ตอนที่4

“ไอ้เราก็นึกว่าอะไร..แต่..ปฏิเสธซะสียงสูงเลยน้า...ถ้าแกสนใจฉันช่วยแกได้นะจะบอกว่าเค้าโสดอยู่ด้วยแถมทำธุรกิจก็เก่งเป็นที่หนึ่งขนาดพี่อิทยังชมให้ฉันฟังอยู่บ่อยๆเลย..อีกอย่างเค้าก็สเปกแกด้วยนี่นาสาย ฝ ฮ่าๆๆๆ”    กอหญ้าที่ล่วงรู้ความคิดของเพื่อนสาวเธอหญิงสาวเลยรีบพูดถึงโปรไฟล์ของชายหนุ่มว่าเพอเฟคขนาดไหนให้เพื่อนสาวของเธอฟังเผื่อเพื่อนสาวของเธอจะเลิกปากแข็งและยอมรับกับเธอมาตรงๆว่าสนใจเธอจะได้เดินหน้าช่วยเพื่อนเธอเต็มที่นั่นเอง

“หยุดพูดเลยใครบอกว่าสนใจ...ไม่ได้สนซะหน่อยดูท่าเค้าเจ้าระเบียบมากเลยเนอะ”   มีนชญาแกล้งผลักไหล่เพื่อนสาวของเธอหนึ่งทีพร้อมบอกกับเพื่อนสาวของเธอว่าเธอนั้นไม่ได้สนใจจริงๆและเธอเองก็เห็นว่าชายหนุ่มน่าจะเป็นคนที่มีนิสัยแตกต่างกับเธอสุดขั้วอีกด้วยดูจากมาดแบบนั้นเธอดูออกว่ายังไงก็ต้องเป็นคนที่เป๊ะทุกกระเบียดนิ้วต่างจากเธอที่เป็นจอมซุ่มซ่ามแถมเรื่องเปิ่นนี่ก็ที่หนึ่งอีกด้วย

“อืม...มันแน่อยู่แล้วคนเป็นนักธุรกิจต้องมีระเบียบอยู่แล้วอีกอย่างยิ่งเก่งแค่ไหนยิ่งระเบียบจัดแค่นั้น”   กอหญ้าเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่นักธุรกิจทุกคนที่ประสบผลสำเร็จในการทำงานจะเจ้าระเบียบและมีวินัยเป็นธรรมดาไม่อย่างนั้นคงจะไม่พาตัวเองมาอยู่จุดที่สูงๆได้

“เจ้าระเบียบแตกต่างกับฉันมากเลยเนอะ”   มีนชญายิ่งฟังที่เพื่อนเธอพูดก็รู้สึกว่าชีวิตชายหนุ่มมันยิ่งต่างกับเธอมากเสียเหลือเกิน

“ฟ้ากับเหวเลยล่ะแก”

“โถ่วว…ไม่ต้องย้ำก็ได้”

กอหญ้าตอกย้ำความต่างของเพื่อนสาวเธอและชายหนุ่มให้มีนชญาได้ยินอีกรอบเพราะมันคือเรื่องจริงชายหนุ่มช่างเป็นคนเป๊ะทุกกระเบียดนิ้วแต่เพื่อนเธอนี่สิแค่เดินธรรมดายังไม่เป็นระเบียบเลยเธอแอบคิดอยู่ในใจเหมือนกันว่าถ้าสองคนนี้มาบรรจบกันได้คงจะเป็นเรื่องที่อัศจรรย์น่าดู

21.00 น

“โหย..ทำไมโปรไฟล์ถึงได้ดีขนาดนี้ล่ะเนี่ย..สมองของเค้าทำด้วยอะไรกันนะ”    มีนชญานั่งหาข้อมูลของชายหนุ่มอยู่พักใหญ่จากเจอกันแวบเดียวและรู้ประวัติคร่าวๆของเขาจากกอหญ้าก็ทำให้เธอนั้นอึ้งพอแล้วว่าเขาเป็นคนแบบไหน

แต่เมื่อยิ่งอ่านประวัติของเขาและผลงานที่ผ่านมาทำให้เธอนั้นยิ่งทึ่งในความเก่งของเขามากขึ้นไปอีกและสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอเห็นว่าเขานั้นเพอร์เฟคมากๆก็คือชายหนุ่มนั้นยังไม่มีครอบครัวนั่นเองอีกทั้งยังไม่เคยมีข่าวเสียหายอีกด้วย...ในสมองของหญิงสาวตอนนี้ทันบอกกับเธอว่าคนนี้นี่แหละที่เหมาะแก่การเป็นพ่อของลูกเธอมากที่สุด

“โปรไฟล์ดีขนาดนี้ทำไมยังไม่มีคนมาเป็นเจ้าของอีกนะ...หรือว่าเค้าเป็นพวกไม้ป่าเดียวกัน..หึ้ย!!!..หยุดคิดแบบนี้เดี๋ยวนี้ยัยมีนคนนี้เค้าเป็นว่าที่พ่อของลูกแกเชียวนะจะเป็นแบบนั้นไม่ได้...ดี..ในเมื่อยังไม่มีแฟนก็ดีเราจะได้ไม่บาป..คริๆ”   มีนชญานอนกลิ้งนอนเกลือกอยู่บนที่นอนไปมาพร้อมพูดคนเดียวอย่างคนที่คิดไม่ตกและเธอเองก็ตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่ายังไงเธอก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ชายหนุ่มนั้นมาเป็นพ่อของลูกเธอให้ได้

