บทที่ 455: ดูหมากรุก

ประตูแห่งโลกใต้พิภพเปิดออก และควันสีดำก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า  ท้องฟ้าในรัศมีหลายร้อยไมล์มืดลง  เมฆดำปกคลุมท้องฟ้าและบดบังแสงทั้งหมด

เสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวของผีและเทพเจ้านับพันล้านสามารถได้ยินเสียงใต้ดิน  นั่นคือบ้านของความตายทั้งหมด  เมื่อประตูแห่งโลกใต้พิภพเปิดออก ผีจำนวนนับไม่ถ้วนก็อยากจะรีบออกไปและเข้าสู่โลกแห่งสิ่งมีชีวิต  อย่างไรก็ตาม พวกเขาถูกผูกมัดอย่างแน่นหนาด้วยพลังของประตูนรก

ไม่มีวิญญาณและผีหยินคนใดที่สามารถหลบหนีจากสถานที่แห่งนี้ได้!

เฉพาะผู้ที่เข้าประตูนรกเท่านั้นที่สามารถออกไปได้

อย่างไรก็ตาม เต๋า มอบใบหยกนั้นแตกต่างออกไป  มันเป็นหนึ่งในสิ่งประดิษฐ์ธูปของยี่ตู และปราชญ์และอาจารย์ของ สำนักเฟิงตู  ก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งประดิษฐ์ธูปนี้มานานแล้ว  พวกเขาไม่ได้อยู่ในเส้นทางแห่งการกลับชาติมาเกิดอีกต่อไปทั้งหกเส้นทาง

ในแง่หนึ่ง นี่คือสิ่งประดิษฐ์อันศักดิ์สิทธิ์ และปราชญ์ของสถาบันคือจิตวิญญาณของสิ่งประดิษฐ์อันศักดิ์สิทธิ์นี้!

ฉากและเสียงที่น่าสะพรึงกลัวสร้างความตื่นตระหนกให้กับบริเวณโดยรอบหลายพันไมล์  สามัญชนหลายพันคนเดินออกจากบ้านและเห็นว่าสวรรค์ดูเหมือนจะโกรธ  เมฆดำมืดยังคงปั่นป่วน และปรากฏการณ์ที่น่าสะพรึงกลัวก็แผ่ออกมาจากเมฆดำมืด

“เมฆดำปกคลุมไปหลายพันไมล์! เกิดอะไรขึ้น?” เจ้าหน้าที่ระดับต่ำที่ปฏิบัติหน้าที่มองดูท้องฟ้าและรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกปิดกั้น  เขารู้สึกตื่นตระหนกอย่างรุนแรง

แม้ว่าเทศมณฑลใกล้เคียงจะได้รับคำเตือนแล้ว และผู้พิพากษาของเทศมณฑลได้ออกกฤษฎีกาแล้วว่าไม่มีใครได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้ดินแดนกู๊ดวู้ด และหมู่บ้านไม่กี่แห่งที่อาศัยอยู่ที่นั่นแต่เดิมก็อพยพออกไปนานแล้ว ทุกคนรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่นั่น  อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้น

ในขณะนี้ แม้แต่ผู้พิพากษามณฑลและผู้ว่าการเทศมณฑลที่ได้รับหนังสือแจ้งจากสถาบันการศึกษาและคำสั่งของหยางจิงก็รู้สึกตื่นตระหนกในใจเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้

“สวรรค์! สวรรค์โกรธ!” สามัญชนไม่เคยเห็นฉากที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน  หลายคนโยนคนงานของตนลงและตะโกนขณะกลับมาที่หมู่บ้าน  ทั้งหมู่บ้านอยู่ในภาวะตื่นตระหนก

"นี่มันบ้าอะไรเนี่ย?"

“ปิดประตูเมือง รีบปิดประตูเมืองเร็วเข้า!”

ในเขต หยางกั๋ว อันห่างไกล ทหารยามที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองเห็นว่าความมืดมิดอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ขยายไปจนถึงกำแพงเมือง  แผ่นดินทั้งหมดถูกกลืนหายไป

เสียงเปิดประตูอันน่าสะพรึงกลัวและเสียงคำรามของผีและเทพเจ้าทำให้สวรรค์สั่นสะเทือน  ผู้คนในเมืองต่างหวาดกลัวจนหมดสติ  คนเดินถนนบนถนนต่างแยกย้ายกันไปทันที และครัวเรือนหลายพันครัวเรือนก็ปิดประตูอย่างแน่นหนา

นอกจากนี้ยังมีผู้ฝึกฝนอมตะและนักรบจำนวนมากที่กำลังสอดแนมอยู่ในสถาบัน  พวกเขาใช้คาถาต่างๆ เพื่อสังเกตเหตุการณ์ในระยะไกล

“พวกเขาเปิดประตูแห่งยมโลกจริงๆ!”

