บทที่ 439 กลุ่มผู้ตรวจสอบห้าคน วิเคราะห์ความล้มเหลว!
บทที่ 439 กลุ่มผู้ตรวจสอบห้าคน วิเคราะห์ความล้มเหลว!
“สองคนนี้เป็นคู่แข่งที่น่ากลัว”
ผู้เข้าสอบบางคนขมวดคิ้ว ถ้าทุกคนมองใคร สีหน้าของพวกเขาจะไม่เป็นธรรมชาติและพวกเขาก็จะประหม่า แต่ชายหนุ่มและหญิงสาวผู้นี้ช่างสงบเสียจนน่ากลัว ทุกการกระทำของพวกเขาแสดงออกถึงความมั่นใจในตนเอง
“ถ้าเจ้ากังวลว่าจะถูกแยกออกไป ก็อย่านั่งกับข้า!”
หลังจากที่จางหลานพูดแล้วนางก็พบเก้าอี้ใกล้ๆ และนั่งลง
ในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่ จังหวัดทางใต้สุดเรียกว่าเมืองหนานเยี่ยแห่งแคว้นเยี่ย ในสถานที่นี้มีกลุ่มชาติพันธุ์หลายกลุ่ม และพวกเขามีความรู้อย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับพิษแมลงกู่ คาถา สมุนไพรวิญญาณ และการฝึกฝนสัตว์ร้าย
สถาบันหมื่นวิญญาณเป็นสถาบันที่มีชื่อเสียงที่สุดในแคว้นเยี่ย!
สำหรับการสอบวันนี้ประตูเซียน ไม่ได้ตั้งกฎว่าผู้เข้าสอบต้องใส่ชุดนักเรียน ตราบใดที่เครื่องแต่งกายเหมาะสมและไม่เปิดเผยก็ไม่เป็นไร ดังนั้นจางหลานจึงเลือกที่จะสวมชุดที่เต็มไปด้วยลักษณะของคนหนานเยี่ย
วัสดุทำจากผ้าไหมลายดอกเงินเป็นเครื่องประดับ ทั้งหมดนี้นอกเหนือจากรอยสักบนใบหน้าของนางทำให้ทุกคนเห็นได้ชัดเจนว่านางเป็นคนจากหนานเยี่ย
สำหรับสิ่งต่างๆ เช่นการเลือกปฏิบัติในระดับภูมิภาคนั้นมีอยู่ไม่ว่าจะอยู่ในยุคสมัยใด
นับประสาอะไรกับผู้คนจากที่ราบภาคกลาง แม้แต่คนป่าเถื่อนจากทางใต้ก็ยังรู้สึกว่าผู้คนจากหนานเยี่ยรู้เพียงวิธีขับไล่แมลงและสาปแช่ง
“เจ้าดูถูกข้าเหรอ?”
ซุนม่อขมวดคิ้ว
จางหลานไม่ตอบ แต่เมื่อนางเห็นซุนม่อนั่งอยู่ข้างนาง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง
ติง!
คะแนนความประทับใจที่ดีจากจางหลาน +50 กันเอง (420/1,000).
ในห้องเรียนขนาดใหญ่ ผู้เข้าสอบทุกคนมีสีหน้าที่แตกต่างกัน บางคนหลับตาทำสมาธิ บางคนสำรวจผู้อื่นอย่างลับๆ และบางคนกำลังแก้ไขเรื่องของตน
ตามธรรมดาแล้ว คนประเภทสุดท้ายจะถูกมองด้วยความดูถูกเหยียดหยามมากที่สุด เพราะพวกเขาทำตัวเท่หรือไม่ก็ทำตัวเป็นผู้ตาม ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาจะทำได้กี่อย่างในช่วงเวลานั้น?
ทันใดนั้น มีหัวมนุษย์ก็โผล่เข้ามาในห้องเรียน ขณะที่บุคคลสำรวจสถานการณ์ในห้องเรียน ยืนพิงกรอบประตูและเดินเข้าไป
“เสี่ยวโย่วจือ มาเร็วเข้า ข้าพบที่แล้ว!”
ผู้ชายคนนี้ค่อนข้างหล่อเหลาและรูปร่างหน้าตาของเขาทำให้สาวๆ ในห้องเรียนต้องเหลียวมองหลายครั้งโดยไม่ตั้งใจ
“ม่อเฟย นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เจ้าพูดแบบนี้!”
หญิงสาวพึมพำแต่น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความรักที่เร่าร้อน
“ข้าจะไม่ผิดอย่างแน่นอน!”
ม่อเฟยพูดอย่างเคร่งขรึม
“ข้าตรวจสอบหมายเลขห้องเรียนก่อนเข้ามาในเวลานี้แล้ว!”
ในไม่ช้าชายหญิงเดินจับมือกัน หลังจากมองไปรอบๆ ห้องเรียน ทันใดนั้นพวกเขาก็ส่งเสียงและตะโกนออกมาด้วยความตื่นเต้น
“ในที่สุดเราก็พบสถานที่ที่เหมาะสม!”
หลังจากนั้นนิ้วของพวกเขาประสานกันขณะที่พวกเขาจับมือกัน
“…”
ทั้งฉากเงียบลงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา พวกเขาโกรธมากจนรู้สึกเหมือนอยากจะทุบตีใครบางคน (พวกเจ้าต้องแสดงความรักต่อสาธารณะขนาดนั้นเลยเหรอ?)
“เราควรนั่งที่ไหน?”
ม่อเฟยมองไปรอบๆ แล้วชี้ไปยังที่หนึ่ง
"ที่นั่นเป็นอย่างไร? ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะส่งผลต่อความสดใสของเจ้า อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเจ้าจะนั่งอยู่ตรงไหน เจ้าก็ยังเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในใจข้าเสมอ!”
"ไม่ดีอ้ะ ข้าอยากมีเพื่อน!”
เสี่ยวโย่วจือส่ายหัว
“แล้วที่นี่ล่ะ”
ม่อเฟยชำเลืองมองไปยังสหายที่มีร่างกำยำ
“ข้ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้สามารถให้ความรู้สึกปลอดภัยได้ ถ้าอาคารนี้ถล่ม เขาสามารถกั้นเศษซากที่ตกลงมาให้เราได้!”
บุรุษที่มีกล้ามเนื้อจ้องมองไปที่ม่อเฟยอยากจะคำรามจริงๆ (เชื่อไหมว่าข้าจะทุบนางให้ตายได้) อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าเสี่ยวโย่วจือนั้นสวยงามมากจริงๆ เขาได้แต่ทน
"แน่นอน!"
เสี่ยวโย่วจือไปนั่งลง
ชายร่างใหญ่กล้ามโตนั่งตัวตรงและนิ่งทันที รอให้เสี่ยวโย่วจือเริ่มคุยกับเขา แต่หลังจากที่คู่นี้นั่งลง พวกเขาก็กอดกันตรงๆ และเริ่มกระซิบกัน
ท่าทางน่ารักน่าชังของพวกเขาจะทำให้กามเทพรู้สึกเหมือนกำลังทุบตีใครซักคน
บุรุษกล้ามโตตะลึง (ข้าคิดว่าเจ้าอยากจะเป็นเพื่อนกับข้า?)
เขาอยากให้สาวสวยคนนี้ได้พูดคุยกับเขา แต่สุดท้ายแล้ว ทั้งสองคนก็ทำเหมือนไม่มีใครอยู่รอบๆ ตัว แสดงความรักต่อกันในที่สาธารณะ
“ผู้ที่มีส่วนร่วมในการแสดงความรักในที่สาธารณะจะตายก่อนกำหนด!”
บุรุษที่มีกล้ามโตพึมพำ เขาลุกขึ้นเดินจากไปอย่างทนไม่ได้
ในไม่ช้า ผู้เข้าสอบที่อยู่ใกล้ทั้งคู่ก็เปลี่ยนที่นั่ง ไม่มีวิธีแก้ปัญหานี้ การแสดงออกของพวกเขาหวานเกินไป ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยน้ำผึ้งหยดย้อย
พูดตามเหตุผล เมื่อคนธรรมดาสังเกตเห็นสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาจะแสดงความยับยั้งชั่งใจอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม คู่รักคู่นี้ไม่ได้ทำเช่นนั้นและยังคงดำเนินการต่อไป
ซุนม่อชำเลืองมองแล้วถอนสายตากลับ
ติง!
“มอบหมายสามภารกิจ อันดับแรก ขอให้ได้รับชัยชนะเหนือการเดิมพันกับเว่ยลู่รางวัล หีบสมบัติเงินหนึ่งใบ!”
"สอง จงเอาชนะหลิ่วมู่ไป๋และเหนือกว่าเขาในแง่ของอันดับ รางวัล หีบสมบัติทองหนึ่งใบ!”
"ที่สามโปรดเอาชนะกู่ชิงเยียน และเหนือกว่าเขาในแง่ของการจัดอันดับ รางวัล: หีบสมบัติเพชรหนึ่งใบ!”
“หากภารกิจทั้งสามสำเร็จ จะได้รับรางวัลพิเศษ หีบสมบัติลึกลับหนึ่งใบ กรุณาทำงานให้หนัก!”
ระบบออกสามภารกิจในครั้งเดียว นี่เป็นประวัติการณ์
“….”
ซุนม่อรู้สึกเหมือนกำลังสาปแช่งออกมาดังๆ เมื่อมองไปที่รางวัล เช่นเดียวกับฝ่ายตรงข้ามที่เป็นเป้าหมาย เขารู้ว่าภารกิจเหล่านี้ยากกว่าปกติมาก
“ถ้าเจ้ามีชีวิต ความฝันของเจ้าก็จะมีชีวิตชีวา กรุณาทำงานให้หนัก!”
ระบบสนับสนุนเขา
“ซุปไก่(กำลังใจ)ของเจ้าห่วยแตก!”
ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก แต่เขาก็เริ่มหัวเราะ
“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หากหลิ่วมู่ไป๋ได้ยินคำนี้ เขาจะต้องโกรธอย่างแน่นอน เจ้าไม่ได้บอกเป็นนัยว่าเขาด้อยกว่ากู่ชิงเยียนหรือไม่?”
"นี่คือความจริง!"
ระบบยอมรับ
“เจ้าตัดสินเรื่องนี้ได้อย่างไร?”
ซุนม่ออยากรู้อยากเห็น
“ข้าตัดสินสิ่งนี้ตามข้อมูลของพวกเขา หลังจากเพิ่มความเข้มข้นของจิตวิญญาณ เจตจำนง และศักยภาพของพวกเขาลงในสมการ ข้าได้ข้อสรุปนี้ เจ้ากับหลิ่วมู่ไป๋นั้นก้ำกึ่ง แต่เจ้ายังด้อยกว่าเมื่อเทียบกับกู่ชิงเยียน”
ระบบอธิบาย
“ข้าน่าประทับใจมากอยู่แล้ว แต่ข้าก็เป็นเพียงมาตรฐานที่เท่าเทียมกับหลิ่วมู่ไป๋เท่านั้น?”
ซุนม่อตกใจมาก
"ใช่!"
ระบบตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดจนสามารถตัดเหล็กได้
“อาจมีปัญหากับการคำนวณของเจ้าหรือไม่?”
ซุนม่อสงสัยระบบ
“โปรดอย่าใช้การมองการณ์ไกลที่ไม่ดีในการตัดสินระบบ ข้ามีอำนาจทุกอย่าง!”
ระบบพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง
ซุนม่อไม่ต้องการพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไป ในที่สุด ความโกลาหลก็ดังขึ้นในห้องเรียน เขาหันหน้าไปและเห็นกู่ชิงเยียนเข้ามา เขาหยุดเล็กน้อยและเดินไปหลังจากที่พบที่นั่งแล้ว
“สวรรค์ของข้ากู่ชิงเยียนก็อยู่ในกลุ่มเหรินด้วยเหรอ?”
“ไม่ ได้โปรด ข้าไม่อยากอยู่กลุ่มเดียวกับเขา! ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้”
“ไปถามเขาเข้าห้องเรียนผิดหรือเปล่า?”
บรรยากาศในห้องเรียนกลายเป็นหนักอึ้งทันที ไม่มีทางแก้ไขได้ ความกดดันในการสอบกับอัจฉริยะนั้นมากเกินไป
เหมือนทำข้อสอบกับเด็กอ่อน เมื่อท่านเห็นการกระทำที่ทำอะไรไม่ถูกของพวกเขา เช่น เกาหัวด้วยความงุนงงท่านจะเต็มไปด้วยความมั่นใจ แต่ถ้าท่านทำข้อสอบกับนักเรียนอันดับต้นๆ ก่อนที่ท่านจะทำข้อสอบเสร็จครึ่งทาง เขาก็ทำเสร็จแล้ว ผลกระทบทางจิตใจดังกล่าวทำให้ผู้ที่มีความตั้งใจอ่อนแอรู้สึกท้อแท้
“แท้จริงแล้ว นี่เป็นกรณีของการพูดถึงปีศาจ และมันจะปรากฏขึ้น!”
ซุนม่อมีความสุข เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้จริงๆ
“ว้าว เขาคือกู่ชิงเยียน ข้าได้ยินมาว่าเขาเรียนรู้วิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์ นอกจากนี้ การเรียนรู้สิ่งนี้หมายความว่าเขามีคุณสมบัติที่จะเป็นอาจารย์ใหญ่ของสถาบันชิงเทียนในอนาคต!”
เสี่ยวโย่วจืออุทานด้วยความตกใจ
“ช่างน่าประทับใจ!”
ม่อเฟยโห่ร้อง
“ข้าอยากได้ลายเซ็น!”
เสี่ยวโย่วจือดึงแขนของม่อเฟยและเม้มริมฝีปากเล็กๆ ของนางขณะที่นางอ้อนวอน
“มันลำบากมากที่จะไปขอเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมไม่ให้ข้าเซ็นให้แทนล่ะ?”
ม่อเฟยแนะนำ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนครึ่งหนึ่งในห้องเรียนต่างชื่นชมยินดีในความโชคร้ายของม่อเฟย
"เอานะ ลงลายเซ็นในฝ่ามือของเจ้าเถอะ!"
“เลิกกัน! เลิกกัน!”
บุรุษร่างใหญ่คำรามอย่างบ้าคลั่งอยู่ในใจ เขารู้สึกว่าคำพูดของม่อเฟย จะทำให้มีเรื่องทะเลาะกันอย่างแน่นอน
“ก็ได้ เซ็นบนฝ่ามือของข้า!”
เสี่ยวโย่วจือยื่นมืองดงามออกมา
ภายใต้การจ้องมองที่ตกตะลึงของฝูงชน ม่อเฟยเซ็นชื่อของตัวเองลงบนฝ่ามือของนาง หลังจากนั้น เสี่ยวโย่วจือก็จับฝ่ามือของนางทาบไว้ที่หน้าอกของนาง
“ข้ารู้สึกได้ นี่คือโชค นี่คือพรของเจ้าสำหรับข้า รอบนี้ข้าจะผ่านมันไปได้แน่นอน!”
หลังจากเสี่ยวโย่วจือพูด นางก็โน้มตัวมาจูบม่อเฟย
หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็เริ่มปฏิบัติต่อทุกคนราวกับไม่มีตัวตนในขณะที่พวกเขาเบียดเสียดกัน กระซิบกระซาบว่าไม่มีอะไร ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองคนที่อยู่รอบๆ
แคก แคก!
ผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อรู้สึกว่าเขากำลังจะไอเป็นเลือด การแสดงความรักในที่สาธารณะนี้เป็นพิษร้ายแรง!
ติง!
“ออกภารกิจใหม่ ขอให้เข้าสิบอันดับแรกของข้อสอบนี้ ยิ่งอันดับของเจ้าสูง รางวัลของเจ้าก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น!”
“โปรดทราบ ถ้าคะแนนของเจ้าอยู่ในอันดับที่ต่ำกว่า 50 เจ้าจะถูกกำจัดโดยการลงโทษ!”
จู่ๆ เสียงของระบบก็ดังขึ้น ทำให้ซุนม่อสะดุ้งด้วยความตกใจ
"อะไร? กำจัด?”
ซุนม่อต้องการยืนยันว่าเขาได้ยินไม่ผิด
“ข้าพยายามอย่างเต็มที่ที่จะเลี้ยงดูเจ้าตลอดเวลานี้ หากเจ้าไม่สามารถแม้แต่จะเข้าสู่ 50 อันดับแรกได้ เจ้าก็อาจตายได้เช่นกัน!”
ระบบอธิบาย น้ำเสียงของมันเต็มไปด้วยความเยือกเย็นไร้เหตุผลและไร้ความรู้สึก
ถ้าร่างสถิตของมันคือถังขยะ มันอาจจะทิ้งมันเช่นกัน!
ผู้เข้ามาสอบที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้า ห้องเรียนที่มีความจุ 500 คนก็เต็ม
หลังจากนั้นเสียงระฆังก็ดังขึ้น
ซุนม่อหยิบนาฬิกาพกออกมาและมองดูมัน เป็นเวลา 8 โมงเช้าพอดี หลังจากนั้นหูของเขาก็อื้อในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปข้างหน้า ผู้ตรวจสอบทั้งหมดห้าคนในกลุ่มเข้าห้องเรียนเมื่อเสียงระฆังดังขึ้น
พวกเขาไม่ช้าแม้แต่วินาทีเดียว
รวมถึงซุนม่อด้วย สายตาของผู้เข้าสอบทั้งหมดหันไปยังผู้คุมสอบทั้งห้าคน
มีชายสามคนและหญิงสองคน และพวกเขาทั้งหมดสวมชุดคลุมยาวสีดำ มีผ้าคาดเอวผูกไว้ที่แขนซ้ายของพวกเขา และสัญลักษณ์ของประตูเซียน สามารถมองเห็นได้ที่ด้านหน้าหน้าอกของพวกเขา ไม่มีดาวบนสัญลักษณ์
อย่างไรก็ตาม ผู้เข้าสอบไม่กล้าดูถูกผู้เข้าสอบเหล่านี้ จากตัวอย่างปีที่ผ่านมา ผู้สอบได้เป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาวเป็นอย่างน้อย
พวกเขาไม่ได้ปักดาวบนเสื้อคลุมเพราะต้องการกดดันผู้เข้าสอบ
สิ่งที่ไม่รู้จักน่ากลัวที่สุด!
ซุนม่อรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงบรรยากาศที่หนักอึ้ง เขาตั้งใจจะใช้เนตรทิพย์ เพื่อดูผู้ตรวจสอบ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยอมแพ้ เขารู้สึกว่าการทำเช่นนั้นจะไม่ยุติธรรมกับผู้อื่น
“มาชนะด้วยความแข็งแกร่งของเรากันเถอะ!”
ซุนม่อยังเป็นบุคคลที่หยิ่งผยอง
ชายวัยกลางคนเดินขึ้นแท่นบรรยายและออกคำสั่งทันที
“หมดเวลาปิดประตู ผู้มาสาย ถือว่าสอบตกแล้ว!”
น้ำเสียงที่เคร่งขรึมของเขามีความรู้สึกที่เด็ดขาดและไร้อารมณ์
ผู้ตรวจสอบแต่ละคนมีรายชื่อผู้เข้าสอบ ความล้มเหลวในการแยกแยะหมายความว่าชื่อของผู้มาสายจะถูกขีดฆ่าในรายชื่อ พวกเขาอาจถือว่าสอบตกโดยตรง
“ข้าเป็นผู้ตรวจสอบหลักของพื้นที่นี้ ต่อไปเราจะทำการทดสอบมหาคุรุ 1 ดาวรอบแรกและทดสอบรัศมีมหาคุรุของพวกเจ้า!”
ผู้ตรวจสอบหลักคือบุรุษวัยกลางคนคนนั้น เขาไม่ได้แนะนำตัวเองและตรงไปที่หัวข้อ
“ผู้เข้าสอบที่ถูกเรียกชื่อจะต้องขึ้นไปบนแท่นบรรยายและปล่อยรัศมีมหาคุรุของเจ้า เจ้าต้องปล่อยสามชนิดอย่างน้อยที่สุด ระยะรัศมีของเจ้าจะต้องใหญ่พอที่จะครอบคลุมทั้งห้องเรียน ถ้าทำไม่ได้แสดงว่าล้มเหลว!”
หลังจากที่ผู้ตรวจสอบหลักพูด ความโกลาหลก็ดังขึ้นในห้องเรียนทันที สีหน้าของผู้เข้าสอบบางคนเปลี่ยนไป พวกเขาสามารถเปล่งรัศมีได้สามรัศมี แต่รัศมีของพวกมันไม่กว้างพอ
“ผู้ตรวจสอบหลัก ข้าคิดว่าในการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวนั้นเพียงพอแล้วตราบใดที่เรามีรัศมีมหาคุรุถึงสามชนิด?”
มีคนถาม
