ตอนที่แล้วบทที่ 39 ตัวเอกเซียวเฉินหนีออกจากโรงพยาบาล!
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 41 นางเอกคนที่สองฉู่รั่วเสวี่ยมาแล้ว!

บทที่ 40 ตัวเอกเซียวเฉินถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง!


บทที่ 40 ตัวเอกเซียวเฉินถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง!

อีกด้านหนึ่ง หลังจากพยายามอยู่นาน ในที่สุดตัวเอกเซียวเฉินก็หนีออกจากโรงพยาบาลได้สำเร็จ

เขาหันกลับมา จ้องมองอาคารโรงพยาบาลที่มีแสงสว่างจ้า กำหมัดตัวเองแน่น กัดฟันแล้วพูดว่า “รอก่อนเถอะหลินเป่ยฝาน ครั้งต่อไปคือแกที่ต้องไปนอนข้างในนั่น! ฉัน เซียวเฉินจะจำหนี้แค้นครั้งนี้เอาไว้!”

เขาพูดทุกคำด้วยอารมณ์ จากนั้นก็เดินผ่านมุมตึกที่เป็นแปลงดอกไม้ ผลลัพธ์คือชนเข้ากับสาวอวบที่กำลังวิ่งอยู่อย่างจัง

โครม!

เซียวเฉินรู้สึกราวกับว่าเขาถูกรถไฟชน แรงกระแทกอันมหาศาล ทำให้เขากระเด็นถอยหลังอย่างผิดธรรมชาติไปสองสามเมตร สุดท้ายล้มลงบนพื้นอย่างแรง

“อ๊อก ...” เขารู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก อวัยวะภายในทั้งหมดตัวเองได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด เห็นเพียงสาวอวบที่เสียหลักเพราะถูกขวางทาง ล้มลงอย่างแรงไปทางเซียวเฉิน

เซียวเฉินเบิกตากว้าง “อย่า!!!”

โครมมมม!

แต่สุดท้ายเธอก็ล้มลง และได้ยินเสียงกร๊อบอันคุ้นเคย ซี่โครงเขาที่บางส่วนหายดีแล้ว กลับมาหักอีกรอบ

ณ ตอนนี้ ดวงตาของเซียวเฉินเต็มไปด้วยขี้เถ้าเหมือนคนตาย รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบเงียบงัน

ทันทีหลังจากนั้น ความเจ็บปวดอันรุนแรงแล่นเข้าเส้นประสาทเขา!

“อ๊าาาา!”

เสียงสะท้อนไปไกลหลายร้อยเมตร! ใครก็ตามที่ได้ยินต่างรู้สึกสะเทือนใจ

ร่างอวบอ้วนบนตัวเขาลุกขึ้นอย่างเป็นกังวล  “คุณเป็นยังไงบ้าง? บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”

“ทำไมเป็นคุณอีกแล้ว!” เซียวเฉินกัดฟัน สาวอ้วนที่อยู่ตรงหน้าฉัน คือสาวคนเดิมที่เคยส่งเขาเข้าโรงพยาบาลมาก่อน ไขมันบนตัวเธอ เขาไม่มีวันลืมมาจนถึงทุกวันนี้

“เป็นคุณอีกแล้ว.. ช่างบังเอิญจริงๆ!” สาวอ้วนยิ้มอย่างจริงใจ

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?”

สาวอ้วนตัวใหญ่ก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย “ฉันรู้สึกว่าตัวเองอ้วนเกินไป เลยมาวิ่งลดน้ำหนัก! ขออวดหน่อยนะ ตอนนี้ฉันลดน้ำหนักลงได้ 10 ปอนด์แล้ว เห็นผลการลดน้ำหนักชัดเจนมาก!”

พอเอ่ยถึงท่อนสุดท้าย สีหน้าเธอดูภูมิใจมาก แต่เมื่อเห็นเซียวเฉินหน้าซีดและมีเหงื่อไหลเป็นน้ำ ก็พูดอย่างกังวลใจ “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณดูเหมือนคนไม่สบายตัว…”

เซียวเฉินพูดด้วยความโกรธ “ขอบคุณนะที่สังเกตเห็น เพราะตอนนี้ซี่โครงฉันหักอีกแล้ว!”

สาวอ้วนพอได้ฟังก็เริ่มวิตกกังวล “อ๊า! งั้นฉันจะรีบพาไปโรงพยาบาล!”

เซียวเฉินตื่นตระหนกทันที “ไม่! ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาล! ได้โปรด​ ...”

