บทที่ 961-970(ฟรี)

บทที่ 961-970(ฟรี)

“ใช้ถุงผ้าสีทอง!!!”

เจียงไป๋เสนอวิธีที่พวกเขาใช้ในการเผชิญหน้ากับฝูงผีในสุสานทันที ขณะนั้นพวกเขาต้องเผชิญกับผีนับร้อยโผล่ออกมาจากส่วนลึกของสุสาน ในท้ายที่สุด เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ซึ่งไม่มีแผ่นจารึกผี ต้องซ่อนตัวอยู่ในถุงทอสีทองเพื่อหลบหนีผีที่น่าสะพรึงกลัว

ตอนนี้ เจียงไป๋ ได้แนะนำวิธีนี้อีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม พวกเขามีถุงทอสีทองเหลือเพียงสี่ใบเท่านั้น และมีคนอีกห้าคนที่ไม่มีแผ่นจารึกผี คนที่เหลือจะทำอย่างไร?

จะถูกปล่อยให้แขวนไว้ข้างผ้าไหมจากฟากฟ้าอย่างนั้นหรือ?

-

เฉินกงหยิบยกข้อกังวลนี้ขึ้นมา และความเงียบก็ปกคลุมทั่วทั้งกลุ่มอีกครั้ง

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้หยุดเคลื่อนตัวผ่านควันหมอกหนาทึบเหมือนผี

“เราจะปล่อยผีตัวหนึ่งจากถุงทอสีทองเหล่านี้หรือไม่” เกาหมิงเสนอแนะ โดยวางถุงทอสีทองใบหนึ่งลงอย่างไม่เต็มใจ

ภายในมีผี 1 ใน 5 ดวงที่พวกเขาจับได้ก่อนหน้านี้

ถุงทอสีทองอีกใบหนึ่งสูญหายไปโดยหวังฮั่น ซึ่งไม่ต้องการแบกภาระเพิ่มเติม มีเพียงเกาหมิงชายกล้ามของกลุ่มเท่านั้นที่ถือถุงผ้าสีทองนี้มาตลอด เนื่องจากการมองการณ์ไกลและความระมัดระวัง เขาจึงเตรียมที่จะเก็บถุงทอสีทองไว้อย่างน้อยห้าถุง หากพวกเขาพบกับสถานการณ์เหมือนในสุสานอีกครั้ง พวกเขาก็สามารถใช้มันได้

ตอนนี้พวกเขากำลังจะใช้มันจริงๆ

“เอาล่ะ ปล่อยผีที่อยู่ข้างใน ปล่อยถุงทอสีทอง จากนั้นเราทั้งห้าคนก็เข้าไปในถุงได้” หวู่ปินกล่าวอย่างพอใจกับความคิดนี้อย่างชัดเจน

เกาหมิงเดินไปที่ขอบควันผีพร้อมกับถุงผ้าสีทองอย่างไม่ลังเล เปิดมันออก และปล่อยผีออกมาจากข้างใน แต่งกายด้วยชุดสีขาว หมวกสีขาวทรงสูง ท่าทางดุร้าย ผิวซีด ดวงตาโปน และ ลิ้นสีแดงเข้มยื่นออกมาจากปาก โดยมีรอยสำลักสีม่วงอยู่รอบคอ

ภายใต้การควบคุมของเจียงไป๋ ควันผีหดตัวโดยอัตโนมัติ ทำให้ผีที่ปล่อยออกมาอยู่ข้างนอก

ด้วยวิธีนี้ ผีที่พวกเขาเพิ่งปล่อยออกมาจะไม่สามารถรับรู้ถึงการปรากฏตัวของพวกเขาได้อีกต่อไป

"เยี่ยม!!! รีบดำเนินการกันเถอะ!!!"

-

หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ต่างหยิบแผ่นจารึกผีที่เปล่งรัศมีเย็นและน่าขนลุกออกมา

จากนั้น ยกเว้นหยางเถา พวกเขาทั้งสามติดเงินผีหลายชั้นไว้กับแผ่นจารึกผีของพวกเขา

สิ่งนี้จะระงับการฟื้นฟูผีจากแผ่นจารึก ทำให้พวกเขามีเวลามากขึ้นในการไปถึงขอบของเขตแดนผี

เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น คลานเข้าไปในถุงทอสีทองอย่างรวดเร็ว รอให้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ใช้แผ่นจารึกผีก่อนที่จะปิดผนึกถุงของพวกเขา

แน่นอนว่า นอกเหนือจากการรักษาควันผีไว้แล้ว ทุกคนเช่น เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ก็ปิดผนึกถุงก่อน

ต่อจากนี้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ใช้แผ่นจารึกผี ส่งจิตสำนึกของพวกเขาลงในแผ่นจารึกในมือของพวกเขา และเปลี่ยนสภาพเป็นสถานะที่คล้ายกับผีทันที