“อย่างแรกเราต้องหาทางเข้าไปใกล้ชิดกับเค้าให้ได้ก่อน...แล้วเราจะเริ่มยังไงดีล่ะ”   มีนชญายังใช้สมองน้อยๆของเธอนั้นคิดไม่ออกว่าจะใช้วิธีการอย่างไรเข้าใกล้เขาให้ได้มากที่สุดแต่มีวิธีหนึ่งที่เธอคิดว่าหยุดคิดไปได้เลยนั่นก็คือให้กอหญ้าช่วยเพราะถ้าหากกอหญ้ารู้ว่าเธออยากมีลูกแต่ไม่อยากมีสามีเพื่อนเธอไม่เห็นด้วยเป็นแน่และจะทำให้แผนเธอพังเสียเปล่าๆเธอคิดว่ายังต้องใช้เวลาคิดเรื่องนี้อีกสักพัก

เช้าวันต่อมา

07.00 น.

กริ๊งงงงงงงงงงงง

ปึก..ปัก

“อืมม...ฉันยังง่วงอยู่เลยเจ้านาฬิกาปลุก...ขออีกนิดนะ”   เป็นแบบนี้แทบทุกเช้าที่มีนชญาจะทะเลาะกับนาฬิกาปลุกเพราะเธอไม่สามารถที่จะตื่นเลยได้จนเป็นนิสัยนั่นเองด้วยความที่ง่วงเธอเลยเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงและคิดว่าจะนอนต่ออีกสักนิด

2 ชั่วโมงต่อมา

“เฮ้ยยย...ต้องไปดูบ้านนี่นา..หลับไปนานแค่ไหนแล้วเนี่ย”  มีนชญาสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาเหมือนสปริงเพราะเธอพึ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้นั้นเธอได้นัดกับเจ้าของบ้านที่เธอจะซื้อที่ต่างจังหวัดในตอนบ่ายเมื่อดูนาฬิกาเธอถึงกับต้องลุกลี้ลุกลนไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วรีบพุ่งตัวออกจากบ้านทันทีเพราะถ้าเธอไม่รีบออกไปตอนนี้มีหวังไม่ทันนัดเป็นแน่

4ชั่วโมงต่อมา

มีนชญามาเลยเวลานัดนิดหน่อยแต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาเธอถูกใจตั้งแต่หลังแรกที่ดูมันไม่ได้ใหญ่มากและเล็กมากแต่มันเป็นบ้านที่ทันสมัยสวยงามห้อมล้อมไปด้วยธรรมชาติเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าของบ้านหลังนี้ตัดสินใจขายมันทั้งๆที่มันก็ยังดูใหม่อยู่เลยแถมภายในยังตกแต่งด้วยของแพงๆทั้งนั้น

“ฉันชอบบ้านหลังนี้ตกลงซื้อเลยนะคะ”   มีนชญาตกลงซื้อบ้านหลังนี้ทั้งที่พึ่งจะดูเพียงหลังแรกหญิงสาวเป็นคนที่ง่ายๆถ้าถูกใจอันไหนเธอก็เอาอันนั้นไม่อยากเลือกหรือเปรียบเทียบให้มันปวดสมอง

“เอ่อ...คุณไม่ดูหลังอื่นเพื่อประกอบการตัดสินใจก่อนเหรอครับ”  ชายหนุ่มที่เป็นนายหน้าขายบ้านยังรู้สึกตกใจเมื่อเธอพึ่งดูแค่หลังแรกก็ตัดสินใจซื้อเสียแล้วเขาก็พึ่งเคยเห็นคนที่ตัดสินใจเร็วปานสายฟ้าแลบก็วันนี้พร้อมถามย้ำให้เธอแน่ใจว่าเธอนั้นจะไม่ดูหลังอื่นก่อนตัดสินใจหรืออย่างไร

“ไม่ค่ะฉันชอบหลังนี้เท่าไรคะเดี๋ยวฉันจ่ายเลย”

“เอ่อ...งั้นเชิญทางนี้ครับ”

มีนชญายังคงยืนยันคำเดิมว่าเธอตกลงจะซื้อบ้านหลังนี้พร้อมทั้งยังถามราคาคนตรงหน้าอีกด้วยเพราะเธอนั้นจะซื้อไว้และจ่ายเลยจะได้ไม่เสียเวลาหลายรอบด้วยเธอเองยังมีภารกิจที่จะต้องไปทำเพื่อชีวิตของเธออีก

ชายหนุ่มนายหน้าที่ขายบ้านเห็นว่าหญิงสาวท่าทางจะตัดสินใจแน่วแน่แล้วเขาจึงพาเธอมาตกลงเรื่องราคาที่ออฟฟิศอีกทีและเซ็นสัญญาโอนเงินเรียบร้อยภายในเวลาไม่นานเท่าไรนักเพราะหญิงสาวจ่ายสดนั่นเอง

“อืม..ทำไมเจ้าของบ้านหลังนี้ถึงขายถูกจังล่ะคะ”   เมื่อจัดการเอกสารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วมีนชญายังแปลกใจกับราคาบ้านอยู่เลยตอนแรกเธอคิดว่ามันน่าจะเกินยี่สิบล้านด้วยซ้ำแต่เธอกลับจ่ายไปแค่ห้าล้านกว่าๆเท่านั้นถูกเสียจนเธอตกใจและต้องถามคนเป็นนายหน้าว่าทำไมเจ้าของบ้านถึงขายถูกขนาดนี้