“ครั้งสุดท้ายที่มีคนเปิดประตูยมโลกครั้งใหญ่ขนาดนี้คือตอนที่จักรพรรดิยามะเปิดประตูยมโลกระหว่างภัยพิบัติปีศาจของหยางจิง!”

“ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์ ในสมัยโบราณ มีผู้ยิ่งใหญ่ ฮวนชามาน เรียกว่า ยุน เขาก่อตั้งค่ายหมอผีหมื่นผีและเปิดประตูนรกในวงกว้าง หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิ กฝหลงชิว เสด็จขึ้นสู่  ตำแหน่งจักรพรรดิแห่งนรก เผ่าพันธุ์มนุษย์จะต้องพินาศด้วยน้ำมือของแกรนด์ชามานหยุน”

"เทพประจำเมืองแห่งเฟิงตูโบราณนั้นคู่ควรกับตำแหน่งของเขาในฐานะเทพผู้ชอบธรรม  สถาบันใช้เวลานับร้อยปีในการมอบคะแนนบุญให้เทพประจำเมืองขึ้นสู่ตำแหน่งเทพ

ในขณะนี้ คูหยง ครูของสถาบันการศึกษากำลังยืนอยู่บนแท่นบูชาของแท่นบูชาหันหน้าสู่สวรรค์  ด้วยความกล้าหาญจากลมที่รุนแรงและเสียงคำรามของผีและเทพนับพันล้าน เขายก แผ่นหยกเต๋าขึ้นมาในมือของเขา

เสื้อคลุมสีขาวของอาจารย์ใหญ่ปลิวไสวอย่างรุนแรงในสายลม  ปิ่นปักผมไม้ที่ยึดผมของเขาไว้ก็ถูกเป่าออกไปเช่นกัน ทำให้ผมสีขาวของเขาปลิวไปในอากาศ

เขาจับม้วนคัมภีร์หยกที่แจกไว้แน่นและต้านทานแรงกดดันจากสวรรค์และโลก  เขาเปล่งเสียงที่ดูเหมือนระฆังใหญ่  มันเหมือนกับฟ้าร้องที่ระเบิดในความมืด

เขาจับ เต๋ามอบแผ่นหยก อย่างแน่นหนาและทนต่อแรงกดดันที่มาจากโลก  เสียงที่ฟังดูเหมือนระฆังใหญ่ดังออกมาจากปากของเขา ระเบิดในความมืดราวกับเสียงฟ้าร้อง

“คูหยง อาจารย์ใหญ่รุ่นที่สิบเจ็ดของ สำนักซ่างเซียน ! นำลูกศิษย์ของสาขาต่างๆของสถาบันการศึกษา!

อธิษฐานต่อสวรรค์และโลก!  " "ขออธิษฐานต่อปราชญ์แห่งสถาบันการศึกษา!

ยินดีต้อนรับกลับสู่สถาบันการศึกษาของเมืองหลวงซุนโบราณ!  "ยินดีต้อนรับกลับสู่สถาบันการศึกษาของเมืองหลวงซุนโบราณ!"

ม้วนคัมภีร์หยกที่มอบให้ปล่อยมือของเขาและลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าของเฟิงตูโบราณ  แสงตกลงบนพื้นและเปิดประตูแห่งยมโลก ส่องแสงสู่ยมโลก

ทันใดนั้น เหนือโลกหยิน สำนักทุนซุน ลำแสงก็ตกลงมาจากท้องฟ้าและปกคลุมภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของสถาบันอันกว้างใหญ่  แสงตกลงมาจากโลกของหยางราวกับเส้นทางสู่สวรรค์ เชื่อมโยงโลกทั้งสองของหยินและหยาง

เหนือสำนักเฟิงตู มีกลุ่มนักวิชาการและปราชญ์ในชุดคลุมหลวมๆ ที่มีแขนเสื้อขนาดใหญ่  ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรอช่วงเวลานี้มานานแล้ว

ที่ด้านหน้าของพระราชวังศักดิ์สิทธิ์แห่งแรก ร่างของปราชญ์ทั้งสี่ขยายออกไปรวมกันและกลายร่างเป็นภาพของปราชญ์  รูปสี่รูปเหมือนเทพเจ้าและพระพุทธเจ้าผุดขึ้นมาจากพื้นดิน  ต้นไม้ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงเบ่งบานด้วยแสงหลากสี  แถบกระดาษหลายพันแผ่นแกว่งไปมาและปกป้องทั้ง สำนักเฟิงตู

สถาบันเฟิงตูออกจากตำแหน่งเดิมและยังคงเติบโตต่อไปตามแสงสว่างแห่งโลกแห่งหยาง

ในเวลาเดียวกัน เหนือดินแดนแห่งยมโลก ผีและเทพเจ้าในรัศมีสิบล้านไมล์ก็คำรามและไล่ตามสำนักเฟิงตูด้วย

มวลวิญญาณและเทพเจ้าสีดำรวมตัวกันเพื่อก่อตัวเป็นพายุเฮอริเคนสีดำ  มันม้วนขึ้นเป็นเสายักษ์สีดำ  ศีรษะและแขนขาที่อัดแน่นยื่นออกมาจากพายุเฮอริเคน เสียงครวญคราง คร่ำครวญ และเสียงคำราม

ผีอมตะจำนวนนับไม่ถ้วนต้องการติดตาม สำนัก เฟิงตูนอกโลกใต้พิภพ  อย่างไรก็ตาม ก่อนที่พวกเขาจะเข้าใกล้แสงสว่างแห่งโลกแห่งหยางได้ พวกเขาก็ถูกกำจัดออกไปอย่างต่อเนื่อง  วิญญาณของพวกเขากระจัดกระจาย และสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่เหลืออยู่ยังคงร้อนแรงอยู่

ในที่สุด สำนักเฟิงตู  ก็ผ่านประตูแห่งยมโลกและออกจากยมโลก

สำหรับผีและเทพเจ้า จู่ๆ พวกเขาก็ชนประตูลวงตา  แสงสีดำที่รุนแรงแผ่กระจายออกไป และวิญญาณที่หลงทางที่ปกคลุมท้องฟ้าก็กระจัดกระจาย  ผีทั้งหมดถูกกวาดไปยังดินแดนแห่งโลกใต้พิภพ"อา!  เปิดให้ฉันสิ เปิดให้ฉันสิ!  "

“ทำไมจะออกไปไม่ได้!”

"ทำไมทำไม! "

“ฉันไม่อยากตาย! ฉันอยากอยู่ ฉันอยากอยู่!”

วิญญาณเร่ร่อนที่ไร้นายกำลังจะสูญเสียสติ แต่พวกเขายังคงมีร่องรอยของความหลงใหลอยู่  พวกเขายังคงรีบเร่งไปสู่ท้องฟ้าจนกว่าแสงจะดับลงจนหมด

ในเวลาเดียวกัน เจ้าหน้าที่ผีจากโลกใต้พิภพก็ขับรถม้าศึกไปจับเทพเหล่านี้ที่ซ่อนตัวอยู่ในมุมต่างๆ และไม่เต็มใจที่จะเข้าสู่วงจรแห่งการกลับชาติมาเกิด

ซุนโบราณแห่งหยางเห็นว่าบนพื้นดินมีแสงส่องออกมาจากความมืด

สิ่งแรกที่ปรากฏคือต้นไม้ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงที่สูงตระหง่าน  กิ่งก้านหลายร้อยล้านกิ่งของมันแกว่งไปมาราวกับเมฆหลากสีบนท้องฟ้า

"ความสำเร็จ! เราประสบความสำเร็จจริงๆ!" เมื่อเห็นฉากนี้ อาจารย์ภูเขา ของ   สำนักจื่อไจ ก็แทบไม่เชื่อเลย  แม้ว่าเขาจะบอกว่าเขาแน่ใจ แต่เขาก็ยังส่ายหัวอยู่

ความรู้สึกนี้เปรียบเสมือนพระพุทธเจ้าที่ทรงบูชามายาวนานได้ปรากฏต่อหน้าพระองค์จริงๆ ในวันหนึ่ง  เขาตกใจ ตัวสั่น และค่อนข้างไม่เชื่อ

"สำนักเฟิงตู! นี่คือ สำนักเฟิงตู!!" ในขณะนี้ ครูและผู้อาวุโสของ สำนักคุณธรรม คุกเข่าลงบนพื้น  มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่สืบทอดเชื้อสายของสำนักมาตั้งแต่สมัยโบราณเท่านั้นที่สามารถเข้าใจความรู้สึกที่พวกเขามีต่อสำนักเฟิงตู  พวกเขาสามารถเข้าใจสิ่งที่เหล่าสาวกของสถาบันกำลังไล่ตามคลื่นแล้วคลื่นเล่า

“สำนักสหัสวรรษ! ได้ปรากฏตัวอีกครั้งในโลกแล้ววันนี้!”

