ะ..เอาที่พี่รัญสบายเลยค่ะแต่พราวว่าอากาศตอนกลางคืนค่อนข้างเย็นพราวว่าพี่รัญหาเสื้อผ้าใส่ดีกว่านะคะ"

"มีผ้าห่มจะเป็นไรไป..แล้วทำไมไปนอนตรงนั้นไม่มานอนที่นี่ล่ะ"

หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อครู่เธอเอาแต่ถามเขาจนลืมที่จะถามว่าหญิงสาวไปนอนทำอะไรตรงนั้น

"คือช่วงนี้พราวรู้สึกว่าพราวนอนดิ้นๆน่ะค่ะเดี๋ยวเผลอไปถูกขาพี่รัญรุนแรงจะพาไม่หายเอานะคะ"

พราวพิไลรู้ว่าขาของชายหนุ่มยังไม่หายดีเท่าไรจึงใช้อ้างเป็นเหตุผลบังหน้าเพื่อที่จะได้ไม่ต้องนอนเตียงเดียวกับเขา

"ไม่เป็นไรหรอกมานี่เถอะเดี๋ยวพี่นอนกอดพราวก็ดิ้นไปไหนไม่ได้แล้ว"

หิรัญพูดไปอมยิ้มไป

"พราวว่าพราวนอนตรงนี้ดีกว่าค่ะ"

พราวพิไลยิ่งตัวชาวาบไปกับคำพูดเมื่อครู่ของเขามันยิ่งทำให้เธอคิดว่าเธอคิดถูกแล้วที่เลือกจะนอนตรงนี้

"ทำไมพี่รู้สึกเหมือนพราวไม่อยากอยู่ใกล้พี่ก็ไม่รู้"

หิรัญหุบยิ้มลงพร้อมมีสีหน้าเศร้าลงและท่าทีที่สงสัยพราวพิไลอย่างเห็นได้ชัด

"เปล่านะคะ..พราวแค่เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่รัญแค่นั้นพราวนอนกับพี่รัญก็ได้ค่ะ"

พราวพิไลเห็นสีหน้าชายหนุ่มเธอก็เริ่มไปไม่เป็นความกลัวที่เห็นอาการสงสัยของชายหนุ่มทำให้เธอต้องหอบหมอนกับผ้าห่มมานอนที่เตียงตามที่หิรัญบอก

วันต่อมา

ห้องครัว

"อ้าวลีเดี๋ยวแกตักข้าวต้มใส่ถ้วยช่วยป้ายกไปที่โต๊ะอาหารหน่อย"

พวงใช้มาลียกถาดอาหารไปที่โต๊ะอาหารในเวลาอาหารเช้าของคนในเรือนศังกร

"จ่ะป้า"

มาลีเองก็พึ่งจะมาทำงานวันนี้เป็นวันแรกบัวตองจึงอยากอยู่ช่วยดูช่วยสอนงานสักวันนึงจึงจะไปช่วยครัวของคนงานในไร่วันนี้แม่ครัวเลยมีกันทั้งหมดสามคนอาหารจึงเสร็จเร็วกว่าทุกวัน

"ข้าวต้มร้อนๆมาแล้วค่ะ"

"หอมจังเลยค่ะป้าพวง"

พราวพิไลสูดดมกลิ่นข้าวต้มในถ้วยก็เอ่ยปากชมเปราะ

"ถ้าไม่พอบอกนะคะที่ครัวยังมีอีกเยอะเลย"

พวงเห็นนายหญิงของบ้านชื่นชอบสิ่งที่เธอเสริฟในตอนเช้าก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เช่นเดียวกับบัวตองแต่ดูอีกคนที่จะไม่ได้สนใจเรื่องเจ้านายจะพอใจเรื่องอาหารหรือไม่เห็นจะเป็นมาลีเพราะเอาแต่จับจ้องหิรัญไม่ละสายตา

"ค่ะป้าพวง"

ชั่วโมงต่อมา

"นั่นเมียนายเหรอป้าพวง"

หลังจากเก็บถ้วยอาหารจากที่คนในบ้านทานเสร็จมาไว้ในครัวเรียบร้อยแล้วเธอจึงเอ่ยถ่งามพวงถึงทุกคนในเรือนว่าเป็นใครบ้าง

"ใช่คุณพราวเธอพึ่งจะเข้ามาอยู่ที่นี่"

"อ๋อ..."

มาลีพยักหน้าทำท่าเข้าใจในใจของเธอตอนนี้เริ่มคิดไม่ดีต่อพราวพิไลเพราะเธอหมายจะแทนที่นายหญิงที่นี่อย่างคนที่ไม่รู้จักคิดทำทุกอย่างได้เพราะความมักใหญ่ไฝ่สูงที่เธอต้องระหกระเหเร่ร่อนมาอยู่กับแม่ที่ชนบทแบบนี้ก็เพราะเธอดันไปเป็นเมียน้อยของเจ้าของโรงงานที่เธอทำอยู่จนถูกเมียหลวงรังควานจนต้องหนีหัวซุกหัวซุนกลับมา