“ไม่ไปได้ยังไง คุณเจ็บจนลุกไม่ขึ้นแล้ว! ทำตัวดีๆเชื่อฟังเถอะ”

นั่นคือทั้งหมด ตัวเอกเซียวเฉินถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง นอนอยู่ในหอผู้ป่วยเดิมของตัวเอง ที่ต่างจากเดิมอย่างเดียวก็คือ ผ้าพันแผลตามตัวที่หนาขึ้น และยังมีดวงตาที่ชืดชากว่าเดิม

เขานึกไม่ออกจริงๆ เห็นๆกันอยู่ว่าหนีออกมาได้แล้ว ไหงสุดท้ายต้องมาจบลงที่นี่?

พระเจ้า! ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้กับฉัน?

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง หลินเป่ยฝานกับซ่งหยูฉิงก็มาถึงโรงพยาบาล

หลินเป่ยฝานถามด้วยความกังวล “สหายเซียวเป็นอย่างไรบ้าง?”

เซียวเฉินกัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันสบายดี ขอบคุณ ...​ที่ห่วงใย!”

“งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่คุณจะหนีออกจากโรงพยาบาลทำไม? ตอนนี้เลยบาดเจ็บหนักกว่าเดิม ถ้าไม่นอนรักษาซักสามเดือนคงไม่มีทางฟื้นตัว เฮ้อ! อย่าแอบหนีอีกโอเคไหม?”หลินเป่ยฝานพูดอย่างใส่ใจและตำหนิไปในตัว

เซียวเฉินเหม่อมองไปไกล คิดในใจว่าหรือฉันจะไม่มีทางรอดพ้นจากเงื้อมมือของราชาปีศาจไปได้ตลอดชีวิต?

“ใช่ ใช่ ทำตัวดีๆแล้วรักษาอาการบาดเจ็บในโรงพยาบาล คุณก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วทำไมถึงยังคิดไม่ได้!” ซ่งหยูฉิงมีท่าทีไม่พอใจ เดิมเธอกับเสี่ยวฝานกำลังเดทกัน มันทั้งหวานและโรแมนติก แต่มาพังเพราะคุณ ไม่เคืองสิแปลก!

หลินเป่ยฝานถอนหายใจ “ช่างเหอะ ไม่ต้องพูดแล้ว คุณควรพักผ่อนให้เยอะๆ ผมกับหยูชิงขอตัวก่อน”

ว่าจบ เขาก็จับมือของซ่งหยูฉิง

เซียวเฉินตกใจมาก “นี่พวกคุณ ...”

“สหายเซียว ผมขอแนะนำอย่างเป็นทางการ” หลินเป่ยฝานภูมิใจ“หยูชิงเป็นแฟนของผมแล้ว! ตั้งแต่พวกเราคบกัน พวกเราเข้ากันได้ดีมาก เรียกได้ว่าถ้ามีเวลาว่างก็อยู่ด้วยกันตลอด”

ใบหน้าของซ่งหยูฉิงแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ปฏิเสธ

เซียวเฉินโกรธมากจนกระอักเลือดเก่าออกมา

ผ่านไปแค่สิบวันเท่านั้น นี่พัฒนาความสัมพันธ์ไปเป็นแฟนกันแล้วเรอะ?

จะเร็วเกินไปไหม?

สุนัข!

พวกแกทั้งคู่มันสุนัข!

เซียวเฉินรู้สึกเหมือนในหัวอื้ออึง สั่นเทิ้มไปทั้งตัว

“ไม่พูดแล้ว ผมขอไปเดทกับหยูชิงต่อ ระหว่างนี้คุณก็รักษาตัวเองให้ดี บางทีตอนคุณออกจากโรงพยาบาล อาจได้รับของชำร่วยงานแต่งของพวกเรา ฮ่า ฮ่า”

เซียวเฉินโกรธจัด! แกปล้นคู่หมั้นฉันยังไม่พอ ยังกล้าโปรยอาหารสุนัขใส่อีก!

สารเลว สารเลวนัก!

คิดแล้วความปวดตรงซี่โครง ก็เทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจ

หลินเป่ยฝาน ฉันไม่ขออยู่ร่วมโลกกับแก นับจากนี้ไป ถ้ามีแก ต้องไม่มีฉัน!

“งั้นไปก่อนนะ บาย”

หลินเป่ยฝานจับมือของซ่งหยูฉิง ออกจากโรงพยาบาลอย่างสง่างาม

“อ๊ากกกกกกกกก” เสียงโกรธดังลั่นไปทั่วโรงพยาบาล

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด