ตอนที่2

“ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกัน....เป็นยังไงบ้างสบายใจขึ้นบ้างหรือยัง”    กอหญ้าเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวเธอก็รู้ได้ในทันทีว่าเพื่อนสาวของเธอนั้นยังทำใจเรื่องแม่ไม่ได้อยู่เป็นแน่

“ก็ยังทำใจยากอยู่ฉันเคยอยู่กับแม่มาแค่สองคนตอนนี้ก็เหลือตัวคนเดียวมันหดหู่บอกไม่ถูก”   เมื่อได้รับคำถามจากเพื่อนสาวหญิงสาวก็รู้ว่าเพื่อนของเธอนั้นยังคอยห่วงใยเธออยู่เหมือนเดิมพร้อมบอกกับเพื่อนสาวของเธอด้วยความรู้สึกในตอนนี้ว่าเธอนั้นยังทำใจกับเรื่องที่แม่เธอจากไปไม่ได้สักเท่าไร

“แอ้ๆ”

“ว่าไงจ้ะ..ทักทายน้าเหรอคนเก่ง”   จากที่มีนชญากำลังอยู่ในโหมดซึ้งกับเพื่อนสาวแม่หนูน้อยตัวกลมลูกของกอหญ้าก็ส่งเสียงเรียกมาทางเธอเป็นการทักทาย

“อิ่มเอมแกคุยเก่งมากนี่ขนาดแค่หกเจ็ดเดือนนะส่งเสียงไม่หยุดเลย”   กอหญ้าก้มมองลูกสาวของเธอในอ้อมอกพร้อมอมยิ้มเอ็นดูที่ลูกสาวเธอนั้นช่างเป็นคนที่คุยเก่งเสียเหลือเกิน

“ถ้าฉันมีครอบครัวแบบแกก็คงจะดีกว่านี้เนอะ”   มีนชญารู้สึกว่าเพื่อนสาวของเธอในตอนนี้นั้นช่างดูมีความสุขเหลือเกินที่มีครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกอีกอย่างสามีของเพื่อนสาวเธอก็รักเพื่อนเธอมากๆอีกด้วยลูกออกมาก็ยังน่ารักอีกเธออยากเป็นแบบนี้บ้างเสียจริง

“แกอย่าลืมนะว่าแกยังมีฉันแล้วการมีครอบครัวฉันเชื่อว่าสักวันเพื่อนสาวของฉันจะได้เจอคนดีๆแน่นอน” กอหญ้ารู้ว่าเพื่อนสาวของเธอคิดอะไรอยู่เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอคิดว่าตัวเองนั้นเหลือตัวคนเดียวหญิงสาวจึงบอกให้เพื่อนเธอรู้ว่ายังมีเธอที่จะคอยอยู่ข้างๆเสมอถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตามและการมีครอบครัวที่สมบูรณ์อย่างที่มีนชญาอยากมีนั้นเธอคิดว่าคนดีๆอย่างเพื่อนสาวเธอต้องมีคนดีๆเข้ามาในชีวิตและทำให้เพื่อนเธอมีความสุขแน่นอนแค่รอเวลาเท่านั้น

ทั้งสองอยู่คุยกันพักใหญ่จนอิ่มเอมเริ่มงอแงเพราะง่วงนอนกอหญ้าเลยพากลับบ้านอีกอย่างอิทธิพลก็โทรตามลูกกับเมียกลับบ้านอยู่หลายสายทำให้สองสาวที่กำลังคุยกันเพลินต้องแยกย้ายกันไปในที่สุด

10 นาทีต่อมา

“หนูจ้ะ...ช่วยยายซื้อหน่อยเถอะยายจะเอาเงินไปซื้อข้าว”

“เอ่อ...ตอนนี้หนูมีเงินติดตัวอยู่3000ยายเอาไปซื้อข้าวนะคะหนูไม่เอาล็อตเตอรี่หรอกค่ะ”    เมื่อมีนชญากำลังลุกออกจากร้านจู่ๆก็มียายแก่ๆคนหนึ่งเดินหลังค่อมท่าทางเหนื่อยล้ายื่นล็อตเตอรี่จำนวนหลายใบมาให้เธอพร้อมให้เธอช่วยซื้อเพราะว่าจะนำเงินไปซื้อข้าวหญิงสาวเลยควักเงินที่ติดตัวอยู่สามพันบาทแล้วยื่นให้ยายตรงหน้าโดยที่ไม่ขอรับล็อตเตอรี่เพราะเธอไม่ได้ชอบเล่นหวยแต่อยากจะช่วยยายเฉยๆนั่นเอง

“รับไปเถอะถือว่าแลกเปลี่ยนกันขอบคุณมากนะแม่หนูขอให้เจริญๆนะลูก”   หญิงชรารับเงินจากหญิงสาวพร้อมยัดล็อตเตอรี่ทั้งหมดใส่ในมือของหญิงสาวเพื่อแลกเปลี่ยนกันพร้อมอวยพรให้หญิงสาวก่อนจะเดินจากไปทันทีด้วยท่าทีที่ดีใจ

“เลขเดียวกันตั้ง10ใบเลยเหรอ”  มีนชญาเดินกลับบ้านของเธอพร้อมก้มดูล็อตเตอรี่ในมือไปด้วยเธอเห็นว่ามันเป็นเลขเดียวกันตั้ง10ใบพร้อมอมยิ้มและคิดในใจว่าถ้าจะถูกหวยก็คงถูกหมดแต่ถ้าไม่ถูกก็ไม่มีสิทธิ์ลุ้นเลขอื่นพร้อมยัดล็อตเตอรี่ใส่ในเสื้อคลุมตัวโปรดของเธออย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร

21.00 น.

มีนชญาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงนุ่มพร้อมกับนึกถึงเวลาที่เธอได้เคยนอนกอดแม่แต่วันนี้เธอนั้นกลับต้องมานอนกอดหมอนข้างแทนมันเป็นอะไรที่หดหู่ใจของเธอเหลือเกินพลางนึกถึงครอบครัวของกอหญ้าเพื่อนสาวของเธออีกด้วยหญิงสาวคิดว่าสักวันเธอจะมีครอบครัวที่มีความสุขเหมือนเพื่อนเธอให้ได้จะได้ไม่เหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่แบบนี้

3วันต่อมา

18.00 น.

“ป้าคะผัดไทกุ้งสดจานนึงค่ะ”   มีนชญายังมานั่งสั่งผัดไทกุ้งสดร้านเดิมเป็นประจำแทบทุกวันแต่วันนี้บรรยากาศในร้านคึกคักมากกว่าเดิมเพราะมีบรรดาป้าๆคอหวยนั่งจับกลุ่มคุยกัน

“รอแปปนึงนะลูก”

“ค่ะ”

“เป็นไงพี่แจ๋วถูกหวยไหมล่ะงวดนี้”

“พูดแล้วมันเจ็บใจ...ถูกกินน่ะสิ...เดี๋ยวจะเอาแผ่นลอตเตอรี่มาผัดขายแทนผัดไทให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย”

“555555...ใจเย็นๆพี่แจ๋ว”

มีนชญานั่งรอป้าแจ๋วเจ้าของร้านผัดไททำอาหารให้เธออยู่นั้นก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนน่าจะอ่อนกว่าป้าแจ๋วไม่กี่ปีตะโกนคุยกับหญิงร่างท้วมที่กำลังผัดเส้นผัดไทอยู่ถึงเรื่องหวยจึงทำให้หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันหวยออกแล้วเธอก็มีลอตเตอรี่ที่หญิงชราเคยมาขายให้เธออยู่

“จริงสิลอตเตอรี่”   หญิงสาวนึกออกว่าเลขลอตเตอรี่ของเธอนั้นมันเหมือนกันทั้ง10ใบแต่ก็จำเลขไม่ได้เธอจึงไม่ใส่ใจที่จะคิดต่อเอาไว้ไปตรวจดูที่บ้านก็ได้เพราะเธอไม่ได้พกมันมาด้วย

2 ชั่วโมงต่อมา

มีนชญาเดินเข้ามาในบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวเพราะเข้าบ้านมาเธอก็เจอแต่ความเงียบแม้จะเปิดทีวีให้มันมีสีสันขึ้นมาแต่เธอก็ยังรู้สึกเหงาอยู่ดี

หญิงสาวนึกได้ว่าเธอจะกลับมาลองตรวจลอตเตอรี่ที่เธอได้มาเสียหน่อยให้พอได้ลุ้นบ้างเผื่อจะถูกสองตัวท้ายให้เธอได้ดีใจเล่น

“เฮ้ยยย”   มีนชญาถึงกับตาโตมือถือล่วงผลอยลงจากมือทันทีเพราะเมื่อเธอหยิบลอตเตอรี่ขึ้นมาหนึ่งใบพร้อมตรวจรางวัลปรากฎว่าเธอนั้นถูกรางวัลที่หนึ่งและใบต่อๆไปก็คงไม่ต้องเชคเพราะเลขมันเหมือนกัน

“อร้ายยยยยยย...รวยแล้วเรา”    ตอนนี้มีนชญาแทบไม่อยากเชื่อว่านี่มันจะเป็นความจริงแสดงว่าเธอก็ไม่ต้องไปหางานทำแล้วและก็มีเงินทุนปิดร้านดอกไม้ได้ตามที่เธอฝันเอาไว้แล้วด้วยหญิงสาวกระโดโลดเต้นไปมาในห้องอยู่พักใหญ่เพราะความตื่นเต้น

“มีนอยากให้แม่อยู่ตรงนี้ด้วยจัง”    หลังจากที่หายจากอาการตกใจกระโดดโลดเต้นไปพักใหญ่หญิงสาวก็กลับมานั่งลงที่เตียงพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่และคิดว่าหากแม่ของเธอนั้นอยู่ตรงนี้ด้วยก็คงจะมีความสุขไม่น้อยเพราะเงินที่เธอจะได้นั้นมันสามารถต่อยอดและทำให้เธอเลี้ยงแม่เธอได้อย่างสบายไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยแต่ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว

ตอนนี้หญิงสาวคิดว่าต้องโทรบอกข่าวดีนี้กับเพื่อนเธอเพื่อบอกข่าวดีเกี่ยวกับตัวเธอและก็เชื่อว่ากอหญ้านั้นจะยินดีกับเธออย่างมากแน่ๆ