ผิวของพวกเขาซีดเซียว สีหน้าของพวกเขาแข็งทื่อ และผิวหนังของพวกเขาเริ่มแสดงสัญญาณจางๆ ของรอยจุด ราวกับว่าพวกเขาเป็นศพจริงๆ

เนื่องจากชั้นของเงินผีติดอยู่กับแผ่นจารึกผี เงินผีที่อยู่ด้านในสุดจึงเริ่มเสื่อมลงอย่างช้าๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองเล็กน้อย เงินผีเหล่านี้สามารถรองรับการใช้งานได้อย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง

-

จากนั้น เกาหมิงซึ่งตอนนี้อยู่ในภาวะผีได้ย้ายไปที่ถุงที่บรรจุเจียงไป่และปิดผนึกมันไว้ ควันผีหนาทึบคล้ายหมอกหายไปทันที เผยให้เห็นบุคคลสี่คนที่ถือแผ่นจารึกผีและถุงทอสีทองห้าถุงอยู่บนพื้น

ใกล้ๆ กัน ผีที่แต่งกายด้วยชุดสีขาวซึ่งมีรูปลักษณ์ที่น่าสะพรึงกลัว ไม่ได้ให้ความสนใจกับบุคคลที่ "ตาย" ทั้งสี่หรือถุงทอสีทองห้าใบ

นอกจากนี้ ผ้าไหมสีขาวที่แกว่งไปมาในอากาศก็ไม่สนใจทั้งสี่ที่มีแผ่นจารึกผีหรือถุงอยู่บนพื้น

โล่งใจ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา พยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาแต่ละคนหยิบถุงผ้าสีทองขึ้นมาหนึ่งใบ โดยมีเกาหมิงถือสองใบแล้วออกเดินทาง แม้ว่าถุงเหล่านั้นจะหนักกว่าร้อยปอนด์ แต่พวกเขาก็บรรทุกมันราวกับว่าไม่ได้หนักอะไรเลย

แม้ว่าก้าวของพวกเขาจะแข็งทื่อและหนักหน่วง แต่ความเร็วของพวกเขาก็ช้ากว่าความเร็วเต็มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นี่เป็นเพราะว่าร่างกายของพวกเขาแข็งทื่อ ไร้พลังใดๆ เหมือนหินแข็งและมีกลิ่น จึงทำให้ความเร็วของพวกเขาลดลงตามธรรมชาติ

-

หลังจากวิ่งไปเกือบสิบห้านาที หวู่ปิน, ห่าวเหม่ยลี่, เกาหมิง และหยางเถาก็เริ่มรู้สึกวิตกกังวลเพราะพวกเขายังไม่ถึงขอบเขตแดนผี

เขตแดนผีนี้กว้างใหญ่อย่างน่าประหลาดใจ!

และพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางรถบัสผีสิงด้านนอก

“พี่หวู่ พวกเราวิ่งมาเป็นเวลานานแล้ว เรายังไม่ถึงจุดสิ้นสุดของเขตแดนผีผีอีกเหรอ?” เสียงของเฉินกงดังมาจากภายในถุงผ้าสีทองที่หวู่ปินถืออยู่

แท้จริงแล้ว การสอบสวนของเฉินกงยังทำหน้าที่เป็นการทดสอบเพื่อดูว่าผ้าไหมสีขาวที่อยู่นอกถุงทอสีทองจะตอบสนองต่อเสียงของพวกเขาหรือไม่ และอาจโจมตีพวกเขาได้หรือไม่ เมื่อพิจารณาถึงการโจมตีที่น่ากลัวของผีในสุสาน ทุกคนที่อยู่ในถุงทอสีทองต่างหวาดกลัวเกินกว่าจะพิจารณาทดสอบสิ่งนี้มาก่อน ตอนนี้ เฉินกง เท่านั้นที่กล้าก้าวย่างที่กล้าหาญเช่นนี้

เมื่อได้ยินเสียงของ เฉินกง หวู่ปิน, เกาหมิง, เหม่ยลี่ และ หยางเถา ก็ตื่นตัวทันที มองดูผ้าไหมสีขาวในอากาศด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า โชคดีที่ผ้าไหมสีขาวลอยอยู่ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

“เฉิน อย่าทำอะไรเสี่ยงๆอีก!” หวู่ปินตักเตือน แม้ว่าเสียงของเขาจะเย็นชาเช่นเคยเนื่องจากสถานะ 'ผี' ในปัจจุบันของเขา

“เฮ้ ไม่เป็นไรตราบใดที่ไม่มีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้น สถานการณ์ภายนอกเป็นยังไงบ้าง พี่หวู่?” เสียงของเฉินกงดังต่อมาจากภายในถุงทอสีทองของหวู่ปิน

“อะไรอีกล่ะ ด้านบนยังคงเต็มไปด้วยแถบผ้าสีขาว และเรายังไม่เห็นจุดสิ้นสุดของเขตแดนผีนี้” เขาตอบ ไม่เพียงแต่พูดเพื่อ เฉินกง เท่านั้น แต่ยังรวมถึง เจียงไป๋, ซูเฉิน, หวังฮั่น และ เซี่ยยี่เกี่ยวกับสถานการณ์

“คุณหวู่ พวกคุณเป็นยังไงบ้าง?” ตอนนี้ถึงคราวของ หยางเถา ที่จะสอบถามจากกระเป๋าของเธอ เสียงของ เจียงไป๋ ฟังดูแข็งทื่อและเย็นชาเนื่องจากเขาใช้ควันผีเป็นเวลานานและเร่งการฟื้นฟูผี

เมื่อมาถึงจุดนี้ สถานะการฟื้นฟูผีของ เจียงไป๋ ก็เร็วขึ้น ซึ่งเป็นผลข้างเคียงของการใช้พลังควบคุมผีของเขาเพื่อป้องกันการตอบโต้จากผีในชุดขาว ทำให้พวกเขาตกอยู่ในอันตราย

“ตอนนี้เราโอเคแล้ว เราสามารถอยู่ต่อไปอีกครึ่งชั่วโมงได้” หวู่ปินประเมินอย่างอนุรักษ์นิยม ผ่านไปเพียงสิบห้านาทีนับตั้งแต่พวกเขาเริ่มใช้แผ่นจารึกผี และด้วยชั้นเงินผีที่ติดอยู่ พวกเขามีเวลาเหลือประมาณสี่สิบห้านาทีก่อนที่เงินผีจะหมดไปทั้งหมด ดังนั้นครึ่งชั่วโมงจึงเป็นการประมาณการอย่างระมัดระวัง

เมื่อเจียงไป๋ได้รับข่าวดีก็เงียบไป

“ถ้าผ้าไหมสีขาวเหล่านี้ในอากาศไม่โจมตีเรา นั่นหมายความว่าผีไม่สามารถตรวจจับเราได้ เขตแดนของมันไม่น่าจะมีอำนาจหรือข้อจำกัดใดๆ เหนือถุงทอสีทอง” หวู่ปินให้เหตุผล

“คุณพูดถูก จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเรา นั่นควรจะเป็นเช่นนั้น” หวังฮั่นเห็นด้วย

“ดังนั้น เขตแดนผีจะต้องใหญ่มาก ซึ่งเป็นสาเหตุที่เรายังไปไม่ถึงขอบของมันอย่างรวดเร็ว”

"ดังนั้น เราต้องวิ่งออกไปข้างนอกต่อไป!" หยางเถาประกาศ

"ขอบคุณทุกท่านสำหรับความพยายามของคุณ เป็นเวลานานมากแล้ว และการแบกเราไว้ยิ่งยากขึ้นสำหรับคุณ" เฉินกงพูดให้กำลังใจทันที โดยหวังว่าจะทำให้อารมณ์ดีขึ้น

“เฉิน รู้ไหม ถ้าเราไม่เร่งรัดเรื่องเวลา ฉันคงอยากจะแลกถุงทอสีทองกับหวู่ปินจริงๆ” เหม่ยลี่กล่าวอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนไม่ทันระวัง

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เฉินกงที่อยู่ในถุงทอสีทองของหวู่ปินก็ถอยกลับโดยสัญชาตญาณและพูดอย่างขี้อายว่า "พี่สาวเหม่ยลี่ ฉันพูดอะไรผิดอีกแล้วเหรอ? ฉันจะหยุดพูดต่อจากนี้ไป"

เฉินกงสามารถจินตนาการได้ว่าถ้าเขามาอยู่ในมือของเหม่ยลี่ เขาอาจจะต้องอาเจียนอาหารมื้อสุดท้ายด้วยความกลัว

-

เมื่อเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ อีกห้านาทีผ่านไป หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา รักษาความเร็วที่เร็วที่สุดไว้อย่างต่อเนื่อง แม้จะอยู่ในสภาพแห่งความตายและได้รับอิทธิพลจากพลังเหนือธรรมชาติ พวกเขาก็ไม่รู้สึกเหนื่อยล้า ราวกับว่าเครื่องยนต์เหล่านั้นทำงานด้วยเชื้อเพลิงอันไม่มีที่สิ้นสุด

ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นร่างจาง ๆ ลอยอยู่ในอากาศซึ่งอยู่ไม่ไกลข้างหน้า และล่องลอยไปอย่างแผ่วเบา ภาพที่เห็นอย่างไม่คาดฝันนี้ทำให้พวกเขาหยุดโดยไม่ได้ตั้งใจ

"มีอะไรผิดปกติ?" เจียงไป๋, ซูเฉิน, หวังฮั่น , เฉินกง และ เซี่ยยี่ รู้สึกถึงการหยุดชะงักกะทันหัน จึงตื่นตัวทันที