“ต้นฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง นี่คือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ปกป้องสถาบันของเรามานับพันปี!”

เหล่าสาวกที่ยืนอยู่บนแท่นบูชาบนดาดฟ้ารวมทั้งอาจารย์และอาจารย์แห่งขุนเขาก็ตกตะลึงเช่นกันขณะที่พวกเขามองดูต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ค่อย ๆ พุ่งออกมาจากพื้นดิน  กิ่งก้านของมันเป็นเหมือนเสาในตำนานที่ค้ำจุนสวรรค์และโลก

เดิมทีทุกคนมองลงไปที่พื้น จากนั้นพวกเขาก็มองขึ้นไปต่อไป  ในท้ายที่สุด พวกเขามองเห็นได้เพียงกิ่งก้านที่ไหวไหวและทะเลดอกไม้ที่สวยงามและหนาแน่นที่ปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า

สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือเงาของปราชญ์ทั้งสี่ที่ปรากฏใต้ต้นไม้นั้นราวกับรูปปั้นศักดิ์สิทธิ์ที่ขึ้นไปถึงสวรรค์  พวกเขาเข้าแถวกันเป็นแถวและมองดูโจวผู้ยิ่งใหญ่ทั้งหมด

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปรากฏขึ้นทีละแห่ง และพระราชวังและศาลาหลายชั้นก็ปรากฏขึ้น  ผู้คนหลายพันคนยืนอยู่หน้าพระราชวังและศาลา  ขณะที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ลอยขึ้นจากพื้นดิน พวกมันก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นและมองลงไปที่โลกทั้งใบของสิ่งมีชีวิต

“ซีซี!”

“จ้าวเฉิงซี!”

“แพะจิ้งจอกจื่อ! และปราชญ์จงซิง!”

"ตู้เข่อหยวน! นี่คือตู้เข่อหยวนของวิทยาลัยของเรา!"

ปราชญ์โบราณที่สามารถเห็นได้เฉพาะบนม้วนหนังสือโบราณและรูปปั้นหินก็ปรากฏตัวทีละคน  ใบหน้าโบราณ รูปภาพที่พวกเขาต้องโค้งคำนับเมื่อเข้ามาในสถาบันครั้งแรก ล้วนยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว

สำนักเฟิงตูได้ปรากฏตัวอีกครั้งในโลก ยืนอยู่ใต้พื้นดินและท้องฟ้า

ในขณะนี้ เมฆสีดำที่ปั่นป่วนบนท้องฟ้าก็แยกออก ราวกับว่ามีรูขนาดใหญ่ถูกเจาะทะลุ

ชั้นแสงสีขาวส่องลงมาจากหลุมขนาดใหญ่ในก้อนเมฆ  สาวกทั้งหมดของสถาบัน นักปราชญ์ในสำนักเฟิงตู คนทั่วไปในรัศมีหลายพันไมล์ และนิกายเต๋าที่เป็นอมตะจำนวนมาก และครอบครัวชนชั้นสูงที่กำลังสอดแนมในดินแดนขี้เถ้าโบราณนี้ ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมอง  ท้องฟ้า

พวกเขาเห็นร่างสีขาวที่กว้างใหญ่ราวกับดวงอาทิตย์และดวงดาวนั่งขัดสมาธิอยู่เหนือทะเลเมฆ  พระองค์ทอดพระเนตรดูแผ่นดิน ประหนึ่งพระพุทธเจ้าจากแดนบนที่คอยดูแลสิ่งมีชีวิตและท้องทะเลทั้งปวง

เทพโบกมือของเขา และเมฆสีดำหลายพันไมล์ก็สลายไป  เขาเอามือปิดไว้ และประตูแห่งยมโลกบนโลกก็ยังคงปิดอยู่  ขณะที่เขากำมือ พวกเขาก็หายไป