ตอนที่ 108 : แผ่นศิลาที่แรนช์ต้องการมากที่สุด
แสงธรรมชาติอันอบอุ่นสาดส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่เข้าสู่ห้องเรียน ราวกับแพน้ำตกสีทองอ่อนๆ ไหลรินไปตามที่นั่งในแต่ละชั้น ที่แถวหลังของห้องเรียน ไฮพีเรียนเม้มริมฝีปากพลางมองไปยังแรนช์ด้วยสายตาที่ไม่อาจอธิบายได้ ความรู้สึกเศร้าหมองและหดหู่ในตอนแรกดูเหมือนจะหายไปหลังจากได้ยินคำพูดอัน “เย่อหยิ่ง” ของแร...