เจียงไป๋อดไม่ได้ที่จะถาม

“เราพบกับสถานการณ์เล็กๆ น้อยๆ ข้างหน้า มีร่างหนึ่งลอยอยู่ในอากาศ แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล” หวู่ปินตอบ แม้จะเหลือบมองหยางเถา ขณะที่เขาพูด

ในตอนแรกเขาสงสัยว่าร่างนั้นอาจเป็นผีอีกตัวหรือไม่ เนื่องจากผ้าไหมสีขาวจะโจมตีมนุษย์เท่านั้น นอกจากตัวพวกเขาเองแล้ว ที่ห่อหุ้มอยู่ในเขตแดนผีของผีที่น่าสะพรึงกลัวในชุดสีขาว ยังมีอีกคนหนึ่งที่ถูกปกคลุมไปด้วยเขตแดนผี — มนุษย์ธรรมดา เว่ย หยวนซวน

ดังนั้น หวู่ปิน จึงสงสัยทันทีว่าร่างที่ถูกแขวนคอคือ เว่ยหยวนซวน

สิ่งนี้ทำให้เขามองไปที่ หยางเถา เนื่องจาก เว่ยหยวนซวน เป็นคนที่ หยางเถา ตั้งใจจะช่วย เขาสงสัยว่า หยางเถา จะรู้สึกหงุดหงิดเมื่อรู้ว่า เว่ยหยวนซวน เสียชีวิตหรือไม่

อย่างไรก็ตาม หยางเถา กล่าวอย่างใจเย็น "ร่างนั้นต้องเป็นร่างของ เว่ยหยวนซวน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตายในที่สุด"

"เดินหน้าต่อไปกันเถอะ"

จากน้ำเสียงของเธอ ดูเหมือนว่าการตายของ เว่ยหยวนซวน เป็นเพียงคนที่ยืนดูเท่านั้น

หวู่ปิน ไม่พบความรู้สึกพ่ายแพ้ในน้ำเสียงของ หยางเถา และพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ

จริงๆ แล้ว เขาลังเลที่จะกังวลกับ เว่ยหยวนซวน โดยเชื่อว่าพวกเขามีปัญหามากพอในการจัดการความปลอดภัยของตัวเอง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องของคนอื่นเลย

เสียงถอนหายใจเล็ดลอดออกมาจากถุงผ้าสีทองที่หวู่ปินแบกอยู่

"เฮ้อ!"

“ใช่ หลังจากเป็นแบบนี้ เขาไม่สามารถผ่านมันไปได้ ช่างโชคร้ายจริงๆ!”

น้ำเสียงถอนหายใจมีร่องรอยของการถอดใจ ราวกับว่าการช่วยชีวิตคนเป็นเรื่องยากจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครจมอยู่กับการถอนหายใจของ เฉินกง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ยังคงวิ่งไปข้างหน้า

-

ในไม่ช้า ทั้งสี่คนก็สามารถมองเห็นร่างที่แขวนอยู่ในอากาศได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

แท้จริงแล้วมันคือเว่ยหยวนซวน

พวกเขาคาดเดาว่า เว่ยหยวนซวน พยายามวิ่งหนีเมื่อผ้าไหมสีขาวเริ่มร่วงหล่น ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องห่างไกลจากกลุ่ม เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในขณะนั้น ไม่น่าจะมีใครมอบเงินผีให้เขาเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีของผ้าไหมสีขาว

ขณะที่พวกเขาเดินผ่านร่างของ เว่ยหยวนซวน พวกเขาทั้งหมดก็เงยหน้าขึ้นมองโดยสัญชาตญาณ

สายตาของ เว่ยหยวนซวน ที่ถูกแขวนคอเหมือนผีที่น่ากลัวในชุดขาวนั้นช่างน่าสะพรึงกลัว ดวงตาของเขาโปนออกมา และลิ้นของเขาก็ยาวเกือบยี่สิบเซนติเมตร เหมือนกับรูปลักษณ์ของผี

และเมื่อพวกเขาเดินผ่าน เว่ยหยวนซวน ซึ่งอยู่ในเส้นทางของพวกเขาโดยตรง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา รู้สึกราวกับว่าดวงตาของ เว่ยหยวนซวน กำลังติดตามพวกเขาอยู่ ทำให้พวกเขาสั่นสะท้าน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาเคลื่อนตัวผ่านร่างของ เว่ยหยวนซวน อย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิดอะไรอีก

อีกสิบห้านาทีผ่านไป ในที่สุด หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ก็มองเห็นขอบของเขตแดนผี

วิญญาณของพวกเขาดีขึ้นเมื่อพบเห็น

“เราทำได้แล้ว เราทำได้! ฉันมองเห็นขอบเขตแดนผีได้!”

"ช่างวิเศษจริงๆ!"

หวู่ปิน และ เหม่ยลี่ อุทานออกมาทีละคน

“จริงเหรอ? เยี่ยมมาก!”

เฉินกงตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจและดีใจ

ในที่สุด เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน

-

หวู่ปิน เหม่ยลี่ เกาหมิง และหยางเถา ถือถุงทอสีทองทั้งห้าใบอย่างรวดเร็ว ไปถึงขอบเขตแดนผีแล้วเปิดถุงเหล่านั้นออก

ขณะที่ เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ปรากฏตัวขึ้น ผ้าไหมสีขาวที่ลอยอยู่ก็โจมตีพวกเขาทั้งห้าทันที

ทั้งสี่คนที่ใช้แผ่นจารึกผีก็ตกเป็นเป้าหมายเช่นกัน โดยมีผ้าไหมสีขาวสี่ผืนลอยเข้าหาพวกเขา โดยมีห่วงเล็งไปที่คอของพวกเขา

แต่ทั้งเก้าคนเมื่อต้องเผชิญกับผ้าไหมสีขาวที่เข้ามาอย่างรวดเร็ว เพิกเฉยต่อพวกเขา และแทนที่จะปลดปล่อยความสามารถในการควบคุมผีของพวกเขาไปสู่เขตแดนผี เจียงไป่เป็นข้อยกเว้น

ในขณะที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ควบคุมความสามารถในการควบคุมผีของพวกเขาไปพร้อมๆ กัน พลังเหนือธรรมชาติที่ลึกซึ้งและน่าขนลุกก็ระเบิดออกมาในทันที พลังนั้นทรงพลังมากจนบิดเบือนพื้นที่รอบตัวพวกเขา ชวนให้นึกถึงการบิดเบือนความร้อนที่ส่องแสงระยิบระยับที่เห็นบนท้องถนนในช่วงฤดูร้อน

พลังเหนือธรรมชาติที่น่าเกรงขามนี้กระทำต่อขอบม่านมิติของเขตแดนผี ทำให้เกิดระลอกคลื่นแล้วค่อย ๆ บิดตัว

ทันใดนั้น รอยร้าวเล็กๆ ก็เริ่มปรากฏขึ้นทีละน้อย

-

ในเวลาเดียวกัน ผ้าไหมสีขาวจากอากาศก็โจมตีทีละคน เงินผี บินออกจากกระเป๋าของกลุ่มทีละเหรียญเพื่อป้องกัน

อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่ได้ทำให้จิตใจของพวกเขาแย่ลง รอยร้าวเล็ก ๆ ในดวงตาของทั้งเก้านั้นขยายกว้างขึ้นอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกว่าพวกเขากำลังจะหนีจากเขตแดนผีของผีที่น่าสะพรึงกลัว พวกเขาจะไม่มีความสุขได้อย่างไร?

ในขณะเดียวกัน นอกอาณาจักร ผีถือมีดเปื้อนเลือดและเป็นสนิมและร่างโคลนแปดร่างก็หันศีรษะไปทาง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เจียงไป๋, หยางเถา และกลุ่มทันที ซึ่งแสดงถึงการลดลงของพวกเขา เนื่องจากการเสียชีวิตของ เว่ยหยวนซวน

จากนั้น พวกเขาก็หายตัวไปจากจุดเดิม และกลับมาใกล้กับกลุ่มนั้นมากขึ้นอีกหลายสิบเมตร ระยะห่างระหว่างพวกเขาสั้นลงอย่างมาก

อีกด้านหนึ่ง "เกือบจะถึงแล้ว แค่ใหญ่กว่านี้อีกหน่อยเราก็จะออกไปได้แล้ว!" เฉินกงสังเกตเห็นช่องเปิดที่ขยายเป็นเส้นผ่านศูนย์กลางยี่สิบเซนติเมตรแล้ว แสดงความตื่นเต้นผสมกับความวิตกกังวล

อีกหนึ่งนาทีผ่านไป และรอยร้าวเล็กๆ ในม่านมิติของเขตแดนผีได้ขยายเป็นช่องขนาดกลางที่มีเส้นผ่านศูนย์กลางห้าสิบเซนติเมตร ซึ่งใหญ่พอที่บุคคลจะบีบผ่านได้

-

“เอาล่ะคุณหยาง คุณไปก่อนแล้วจึงรักษาช่องเปิดนี้ไว้สำหรับเราจากภายนอกต่อไป!” เจียงไป๋มุ่งหน้าสู่หยางเถา

หากพวกเขาหยุดใช้ความสามารถในการควบคุมผี ช่องเปิดก็จะค่อยๆ ปิดลง ดังนั้น เจียงไป๋จึงเสนอแนะให้หยางเถาออกไปก่อน เพื่อที่เธอจะได้กดดันเขตแดนผีจากภายนอกต่อไป เพื่อให้แน่ใจว่าช่องเปิดจะไม่หายไป

หยางเถาพยักหน้าเห็นด้วย "ตกลง ฉันจะไปก่อน" เธอรีบเดินผ่านช่องเปิดนั้นไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าอันหนักหน่วงและทรงพลังดังเข้ามาไม่ไกล

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เป็นลางร้ายและหนักหน่วง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ก็รู้ทันทีว่าผีคนขายเนื้อกำลังตามล่าอยู่

ความรู้สึกตื่นตระหนกเกิดขึ้นภายในพวกเขา

“เร็ว เร็ว เร็ว! ผีตามเรามาแล้ว!” หวังฮั่นอุทานอย่างเร่งด่วนด้วยสีหน้าจริงจัง

“เจียง คุณไปก่อนเลย ถ้าผีตัวนั้นตามทัน คุณอาจยังสามารถระงับมันได้ด้วยควันผีของคุณ” เฉินกงเร่งเร้า

-

ในเวลาไม่นาน เจียงไป๋ก็เดินออกไป ในขณะที่เจียงไป๋ไม่ได้ใช้ความสามารถในการควบคุมผีของเขาเพื่อบุกทะลวงเขตแดนผีของตัวตนที่สวมชุดคลุมสีขาว ความสามารถของเขาถูกสงวนไว้สำหรับสถานการณ์ฉุกเฉิน

ตัวอย่างเช่น เมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับผีโดยตรงโดยตั้งใจที่จะปราบปรามมันด้วยความสามารถของพวกเขา แต่กลับถูกโจมตีโดยผ้าไหมหนาทึบที่อยู่ด้านบนนั้น เจียงไป๋ใช้ควันผีของเขาที่ช่วยชีวิตกลุ่มไว้ได้ในที่สุด

หากเขาไม่ลงมือทำ ผลที่ตามมาก็อาจจินตนาการไม่ถึง

ตอนนี้ เมื่อผีคนขายเนื้อจับตัวพวกเขาไว้ และกลุ่มส่วนใหญ่ยังอยู่ในขอบเขตของผีที่ถูกแขวนคอ พวกเขาต้องเผชิญกับการโจมตีแบบปากกัดตีนถีบหากพวกเขาไม่สามารถออกไปได้ทันเวลา

“เซี่ยยี่ เหม่ยหลี่ คุณสองคนไปก่อน!” หวู่ปิน สั่งทันทีหลังจากเห็น เจียงไป๋ หลบหนี

ผู้หญิงต้องมาก่อน และในฐานะผู้นำที่มีความสามารถ หวู่ปิน ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยของผู้หญิง

"ตกลง!"

"เข้าใจแล้ว!"

อย่างรวดเร็ว เซี่ยยี่ และ เหม่ยลี่ ต่างก็หาทางออกไป

แต่เสียงฝีเท้าอันทรงพลังและหนักหน่วงด้านนอกกลับดังขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกว่าผีกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้น จากการประมาณค่าจากเสียงฝีเท้าของมัน ผีจะอยู่ห่างจากพวกเขาเพียงสามสิบถึงสี่สิบเมตร – เกือบจะทันพวกเขาแล้ว

-

“เร็วเข้าพวกนายด้วย!” เซี่ยยี่ และ เหม่ยลี่ เมื่อออกไปแล้ว หันกลับไปกระตุ้นคนอื่นๆ ทันที

ภายในเขตแดนผี หลังจากที่ดู เหม่ยลี่ และ เซี่ยยี่ ออกไป หวู่ปิน ก็พูดว่า "เฉิน, เกาหมิง คุณสองคนไปกันต่อ!"

แน่นอนว่า หวู่ปิน จะคำนึงถึงคนของเขาเองก่อน และกระตุ้นให้ เฉินกง และ เกาหมิง ออกไป

แม้ว่า ซูเฉิน และ หวังฮั่น จะกังวลภายใน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหลบหนีได้ เมื่อได้รับประโยชน์จากเงินผีและมี หวู่ปิน เป็นผู้นำกลุ่ม พวกเขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้

เมื่อได้ยินคำสั่งของ หวู่ปิน เฉินกงและเกาหมิงก็ไม่ลังเลหรือเสียคำพูดใดๆ เมื่อรู้ว่า หวู่ปิน เป็นคนที่คอยดูแลตนเองอยู่เสมอและมีความเด็ดขาดในการกระทำของเขา พวกเขาจึงเข้าใจว่าการให้เกียรติไม่ใช่ทางเลือกที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงรีบออกไปทันที

แน่นอนว่า เมื่อพวกเขาออกไปข้างนอก ทั้งคู่ก็เปิดใช้งานความสามารถในการควบคุมผีทันทีอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าช่องเปิดจะไม่ปิด ตามรอยของ เซี่ยยี่ และ เหม่ยลี่ เมื่อพิจารณาถึงภัยคุกคามระดับสูงจากผีในชุดคลุมสีขาวและความสามารถที่น่าสะพรึงกลัวของมัน ความพยายามของคนเพียงไม่กี่คนก็ไม่เพียงพอที่จะรักษาช่องเปิดไว้ได้ ดังนั้น หลังจาก เซี่ยยี่ และ เหม่ยลี่ แล้ว เฉินกง และ เกาหมิง ก็มีส่วนในการระงับการเปิดจากภายนอก

-

"ถึงตาคุณแล้ว คุณซูและคุณหวัง!" หวู่ปิน กล่าวหลังจากแน่ใจว่า เฉินกง และ เกาหมิง ออกไปแล้ว และพูดกับ ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่อไป หวู่ปินแสดงความมีน้ำใจโดยไม่รีบวิ่งออกไปก่อน

"ครับ!"

"ครับ!"

ซูเฉินและหวังฮั่นเห็นด้วยอย่างกระตือรือร้น เมื่อหวู่ปินคอยปกป้องพวกเขา พวกเขารู้สึกมั่นใจ แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าพวกเขาสามารถดูแลตัวเองได้ แต่ก็รู้สึกสบายใจเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนดูแล ความมั่นใจให้ความรู้สึกแตกต่างออกไป ให้ความรู้สึกปลอดภัย

อย่างไรก็ตาม การเป็นคนสุดท้ายที่ออกอาจนำมาซึ่งความเสี่ยงและอันตรายเช่นกัน ภาพยนตร์สยองขวัญมักแสดงภาพคนสุดท้ายที่กำลังจะหนีจากการถูกผีหรือสัตว์ประหลาดลากกลับไป ดังนั้น ซูเฉิน และ หวังฮั่น จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความชื่นชม

แต่ในที่สุด หวู่ปินก็หาทางออกได้อย่างปลอดภัย

"ไปกันเถอะ!"

เฉินกงเร่งเร้า ขณะที่ผีคนขายเนื้อ ตอนนี้อยู่ห่างออกไปเพียงยี่สิบเมตร ทำให้เฉินกงตื่นตระหนก

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น คนอื่นๆ ก็รู้สึกกังวลอย่างมากเช่นกัน พวกเขาทั้งหมดกังวลว่าหยางเถาจะถูกโจมตีโดยผีคนขายเนื้อ ซึ่งจะระงับผีที่เธอควบคุมได้เป็นเวลาห้านาที ในดินแดนเหนือธรรมชาติที่เต็มไปด้วยอันตราย นี่อาจเป็นหายนะได้

ยิ่งไปกว่านั้น หากผีแขวนคอตัดสินใจเข้าร่วมการต่อสู้ มันจะทำให้สถานการณ์ของ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น แย่ลงเท่านั้น

ดังนั้นความวิตกกังวลของพวกเขาจึงเป็นที่เข้าใจได้

แต่เมื่อพวกเขาเริ่มวิ่งไปในทิศทางอื่น หัวใจของพวกเขาก็เต้นรัว

ในระยะไกลหมู่บ้านเก่าแก่ก็ปรากฏขึ้น

เมื่อ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น มองเห็นหมู่บ้านที่ทรุดโทรมและน่าขนลุกในระยะไกล พวกเขาก็แทบจะหยุดขทันที ถ้าไม่ใช่เพราะ ผีก็ไล่ตามพวกเขามาข้างหลังอย่างไม่ลดละ

เพราะไม่มีใครเคยเห็นหมู่บ้านร้างและน่ากลัวแห่งนี้ขณะวนรอบบริเวณรถบัสผีมาก่อน

นั่นหมายความว่าพวกเขาได้หลงทางเกินกว่ารัศมีห้ากิโลเมตรของรถบัสผีสิง และผจญภัยไปยังพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย

-

“เราวิ่งมาไกลเกินไปหรือเปล่า?” เฉินกงแสดงความกังวลทันทีด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม ความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้าพวกเขายืนยันว่าพวกเขาได้ผจญภัยไปเกินขอบเขตของรถบัสผีสิงแล้ว

ก่อนหน้านี้ ภายในเขตแดนผีของผีชุดขาว พวกเขาวิ่งมาเกือบครึ่งชั่วโมง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเคลื่อนตัวไปไกลจากตำแหน่งเดิมของรถบัสผีสิงอย่างไม่ต้องสงสัย

การตระหนักรู้นี้เกิดขึ้นแก่ทุกคน ทำให้เกิดเงาแห่งความไม่สบายใจ

“เราควรย้อนกลับไป ไม่อย่างนั้นเราอาจไปไม่ได้ถ้ารถบัสผีออก” หวังฮั่นแนะนำด้วยน้ำเสียงเร่งด่วน

อย่างไรก็ตาม “แต่ถ้าทิศทางรถบัสผีและตัวรถบัสถูกเขตแดนผีนั้นปกคลุมอยู่ เราจะไม่ได้เข้าสู่ดินแดนของมันอีกหรือ?” เฉินกงลังเล โดยแสดงความกังวลที่ทำให้ทุกคนไม่สงบ และเดินช้าลงอย่างมาก

แท้จริงแล้วในขณะนั้น เขตแดนผีได้ปกคลุมบริเวณที่รถบัสผีสิงตั้งอยู่แล้ว แต่ผีมุ่งเป้าไปที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน, หวังฮั่น และ เว่ยหยวนซวน เว้นรถบัสผี ผีอื่น ๆ และอีกสามคน ไม่ให้มนุษย์ถูกลากเข้าสู่อาณาจักรของตน

-

ระดับความหวาดกลัวของรถบัสผีนั้นเกินกว่าผีชุดขาวอยู่มาก แม้ว่าผีแขวนคออยากจะกลืนรถบัสผีภายในอาณาจักรของมัน แต่มันก็ล้มเหลว

ในทำนองเดียวกัน ผีอื่นๆ ที่มีระดับความหวาดกลัวสูงกว่าไม่สามารถถูกลากเข้าสู่อาณาจักรของมันได้ แต่เขตแดนผีก็ปกคลุมตำแหน่งของรถบัสผีอยู่จริงๆ

เพื่อกลับไปยังรัศมีห้ากิโลเมตรของรถบัสผีสิง พวกเขาจะต้องเข้าไปในอาณาจักรของผีแขวนคออีกครั้ง ซึ่งเป็นโอกาสที่น่ากังวลเมื่อพิจารณาถึงความเจ็บปวดที่พวกเขาต้องอดทนเพื่อหนีจากเงื้อมมือของมัน

ยิ่งไปกว่านั้น การกลับเข้าสู่อาณาจักรของผีแขวนคออีกครั้งไม่ได้รับประกันว่าจะสามารถเข้าถึงรถบัสผีได้ ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่เข้าใจกันดีสำหรับทุกคน และยิ่งเพิ่มปัญหาให้กับพวกเขา

ยิ่งกว่านั้น เขตแดนผียังเป็นมิติที่เป็นอิสระโดยสิ้นเชิง ไม่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรเหนือธรรมชาติ โดยกำหนดเป้าหมายไปที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน, หวังฮั่น และ เว่ยหยวนซวน ที่ทำเครื่องหมายไว้ ดังนั้นการมุ่งหน้าไปยังรถบัสผีย่อมนำพวกเขาเข้าสู่เขตแดนผีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หากพวกเขากลับเข้าสู่เขตแดนผีอีกครั้ง พวกเขาจะต้องใช้พลังควบคุมผีของตัวเองเจาะรูผ่านเขตแดนผีเพื่อหลบหนีอีกครั้งเหมือนเช่นเคย

-

“เราจะขึ้นรถผีสิงไม่ได้!” เซี่ยยี่กล่าว น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความกลัว การพลาดรถบัสผีหมายความว่าพวกเขาจะต้องติดอยู่ในอาณาจักรเหนือธรรมชาตินี้ตลอดไป อาจต้องเผชิญหน้ากับผีและพบกับจุดจบของพวกเขา

“มันต้องมีวิธี ลองคิดดู” หวู่ปินมั่นใจเมื่อมองเข้าไปในความมืดมิดของเขตแดนผี

“จำไว้ว่า เมื่อรถบัสผีเริ่มต้น มีแนวโน้มว่าผีจะถอนขอบเขตเพื่อขึ้นรถบัส จากนั้นเราก็กลับได้เช่นกัน” เฉินกงแนะนำ และปลอบใจเซี่ยยี่ มันเป็นประเด็นที่ถูกต้อง: ผีในชุดขาวพยายามจะขึ้นรถบัสผีก่อนหน้านี้ บ่งบอกว่ามันอาจจะถอนอาณาจักรออกไปจริงๆ

ทั้งกลุ่มพยักหน้าเห็นด้วย รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยด้วยเหตุผลนี้

-

"เราควรทำอะไรตอนนี้?" หยางเถาถาม

“มาวนรอบเขตแดนผีกันเถอะ” หวู่ปินแนะนำ จ้องมองหมู่บ้านที่ทรุดโทรมและน่าขนลุกด้วยความไม่สบายใจ หมู่บ้านนี้ดูเหมือนหมู่บ้านร้าง ทำให้เกิดความปรารถนาอย่างเป็นเอกฉันท์ที่จะอยู่ห่างจากหมู่บ้านแห่งนี้

"รีบกันเถอะ!"

“เราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว!”

ทั้งกลุ่มก็เห็นด้วยอย่างรวดเร็ว

-

“หวู่ปินและทุกคน ถ้ารถบัสผีเริ่มแล้วผีถอนอาณาจักรเพื่อกลับมาที่รถบัส เราจะต้องอาศัยเขตแดนผีของหยางเถาเพื่อเร่งการเดินทางของเรา แต่นั่นจะไม่ทำให้ระยะห่างของเราจากผีคนขายเนื้อสั้นลงหรอกหรือ ?”